The Mirror กระจกสลับชีวิต

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 (ฉบับทดลองอ่าน,เต็ม) หน้ากระจกบานแรก

หน้ากระจกบานแรก

ผมเริ่มลืมตาตื่นขึ้นมา ได้พบว่าตัวผมนั้นนอนอยู่ที่เตียงคนไข้ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ทำให้ผมเริ่มคิดว่า ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้

“เกิดอะไรขึ้น!” ผมเริ่มนึกถึงเหตุที่ทำให้ตัวผมมาอยู่ ณ ที่แห่งนี้

…

ย้อนกลับไปเมื่อประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ซึ่งเป็นเวลาหลังจากเลิกงาน ผมเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่ศูนย์การค้า เพื่อเดินเล่นผ่อนคลายหลังจากเหนื่อยล้าจากงานที่กำลังประสบปัญหาไม่สู้ดี เดินได้อยู่สักพัก จนได้เวลาสมควรที่จะกลับบ้าน

ออกจากตัวห้าง เดินมาตามทางเดินฟุตปาธหน้าห้าง ระหว่างเดินนั้น ผมก็มองไปที่ นักศึกษามหา’ลัยคนที่เดินอยู่ข้างหน้าผม เธอกำลังเดินไปคุยโทรศัพท์มือถือไป อีกมือนึงก็มีหนังสือเรียน แฟ้มงาน และกระเป๋าถือ ท่าทางพะรุงพะรัง

ด้วยความที่นักศึกษาสาวคนนั้น ค่อนข้างจะดูดี (จากด้านหลังที่ผมเห็น) ผมจึงคิดว่าตัวผมมีพลังจิต ที่จะใช้เพื่อทำอะไรสนุกๆ กับชีวิตซักหน่อย หลังจากที่เหนื่อยจากงานมา

ผมภาวนา ให้หนังสือ และแฟ้มเอกสาร ที่เธอเหน็บไว้ในวงอ้อมแขน ซึ่งมันกองเกยไปเกยมา ดูทำท่าจะหล่นมิหล่นแหล่ ให้มันหล่นตุ๊บลงไปกองกับพื้น ด้วยความหมั่นไส้ที่เห็นเธอเดินไปคุยโทรศัพท์มือถือไป

“ตุ๊บ!” เธอเดินเฉียดกับคนที่เดินสวนมา

“เข้าทาง!” ผมก็ไม่รีรอ รีบเดินไปข้างหน้าเพื่อช่วยเก็บของให้เธอตามมารยา (เอ้ย! ตามมารยาท) เพื่อที่จะได้เห็นหน้าเธอชัดๆ เผื่อหน้าเธอจะทำให้ผมมีอารมณ์ดีขึ้น

แต่สถานการณ์ในขณะนั้นไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไหร่ เพราะของที่เธอทำหล่นนั้น อยู่ตรงที่เป็นทางเดินรถเข้าศูนย์การค้า

ผมซึ่งเข้าไปช่วยเก็บของให้เธอ ในขณะเดียวกับที่มีรถเก๋งวิ่งมาด้วยความเร็วพอควร หักเลี้ยวมาเพื่อเข้าห้าง (ในขณะที่ก่อนหน้านั้น ตรงจุดนี้ยังว่าง ไม่มีรถเข้า-ออก รถคันนั้นก็เลยแล่นเข้ามาไม่ได้ระวัง)

ของยังไม่ทันได้เก็บ หน้ายังไม่ทันได้เห็น ทำอย่างไรดี!!!... ตัวผมซึ่งหันหลังให้รถอยู่ ในวินาทีนั้นผมก็โดนชน ด้วยแรงเหวี่ยงของรถที่กำลังหักเลี้ยวมา ทำให้ตัวผมพุ่งไถลไปพร้อมกับเธอ ผมและเธอกอดกันกลิ้งไปตามพื้น เข้าไปพุ่มไม้ข้างทาง

…

หลังจากนั้นอีกที ก็มาฟื้นตัวอยู่ที่นี่แล้ว

ลืมตาได้สักพัก มองรอบๆ ห้อง ก็พบว่า เป็นห้องคนไข้พิเศษของโรงพยาบาล และมีชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่ง ซึ่งดูแล้ว น่าจะเป็นคู่สามีภรรยากัน นั่งมองผมอยู่ข้างๆ

“ฟื้นแล้วเหรอ ลูก” เสียงชายหญิงคู่นี้ พูดขึ้นมาพร้อมกัน

แต่เอ๊ะ! ทำไมเขาถึงทักเราว่า “ลูก” นั่นไม่ใช่พ่อกับแม่เรานิ เกิดอะไรขึ้นกับตัวเรา ผมจึงเริ่มสำรวจร่างกายตัวเอง ยื่นแขนตัวเองให้พ้นออกจากผ้าห่ม

สภาพแขนที่มองเห็น คือ มีรอยถลอก และฟกช้ำอยู่บางแห่ง

ทำไมแขนขาเราถึงได้เล็กเรียว เช่นนี้ เหมือนยังกับผู้หญิง

“ผู้หญิง!!!” ผมอุทานในใจ

“ขอตัวเข้าห้องน้ำหน่อยนะ” ผมบอกกับเขาทั้งสอง เขาก็พยักหน้า จากนั้นก็ลุกจากเตียง เดินไปที่ห้องน้ำที่อยู่มุมห้อง

ล้างมือ ล้างหน้าได้สักพัก ก็ตะลึงกับภาพตัวเองที่เห็นบนกระจกเงาในห้องน้ำ

!!!

“นี่มัน... ผู้หญิง!” ตัวผมอยู่ในชุดคนไข้ผู้หญิง

“ใครกันนี่” ผมเริ่มคิดถึงคำถามที่เป็นไปไม่ได้ แต่ตอนนี้มันอาจเป็นไปได้กับตัวผมซะแล้วสิ

“นี่ตัวเราเป็นผู้หญิงคนนั้นหรือ” , “แล้วตัวเราจริงๆ ตอนนี้อยู่ที่ไหน” , “แล้วผู้หญิงคนนั้นตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง” นี่คือ 3 คำถามที่เป็นไปไม่ได้ ที่ผมคิดขึ้นมาต่อเนื่องอยู่ในหัว

หลังจากหัวเริ่มตึ้บๆ อยู่สักพัก คิดไปก็ปวดหัว ปล่อยให้เหตุการณ์มันค่อยๆ แสดงให้เรารู้เอง เห็นเองดีกว่า ผมก็ออกจากห้องน้ำ

ออกมาจากห้องน้ำ กลับไปนั่งที่เตียง ชายวัยกลางคนนั้น ก็รอถาม

“เป็นอะไรมากมั้ยลูก ยังเจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า”

“ไม่เป็นอะไรมาก” ผมตอบเขาไป เพราะร่างกายไม่ได้มีอาการเจ็บแต่อย่างใด แต่ในใจไม่ได้เป็นเช่นนั้น

“หมอก็บอกแล้วนี่ ว่าไม่เป็นอะไรมาก เอ็กซเรย์แล้วภายในไม่ได้รับบาดเจ็บ ที่ฉันเห็นก็มีแค่รอยถลอก กับรอยช้ำเองน่ะคุณ” คนผู้หญิงบอกกับคนผู้ชายอีกที พร้อมชี้มาที่รอยแผลที่ตัวผม

แล้วเขาทั้งคู่ก็พาผมออกจากห้องคนไข้นี้ เพื่อกลับบ้าน