คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 (ฉบับทดลองอ่าน,เต็ม) หน้ากระจกบานที่ 3
หน้ากระจกบานที่ 3
“(สายแล้ว สายแล้ว ไปทำงานสายแล้ว)” ผมอุทานในใจ หลังจากลุกจากที่นอนในตอนเช้าของวันใหม่
!!!
“เอ่อ นี่เราอยู่ในร่างของคุณแจ่มนี่หน่า ลืมไป”
แล้วผมก็เปิดหารายวิชาที่ต้องเรียนในวันนี้ พบว่ามีเรียนในช่วงบ่าย ผมจึงมีเวลาหลับต่ออีกสักงีบใหญ่
…
ตรู้ด... ตรู้ด...
เสียงริงโทนกุ๊กกิ๊กดังขึ้นอีกแล้ว ให้ตายสิ ผมล่ะ ไม่ชินกับเสียงริงโทนแบบนี้เลย อยากได้โทรศัพท์เครื่องเดิมของผมคืนจัง จริงสิ เบอร์โทรเพื่อนผม คนรู้จักผม ทั้งหมดมันก็อยู่ในนั้นด้วย ซึ่งจะให้จำทั้งหมด มันก็จำไม่ได้
หน้าจอเป็นเบอร์จากเครื่องผม โทรเข้ามา
“(ยัยนั่นโทรมา เพราะใช้ชีวิตแบบผู้ชายตัวคนเดียวไม่เป็นแน่ คงอยากปรึกษาอะไรเรา ต้องแกล้งสักหน่อยดีกว่า)” ผมนึกในใจ แล้วก็กดรับสาย
“สวัสดีครับ คุณนิทัศน์” เสียงจากทางนั้น
“ไม่ใช่ค่ะ โทรผิดแล้ว นี่แจ่มรับสายค่ะ” ผมรีบตอบไปในทันที ด้วยความที่ตั้งรับรออยู่ก่อนแล้ว
“แหม!” (เสียงผู้ชาย) , “โหย!” (เสียงผู้หญิง) อุทานขึ้นมาพร้อมกันทั้งคู่
“แค่วันเดียว เก่งใหญ่เชียวนะ จากคุณนิทัศน์กลายมาเป็นแจ่มตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ฝึกนานมั้ยครับเนี่ย” ทางนั้นประชดมา เนื่องจากอำผมไม่สำเร็จ
“ก็เมื่อตะกี้นี้เองค่ะ คุณเองก็ใช่ย่อยนะ โทรมาขอสายชื่อจริงเรา จะให้เราหลงใช่มั้ยละ แต่ขอโทษนะ เบอร์มันโชว์อยู่ทนโท่นี่ ว่าเป็นคุณ แจ่มก็เลยต้องปรับตัวรับสถานการณ์สักหน่อย”
“อืม ถ้าเพื่อนชั้นโทรมา ขอให้รับสายให้ได้แบบนี้ละกัน”
“ก็มีแต่คุณนี่แล่ะ ที่โทรเข้ามาเป็นสายแรก เอ๊ะ ตะกี้คุณพูดคำว่า “ชั้น” นี่ เป็นผู้ชายใช้คำนี้มันไม่เหมาะสมนะ ฮ่าฮ่า” ผมเริ่มยิ้มย่อง ในความที่ผมทำตัวได้เนียนกว่า
“ว้าก! เผลอตัว” คุณแจ่มที่อยู่ในร่างผมแก้เขินที่หลุดไปหนึ่งดอก จากนั้นผมจึงพูดต่อ
“จริงสิ พูดถึงเพื่อนแล้วผมก็คิดถึง แต่ตอนนี้มีปัญหาอยู่นี่สิ”
“คงเป็นปัญหาเดียวกะเราแน่ๆ จำเบอร์เพื่อนไม่ได้ แล้วไม่มีเบอร์เพื่อนอยู่ในเครื่องใช่มั้ยละ” แจ่มพูดทำนองดักทางถูก
“เอ๊ะ!” ผมออกอาการสะอึก
“ชั้นล่ะก็เบื่อเสียงริงโทนมือถือเครื่องคุณแล้วเหมือนกัน เลือกมาได้ไงเสียงนี้ เช้ย เชย” แต่ผมก็แก้กลับด้วยการออกอาการตอแหล
“หนอย!”
“เอาเป็นว่าเที่ยงนี้ เอามือถือมาสลับกัน เครื่องเป็นรุ่นเดียวกันด้วยนิ สลับไปพ่อแม่เราคงจำไม่ได้หรอก มาเจอกันที่ห้างเดิมนะ คุณว่างอยู่นิ วันนี้มีเรียนตอนบ่าย ฉันจำได้นะ หึหึ” ทางนู้น พูดมาตัดบทให้เสร็จ
ผมนิ่งคิดอยู่ครู่นึง แล้วก็หาทางโต้กลับบท
“เอ่อ แล้วนี่คุณไม่ได้ไปทำงานรึนี่ วันนี้ ถึงได้มานัดตอนเที่ยง”
“เอ่อ...”
“ให้เดานะ คุณคงตื่นสาย ด้วยความเคยชินที่นึกว่าวันนี้มีเรียนตอนบ่ายแน่ๆ ทำเอาตัวเราถูกตัดเงินเดือนไปวันนึงเลยนะนั่น ป่วยการสิเนี่ย”
“ผมลาผู้จัดการให้แล้วน่ะ ลาครึ่งวัน เมื่อวานเจออุบัติเหตุมานะนั่น ผู้จัดการเขาคงเห็นใจ แล้วพอเที่ยงนี้พบคุณเสร็จ บ่ายผมก็ไปทำงานให้ แค่นี้โอเคมะ” เธอเริ่มใช้ฟอร์มผู้ชายฉุนใส่ผม
“ผู้จัดการเขาจะเห็นใจเหรอ เจ้านายคนนั้นเขาคงเห็นงานมากกว่า เขาคงเป็นฝ่ายโทรมาปลุกคุณตอนสายล่ะสิ เพราะเห็นเช้านี้คุณนิทัศน์ไม่มาทำงาน” ผมพูดไปเนื่องจากรู้นิสัยของเจ้านายผมเองดี
“โอ้ยๆ ฉันยอมแพ้คุณก็ได้ วันนี้คุณชนะ แหม รู้ไปหมดซะทุกอย่างเลยนะ” มีเสียงทางนู้นถอนใจ ออกอาการยอมแพ้
“งั้นเจอกันแล้วต้องเลี้ยงข้าวแจ่มด้วยละกันนะคะ คุณนิทัศน์” ผมเริ่มเล่นลูกอ้อน ในเมื่อตอนนี้ผมถือไพ่เหนือกว่า
“เอาสิ ได้ๆ ผมเลี้ยงให้ก็ได้ ในเมื่อมันเป็นเงินในตัวคุณ ไม่ใช่เงินฉันนี่ ฮ่าฮ่า” เธอแก้กลับได้ทันควัน
!!!
ให้ตายสิ ลูกอ้อนใช้ไม่ได้ผลซะแล้ว เพราะนั่น มันเข้าตัวผมเอง อัฐยายซื้อขนมยายสินะ
ความคิดเห็น