คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หน่วยที่สิบสาม [ 1/1 ]
-หน่วยที่สิบสาม-
ชุดฟอร์มสีแดง เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว ชายเสื้อกับแขนเสื้อมีแถบสีแดงเหลืองปักไว้อยู่ ปกเสื้อมีเข็มกลัดลายเสื้อสีเงินกลัดอยู่ที่ข้างซ้าย แขนเสื้อข้างซ้ายมีแถบผ้าสีแดงเขียนคำว่า Justice ด้วยสีทอง กระเป๋าเสื้อข้างซ้ายมีลายปักตัว J ที่ประดิษฐ์อย่างงดงามด้วยด้ายสีแดง กางเกงขายาวสีแดง รองเท้าหนังสีดำ หัวเข็มขัดมีรูปเสือหลับ มีเหน็บปืนพกเอาไว้ข้างๆสองด้าน แม้ว่าคนหนึ่งจะใส่เสื้อคลุมสีดำยาวทับชุดยูนิฟอร์มอย่างมิดชิดไว้ แต่อีกคนหนึ่งนั้นแม้ว่าจะใส่เสื้อคลุม แต่เขาก็ใส่แบบลวกๆ ไม่สนใจอะไร...
พวกเขาทั้งสองเดินเข้าไปในตึกสีขาว ข้างหน้ามีผ้าใบผืนใหญ่รูปเสือแบบเดียวกับที่มีตรงหัวเข็มขัด พื้นสีแดงรูปเสือสีทอง บันไดหินอ่อนห้าขั้น เข้าไปในตัวตึกสะอาดเงางาม แอร์เย็นฉ่ำปะทะผิวกาย ไม่ได้กลับมาที่นี่นานเท่าไหร่แล้วนะ หลังจากได้รับให้ไปปฏิบัติภารกิจ
“คุณวอลเนอร์ครับ พักทานกาแฟกันหน่อยไหมครับ” คู่หูร้องขึ้นเมื่อเห็นร้านกาแฟเล็กๆที่เปิดข้างในตัวตึกเอาไว้ให้พนักงานมานั่งพักกัน มีโต๊ะเล็กหลายตัวที่มีคนในเครื่องแบบนั่งดื่มกาแฟอยู่
“คิดว่าคงไม่มีเวลาหรอกวัตสัน” เพียร์ส วอลเนอร์กล่าวด้วยเสียงราบเรียบ มีคนในเครื่องแบบคนหนึ่งเดินผ่านเขาจึงเรียกไว้ก่อน “หัวหน้าหน่วยสิบสามอยู่ไหม”
จู่ๆคนในเครื่องแบบที่ถูกเรียกตัวไว้นั้นก็ยืดตัวขึ้น “ไม่อยู่ เห็นว่าไปร่วมกันจับตัวคนส่งยาเสพติดกันที่เมืองสการ์ซิตี้กับพวกตำรวจ เสียใจด้วยนะ” น้ำเสียงที่ได้รับมานั้นเย่อหยิ่ง พูดจบก็เดินผ่านหน้าเขาไปเฉยๆ
“ผมไม่ชอบใจเลยครับ พวกคนอื่นชอบมองพวกเราด้วยสายตาเหยียดหยาม เพียงเพราะหัวหน้าเราเป็นผู้หญิง” โรเบิร์ต วัตสันกล่าวกับเพียร์สไม่เต็มเสียง ตามองไปทางชายที่เพียร์สถามเรื่องหัวหน้าของตน ชายคนนั้นนั่งลงที่โต๊ะร้านกาแฟกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง “ผู้หญิงทำงานที่นี่ก็เยอะแยะไป เพียงแต่ไม่มีใครได้เป็นถึงหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการเท่านั้นเอง ถ้ายังแบ่งแยกอยู่อย่างนี้ก็ไม่ใช่ความยุติธรรมสิครับ”
เพียร์สรู้สึกได้ถึงสายตาจากคนที่นั่งดื่มกาแฟทั้งสอง ทั้งยังมีการพูดคุยว่าร้ายอันน่าสะอิดสะเอียนนั่นอีก...
“กลับ-มา-แล้ว-เหรอ-จ๊ะ!” เสียงใสๆน่ารักๆดังขึ้นก่อนที่จะมีร่างเล็กๆกระโดดขี่คอเพียร์ส
“กลับมาแล้วครับ” เพียร์สกล่าว มือเล็กๆเริ่มขยี้ผมสีดำคลับของเขาให้ยุ่ง
“สวัสดีครับหัวหน้า!” โรเบิร์ตร้องอย่างตกใจ “ไหนคนๆนั้นบอกว่า...” เขาชี้ไปที่ชายที่นั่งดื่มกาแฟ คนที่ถูกชี้สะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ “...หัวหน้าไปที่สการ์ซิตี้ยังไม่กลับ...”
“โธ่ๆ โรเบิร์ต” หัวหน้ายื่นมือมาขยี้ผมสีทองของโรเบิร์ตที่ยุ่งอยู่แล้วให้ยุ่งเข้าไปอีก “จะให้หนูลีพูดกี่ครั้งกันว่าอย่าเรียกว่าหัวหน้าน่ะ”
“ขอโทษครับ คุณลี”
“เก่งมาก” เธอตบท้ายด้วยการตบหัวโรเบิร์ตสองทีแล้วจึงกลับมายุ่งกับหัวของคนที่ตัวเองขี่คออยู่อีกครั้ง “หนูลีกลับมาเมื่อเช้านี้เอง ไปกับอัลเบิร์ตแล้วก็คาร์ล ว้าย...แก้มยังนิ่มอยู่เลย น่ารักจังเพีร์สนี่!” มือเธอเลยไปหยิกแก้มที่มีเลือดฝาดของเพียร์ส ผิวเขาขาวละเอียด จมูกเป็นสัน ดวงตาสีดำสนิด ท่าท่างไม่ค่อยมีมนุษยสัมพันธ์ “กรี๊ด! ว้าย!” เธอร้องขณะที่เอื้อมมือไปจับส่วนต่างๆบนใบหน้าของเพียร์สไปด้วยเพื่อรสชาติ “ว้าย เพียร์สนี่เจ้าสำอางจังเลยนะ กลับมาครั้งนี้มีแฟนกลับมาด้วยหรือเปล่าเนี่ย”
“อย่างคุณวอลเนอร์เขาไม่แลผู้หญิงคนไหนหรอกครับ” โรเบิร์ตพูดเสียงกลั่วหัวเราะ
หัวหน้ายันหัวเพียร์สพร้อมทั้งสปิงตัวกระโดดลงจากคอของเขา ยืนอย่างสวยงามที่พื้น “พูดงั้นพูดงี้ เลยโรเบิร์ตล่ะหาแฟนได้หรือยัง”
“ฮะๆ ยังหรอกครับ” โรเบิร์ตตอบ
“อะไรกัน อายุก็มากแล้วนะ หาแฟนยังไม่ได้อีก อ๋อ หนูลีจะบอกอะไรให้อย่างนะ อัลเบิร์ตน้องชายนายน่ะมีแฟนไปแล้วนะ สวยด้วย!” หัวหน้าตัวน้อยพูดด้วยเสียงใสๆ แต่มันทำเอาชายหนุ่มที่ยืนฟังอ้าปากค้าง
“อัลเบิร์ตมีแฟนแล้วเหรอครับ” นัยน์ตาสีฟ้านั้นเลื่อนลอยทันที
“ช่าย” วอลเตอร์ลีลากเสียงยาวพยักหน้าไปด้วย
โรเบิร์ตเริ่มคิดหนัก หน้าตาของเขาก็จัดอยู่ในขั้นดี ผมสีทองก็ดูเด่น ตาสีฟ้าก็สวย จมูกก็โด่งเป็นสันไม่แพ้เพียร์ส ขาวก็ขาว แต่มันมีปัญหาอยู่นิดหน่อยตรงที่เขาไม่เคยเจรจากับผู้หญิงคนไหนเลยยกเว้นหัวหน้าลีของตน และแล้วโรเบิร์ตก็เริ่มเพ้อถึงหญิงสาวสวยๆ และต้องไม่ใช่แบบหัวหน้าตัวเองที่เป็นอยู่ในตอนนี้
วอลเตอร์ลีในตอนนี้รูปร่างหน้าตาไม่ได้ต่างจากเด็กอายุสิบสองเลย ผมสีประหลาดๆซึ่งคือสีชมพูแดงยาวผูกเป็นแกละสองข้างด้วยยาวรัดผมรูปดอกไม้สีแดง ผมนั้นมันก็ยาวมากเสียด้วยสิ มันยาวเลยสะโพกของเธอ ผิวขาวอมชมพูเหมือนเด็กๆไม่มีผิด ดวงตากลมโตนั้นเป็นสีบ้าๆบอๆอย่างสีชมพูแดงซึ่งเป็นสีเดียวกับผม จมูกเล็กๆน่าบีบ กลีบปากสีชมพูบาง เสื้อสีขาวแขนยาว ตรงแขนตั้งแต่หัวไหล่ลงไปเป็นสีแดง มือเล็กสองข้างที่เล็บทาเป็นแถบทองกับเงินสลับกันในเล็บเดียว กาเกงผ้าขาใหญ่ยาวเกินตัวเป็นสีเดียวกับสีแขนเสื้อ รองเท้าผ้าใบลายลูกหมีแบบเด็กๆถูกซ่อนไว้ด้วยกางเกงยาวเกินตัว ที่กางเกงด้านซ้ายมีปืนและมีดเหน็บไว้ไม่สมกับเป็นเด็ก แต่ด้านขวากลับมีกระทะเหน็บไว้อันหนึ่ง ตัวเธอก็เล็กๆ ส่วนสูงของเธอตอนนี้ก็แค่เอวของโรเบิร์ตเท่านั้นเอง
“หัว...เอ้อ คุณลีครับ เอากระทะมาทำไมครับ” โรเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะถาม เพียร์สก็มองด้วยความสนใจ
“อ๋อ ไอ้นี่เหรอ ไม่ใช่กระทะธรรมดาๆหรอกนะ” วอลเตอร์ลีพูดพลางหยิบเอากระทะออกมา “นี่คือเครื่องมือวิเศษณ์ของโดราเอม่อน หนูลีเรียกมันว่ากระทะตรวจของเน่าน่ะ” ลูกน้องทั้งสองคนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย “หนูลีจะสาธิตให้ดูนะ” เธอกล่าวพร้อมๆกับหันด้านที่มีด้ามจับขึ้น มันมีรูเล็กๆเอาไว้แขวน เธอเลยมองลงไปในนี้ “นี่เขาเรียกว่ากล้องน่ะ มันจะแสดงให้เห็นว่าอันไหนเน่า อันไหนดี” คนทั้งสองก้มลงมองลงไปในรูตาม มันก็ไม่ได้ต่างจากกระทะธรรมดาเลยแม้แต่น้อย ทั้งสองเลยคิดว่าหัวหน้าของพวกเขานั้นคงจะเล่นโจ๊กอะไรอีกแน่ๆ “ปี๊บ ปี๊บ ปี๊บ” วอลเตอร์ลีทำเสียงเหมือนเสียงสัญญาณเมื่อสิ่งที่ผ่านรูของกระทะนั้นคือคนสองคนที่นั่งดื่มกาแฟกันอยู่
“นั่นมัน...” คนที่เพียร์สถามถึงหัวหน้านี่นา
“จับได้แล้วล่ะ อะไรเน่าๆ” พูดจบวอลเตอร์ลีก็เร่งสปีตเข้าไปหาคนสองคนในพริบตาเดียว
“ซวยแล้ว” โรเบิร์ตปาดเหงื่อด้วยความกังวล
วอลเตอร์ลีจับด้ามกระทะให้กระชับแล้วฟาดมันลงไปที่ใบหน้าของชายที่เพียร์สถามไปเต็มๆ ด้วยเรี่ยวแรงที่ผู้หญิงตัวเล็กๆไม่น่าจะมีทำให้ตัวของชายคนนั้นกระเด็นไปปะทะกับเคาท์เตอร์ร้านกาแฟเต็มๆ จมูกหัก พร้อมทั้งฟังที่หลุดออกมา เลือดเลอะเต็มหน้า
หัวหน้าตัวจ้อยของลูกน้องทั้งสองที่ยืนดูกระโดดไปหาชายที่นอนนิ่งอยู่เพราะกระทะของตัวเอง เธอเอาด้ามจับจิ่มๆไปที่ชายคนนั้นก่อนที่จะร้องออกมาอย่างเสียดาย
“ว้า โดนทีเดียวก็สลบไปแล้ว ต้องพิจารณาเข้าทำงานใหม่แล้วสิเนี่ย” วอลเตอร์ลีเก็บกระทะเข้าไปที่เดิมแล้วจึงเร่งสปีตกลับมาอยู่ตรงหน้าเพียร์สและโรเบิร์ต พื้นตรงที่เธอยืนนั้นมีรอยเหมือนเป็นรอยการหยุดอย่างกะทันหันเนื่องจากให้ความเร็วในการเคลื่อนที่มาก “นี่ไงล่ะตัวอย่าง คนๆนั้นปากเน่าเลยโดนเครื่องมือลงโทษ”
...เอ่อ เครื่องมือลงโทษมันยังไม่น่ากลัวหรอกนะ แต่ถูกแรงของหัวหน้าทำโทษนี่สิ มันน่ากลัวกว่ากันเยอะเลย...
เพียร์สมองไปที่ร่างของชายผู้น่าสงสารเลยทำให้หวนนึกถึงตัวเองเมื่อก่อน
“อ๊ะ อัลเบิร์ตมาแล้ว ดูสิ หน้าบานใหญ่เลย” วอลเตอร์ลีชี้นิ้วไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยิ้มหน้าบานเดินออกมาจากมุมตึก
อัลเบิร์ต วัตสัน อายุน้อยกว่าพี่ชายของตนสองปี หน้าตาเหมือนกันทุกอย่าง ยกเว้นสีผมและสีตา ของเขาจะเป็นสีน้ำตาล เขายิ้มกว้างแต่พอเห็นร้านกาแฟแล้วก็ต้องยิ้มค้าง ยิ่งมองเห็นหัวหน้าของตนเองด้วยแล้วยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เขาถลาเข้ามาหาหัวหน้าของตนเองอย่างรวดเร็ว
“คุณลีคร้าบ คุณทำอะไรลงไปคร้าบ!” อัลเบิร์ตร้องด้วยความตกใจ
“ก็คนมัน...เน่า” หัวหน้าตอบอย่างไม่ใส่ใจ
อัลเบิร์ตอ้าปากกว้างตาโตด้วยความตกใจสุดขีด เขาวิ่งแจ้นไปที่ร่างของชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายทันที ปากก็พร่ำร้องด้วยความตื่นตูมไปเรื่อยๆ ตังแต่เรื่องเล็กๆอย่างการถูกให้เวรเพิ่ม การตัดเงินเดือน ไปจนถึงการถูกไล่ออก ประหารเจ็ดชั่วโคตร…
“นี่โรเบิร์ต นายต้องพิจารณาตัวเองหน่อยนะ มีน้องชายแบบนั้นแต่กลับหาแฟนได้น่ะ” วอลเตอร์ลีกระซิบเบาๆ
“ครับ” โรเบิร์ตรับคำ ยิ่งเห็นน้องชายของตนเองเป็นคนแบบนั้นด้วยแล้วยิ่งน่ากลุ้ม
“ว้าก! คุณลีคร้าบ! จมูกหักเลยคร้าบ! แถม...แถม...โธ่! คุณลี! ฟันก็หัก น่าสงสารชะมัด!!” อัลเบิร์ตคว้าตัวชายหนุ่มขึ้นขี่หลัง “ผมจะพาไปที่ห้องพยาบาลของที่นี่นะครับ และคงต้องเขียนรายงานอีกแน่ โธ่! ค่ารักษาพยาบาล!”
“นี่อัลเบิร์ต บอกหมอนะว่าให้เอาเงินค่ารักษาพยาบาลจากเงินเดือนล่วงหน้า!” วอลเตอร์ลีตะโกนบอกดังลั่น
“เอาจากบัญชีของคุณลีใช่ไหมครับ!”
“เรื่องสิ! เอาจากบัญชีหมอนั่นน่ะแหละ” วอลเตอร์ลีกล่าว มันเป็นไปตามที่เพียร์สคิดเอาไว้ไม่ผิดเพี้ยนไปแม้แต่น้อย “และก็วันพักฟื้นที่ต้องหยุดก็ให้รายงานว่าเอาจากวันหยุดพักผ่อนของหมอนั่นละกันนะ”
“ได้ไงกันครับ นั่นมันแสดงถึงความไม่รับผิดชอบนะครับ!” อัลเบิร์ตร้องด้วยความร้อนรน
“ก็ทำไมล่ะ! ปากแบบนั้นมันวอนหาวันหยุดเองนี่!” วอลเตอร์ลีว่าฉุนๆ “รีบๆจัดการล่ะอัลเบิร์ต ยังมีเรื่องภารกิจใหม่ที่ต้องประชุมกันอีก!”
อัลเบิร์ตเดินไปร้องไปด้วยความกังวล เมื่ออัลเบิร์ตลับสายตาไปแล้ว หัวหน้าตัวน้อยก็กระโดดขึ้นขี่คอเพียร์ส
“เอาล่ะเพียร์ส ไปที่ห้องทำงานของหน่วยสิบสามเลยก็แล้วกัน ยังมีเรื่องภารกิจที่ทำไป แล้วก็เรื่องภารกิจใหม่ด้วย”
“ทราบแล้วครับ”
ความคิดเห็น