ครั้งแรกของกบกายกรรม

เนื้อเรื่อง

                สิ่งใดที่เราทำเป็นครั้งแรก มักจะเป็นสิ่งที่แสดงตัวตนของเราได้มากที่สุด

                หลายๆคนก็คงจะเคยได้ยินได้ฟังคำพูดประมาณนี้ผ่านหูมาบ้าง หรือไม่ก็เคยอ่านจากที่ไหนซักที่ สำหรับของฉัน ฉันได้ยินมาจากหูของเพื่อนฉันค่ะ

                เมื่อสมัยก่อนฉันเป็นคนที่เรียกได้ว่าไร้ซึ่งความทันสมัย มีเพียงอารายธรรมเกมที่เท่านั้นที่กระโดดกระเด้งสูงกว่าเพื่อนๆ ไม่ว่าจะเป็นเกมอะไรฉันก็รู้จักไปหมด เล่นจนเป็นที่เลื่องลือของฝูงเพื่อนๆที่ค่อนข้างจะอ่อนเรื่องเล่นเกมอะไรพวกนี้ จะมีก็เพียงชนกลุ่มน้อยเท่านั้นที่จะเล่นกันน่ะค่ะ ส่วน Msn หรือพวก chat ฉันก็ไม่เคยแตะกะเขาซักครั้งจนฉันขึ้นม.ปลายนี่แหละค่ะ ที่ฉันได้แตะต้องมันเป็นขวัญตากะเขาซักที แล้วฉันก็ได้คำนี้มาจากการเล่นMsnกับเพื่อนคนหนึ่งมาค่ะ

                ยังจำครั้งแรกที่เล่นได้อยู่ค่ะ ว่ามันเป็นยังไง ครั้งแรกที่ฉันเล่น ก็ได้แสดงธาตุแท้ของแท้อย่างหนึ่งขึ้นมา นั่นคือฉันเป็นคนเก็บกดสุดๆเลยล่ะค่ะ ฉันโพล่งๆใส่เพื่อนของฉัน จนมารู้ตัวอีกที ฉันก็นั่งหน้าซีดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ แล้วก็นั่งงงกับความคิดตัวเอง

                ฉันทำอะไรของฉันเนี่ย

                นั่นเป็นครั้งแรกที่ทำให้ฉันเชื่อคำนี้ค่ะ

                สำหรับครั้งแรกของหลายๆคน ไม่ว่าจะเป็นรักครั้งแรก ที่หัวใจมักจะแตกสลายหรือว่าการทำอะไรก็ตามที่เป็นครั้งแรก มักจะเป็นที่จดจำสำหรับเราเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้าย บางครั้งเราอยากจะลืมๆมันไปซะ แต่ก็ลืมไม่ได้ บางครั้งเราพยายามนึกถึงตอนนั้น แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก แต่ถึงยังไงครั้งแรกก็เป็นที่จดจำเสมอ จริงไหมล่ะค่ะ

                ฉันเชื่ออย่างหนึ่งค่ะว่า ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างต่างก็เป็นความทรงจำของซึ่งกันและกัน ไม่ว่าจะเป็นนิทานเรื่องเจ้าหญิงนิทราไปจนถึงนิยายฆาตกรรม หรือจะเป็นเจ้ากบน้อยที่ร้องอยู่หน้าบ้านตอนฝนตก หรือแม้กระทั่งคุณป้าร้านขายของชำ  ต่างก็เป็นความทรงจำทั้งของฉันและของพวกเขาทั้งนั้น บางที เจ้ากบน้อยหน้าบ้านก็อาจจะจำฉันในฐานะพี่สาวหน้าบึ้งที่นั่งเซ็งอยู่หน้าบ้าน ซึ่งดูเป็นตัวตลกในสายตามันจนต้องร้อง อ๊บ อ๊บ หรือไม่ก็คุณป้าร้านขายของชำอาจจะจำฉันในฐานะเด็กกวนประสาทที่เมื่อผ่านหน้าร้านของเขาก็มักจะหัวเราะคิกคักกับท่ากำลังกายของเขา

                 แต่ก็นั่นและค่ะ พวกเขาก็เป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำของฉัน

                ไม่รู้เหมือนกันนะค่ะว่าครั้งแรกของการกระทำหลายๆอย่างจะบอกอะไรได้บ้าง เพราะคนเราต่างก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว และบางครั้งการกระทำของเราก็ไม่ได้บอกอะไรมาเลยด้วยซ้ำ หรือว่าการกระทำแต่ละอย่างถูกทำขึ้นมาเพื่อเป็นที่จดจำแค่นั้นรึเปล่า

                ก็ขนาดMsnยังมีเซฟข้อความเลยนี่ค่ะ

            ฉันเคยไปดูกายกรรมชื่อดังหลายคณะ ไม่ว่าจะเป็นกายกรรมกวางเจา หรือว่ากายกรรมของฝรั่งตาน้ำข้าวที่มาแสดงที่เมืองไทยสยามเมืองยิ้มแห่งนี้ อย่างหนึ่งที่ฉันจำได้คือ เวลาที่พวกเขาและพวกเธอเคลื่อนไหวเป็นการเคลื่อนไหวที่ประทับใจ และหยุดการเคลื่อนไหวของคนอื่นไปพร้อมๆกันเลยล่ะค่ะ โดยที่ทุกท่วงท่าของพวกเขาและพวกเธอต่างก็เข้าไปอยู่ในความทรงจำของผู้ชมอย่างไม่รู้ตัว และถ้าผู้ชมชอบท่วงท่าลีลาความทรงจำก็จะมีพัฒนาการเป็นความประทับใจค่ะ

                อย่างหนึ่งที่พวกเขามักจะเป็นระหว่างการไปทัวร์แสดงยังที่ต่างๆ พวกเขามักจะคิดถึงบ้านและในระหว่างแสดงก็ต้องมีพักเบรกเพื่อเรียกสมาธิกลับมาบ่อยๆ ก็คงเป็นเพราะความทรงจำส่วนใหญ่ของพวกเขาอยู่ที่บ้านของเขาและก็มีคนที่เขาจดจำและคิดถึงเสมอ ในใจก็รู้สึกอยากกลับบ้านใจจะขาด แต่ก็ต้องทำงานหาเงินเพื่อคนที่รักมั้งค่ะ ซึ่งทำให้ฉันได้เข้าใจอย่างหนึ่งที่หลายๆคนต่างก็มองข้ามไป

               ชีวิตคนเราต่างก็มีค่าต่อกันมากมายขนาดไหน
               ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเมื่อพวกเขากลับไปจะได้พบเจอกับครอบครัวที่น่ารัก ได้อยู่กับคนที่เขารักอย่างเข้าใจ ได้ทำหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อกันและกัน
              คุณแม่ทำกับข้าวให้คุณพ่อ
              คุณพ่อหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว
              เท่านี้คุณค่าของแต่ละคนก็มากพอแล้วล่ะค่ะ
              ต่างคนก็ต่างมีคนที่ให้ได้จดจำ เพื่อพัฒนาเป็นความรูสึกอื่นๆต่อไปเรื่อยๆ
              ตอนนี้ที่บ้านฉันฝนพึงตก มีกบตัวหนึ่งกระโดดพลาดท่าหงายตัวกลิ้งอยู่หน้าบ้าน

              ค่ะ กายกรรมกบเริ่มทำการแสดงแล้วล่ะค่ะ