Teach me อยากรักสอนหน่อยสิ [Levi x Mikasa]

ตอนที่ 5 : ตอนที่5 นกกระสาปากพลั่ว

“พ..พี่”

หญิงสาวผมซอยสั้นอยู่ในชุดนอนลายมูมินสีฟ้าถือตุ๊กตานกกระสาสีเทาปากสีเหลืองแง้มประตูห้องนอนของชายหนุ่มอย่างกล้าๆกลัวๆ ชายหนุ่มหันหน้ามามองด้วยความไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นร่างบางของหญิงสาวความไม่สบอารมณ์ก็หายไปเมื่อเห็นหญิงสาวตัวน้อยๆ(?)หลบอยู่หลังประตูหน้าขึ้นสีชมพูระรื่อเล็กน้อย ดวงตารีเรียวดุมองหญิงสาวอย่างพินิจเดาได้ว่าเธอกำลังจะนอน แต่ทำไมถึงได้มาห้องนอนของเขากันล่ะ

“มีอะไรหรอ มิคาสะ”

“คือ..”

“..?..”

“คือว่า…”

“…”

“ขอนอนด้วยนะ!>///<"

“พ..พูดอะไรของเธอมิคาสะ เธอเนี่ยนะ!” 

ชายหนุ่มหน้าร้อนวาบเมื่อได้ยินประโยคนี้ออกจากปากร่างบาง เขายกมือขึ้นมาบังหน้าเพื่อไม่ให้หญิงสาวจับได้ว่าตัวเองกำลังหน้าแดงลามไปถึงหู นี่เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหมรีไวล์จะต้องหูฝาดไปแน่ๆ 

“พี่ก็น่าจะรู้ ว่าฉันกลัวผีน่ะ!”

“…”

“มารับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองก่อหน่อยสิยะเจ้าพี่บ้า><!”

“หึๆ…ยัยเด็กน้อยเอ้ยไหนบอกไม่กลัวยังไงล่ะ”

“ก..ก็นั่นมัน”

“…”

“ไม่รู้ด้วยเล่า!”

------

ย้อนกลับไปเมื่อ2ชม.ก่อน

------

ฉันที่ทำการบ้านจากที่โรงเรียนเสร็จแล้วนั้นกำลังนั่งเล่นเกมps4อย่างเมามันส์อยู่บนโซฟาตัวโปรดอยู่กลางห้องในคอนโดมีเดียมสุดหรู(?) จู่ๆก็มีมารผจญอย่างพี่รีไวล์พ่วงตำแหน่งอาจารย์สอนดนตรีประจำโรงเรียนดีกรีนักเรียนนอกมาแย่งโซฟาตัวโปรดของฉันแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย 

“อะไรของพี่เนี่ย น้องกำลังเล่นเกมอยู่นะ”

“เกมพวกนี้เล่นไปก็ไม่มีสาระอะไรหรอก”

“แล้วใครบอกเล่นเอาสาระล่ะ เขาก็เล่นเพื่อความสนุกกันทั้งนั้น”

ฉันพูดพลางใช้มือข้างที่ว่างอยู่คีบชีสสติ้กเข้าปาก อร่อยชะมัด สงสัยต้องเก็บร้านนี้ไว้ในลิสต์ของโปรดของฉันแล้วล่ะ

“น่ะ แล้วดูกินแต่ละอย่าง โคล่า ชีสสติ้ก มันฝรั่งทอด โหนี่ยังมีหอมทอดอีกสงสัยเหมามาทั้งMxdonalแล้วมั้งเนี่ย”

“ก็มันอร่อยนี่ช่วยไม่ได้” 

ฉันหน้ายับยู่ยี่ไปหมดเพราะมัวแต่เคี้ยวมันฝรั่งทอดตุ้ยๆในปากจนแก้มบวมผลิ 

“ถ้าบ่นอ้วนขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ”

“งั้นพรุ่งนี้ค่อยผอมก็แล้วกัน วันนี้ขอกินก่อ..เฮ้!”

เอาอีกแล้วเจ้าลูกพี่ลูกน้องของฉันแย่งโคล่าไปอีกแล้วค่ะทุกคนนนนน;-; มิคาสะอยากจิร้องไห้ 

“ทำไมพี่ไม่ไปเปิดขวดใหม่เล่า! มาแย่งฉันทำไม” 

ฉันหันไปมองค้อนด้วยความไม่พอใจ ทำไมต้องแย่งฉันตลอดเล..GAMEOVER กรี้ดดไม่นะคลีเมนไทน์ของฉัน รีไวล์! คนบ้า! จงใจจะแกล้งฉันให้เกมจบเร็วใช่ไหม ย่าห์!มันเกินไปแล้วนะ! คลีเมนไทน์ลูกรักของแม่ รอแม่ก่อนนะเดี๋ยวจะมารีเซ็ตเกมใหม่ 

“GAMEOVERเลยเนี่ย พี่จงใจแกล้งฉันใช่ไหม!”

“อืม ใช่”

ดูสิคะทุกคนมันน่าหมั่นไส้ขนาดไหนอิคนตอบก็ตีหน้าตายใส่ฉันซะขนาดนี้เนี่ย! มิคาสะจะไม่ทนค่ะ!

ฉันรีบกวาดขนมต่างๆบนโต๊ะเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ไม่ต้องกงไม่ต้องกินมันแล้ว งอนค่ะ! 

“ฮ่าๆๆ..ก็เธอมันน่ารักซะขนาดนี้จะไม่ให้แกล้งได้ยังไง”

“น…น่ารักบ้าอะไร ไม่ต้องเลย”

“มาดูหนังกัน”

อะไร..จะมาไม้ไหนอีกเนี่ยฉันไม่ใจอ่อนหรอกนะคิดจะเอาหนังมาล่อฉันหรอ ไม่มีทางหรอก จริงๆนะ! ฉันชำเลืองตามองชื่อเรื่องหนังที่อยู่ในหน้าจอโทรทัศน์ที่ตอนนี้รีไวล์เปลี่ยนเข้าแอพลิเคชั่นดูหนังแล้วเรียบร้อย น..นี่มันเรื่องที่ฉันอยากดูมาตลอดแต่ไม่กล้าดูนี่นา เชอะ! คิดหรอว่าเอาอะไรแบบนี้มาล่อแล้วฉันจะหายงอนน่ะ…จริงๆนะ

กรี้ดดด…โธ่เอ้ยนึกว่าอะไร แมวนี่เองทำฉันตกใจหมด ฉันใช้ผ้าห่มผืนบางคลุมไหล่พร้อมกับกอดถุงมันฝรั่งทอดกรอบในมือ แหม่..ไม่ได้จะอะไรหรอกนะแค่หนังเรื่องนี้ฉันอยากดูมานานมากแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้ดูแค่นั้นเอ๊งงงง จริงๆนะ! ถ้าคุณคิดว่ามิคาวะผู้นี้หายงอนคุณพี่ชายสุดหล่อแล้วล่ะก็ คุณคิดผิดค่ะฮ่าๆ 

“อะ ไหนว่าไม่ดูไง ครองผ้าห่มพี่เลยนะ” 

รีไวล์มองหน้าฉันเชิงล้อเลียน จะอะไรนักหนาฮึ่ย!ยอมรับก็ได้ว่าหายงอนแล้วแต่ขอเล่นตัวอีกสักหน่อย

“ใครบอกว่าจะไม่ดู ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะไม่ดู” 

ฉันยู่ปากอย่างเอาแต่ใจมันติดเป็นนิสัยที่เวลาโดนขัดใจฉันจะเผลอยู่ปากโดยไม่รู้ตัว

“คิดว่ายู่ปากแล้วตัวเองน่ารักมากหรอ”

นั่นไงว่าแล้ว ใครมันจะไปน่ารักเท่าสาวๆที่พี่ควงเล่นกันล่ะ ชิ! ขัดใจจริงๆ

“ฉันไม่น่ารักแล้วมันจะทำไมพี่ล่ะ”

“พี่ยังไม่ได้พูดเลยสักคำว่าเราไม่น่ารัก”

“…”

“น่ารักมากๆเลยล่ะ”

“…”

“น่ารักจนพี่อยากจะซ่อนเธอไว้ในตู้คอนเทนเนอร์”

“…”

“แล้วจับโยนลงทะเลลึกจนใครๆก็ตามหาไม่เจอ”

“ย่าห์!!! นั่นมันฆ่าอำพรางศพไม่ใช่เรอะ!” 

“ฮ่าๆๆ โอ้ยอย่าตีสิ”

ใครบอกว่าพี่อบอุ่น พี่น่ะ…ไม่มีความโรแมนติกเอาซะเลยยยยยยยยยยย!!!! 

------

เวลาปัจจุบัน

------

ตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วหลังจากดูหนังเสร็จฉันก็ไม่สามารถข่มตานอนได้ลงเลย เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะมันเป็นหนังผีน่ะสิพระเจ้าเจ้าขาช่วยมิคาสะน้อยด้วย อาเมน ฉันเป็นคนกลัวผีมากๆตั้งแต่เด็กดังนั้นจึงเลี่ยงที่จะดูหนังผีทุกชนิด (ยกเว้นเกมThe walking dead ที่ฉันเพิ่งเล่นไปเมื่อตอนเย็นล่ะนะ ) ถ้าถามว่ากลัวผีขนาดนี้ทำไมถึงยอมดูหนังกับรีไวล์ล่ะ ก็เพราะเอเรนน่ะสิมารีวิวให้ฉันฟังว่าสนุกอย่างนั้นสนุกอย่างนี้จนทำให้ฉันอยากดูตามแต่ไม่กล้าดูสักที ;-; 

ฉันอุ้มเจ้าเทาเทาตุ๊กตานกกระสาปากพลั่วคู่ใจมากอดพลางดูเจ้าของห้องนั่งขีดๆเขียนๆงานในกระดาษบนโต๊ะทำงานสีดำ เมื่อคนตรงหน้าเข้าโหมดจริงจังกับงานก็ไม่ต่างจากผู้ใหญ่ที่น่านับถือคนหนึ่ง (ถ้าไม่นับตอนกวนประสาทไปวันๆน่ะนะ) รีไวล์คงอยากจะได้นมอุ่นๆดื่มก่อนนอนสักแก้ว ไวเท่าความคิดฉันลุกออกไปอุ่นนมจืดให้เขาทันที เห็นอย่างนี้มิคาสะก็ไม่ได้อยู่ห้องท่านแล้วนิ่งดูดายนะคะ ดั่งสุภาษิตที่ว่าอยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดายปั้นวัวปั้นควายให้ท่าน-ตรู้ดดดด- ไม่เอาไม่เล่นดีกว่า 

 หลังจากที่ฉันอุ่นนมเสร็จแล้วก็จัดใส่จานพร้อมบิสกิตส์หอมๆมาวางไว้บนโต๊ะทำงานของพี่ซึ่งไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าตัวจะทำใกล้เสร็จรึยัง 

“นอนไปก่อนก็ได้นะมิคาสะ” 

เจ้าของห้องดันแว่นขึ้นเล็กน้อยแล้วเขียนอะไรไม่รู้ยุกๆยิกๆจนตอนนี้ฉันเริ่มจะง่วงขึ้นมาแล้วสิเนี่ย

หาววว~=_=

“มิคาสะ มิคาสะ”

“หะ ห้ะ…”

“พี่บอกว่าง่วงก็ไปนอนดีๆครับ”

“อืม…นอน”

“เร็วๆเลย ลุก”

“งืม…”

~ฟุ่บ~

หึ..หืม? พี่ทำไมถึงมานอนข้างๆฉันล่ะ กรี้ดดดดฉันนอนห้องเดียวกันกับพี่นี่นา ฉันเด้งตัวขึ้นมาจากที่นอนเร็วไวเมื่อเห็นคนข้างๆกำลังเอี้ยวตัวไปปิดไฟที่หัวเตียง 

“อ้าว มิคาสะทำไมไม่นอน?” 

คนตรงหน้าชะงักเมื่อจู่ๆเห็นฉันตื่นขึ้นมา จะไม่ให้ตื่นได้ไงล่ะก็มานอนเตียงเดียวกันซะขนาดนี้ ฉันนำเทาเทาลูกรักของฉันมากั้นไว้เป็นเขตแดน 

“ห้ามข้ามมาตรงนี้เด็ดขาดเลยนะคะ ห้าม STOP!”

“ครับๆคุณหญิง ผมไม่ข้ามไปหรอกครับ”

“แน่นะ?”

“ตุ๊กตาเน่าขนาดนั้นไม่กล้าเข้าไปใกล้หรอก”

“ไม่เน่าสักหน่อย น้องแค่เป็นสีเทาต่างหาก!”

มาว่าเทาเทาของฉันเน่าได้ไง ฉันซักของฉันตลอดนะ ออกจะหอมขนาดนี้

“สรุปนอนได้ยัง จะปิดไฟแล้วนะ”

“อะ…อืม”

ไฟตรงหัวเตียงได้ดับลงพร้อมกับเตียงนุ่มที่ยุบลงเพราะการล้มตัวลงนอนของคนข้างๆกาย แต่แทนที่จะนอนหลับแบบตอนแรกสิ ทำไมถึงนอนไม่ได้นะ กลิ่นรอบๆตัวตอนนี้มีกลิ่นเฉพาะตัวของเจ้าของห้องเต็มไปหมด ไม่ใช่กลิ่นเหม็นอะไรนะ เป็นกลิ่นหอมที่หอมเฉพาะตัว กลิ่นหอมที่หาจากที่ไหนไม่ได้นอนจากคนตรงหน้านี้ บ้าเอ้ยนอนไม่หลับเลย ความรู้สึกตอนนี้เหมือนโดนกอดไว้หลวมๆยังไงยังงั้น ฮือออ คิดถูกหรือคิดผิดกันแน่เนี่ยที่เลือกมานอนกับคนนี้ 

เฮ้อ!…หลับไม่ลงเลยเถอะ ใครก็ได้เอายานอนหลับมาให้ฉันที!!!

[Levi part]

ผมตื่นขึ้นมาตอนตีสี่พบว่าเด็กน้อยตรงหน้ายังนอนอยู่ที่เดิม ย้ำว่าที่เดิม  ตอนแรกคิดว่าเจ้าคนตัวขาวนี้จะกอดผมไว้เหมือนในนิยายหวานแหววที่พระเอกกับนางเอกนอนกอดกันบนเตียงกว้างซะอีก ความเป็นจริงมันใช่ที่ไหนล่ะครับด้วยความที่ผมเป็นคนที่ไม่นอนดิ้นเลยบวกกับเจ้าตัวเล็กก็ไม่นอนดิ้นเหมือนกันผลที่ออกมา…ก็นั่นแหละครับ=_= ใบหน้าน่ารักในยามเช้าที่นอนหลับสนิทบนเตียงของผม ผิวขาวๆของเธอและชุดสีอ่อนทำให้เธอดูโดดเด่นยามอยู่บาเตียงสีเข้ม มันเกือบจะดีอยู่แล้วเชียวถ้าไม่มีตุ๊กตานกกระสาน่าตาน่าเกลียดขัดจากเจ้าของมันอยู่บนเตียงนี้ด้วย  ผมค่อยๆแกะแขนขาวออกจากนกน่าเกลียดนั่นแล้วโยน(?)มันไปที่ปลายเตียง ผมไม่ได้จะฉวยโอกาสนะครับทุกคนนนน (หรืออาจจะนิดหน่อย)

“อืม…”

ร่างเล็กครางรำคาญในลำคอเพียงเพราะมีสิ่งมาก่อกวนเวลานอน ผมจัดแจงห่มผ้าให้เธอใหม่และขยับเข้าไปใกล้เธอแทน คนตัวเล็กเบียดร่างกายซุกความอบอุ่นจากอกแกร่งผมแทนตุ๊กตางี่เง่านั่น จริงๆผมไม่ได้เกลียด(?)ตุ๊กตาตัวนั้นหรอกครับ แค่มันดูไม่เข้ากับคนตัวเล็กตรงหน้านี้เท่านั้น ผมกระชับเอวบางให้แน่นขึ้นขออยู่อย่างนี้สักชั่วโมงสองชั่วโมงก่อนไปทำงานก็ดี ผมอยากให้คนตรงนี้รับรู้บ้างสักนิดว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผมคิดถึงเธอมากแค่ไหน…

TALK

เรารู้ว่าตอนนี้สั้นค่ะ5555เป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบของอิไรท์เลยที่มาแต่งแบบไม่มีแพลนหรือพล็อตเรื่องของตอนนี้มาก่อน 

เนื่องจากวันที่22กันยายนที่ผ่านมาเป็นวันเกิดจินยองGot7ค่ะ (เมนเราเองแหละ) เราก็เลยนำเจ้านกกระสาปากพลั่วตุ๊กตาประจำตัวของจินยองมาแต่งสนองนีทตัวเองในตอนนี้ค่ะฮ่าๆๆ(จะเปิดเรื่องใหม่ก็ยังไงอยู่เพราะแค่นี้ก็หาเวลาอัพไม่ได้แล้ว)  ใครสงสัยว่าน่าตามันเป็นยังไงเดี๋ยวเราแปะรูปไว้ด้านล่างค่ะ 

สามารถเข้าไปพูดคุยกับไรท์ได้ในทวิต @angpaow02 นะคะ ไว้พบกันตอนหน้าค่ะ

นี่คือเจ้านกกระสาปากพลั่วค่ะ

ขออีกนิด

220920

HBD.จินยองค่ะ ขอให้คุณมีความสุขที่สุดในโลกเลยนะคะ