คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ ๖ ศัตรูพิศวาส
อีฟาหนึ่อพระราวัอันโอ่อ่า ัิยบุรุษผู้ึ่ราธิาแห่ารบุรีเลียัเป็นหนัหนา ำลัเส็รไปยัห้อบรรทม พระโอษ์บาแย้มพระสรวล้วยรู้แ่พระทัยีว่าใรือผู้ที่ึ้นถวายานใน่ำืนนี้
วราภัธรรมราาเส็!
เสียพระทวารลั่น เรียพระสนมนใหม่หันมอาม ร่าบานั่หลัรอยู่บนพระแท่นบรรทมอย่าถือวิสาสะ ไม่เหมือนนานอื่นที่ะนั่พับเพียบบนพื้นรอถวายานอย่าเียมน แ่็เ้าพระทัยในวามเป็นพระราธิามา่อน ึทรมิถือสาหาวาม พอเส็เ้ามาใล้ สิ่แรที่ทรทอพระเนรือวาลมามที่เ็มไป้วยวาม้าวร้าว แ่หามอลึลไปแล้วะเห็นวามลาแฝอยู่ในนั้น
ราบุรุษเบื้อหน้าทรรูปโมามเลิศ ยิ่ว่าบุรุษใๆ ที่นาเยพานพบ พระวรายสูส่า พระวีละเอียเนียนาวนเนื้อสาวยั้ออาย พระนาสิโ่เป็นสัน พระมัสสุที่ลอยเหนือพระโอษ์บาสีแรับับพระเนรสีรัิาลที่ำลัทอมา ทรามยิ่เทพเทวาปั้น แม้ะเยลอบสำรวรั้นอยู่ที่ารบุรีไปแล้วรั้หนึ่ แ่เพลานั้นในในาำลัร้อนรุ่มเป็นไฟ ึมอ้ามสิ่เหล่านี้ไปโยปริยาย
แ่พอมารานี้ ในห้อบรรทมที่มีแ่อ์เหนือหัวและนาอยู่ันสอ่อสอ ทั้ใน่ำืนที่รู้ันีว่าะ้อถวายเรือนร่าสาวให้ทรเยม ศิรินทรา็เิลุ่มหลในเสน่หานหน้ามืามัวึ้นมา นเผลอลืมเลือนวามเลียัไปั่วราว
หิสาวส่ายหน้าน้อยๆ เพื่อไล่วามิเพ้อเ้อับหัวใที่เือบะเผลอไผลไปับ...มัุราในร่าอเทพบุร
...บุรุษผู้นี้ือนที่พราทุสิ่ทุอย่าไปาเธอ...
“ศิรินทรา”
ร่าบาสะุ้สุัว พลันถอยห่า
“หึ อย่าไ้ลัวนานั้น เรามิไ้ะ่าแเ้าเสียหน่อย” รัสอย่าอารม์ี
“เพลานี้วามรู้สึหม่อมัน ็ไม่ไ้่าับำลัเินึ้นลานประหารหรอเพะ” ใบหน้าามยับึ้ึ เสียที่ใ้็ห้วนสั้นอย่าวาอำนาไม่เรลัวพระอาา
ทรแสร้มอ้ามสิ่เหล่านั้นที่นาแส เพราะอยารู้ว่าพระอ์ะสามารถเอานะในหัวรั้นอย่าศิรินทราในืนนี้ไ้หรือไม่ “แน่ะ...พูอย่าับเยโนประหาร”
เพราะสุรเสียทุ้มรัสระเ้าพลันโน้มพระพัร์เ้าใล้ ทำเอาศิรินทราะัไป เอนัวถอยห่าออไปอีนิ “็...เยรัสว่าะสั่สำเร็โทษหม่อมัน ทรำไ้หรือไม่เพะ”
ใบหน้าสาวอ้ำ อย่าน้อยอน้อยใ
“เรา็ไม่ไ้อยาู่ให้ลัว แ่็ใรใ้ให้เ้าื้อึนานั้นเล่า” รัสบ็ทิ้พระวรายประทับแนบ้าใล้ิ ราวับราสีห์หนุ่มำลัหลอล่อให้วาสาวายใ
ไ้ยินที่รัส ศิรินทราึยับัวออห่าพระวรายไปไลว่าเิม ทั้ยัหันหลัให้ พระนมวเ้าหาันอย่าไม่เ้าใ แ่็ทรระเถิบาม พลันยสอพระพาหาโอบรัาทา้านหลั
หิสาวายสายามอเพียนิแล้วทูล “ไม่้อสนหรอ ็หม่อมันื้อนี่เพะ”
“แ่เรามั่นใว่าสามารถปราบวาพยศไ้” สุรเสียแหบพร่าระิบริมหู ทำเอานฟั้อนลุนพอ
“ไว้หม่อมันะรอูแล้วัน...อุ้ย!” ศิรินทราพูบ็หันมอ้านหลั แ่็้อสะุ้ัวโยนเพราะทรยื่นพระพัร์เ้าใล้นแทบิับใบหน้าเธอแล้ว
เห็นใบหน้าามห่าแ่ืบ็แย้มพระสรวลว้า พลัน้มลประทับูบบนหัวไหล่บาแล้วยพระหัถ์ึ้นลูบไล้ผมสวยที่ปล่อยยาวสยายถึบั้นเอว
ารระทำที่แสนอ่อนโยนนั่น ทำหัวใรุีวัยแรแย้มเ้นไม่เป็นส่ำ ทั้ริมพระโอษ์และอุ้พระหัถ์่าอบอุ่นนัในวามิ
“ฝ่าบาท...อย่าเพิ่สิเพะ” เสียหวานเรียเบาๆ เอียอเหนียมอาย ฤทธิ์เที่ทำนาำนัลปวหัวไปรึ่วัถูำราบไ้้วยเพลิแห่พิศวาส
...แม้ะฝืนใแ่ไหน แ่เพลานี้เธอมีทาเลืออื่นั้นหรือ...
ระหว่าที่เสียาหัวใเริ่มทรยศ่อวามเป็นัิยนารีแห่ารบุรี ศิรินทราพยายามนึหาเหุผล่าๆ นานามาอ้า เพื่อะทำามในเอ โยที่ไม่รู้สึผิบาป่อบ้านเมือมานั
...หาไ้มาอยู่ที่นี่แล้ว วามสามารถอย่าันมิไ้หยุอยู่แ่ำแหน่นาสนมเล็ๆ หรอ วันใไ้เป็นให่ ันสบโอาสทวเอราืนแ่ารบุรีให้นไ้...
เมื่อัสินใไ้แล้ว เธอึยอมวาทิิแล้วปิบัิอย่าที่ท้าวนาเมธีนฤนาถไ้ำับไว้
“ฝ่าบาทเพะ” มือน้อยสั่นเทาวาแนบบนพระอุระ ่อนะยับเอาสอประทุมเ้าแนบิ
“ว่า่ายแบบนี้สิ ถึะน่ารั” สอพระหัถ์โอบรัรอบายบาให้แนบแน่นยิ่ึ้น สอเนรทอมอเรื่อแ่ายอย่าาวษินราที่นาสวมใส่ แล้วรัสม “ุนีู้เหมาะี เป็นเพราะรูปโมเ้าามั่นาอัปสร ึูใส่อะไร็ับผิวเสียไปหม”
ประโยุ้นสะุหู เหมือนับที่ท้าวนาเมธีนฤนาถล่าวับเธอไว้่อนหน้านี้มิมีผิเพี้ยน นหิสาว้อเยหน้าสบพระเนร
“อบพระทัยเพะ”
“หืม เราพูอะไรผิไปหรือเปล่า...สีหน้าเ้าูนนั”
ไม่รู้ว่าวามแปลใ เป็นผลให้เธอส่วามสสัยผ่านทาสีหน้ามาไปหรือเปล่า รั้นถูัไ้ ใบหน้าาม็ปรับลับมาไ้โยเร็ว “ไม่มีอันใเพะ”
“เรายอมเื่อเ้า” รัสบ็ประทับุมพิลบนหน้าผาลมลึ ่อยๆ ไล่ลมาามพวแ้มนวล แล้วบที่ริมฝีปาอิ่มที่เผยอรออยู่่อนแล้ว
ราสีห์หนุ่มที่ไ้รับัยนะ...่อยๆ ไล้ละเลียเลี่ยเอารสาิหวานในายวาสาวาทาพระโอษ์ ราวับ้อารให้นในอ้อมพระพาหาผ่อนลายล ่อนะเริ่มรุล้ำ ุันและหนัหน่วึ้นามพระทัยที่ร้อนัไฟ ทรปลพระภูษาที่ัวาทานหมสิ้น แทนที่้วยพระโอษ์และพระวรายเบียแนบิผสานรวมเป็นหนึ่
ร่าเปลือยเปล่าอ้อนแอ้นอบสนอสัมผัสไปามัหวะทันบ้าไม่ทันบ้า มีบาราที่เผลอไผลปัป่ายเพราะแสบผิวาพระมัสสุ แ่็มิทรถือสา บัเนื้อนาอย่าเพลินพระทัย หิสาวปล่อยัวปล่อยใไปับวามลุ่มหลในอ์ราาผู้ทรเสน่ห์อย่ามิรู้เบื่อหน่าย ไฟแห่วามับแ้นภายใน ถูลบล้าไปนหมสิ้น แทนที่้วยไฟแห่ราะที่ำลัปะทุร้อนแรในเวลานี้
“ฝ่าบาท” อีอ์ัิยนารีผู้สูส่ลายเป็นสาวน้อยไม่เียสาเพียั่ว้ามืน เหุใเสียถึไ้ลั่นออมายาเย็นนั ทั้ยัแหบรัวนุมิใ่เสียอเธอเอ
พอไ้ยินเสียเรีย ็ทรหยุั่วราว เพื่อูให้แน่ใว่านในใ้อาัิำลัรู้สึเ่นพระอ์ ทรทอเนรเห็นแววาไม่มั่นใส่มา ึรัสปลอบประโลม้วยสุรเสียแหบพร่าไม่แพ้ัน
“เ้าวาใเถิ”
รัสแ่นั้น แล้วทรบรรบรรเลเพลหวาน่อามรรลอ ราบเท่าแสอุษาพ้นสู่อบฟ้าในรุ่เ้า
ความคิดเห็น