ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SECOND NIGHTMARE NEW FRIEND
SECOND NIGHTMARE
NEW FRIEND
น้ำทิพย์รวบรวมความกล้าทั้งหมดหันไปมองเงานั่นอีกครั้ง มันใกล้จะถึงแล้ว ใกล้แล้ว ตึกๆ หัวใจของน้ำทิพย์เต้นรัวจนเหมือนจะทะลุออกจากอก เงานั่นเริ่มโผล่พ้นม่าน มันมาแล้ว!!!
"อ้าว! ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ" ครูห้องพยาบาลเดินมาใกล้ๆน้ำทิพย์ ตรวจดูอาการเธอนิดหน่อย น้ำทิพย์ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ใช่คนที่เธอคิด...
"อืม..ไข้ลดแล้วนิ เดี๋ยวกินข้าวกินยา แล้วนอนพักอีกหน่อยก็หายแล้วละจ๊ะ" อาจารย์สาวเดินไปที่ตู้ยาและหยิบยายลดไข้ เดินมาให้น้ำทิพย์
"กินยาซะนะจะได้กินข้าว ครูเตรียมข้าวไว้ให้ตรงนั้นแล้วนะ กินได้เลย" อาจารย์พูดรั่วเป็นชุด แต่ดูเหมือนมันจะไม่เข้าหูน้ำทิพย์ แม้แต่น้อย เหมือนมันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
"เฮ้ๆหนูจ๊ะ ฟังครูอยู่รึเปล่าเนี่ย" อาจารย์สาวเอามือโบกไปมาที่หน้าของน้ำทิพย์
"ค่ะ ฟังอยู่" น้ำทิพย์ตอบด้วยเสียงแหบพร่า อาจารย์มีท่าทางตกใจเสียงของเธอเล็กน้อย ไม่ใช่แค่อาจารย์ ตัวเธอเองยังตกใจในเสียงตัวเองเลย
"โอเค งั้นครูไปนะ" อาจารย์พูดและเตรียมจะเดินออกไป แต่น้ำทิพย์คว้าข้อมือไว้ซะก่อน "อาจารย์จะไปไหนค่ะ"
"อ๋อ! ประชุมนะจ๊ะ จริงๆนี่ก็ประชุมอยู่อ่ะนะ แต่เขาให้พักสิบนาที ครูเป็นห่วงเราเลยแวะมาดูนะ"
"เหรอค่ะ" น้ำทิพย์พูด เธอปล่อยข้อมืออาจารย์ห้องพยาบาล ก่อนพูดต่อ "หนูกินข้าวเสร็จ หนูกลับไปเรียนต่อได้ไหมค่ะอาจารย์"
"ไหวเหรอจ๊ะ" อาจารย์ถามอย่างเป็นห่วง
"ไหวอยู่แล้วค่ะ" น้ำทิพย์แสร้งยิ้มใหอาจารย์ เหตุผลที่เธออยากกลับไปเรียนก็เพราะ เธอไม่อยากอยู่คนเดียว เท่านั้นเอง...
"งั้นก็ได้จ๊ะ งั้นอาจารย์ไปก่อนนะ" พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ไม่ลืมที่จะหันมาโบกมือลาลูกศิษย์ที่นั่งซึมอยู่ที่เตียง อาจารย์สาวรู้สึกเป็นห่วงลูกศิษย์คนนี้มากอย่างบอกไม่ถูก เธออยากอยู่ดูแล แต่เธอก็ติดประชุม แล้วมันเป็นประชุมที่สำคัญซะด้วย อาจารย์จึงต้องตัดใจจากเรื่องของลูกศิษย์ที่ดูเหงาหง่อย.....
หลังจากที่อาจารย์ห้องพยาบาลออกไปแล้ว น้ำทิพย์ก็ไม่มีวี่แววว่าจะไปไหน เธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ถอนหายใจออกมา...ฉันคงเพ้อเจ้อไปเองละมั่ง... น้ำทิพย์เดินลงจากเตียงและเดินไปที่โต๊ะที่อาจารย์เติมข้าวไว้ให้ เธอนั่งลงที่เก้าอี้ เทน้ำใส่แก้ว เธอหยิบแก้วขึ้นมา แบมือมองยาในมือที่ดูเหมือนจะเริ่มละลายเพราะเหงื่อเธอ เธอทิ้งยาเม็ดนั้น เดินไปที่ตู้ยาและหยิบเม็ดใหม่ ก่อนกลับมานั่ง เธอนั่งจ้องยา ก่อนจะตัดสินใจกินมัน เธอเกลียดการกินยาเป็นที่สุด....เธอค่อยๆวางแก้วลงที่เดิมและเริ่มลงมือกินข้าว เธอกินไปได้ครึ่งจาน เธอก็รู้สึกอิ่ม เธอวางช้อนกลับที่เดิม เดินไปหยิบเฮดโฟนกับไอพอดที่วางอยู่หัวเตียง เธอส่วมมันและเปิดเพลงที่เธอชอบ เธอตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเอง ก่อนตัดสินใจออกจากห้องพยาบาล...แต่เธอคงไม่รู้ว่ามีใครบางคนที่แอบมองเธออยู่หลังม่าน เธอคนนั้นเคลื่อนตัวออกมาจากหลังม่าน ตัวที่เคยล่องหนก็ค่อยๆปรากฎ ดวงตาสีแดงมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เหยียดยิ้มเล็กน้อย ก่อนค่อยหายไป
"งั้นก็ได้จ๊ะ งั้นอาจารย์ไปก่อนนะ" พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ไม่ลืมที่จะหันมาโบกมือลาลูกศิษย์ที่นั่งซึมอยู่ที่เตียง อาจารย์สาวรู้สึกเป็นห่วงลูกศิษย์คนนี้มากอย่างบอกไม่ถูก เธออยากอยู่ดูแล แต่เธอก็ติดประชุม แล้วมันเป็นประชุมที่สำคัญซะด้วย อาจารย์จึงต้องตัดใจจากเรื่องของลูกศิษย์ที่ดูเหงาหง่อย.....
หลังจากที่อาจารย์ห้องพยาบาลออกไปแล้ว น้ำทิพย์ก็ไม่มีวี่แววว่าจะไปไหน เธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ถอนหายใจออกมา...ฉันคงเพ้อเจ้อไปเองละมั่ง... น้ำทิพย์เดินลงจากเตียงและเดินไปที่โต๊ะที่อาจารย์เติมข้าวไว้ให้ เธอนั่งลงที่เก้าอี้ เทน้ำใส่แก้ว เธอหยิบแก้วขึ้นมา แบมือมองยาในมือที่ดูเหมือนจะเริ่มละลายเพราะเหงื่อเธอ เธอทิ้งยาเม็ดนั้น เดินไปที่ตู้ยาและหยิบเม็ดใหม่ ก่อนกลับมานั่ง เธอนั่งจ้องยา ก่อนจะตัดสินใจกินมัน เธอเกลียดการกินยาเป็นที่สุด....เธอค่อยๆวางแก้วลงที่เดิมและเริ่มลงมือกินข้าว เธอกินไปได้ครึ่งจาน เธอก็รู้สึกอิ่ม เธอวางช้อนกลับที่เดิม เดินไปหยิบเฮดโฟนกับไอพอดที่วางอยู่หัวเตียง เธอส่วมมันและเปิดเพลงที่เธอชอบ เธอตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเอง ก่อนตัดสินใจออกจากห้องพยาบาล...แต่เธอคงไม่รู้ว่ามีใครบางคนที่แอบมองเธออยู่หลังม่าน เธอคนนั้นเคลื่อนตัวออกมาจากหลังม่าน ตัวที่เคยล่องหนก็ค่อยๆปรากฎ ดวงตาสีแดงมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เหยียดยิ้มเล็กน้อย ก่อนค่อยหายไป
น้ำทิพย์เดินไปเรื่อยๆจนมาถึงห้องเรียนของเธอ คาบนี้ห้องเธอเรียนพระพุทธศาสนา อืม...คาบน่านอนจริงๆ เพื่อนๆในห้องส่วนใหญ่ก็หลับกันไปแล้ว ร่วมทั้งเพื่อนสนิทเธอ สมายด์...ก็หลับเป็นตายไปแล้ว เธอมองไปทั่วห้อง เพื่อหาเวริก้า แต่เธอไม่อยู่ เธอไปไหนกันนะ... น้ำทิพย์ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องนาน เธอกำลังทบทวนบางเรื่องอยู่ ในใจเองก็ตัดสินใจอยู่ว่าจะเข้าไปเรียนหรือไม่ดี เธอยืนอยู่นานจนสมายด์ตื่น เธอหันมาเห็นน้ำทิพย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องพอดี เธอยกมือทักทาย แต่น้ำทิพย์ไม่เห็น พอดีกับที่เธอตัดสินใจว่าจะไม่เข้าเรียน เธอเดินตรงไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายรู้ตัวอีกที เธอก็มาอยู่ที่หน้าห้องสมุดแล้ว เธอยืนค้างอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเปิดลูกบิดเข้าไป
ในห้องสมุดแทบไม่มีคนเลย มีเพียงบรรณารักษ์สาวที่นั่งเล่นโทรศัพท์ นักเรียนอีกห้าหกคนที่มาแอบงีบหลับและเด็กบางคนที่มาหาหนังสืออ่าน ซึ่งคงน้อยมาก น้ำทิพย์เดินไปที่โต๊ะในสุดที่ปลอดผู้คนและเงียบสงบ เธอนั่งลง ก่อนกดเปลี่ยนเพลง เธอซบหน้าลงกับโต๊ะและคิดเรื่องต่างๆที่เธอเจอในวันนี้ เธอรู้สึกเหนื่อยและอ่อนล้ามาก เธออย่างนอนรับสักงีบ การนอนที่ไม่ต้องมีอะไรมารบกวน เธอเริ่มปิดเปลือกตาลง เธอพักผ่อน
ในห้องสมุดแทบไม่มีคนเลย มีเพียงบรรณารักษ์สาวที่นั่งเล่นโทรศัพท์ นักเรียนอีกห้าหกคนที่มาแอบงีบหลับและเด็กบางคนที่มาหาหนังสืออ่าน ซึ่งคงน้อยมาก น้ำทิพย์เดินไปที่โต๊ะในสุดที่ปลอดผู้คนและเงียบสงบ เธอนั่งลง ก่อนกดเปลี่ยนเพลง เธอซบหน้าลงกับโต๊ะและคิดเรื่องต่างๆที่เธอเจอในวันนี้ เธอรู้สึกเหนื่อยและอ่อนล้ามาก เธออย่างนอนรับสักงีบ การนอนที่ไม่ต้องมีอะไรมารบกวน เธอเริ่มปิดเปลือกตาลง เธอพักผ่อน
โครม!!!
เสียงเหมือนหนังสือตกดังขึ้น ปลุกน้ำทิพย์ให้ตื่นจากห่วงนิทรา เธอหันไปมองที่มาของเสียงก็พบกับ เด็กสาวที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอที่อยู่ตรงชั้นหนังสือในสุด เธอมีผมเทาควันบุหรี่ ดวงตาสีน้ำเงินดั่งมหาสมุทร เธอเป็นคนที่รูปร่างเล็ก ดูแล้วไม่น่าจะสูงเกิน 155 เธอกำลังนั่งจมกองหนังสือที่ทับเธอ เธอนวดหัวไปดู สงสัยจะมีหนังสือตกโดนหัวเธอ น้ำทิพย์นั่งมองอยู่พัก ก่อนตัดสินใจไปช่วยเธอ น้ำทิพย์ช่วยเก็บหนังสือที่เธอทำตก
"เอ่อ...ขอบคุณนะค่ะ" เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาขอบคุณคนตรงหน้า
"ไม่เป็นไร" น้ำทิพย์ตอบเอื่อยๆ แฝงความหลอนเอาไว้ มันทำเอาเด็กสาวผมเทาสะดุ้ง ในบริเวณนี้ถูกตกอยู่ในความเงียบจนน่าอึดอัด เด็กสาวผมเทาทนไม่ไหวกับบรรยากาศแบบนี้ เธอรวบรวมความกล้าเพื่อหาเรื่องคุยกับคนเฉยชาตรงหน้า
"ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอค่ะ ฉันชื่อเรนนะ" เด็กสาวพูดและยิ้มให้ น้ำทิพย์เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนก้มลงไปเก็บ เธอไม่ตอบเอาแต่เงียบ มันทำเอาเรนอึดอัดมาก...
"น้ำทิพย์" ในที่สุดน้ำทิพย์ก็ยอมตอบ พร้อมลุกขึ้นและเอาหนังสือที่หอบอยู่ในมือไปเก็บที่ชั้น เรนลุกตามและเดินเก็บไปด้วย
"ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ"
"คิดไงถึงถามชื่อฉันนะ"
"เอ่อ...จะว่าไงดีละค่ะ บอกไม่ถูกเหมือนกัน ฉะ..ฉันเป็นคนขี้อาย เลยไม่ค่อยมีเพื่อน แต่พอเจอคุณน้ำทิพย์แล้วมันถูกชะตาไงไม่รู้"
"งั้นเหรอ...เธอเนี่ยพูดเป็นละครน้ำเน่าไปได้นะ" น้ำทิพย์พูดขำๆ ทำเอาเรนงงเพราะน้ำเสียงของคนตรงหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด น่าตกใจจริงๆ
"เอ่อ...ค่ะ" เรนตอบไปแบบงงๆ
หลังจากเก็บหนังสือหมดแล้ว เรนก็เดินมาที่กระเป๋าสะพายของเธอที่ตกอยู่ของกระจายเกลื่อนกลาด เรนย่อตัวเก็บของที่หล่นออกมาจากกระเป๋าสะพาย น้ำทิพย์ก็ลงไปช่วยเก็บอีกตามเคย น้ำทิพย์ไปสะดุดเข้ากับสมุดสรชมพูหวานแหวว ด้วยอะไรดลใจบางอย่าง ทำให้น้ำทิพย์อยากเปิดมัน เธอเปิดไปเรื่อยๆ จนมาสะดุดที่รูปวาดของผู้หญิงผู้ชายที่จับมือกันอยู่ ซึ่งผู้หญิงในรูปเหมือนเรนไม่มีผิด มีข้อความบางอย่างเขียนไว้ใต้ภาพว่า 'รักนะ' น้ำทิพย์ขำเล็กน้อย เรนที่ก้มเก็บของอยู่จึงเงยหน้าขึ้นมามอง เธอเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจและตรงไปตะครุบสมุดเล็มนั้นคืนมา
หลังจากเก็บหนังสือหมดแล้ว เรนก็เดินมาที่กระเป๋าสะพายของเธอที่ตกอยู่ของกระจายเกลื่อนกลาด เรนย่อตัวเก็บของที่หล่นออกมาจากกระเป๋าสะพาย น้ำทิพย์ก็ลงไปช่วยเก็บอีกตามเคย น้ำทิพย์ไปสะดุดเข้ากับสมุดสรชมพูหวานแหวว ด้วยอะไรดลใจบางอย่าง ทำให้น้ำทิพย์อยากเปิดมัน เธอเปิดไปเรื่อยๆ จนมาสะดุดที่รูปวาดของผู้หญิงผู้ชายที่จับมือกันอยู่ ซึ่งผู้หญิงในรูปเหมือนเรนไม่มีผิด มีข้อความบางอย่างเขียนไว้ใต้ภาพว่า 'รักนะ' น้ำทิพย์ขำเล็กน้อย เรนที่ก้มเก็บของอยู่จึงเงยหน้าขึ้นมามอง เธอเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจและตรงไปตะครุบสมุดเล็มนั้นคืนมา
"นี่มันของส่วนตัวนะค่ะ" เรนพูดด้วยอารมณ์ขุ่นมัว หน้าของเธอขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอาย
"ฮ่าๆ ขอโทษที่เสียมารยาทนะ" น้ำทิพย์พูดไปยิ้มๆ ทำเอาเรนยิ่งหน้าบึ้งเข้าไปใหญ่
"โอเคๆ ฉันขอโทษ " น้ำทิพย์พูด แต่เรนก็ไม่มีท่าทีจะเชื่อ แต่อย่างใด "นี่จากใจเลยนะ" เรนลุกขึ้น เธอไม่ตอบ เดินออกไปโดยไม่สนน้ำทิพย์ น้ำทิพย์ส่ายหน้าขำๆ ก่อนเดินตามไปง้อเรน
"ให้อภัยเขาน้าา" น้ำทิพย์พูดง้อ
"เรนอภัยให้ก็ได้ค่ะ แต่น้ำทิพย์ห้ามเปิดสมุดเล่มนี้ดูอีกนะค่ะ"
"อืม" น้ำทิพย์ยิ้มให้หน้าบาน
"เธอเป็นนักเขียนเหรอ เห็นมีเขียนพล็อตนิยายในสมุดเล่มนั้น"
"อ๋อ...ค่ะ ฉันเป็นนักเขียนนิยาย"
"งั้นรูปตะกี้ก็เกี่ยวกับนิยายด้วยใช่ไหม"
"น้ำทิพย์อย่าล้อสิค่ะ" เรนพูดและตีแขนน้ำทิพย์ไปอย่างแรงทีหนึ่ง
"ไม่ล้อแล้วๆ" น้ำทิพย์วิ่งหนีเรนไปทั่วห้องสมุด จนคนในห้องสมุดๆพากันมอง น้ำทิพย์จึงวิ่งออกจากห้องสมุดไป ดีที่วันนี้บรรณารักษ์สุดโหดประจำห้องสมุดไม่อยู่...นี่ก็เป็นเรื่องดีอีกอย่างของวันร้ายๆละนะ
__ __ __ __ __ ___ __ __
มาอัพต่อแบ้วน้าา เราเปลี่ยนชื่อตอนนิดหน่อยนะ
แฮะๆ พอดีแต่งไปแต่งมา อันนี้มันเหมาะกว่า
จริงๆมันยาวมาก เลยตัดไปสามสี่หน้า เอาไปไว้ตอนหน้าแทน
มาอัพต่อแบ้วน้าา เราเปลี่ยนชื่อตอนนิดหน่อยนะ
แฮะๆ พอดีแต่งไปแต่งมา อันนี้มันเหมาะกว่า
จริงๆมันยาวมาก เลยตัดไปสามสี่หน้า เอาไปไว้ตอนหน้าแทน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น