คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : FRIST NIGHTMARE WHY THAT GIRL COME HERE ? (รวมเป็นพาดเดียวนะจ๊ะ)
FRIST NIGHTMARE
WHY THAT GIRL COME HERE ?
“แฮ่กๆ” เด็กสาวคนหนึ่งตื่นขึ้นมายามคำคืน เธอหอบหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน เธอกวาดตาไปรอบๆและเธอพบว่ามันยังคงเป็นห้องนอนของเธอ เธอถอนหายใจออกมาอย่างสบายใจและล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
เธอเอามือก่ายหน้าผาก พึมพำอะไรบางอย่าง “ฝันแบบนี้อีกแล้ว มันจะเป็นลางบอกเหตุอะไรรึเปล่านะ”
เธอถอนหายใจและส่ายหน้าไปมากับความคิดที่ไร้สาระของเธอ เธอพลิกตัวไปมาและพยายามที่จะข่มตาหลับอีกครั้ง…โดยไม่รู้เลยว่ามีบางสิ่งมาแอบจ้องมองเธอ
ก๊อก ก๊อก!
“น้ำทิพย์จ๊ะ ตื่นได้แล้วนะเดี๋ยวจะไปโรงเรียนสายนะ” เสียงใสที่ดูอ่อนหวานดังขึ้นหน้าห้องของ น้ำทิพย์
“ฮืม…ตื่นแล้วค่ะพี่น้ำฝน” เด็กสาวตอบไปอย่างงัวเงีย เธอลุกนั่งบนขอบเตียงและบิดขี้เกียจไปมา
“งั้นก็รีบไปอาบน้ำเลยนะ” น้ำฝนบอกกับน้องสาวและเดินลงไปข้างล่าง
น้ำฝนเป็นหญิงสาววัย 20 ต้นๆที่แสนน่ารักและอ่อนหวาน เธอมีผมสีน้ำตาลยาวสลวยและดวงตาที่ฉายแววใจดีไว้ตลอดเวลาสีดำสนิท ผิวของเธอนั้นขาวจัด เธอไม่ใช่คนที่หน้าตาดีอะไร แต่คนที่มีเสน่ห์ โดยเฉพาะดวงตาและรอยยิ้มของเธอ ซึ่งเธอแตกต่างกับน้องสาวราวฟ้ากับเหว
“พี่น้ำฝน หนูไปโรงเรียนก่อนนะ บายๆค่ะแม่” น้ำทิพย์พูด เธอสะพายกระเป๋าและไม่ลืมที่จะหยิบไอพอดและเฮดโฟนของคู่ใจไปด้วย เดินออกบ้านและมุ่งหน้าสู่โรงเรียน
น้ำทิพย์ เด็กสาวผู้มีผมสีชมพูเด่นหรามาแต่ไกลจนมันกลายเป็นเอกลักษณ์ของเธอ แน่นอนว่ามันไม่ใช่สีตามธรรมชาติ แต่เป็นสีที่เธอไปโกรกมา ดวงตาสีฟ้าใสที่เธอได้รับการถ่ายทอดจากพ่อมาเพียงคนเดียวในบ้าน ผิวขาวจัดเหมือนคนไม่ค่อยโดดแดด ซึ่งนั้นเป็นเรื่องจริง น้ำทิพย์เป็นเด็กสาวที่ชอบจะนั่งฟังเพลงและอยู่คนเดียว…
“น้ำทิพย์!!” เสียงใสดังขึ้นข้างหลังน้ำทิพย์ เธอหันไปมอง ก่อนจะทำหน้าเบื่อหน่าย แต่เธอก็ยืนอยู่กับที่ไม่ไปไหนเหมือนรอเจ้าของเสียงใสให้เดินมาหา สมายด์ รีบวิ่งมาหาน้ำทิพย์ทันทีเพราะกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจที่จะยืนรอเธอ
สมายด์ มีผมสีผมสีดำสลวยที่ยุ่งจนไม่เป็นทรง ดวงตาสีฟ้าอมดำที่เจ้าตัวใส่คอนแทคเลนส์เอาด้วยเหตุผลที่ว่ามันเท่ดี(?) เธอจัว่าเป็นเด็กสาวที่น่ารักคนหนึ่งของโรงเรียนเลยที่เดียว แต่เธอกลับทำตัวไม่เหมาะกับหน้าตาเธอเลยแม้แต่นิด จนหลายๆคนเรียกเธอว่า ‘ยัยทอม’ แต่เธอก็ยังยืนยันว่าเธอเป็นผู้หญิง!!
“อะ…อรุณสวัสดิ์จ้า” สมายด์พูดไปหอบไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
“อืม” น้ำทิพย์ตอบรับสั้นๆ เธอไม่หันไปมองหน้าสมายด์ด้วยซ้ำเอาแต่จดจ่ออยู่ที่ไอพอดของเธอ หลังจากนั้นไปนานเธอก็เอาเฮดโฟนขึ้นครอบหูและเดินไปโดยไม่สนใจสมายด์ที่ยังคงยืนหอบอยู่แต่อย่างใด
“เฮ้! รอด้วยสิ!!!” สมายด์ตะโกนเรียกน้ำทิพย์และรีบวิ่งไปหาเธอ
“ก็เร็วๆสิ” น้ำทิพย์พูดและเดินต่อไปโดยไม่คิดจะหยุดรอสมายด์เลยแม้แต่นิด
กริ๊ง กริ๊ง!!
“เฮ้ย! ทันเวลาพอดี เกือบสายแล้วไหมละ” สมายด์บ่น เธอเอาหน้าฟุบลงกับโต๊ะด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการวิ่ง(?)ตามเพื่อน
“แต่ก็ยังดีที่ไม่สายใช่ไหมละ” น้ำทิพย์พูดและนั่งลงโต๊ะข้างสมายด์ เธอก็ยังคงฟัง
เพลงไม่เลิก
“ยะ!!” สมายด์ตะโกนและทำหน้าบูด
“เป็นอะไรไปค่ะสมายด์ทำไมทำหน้าบูดอย่างงั้นละค่ะ” ไมย์ สาวน้อยผู้แสนน่ารักถามขึ้นพลางเอียงคอมองเธออย่างสงสัย
ไมย์ เด็กสาวแสนน่ารักประจำห้อง เธอมีผมสีน้ำตาลยาวสลวย ดวงตากลมโตสีเขียวที่ฉายแววสงสัยและอ่อนโยนไว้ตลอดเวลา ฟังดูจากลักษณะแล้ว เธอน่าจะเป็นลูกครึ่งอย่างแน่นอน แต่ลูกครึ่งอะไรไม่มีใครรู้ แม้แต่ตัวไมย์เองเพราะเธอเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่
“ถามทิพย์ดูสิ” สมายด์พูดและทำหน้าบูดต่อไป
“ว่าไงค่ะน้ำทิพย์ มีเรื่องอะไรกัน” ไมย์หันไปถามน้ำทิพย์และยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ถามสมายด์เอา” น้ำทิพย์ตอบและยิ้มกวนๆให้สมายด์ที่ตอนนี้แอบมองน้ำทิพย์อยู่ สมายด์เห็นแบบนั้นเลยยิ่งงอนเข้าไปใหญ่
“ตรงนั้นนะเงียบได้แล้ว อาจารย์จะเข้าแล้วนะ” เอมิ สาวน้อยลูกครึ่งญี่ปุ่นพูดขึ้นและชี้มาทางเด็กสาวทั้งสาม
เอมิ มีผมสีน้ำตาลที่เธอไว้เพียงประบ่าและดวงตาสีดำอมม่วงซึ่งสีม่วงนั้นจะเห็นเพียงเวลาที่ตาสะท้อนแสงท่านั้น ที่สำคัญเธอเป็นหัวหน้าของห้องนี้
“เฮ้! ไมย์ฉันบอกว่าอาจารย์กำลังจะมานะ รีบกลับมานั่งที่ได้เล้ว” เอมิพูดและเลิกคิ้วเล็กน้อยให้ไมย์
“อ๋อ! ค่ะๆ ไปแล้วๆ” ไมย์พูดและรีบเดินกลับไปนั่งที่ ทันทีที่ไมย์นั่งลงอาจารย์สุกัญญาก็เดินเข้ามาพอดี
“นักเรียนทำความเคารพ” เอมิยืนขึ้นและสั่งเพื่อนๆทุกคน
“สวัสดีค่ะ/ครับ”
“สวัสดีจ๊ะนักเรียน ในวันนี้จะมีเพื่อนใหม่เข้ามาเรียนกับเรานะจ๊ะ” ครูสุกัญญาพูดและมองไปรอบห้อง เสียงหือหามากมายดังขึ้นไปทั่ว เมื่อรู้ว่าจะมีเด็กใหม่เข้ามา
“เอาละๆเงียบก่อน” นักเรียนพากันทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย “เชิญจ๊ะ มาแนะนำตัวกับเพื่อนๆหน่อย”
เด็กสาวผมขาวที่ถูกมัดรวบเป็นทรงหางม้าเดินเข้ามาในห้อง เธอกวาดตามองเพื่อนๆในห้อง ก่อนไปหยุดอยู่ที่น้ำทิพย์ เธอยิ้มออกมานิดๆด้วยความพอใจ ก่อนกล่าวแนะนำตัว
“สวัสดีเพื่อนๆทุกคนนะค่ะ ฉันชื่อเวริก้า แต่เพื่อนๆจะเรียกฉันว่า เวริ ก็ได้นะและยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนทุกคนนะค่ะ” เสียงปรบมือตามมาหลังจากที่เธอกล่าวแนนะนำตัวจบ
“เอาละเราก็ได้รู้จักเพื่อนใหม่เราแล้ว ต่อไปเราก็ต้องหาที่นั่งให้เพื่อนเราก่อน มีตรงไหนว่างบ้างเอ่ย” ครูสุกัญญาพูดขึ้น
“หลังน้ำทิพย์ว่างอยู่ค่ะครู” เด็กสาวคนหนึ่งยกมือตอบครู
“โอเคจ๊ะ น้ำทิพย์ยกมือให้เพื่อนหน่อยสิจ๊ะ” แต่น้ำทิพย์ก็ไม่ได้ยกมือขึ้นแต่อย่างใด เธอยังคงนั่งฟังเพลงและเหม่อต่อไป
“น้ำทิพย์จ๊ะ” ครูสุกัญญาเรียกอีกครั้ง สมายด์ที่นั่งอยู่ข้างๆจึงหันไปสะกิดเธอถึงแม้ว่าเธอจะยังงอนเธออยู่ก็ตาม น้ำทิพย์หันมามองสมายด์
“ถอดเฮดโฟนออกก่อน” สมายด์กระซิบเบาๆ น้ำทิพย์ถอดหูฟังออกตามที่สมายด์บอกอย่างว่าง่าย
“น้ำทิพย์ยกมือให้เพื่อนใหม่เห็นหน่อยสิจ๊ะ!” ครูสุกัญญาพูดอีกครั้งและดูเหมือนเธอจะเริ่มมีน้ำโหแล้วด้วย น้ำทิพย์ยกมือขึ้นและหันไปมองหน้าเด็กใหม่ น้ำทิพย์เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ก็เด็กคนนี้หน้าเหมือนกับเด็กสาวที่เธอฝันเห็นเลยเวริก้าเดินตรงมา ก่อนถึงโต๊ะ เธอหันมาทักทายน้ำทิพย์นะซิ!!!
“สวัสดีจ๊ะ ชื่อน้ำทิพย์ใช่ไหม ฉันเวริก้านะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เวริก้าพูดและยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตรและเดินไปนั่งที่โต๊ะของเธอที่อยู่หลังน้ำทิพย์ น้ำทิพย์เหลือบมองเธออย่างไม่ค่อยไว้ใจเท่าไร เธอส่ายหน้าไล่ความคิดนั้นออกไป ก่อนหันไปสนใจที่ครูสอน
ช่วงเช้าน้ำทิพย์ไม่มีกระจิตกระใจจะเรียน เธอเอาแต่คิดเรื่องของเวริก้า เธอเหลือบมองเวริก้าเป็นพักๆ แต่เธอก็ไม่มีอะไรผิดปกติ จนครั้งนี้ที่เธอเหลือบมอง เวริก้าก้มหน้ายิ้มแปลกๆและพึมพำอะไรบ้างอย่างที่ทำเอาน้ำทิพย์ขนลุก เธอรีบหันไปสนใจครูต่อ แต่ความอยากรู้ก็ครอบงำเธอ เธอตัดสินใจเหลือบไปมองเวริก้าอีกครั้ง เธอยังคงยิ้มและพึมพำบางอย่างแต่คราวนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น มันเป็นหน้าที่โรคจิตมากจนน้ำทิพย์ตกใจ เธอรีบหันกลับมา น้ำทิพย์นั่งตัวสั่นจนสมายด์สงสัย
“ไปเหอะ หน้าแกซีดมากอ่ะ เฮ้ย! ทิพย์” สมายด์ตะโกนด้วยความตกใจ ที่เพื่อนอยู่ๆก็เป็นลมล้มจากเก้าอี้ สมายด์รีบเข้าไปรับ สิ่งสุดท้ายที่น้ำทิพย์เห็นก่อนหมดสติ คือ รอยยิ้มแสนน่ากลัวของเวริก้า….
น้ำทิพย์ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ห้องพยาบาลแล้ว เธอตื่นมาเวลาประมาณบ่ายสองบ่ายสามตามการคาดเดา เธอมองไปรอบๆตัว ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย เธอนั่งกอดเขาตัวเองและซุกหน้าลงไป เธอคิดสิ่งที่เธอเห็นก่อนสลบ รอยยิ้มของเวริก้า มันเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวที่สุดตั้งแต่เธอเคนเห็นมา อยู่ดีๆหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น เธอเอามือไปกุมที่หน้าอกตรงบริเวณหัวเหมือนปลอบประโลมมัน เธอค่อยหายใจและพยายามทำตัวให้ผ่านคลายที่สุด ใจเธอเริ่มเต้นช้าลงๆ ประจวบกับที่ประตูห้องพยาบาลเปิดออก เธอไปมองที่ประตู เธอไม่รู้ส่าใครเขามาเพราะถูกกันด้วยม่านสีขาว เห็นเพียงเงาจางๆและเงานั้นเป็นเงาของผู้หญิง!!!
เงานั้นค่อยเคลื่อนตัวมา ซึ่งมันตรงมาที่เตียงขอบเธอ น้ำทิพย์ก้มหน้าซุกกัขเข่าด้วยความกลัว กลัวว่างั้นนั้นจะเป็นขอวคนที่เธอไม่อย่างเจอด้วยที่สุด ตัวเธอเริ่มสั่นอีกครั้งด้วยความกลัว เธอกลัว กลัวมากซะยิ่งกว่าอะไร เสียงฝีเท้ายังคงดังสม่ำเสมอและยังตรงมาที่ทิศทางเดิม น้ำทิพย์เอามือปิดหู เธอไม่อยากได้ยินเสียงนั้น กลัว...กลัวมากจริงๆ ใครก็ได้...ได้โปรดช่วยฉันที ได้โปรดละ ได้โปรด...
_____________________________________
มาอัพต่อแบ้ว สุดท้ายไรท์ก็ตัดสินใจเอามันมารวมกันจนได้ หลังจากคิดอยู่นาน
ช่วงนี้ไรท์สอบอาจจะอัพช้านะ แต่ยังไงเราก็ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอน รับประกัน
บายๆนะรีดทั้งหลาย เจอกัตอนหน้านะ
* ฟอนต์แปลกๆขออภัย เนื่องจากคอมข้าน้อยมีปัญหานิดหน่อย
เลยแต่งและอัพในไอแพดเลย ต้องขอประทานโทษเป็นอย่างสูง
ความคิดเห็น