คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Yesung&Ryeowook] ::#:: Last Memories ::#:: Past1
แหะๆ เอาฟิคเรื่องใหม่มาแปะ ฟิคเรื่องนี้ออกแนวเศร้าๆ หน่อยนะคะ เหอๆ
เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะแต่งออกมาได้เศร้าแค่ไหน
พอดีเกิดอยากแต่งคู่เยเรียวขึ้นมา
แต่ในเรื่อง Mystique นี่อีกนานเลยกว่าคู่นี้จะได้โผล่
เราก็เลยจับทั้งคู่มาเป็นตัวเองในเรื่องใหม่ซะเลย หุหุ
ชอบ ไม่ชอบ หรือรู้สึกอย่างไรกับฟิคเรื่องนี้ ก็ฝากติชม ด้วยนะคะ
ส่วนเรื่อง Mystique ขอแอบดองไว้อีกแป๊บนึงแหะๆ ^^”
::#::#::#::#::#::#::#::#::#::#::#::#::#::#::#::#::#::#::#::#::#::#::
[Yesung&Ryeowook] ::#:: Last Memories ::#:: Past1
“ กลับมาแล้วครับ..... ”
“ ............................... ” กิจวัตรเดิมๆ ที่ทำซ้ำๆ ทุกวัน ถึงแม้ว่าจะไม่มีคนๆ นั้นคอยตอบรับการกลับมาเหมือนเคยก็ตาม
มือสวยคลำบริเวณผนังหาสวิสเพื่อเปิดไฟ
ร่างบางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้นวมสีขาวครีม สายตาทอดไปยังสร้องคอสีเงินส่องประกายแวววาวประดับด้วยจี้รูปตัวอักษร Y และ R ที่เกี่ยวคล้องกันไว้ราวกับว่าไม่อยากจะแยกออกจากกัน ที่เมื่อสักครู่เจ้าตัวหยิบออกมาจากลิ้นชักที่หัวเตียงนอน
ตาคู่สวยถูกทอดไปไร้จุดหมาย สติสัมปชัญญะที่เคยมีอยู่เตลิดไปไกล...........................
ของขวัญที่ไม่ได้ให้
ความรู้สึกที่ไม่เคยได้พูดมันออกไป
ผมรักเยซอง…..
‘ รู้ไหม? วันนี้เป็นวันที่ผมเบื่อที่สุดในชีวิต ผมเบื่อที่จะมานั่งโกหกตัวเองและรอ...รอในสิ่งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นไปไม่ได้...’
มองนึกย้อนเวลากลับไป
“ กลับมาแล้วคร้า........บ!!!! ” เสียงอันสดใสของหนุ่มน้อยตะโกนขึ้นมาดังลั่นหน้าบ้านทำให้คนที่อยู่ข้างในส่ายหัวพลางยิ้มกว้างกับการกระทำอันเป็นเอกลักษณ์ ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครมา
“ กลับมาแล้วเหรอเจ้าตัวเล็ก ” ร่างสูงเดินตรงไปที่ประตูเพื่อเปิดรับการกลับมาของเจ้าตัวเล็กที่เค้าทั้งรักและหวงมากมาย
“ ครับ...วันนี้มีอะไรกินมั่งฮะเนี่ย หิวจังเลย ” เดินลูบท้องป้อยๆ ผ่านหน้าร่างสูงเข้ามายังส่วนที่เป็นห้องครัว
“ ว้าว!!!!~ น่ากินจัง ” ร่างบางตาวาวเมื่อเห็นของโปรดตัวเองตั้งอยู่เต็มไปหมด พลางเอื้อมมือจะไปหยิบกับข้าวบนโต๊ะมาชิม
“เพี้ย!!”
“ โอ้ย!!!...เจ็บนะเยซอง ” ชายหนุ่มในชุดผ้ากันเปื้อนใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือทัพพีตีเข้าที่มือของร่างเล็กพร้อมทำเสียงเข้มวางมาด
“ ไปเลย ๆ ไปอาบน้ำก่อนเลยไป ”
“ ขอกินนิดนึงน้าาาาา~ ~ ~ ” ไม่วายต่อรอง
“ ไม่!! ไปเดี๋ยวนี้เลย ” แทบจะแยกเขี้ยวใส่ด้วยความหมั่นใส้ เดินตรงเข้าไปดุนหลังร่างบางให้เดินไปยังห้องตัวเอง
“ ก็ได้ฮะ เยซองขี้งก!! ” ร่างบางหันมาแลบลิ้นให้ก่อนที่จะวิ่งหายเข้าไปในห้องตัวเอง
“เดี๋ยวนายจะโดนเตะอุคกี้!!” เสียงของเยซองตะโกนไล่หลังมา พร้อมรอยยิ้ม
ตั้งแต่พ่อกับแม่จากพวกเราด้วยอุบัติเหตุไปผมก็เหลือเยซองนี่แหละฮะที่ดูแลผมทุกเรื่อง
ทั้งเรื่องเรียน เรื่องอาหารการกิน เรื่องเงิน และเรื่องจิปาถะต่างๆ มากมาย
เพราะอะไรหน่ะเหรอ ?
ก็เพราเค้าเป็น.....พี่ชายผมไง...
พี่ชายที่อายุมากกว่าผมสามปี
พี่ชายเพียงคนเดียวของผม
แต่จริงๆ แล้วถ้าเลือกเกิดได้ผมก็ไม่อยากให้เยซองมาเป็นพี่ชายผมหรอก
‘ ......................... ’
ทำไมหน่ะเหรอ!!
ก็เพราะว่าที่จริงแล้ว
‘ผม รัก เยซองหน่ะสิ !!’
โอย~~ เขินจัง!! รู้แล้วก็เหยียบเอาไว้เลยนะ เพราะว่านี่มันคือความลับสุดยอดของผมเลยนะเนี่ย!!!
และรู้ไหม? มีอยู่เหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ผมรักเยซองมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว และมั่นใจมากว่าไม่สามารถรักใครได้เท่ากับเยซองอีกแล้ว เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อตอนที่ผมอายุซัก 9 ขวบได้มั๊ง!!
“ นี่เยซองลูกเห็นน้องไหม? ”
“ ไม่เห็นคร้าบบ~~ อุคกี้ไม่ได้อยู่ข้างบนเหรอฮะแม่? ” เด็กน้อยแก้มป่องหน้าตาน่ารักหันมาตอบเสียงใส
คุณแม่สาวสวยพยักหน้าตอบลูกชายแล้วเดินขึ้นไปหาลูกชายคนเล็กที่อาจจะอยู่ข้างบนด้วยความเร่งรีบ
“แย่แล้ว” หญิงสาวอุทานขึ้นมาเมื่อไม่เห็นเจ้าตัวน้อยอยู่ในที่ๆ ควรอยู่ ผู้เป็นแม่ลนลานวิ่งหาไปทั่วทุกห้องของบ้านแต่ก็ไม่พบ
“นี่ เยซอง ลูกอย่าออกไปไหนนะ เมื่อกี๊ บ้านคุณลีโทรมาบอกว่ามีสุนัขดุที่ฟาร์มหลุดมาแถวนี้ตั้งหลายตัว เดี๋ยวแม่ออกไปตามหาน้องก่อนนะเดี๋ยวมา ”
ผู้เป็นแม่หน้าซีดด้วยความตกใจ แล้ววิ่งออกจากบ้านไปตามหาลูกชายคนเล็กด้วยความเป็นห่วง
‘ สุนัขหลุดออกมา แล้ว…อุคกี้ก็กลัวหมามากด้วย!!!’
เมื่อคิดได้ดังนั้นเด็กน้อยก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นรีบวิ่งเข้าไปในห้องเก็บของคว้าไม้กอล์ฟของคุณพ่อแล้ววิ่งออกจากบ้านไปทันที
‘ ป่านนี้อุคกี้จะเป็นอย่างไรมั่งนะ คงกลัวมากหล่ะสิ ’ เยซองนึกถึงภาพน้องของตัวเองน้ำตานองหน้าแล้วรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ ไม่ว่ายังไง เค้าก็ต้องหาอุคกี้ให้เจอและพากลับบ้านอย่างปลอดภัยให้ได้
ร่างเล็กค่อยๆ ก้าวเท่าถอยหลังไปเรื่อยๆ
ใบหน้าที่เคยเป็นสีอมชมพูกลับซีดเซียวก้วยความกลัวอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายที่สั่นเทา เหงื่อที่ไหลท่วมแผ่นหลัง ยืนยันได้ดีว่ากลัวแค่ไหน
‘ เยซอง มาช่วยผมที ’ คิดในใจพลางค่อยถอยหลังไปจนติดกำแพง….ทางตัน
เบื้องหน้ามีสุนัขใหญ่ 7 ตัวรุมล้อมร่างบางเอาไว้ ไม่เปิดช่องทางให้หนีออกไปได้เลยแม้แต่น้อย
ใบหน้าหวานซีดหนักกว่าเก่าเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวใหญ่หลังอาน ขนสีดำเป็นมัน ที่ดูท่าว่าจะเป็นตัวหัวหน้า แยกเขี้ยวขู่เตรียมพร้อมจะจู่โจม
“อ๊ะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวหัวหน้ากระโจนเข้ากัดที่บริเวณต้นแขนของร่างบางจนเกิดแผลเหวอะหว่ะ เลือดสีแดงไหลอาบลงมาเป็นทางยาว ร่างบางสั่นระริกด้วยความกลัวอย่างสุดขั้วหัวใจ จิตสำนึกได้แต่ภาวนะอยากให้เยซองมาช่วยเค้าออกไปจากที่นี่ที
ยังไม่ทันที่ตัวอื่นๆ จะได้กระโจนตามเข้าไปรุมขย้ำร่างบาง
หินก้อนใหญ่ถูกปาเข้ามากลางวงทำให้สุนัขทั้งฝูงผงะไปข้างหลัง กระจายตัวออกจากบริเวณนั้นบริเวณที่รยออุคยืนอยู่ รวมถึงเจ้าตัวหัวหน้าก็ถอยหลังกรูตามลูกน้องไปรอดูเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น
เด็กน้อยแก้มป่องที่อายุมากกว่ากระโดดเข้ามาอยู่กลางวง เพื่อกั้นระหว่างหมาหมู่และน้องของตนเอาไว้
มือถือเล็กถือไม้กอล์ฟไว้แน่นตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะเหวี่ยงออกไปทุกเมื่อ หากหมาตัวไหนย่างกรายเข้ามาใกล้อีก
สายตาเหลือบไปมองเห็นน้องชายที่อยู่เบื้องหลัง เลือด น้ำตาที่ไหลเป็นสายนองใบหน้า ร่างกายที่สั่นไหว แขนข้างซ้ายอาบไปด้วยเลือด ริมฝีปากที่เมิมติดกันเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของแผล ภาพเหล่านั้นมันทำให้หนุ่มน้อยอยากที่จะฆ่าไอ้เจ้าหมาพวกนี้ให้ตายไปอย่างทรมาร
ร่างเล็กส่ายหน้าน่อยๆ เพื่อบอกให้พี่ชายรู้ว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก รอยยิ้มที่พยายามเค้นมันออกมาบอกให้รู้ว่าดีใจแค่ไหนที่คนที่มาช่วยคือเยซอง
เยซองที่ได้เห็นสภาพของรยออุคแล้วก็หันกลับไปจ้องตาประสานกับตัวจ่าฝูง
ถึงแม้ร่างกายจะสั่นเทาด้วยความกลัวแค่ไหน แต่สายตาคมกล้าที่อยากจะปกป้องใครซักคนก็ไม่มีท่าทีที่อ่อนลงเลย
‘ แน่จริงพวกมรึงเข้ามาดิ........เอาให้ตายกันไปข้างหนึ่ง ’
“ ปัง ปัง ปัง!!! ”
เสียงปืนตังสนั่น พวกสุนัขต่างพากันตกใจวิ่งเตลิดออกไปจากบริเวณนั้น บ้างก็ถูกยิง บ้างก็หนีไปได้
“ มาทางนี้เร็วๆ เข้า มีเด็กบาดเจ็บด้วย ”
พวกผู้คนที่ออกตามจับสุนัขได้ใช้ปืนยิงขู่เมื่อเห็นมันกำลังรุมทำร้ายเด็กทั้งสอง พวกเค้าตามมาถูกเพราะเสียงร้องของรยออุคที่ตะโกนออกมา
“ เร็วไอ้หนู มาทำแผล .........เฮ้ย!!! กล่องปฐมพยาบาลอยู่ไหน ”
เสียงดังเอะอ่ะโวยวาย แม้รอบกายจะวุ่นวายแค่ไหน
แต่ตอนนี้ทั้ง เยซอง และ รยออุคกลับ ไม่ได้ยินอะไรเลย ทั้งสองได้เพียงแค่มองตาและยิ้มให้กันเมื่อรู้ว่าต่างฝ่ายต่างปลอดภัย
‘ แค่รู้ว่าน้องปลอดภัยก็พอแล้ว ’
‘ พี่ชายมาช่วยผมจริงๆ ’
นี่แหละฮะ คือจุดเริ่มต้นที่เปลี่ยนความรักของผม เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ผมรักเยซองมากกว่าเดิมจนไม่อาจจะหาอะไรมาเปรียบเทียบได้
ตอนนั้นเยซองเหมือนเจ้าชายขี่ม้าขาวมาปราบมังกรแบบในนิทานเลย
ถึงไอ้ตัวพวกนั้นมันจะเป็นหมาก็เถอะ
To be con
เจ้าชายเยซองควงไม้กอล์ฟไปปราบหมาเพื่อช่วยเจ้าหญิงอุคกี้
เพ้อเจ้อแระ –“-
ไม่ว่างอย่างแรงของเก่าไม่อัพแต่ดันมีปัณญามาแต่งเรื่องใหม่ -"-
ไปหล่ะ~~ ฟิ้ววววววววววววววว!!!!!!!!!~~~
ความคิดเห็น