ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 : รั้วมหาลัย...ห่วงใยกัน
ความรู้สึกของชายหนุ่มตอนนี้ยิ่งกว่าโรลเลอร์โคสเตอร์ หัวใจที่หล่นไปอยู่ที่หัวแม่เท้ากระเด้งกระ-ดอน-สะท้อนกลับมาที่อกจนเต้นระรัวแรงราวกับระนาดโหมโรงผสมกลองใหญ่ หน้าคล้ำเข้มแปรเปลี่ยนจากซีดขาวเป็นสีแดงด้วยแรงสูบฉีดของโลหิตที่เกิดจากแรงอารมณ์ เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบ ๆ จนโปนขึ้นมาเห็นได้ชัดเจน เขากัดฟัดกรอด มือที่ค้างกลางอากาศกำแน่นก่อนที่จะกระชากบานประตูเปิดออกอย่างแรง
“ น้องนาย !! ทะ...”
คำพูดที่เตรียมพร้อมสำหรับที่จะพรั่งพรูออกมากลับกระจุกอยู่ที่คอเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า ความรู้สึกตอนนี้ของชายหนุ่ม มันยากที่เขาจะสามารถบรรยายออกมาเป็นภาษาไทย และอีกหลายภาษาได้
“ อ้าว ! พี่ภูมิขึ้นมาตามเหรอ ใกล้เสร็จแล้วค่ะ ”
“ มาแต่เช้าได้ทุกวันเชียวนะเอ็ง ”
ทั้งคู่ทักผู้มาใหม่โดยยังไม่ละจากการกระทำที่กำลังปฏิบัติอยู่
“ เอ่อ... ” ไตรภูมิยังคงพูดไม่ออก
“ ไม่สบายรึเปล่าคะ หน้าแดงเชียว ” สาวน้อยเหลือบตาขึ้นมามองนิดหนึ่งแล้วเอ่ยทักเมื่อเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของไตรภูมิ แต่ผู้ถูกถามยังคงนิ่งอึ้งตะลึงงัน ไม่พูดไม่จาอยู่อย่างนั้น
“ เอาล่ะ เสร็จซะที ยุ่งยากจริง ” แทนไททิ้งมือลงข้างตัวเมื่อภารกิจเสร็จสิ้น ไม่วายบ่นไปด้วย
“ พี่แทนว่าน้องนายเหรอ ” หางเสียงสูงขึ้นตามความรู้สึก
“ เปล่า พี่ว่า ‘เจ้าตุ้งติ้ง’ นี่ตังหากครับ ทำไงให้ปลายมันหักงอขนาดนั้น กว่าจะใส่ได้ เสียเวลาชะมัด ”
“ ก็ไม่รู้นี่ สงสัยตอนมันหล่นแล้วไปเกี่ยวกับอะไรมั้ง เลยงอเอา เดี๋ยวน้องนายจะไปหาซื้ออันใหม่ตอนไปถึงมหา’ลัยแล้วกัน ”
สองหนุ่มสาวยังคงยืนคุยกันกระหนุงกระหนิงราวกับไม่มีใครอื่นอีกแล้วบนโลกนี้ ทำดั่งเสมือนเราสองครองคู่กันไม่มีวันจากกันไกลจนกว่าชีวาจะหาไม่ ทิ้งให้ไตรภูมิยืนนิ่งค้างเดี่ยวเอกาอยู่หน้าประตูห้องนอน
“ เอาล่ะ น้องนายเรียบร้อยแล้วค่ะ ” นายาวีตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองในกระจกโต๊ะเครื่องแป้งอีกเป็นครั้งสุดท้าย
“ งั้นลงไปกันดีกว่าครับ...ไป ไอ้ภูมิ...เอ้า ! จะยืนเฝ้าหน้าห้องอีกนานมั้ยนั่น ”
แทนไทก้าวตรงมายังชายหนุ่มอีกคนเพื่อจะออกนอกห้อง แต่ไตรภูมิก็ยังไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
“ ไปกันเถอะค่ะ พี่ภูมิ ...แล้วนี่ไม่สบายรึเปล่าคะ ” สาวน้อยก้าวออกมาพร้อมกระเป๋าสะพายและหนังสือเรียน ยังมีแก่ใจถามไถ่ชายหนุ่มที่มีหน้าตาท่าทางผิดปรกติ
ไตรภูมิได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธแล้วหลีกทางให้ทั้งสองเดินออกไป
ส่วนตัวเขายืนนิ่งอยู่ที่เดิมเป็นครู่ ก่อนที่จะหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ พลางโคลงศีรษะไปมา แล้วก้าวเท้าตามทั้งสองลงไปยังห้องอาหาร
...คิดมากไปได้เรา กะอีแค่ ‘ตุ้งติ้ง’ อันเดียว เกือบทำเรื่องแล้วมั้ยล่ะ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ เฮ้อ ! เหนื่อยจริงจริ๊ง ใครว่า สอบเข้ามหา’ลัยได้แล้วก็เหมือนปลดทุกข์ แต่ดูไหนจะรับน้องเอย แล้วมาสอบมิดเทอมเอย วัน ๆ ผ่านไปเร็วจริง ๆ ทั้งเลคเชอร์ทั้งหนังสือทั้งกิจกรรม ทำไม่ทันสักกะอย่าง ”
กีรากรบ่นทันทีที่หย่อนสะโพกงามงอนของเธอลงพบกับเก้าอี้ม้านั่ง ที่เธอและเพื่อนสนิททั้งสามรวมตัวกันหลังจากเลิกเรียนในยามบ่ายที่โต๊ะประจำในมหาวิทยาลัย
“ ใช่สิ สอบได้เหมือนได้ปลด ‘ทุกข์เบา’ ไง ต่อจากนี้ไปก็ ‘ทุกข์หนัก’ ทำไงให้เรียนจนจบ ไม่โดนรีไทร์ไปซะก่อน ” ขวัญข้าวตอบคำบ่นของเพื่อนสาวไป
“ แหม แก พอเรียนอักษรฯเข้าหน่อย คารมเยอะเชียวนะยะ ” ธีรพงศ์ หนุ่มหลงเพศ เอ่ยชมแบบไม่จริงใจให้จิงโจ้แกมประชด...ก็มันเคยชมใครจริงซะที่ไหน นอกจากหนุ่มหล่อ ๆ ...
“ คนเรามันก็ต้องมีพัฒนากันบ้างล่ะ อยู่ใกล้แกสองคนก็แอ็บซอบดูดซึมได้เยอะแล้ว ไม่ต้องรอเรียนจากอาจารย์ที่ไหนหรอก มีปรมาจารย์อยู่ข้างตัวยังงี้ ”
“ แกว่า เราสองคน ‘ปากร้อดไวเลอร์’ เหรอ ” กีรากรพูดอย่างรู้ตัวดี ยกคิ้วพลางชี้หน้าคนพูด
...อัพเกรดพันธุ์ตัวเองซะด้วย เล่นสุนัขฝรั่ง ก็รู้ตัวอยู่แล้วนี่...
“ ไม่ใช่ แต่ใกล้เคียง ‘พันธุ์บางแก้ว’ เป็นไง หน้าก็คล้ายแถมบ้าน ๆ เหมือนกันด้วย ไม่ต้องมาไกล ” ขวัญข้าว สาวนักพัฒนาฝีปากกล่าวตอบ
“ เอางั้นก็ได้ย่ะ พันธุ์นิยมดีกว่าพันธุ์ขี้เรื้อน ” ธีรพงศ์ จีบปากจีบคอรับอย่างหน้าชื่นตาบาน จนขวัญข้าวและกีรากรต้องหัวเราะให้กับท่าทางหน้าบานนั้น
ธีรพงศ์พอเห็นเพื่อนหัวเราะตน ชายกึ่งหญิงก็เปิดปากหัวเราะร่วนร่วมวงไปด้วย
“ น้องนาย เป็นอะไร เงียบไปเลย ไม่สบายรึเปล่า ” ขวัญข้าวหันมาถามนายาวีที่นั่งเหม่อเหมือนไม่รับรู้อะไรอยู่คนเดียวทั้งที่เพื่อน ๆ หัวเราะกันอย่างครื้นเครง
หญิงสาวกะพริบตาปริบ ๆ รับรู้ได้ถึงเสียงที่ผ่านโสตประสาทเข้ามาแต่ไม่สามารถแปรความได้ทัน จึงหันกลับไปถามคนถามอีกครั้ง
“ ข้าวว่าอะไรเหรอ ” เธอเอ่ยถามอย่างงง ๆ
“ นั่นไง เขาถามว่าไม่สบายเหรอไงยะ ยายเอ๋อ ” กีรากรพูดพลางยกสองมือมาเท้าคางตัวเองจ้องอีกฝ่าย
“ เปล่านี่ สบายดี ” นายาวีหันไปหาพลางตอบกลับไปด้วยประโยคสิ้นคิดอัตโนมัติอันยอดฮิตแต่หน้าตาไม่เข้ากันเลยกับคำตอบ แล้วตบท้ายด้วยการถอนหายใจ
“ เออ ถ้าสบายดี ทำไมทำหน้าตูบเหมือนปวดอึอย่างนี้ล่ะ ” เสียงแหบดัดของธีรพงศ์ถามขี้นอย่างสงสัย
...ฟังมันเทียบแต่ละอย่าง สงสัยต้องจับฉีดยากันบ้าซะบ้างแล้ว อากาศยิ่งร้อน ๆ อยู่...
“ นั่นสิ ธรรมดาน้องนาย ไม่เป็นแบบนี้นี่ มีเรื่องอะไรรึเปล่า ” ขวัญข้าวถามอย่างเป็นห่วง
“ แกเป็นอะไรไปยะ ยัยน้องนาย ” สาวหน้าคมถามบ้าง
นายาวีถอนใจยาวอีกครั้ง ก่อนเอ่ยตอบเพื่อน ๆ ที่ทำหน้าตั้งอกตั้งใจฟังยิ่งกว่าเลคเชอร์สำคัญซะอีก
“ ก็...พี่ภพไม่ส่งข่าวมาเลย นี่หายไปเดือนกว่าแล้วนะ ครั้งสุดท้ายเมลมาว่า ไม่ว่างมีธุระ แล้วก็ไม่เขียนมาอีกเลย ” น้ำเสียงเธอบ่งบอกความกลุ้มใจระคนน้อยใจ
“ ไอ้คุณพี่ภพนี่ ใช่ คนในรูปที่หัวเท่าเม็ดถั่วดำที่แกเคยนำเสนอให้ดูรึเปล่า ” สุนัขวิ่งออกจากปากธีรพงศ์ตามตัวก่อนหน้าออกมาอย่างไม่ทิ้งช่วงเหมือนรายการสุนัขวิ่งแข่งชิงแชมป์
“ คนนั้นแหละ ที่หล่อ ๆ น่ะ แล้วก็ไม่ใช่ถั่วดำด้วย ” เสียงใสกล่าวแย้งเสียงไม่พอใจนิด ๆ
“ จะไปรู้เรอะ ก็เห็นแค่นั้นนี่ ไม่เคยเห็นตัวจริงซักกะที ” หนุ่มร่างอรชรทำเสียงแหบสูงขึ้นมา
“ แล้วโทรไปหารึยังล่ะ น้องนาย ” ขวัญข้าวถามไถ่
“ โทรแล้วแต่เป็นฝากข้อความทุกที แต่พี่ภูมิเล่าว่า ได้คุยกับพี่ภพเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว บอกว่าสบายดี ” เสียงใสที่ผ่านปากหยักย้อยนั้นแผ่วเบาลงแต่ก็ยังจับกระแสเสียงที่ไม่ปกติได้
“ งั้นแกจะไปห่วงอะไรนักหนา โตจนเป็น ควะ...เอ่อ... ดูแลตัวเองได้แล้ว แกสิน่าเป็นห่วงกว่า ”
กีรากรท้วงสาวน้อยด้วยเสียงสูง ตอนกลางเหมือนจะเปรียบ ‘พี่ชายสุดที่รัก’ ของนายาวีกับอะไรสักอย่าง แต่พอเห็นหน้าอีกฝ่าย เลยต้องเลี่ยงต้อนสุนัขตัวนี้เข้าปากไปแทบไม่ทัน ตอนท้ายเหลือบมองเพื่อนอีกสองคนพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงแสดงความห่วงจริง ๆ
“ ทำไม ? ” เจ้าตัวถาม
“ แกไม่รู้ตัวจริง ๆ เหรอ ” ธีรพงศ์เอ่ยถามด้วยเสียงแหบดัด
อีกฝ่ายส่ายหน้าทำนอง ‘หนูไม่รู้’ จนผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้มกระจายไปตามแรงเหวี่ยง คล้ายเวลานางเอกอินเดียวิ่งไปทั่วทุ่ง คอยหลบหลีกพระเอกที่ตามจีบ ถ้าไม่อยากให้จีบก็บอกกันดี ๆ ก็ได้ ไม่รู้จะวิ่งหนีกันไปทำไม จะยืนจ้องตาจ๊ะจ๋าหวานแหววกันดี ๆ ก็ไม่ได้ ใครรู้บ้าง? ช่วยสงเคราะห์ที
“ ก็เห็นพร่ำรำพันถึง ‘อีตาพี่ภพ’ คนนี้มาตั้งแต่ตัวแกเป็น ดญ. จนเป็น นส. มาหลายปี ไม่เห็นสนใจใครเลย แกจะลงเสาเข็มสร้างคานตั้งแต่อายุเท่านี้เหรอไงยะ ทองช่วงนี้ ยิ่งแพง ๆ อยู่ พี่ชายคนอื่นก็รึทั้งหล่อทั้งดี....” ... กีรากรร่ายยาวอย่างกับรถด่วนขบวนสุดท้าย
“ แต่ฉันไม่... ”
“ อ๊ะ ! แกอย่าเพิ่งขัดฉัน...แล้วยังอีตานั่นอีกคน...โอ๊ะ ! พูดถึงไก่ ไก่ก็มาเลย ตายยากจริง ! ”
ชายหนุ่มสูงโปร่งค่อนข้างผอมบาง ผิวขาวหน้าตาดีกำลังเดินตรงมายังโต๊ะที่พวกเธอนั่ง ใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้มเห็นมาแต่ไกล
“ แกก็น่าจะเผื่อใจมองคนอื่นบ้าง เขาไปตั้งแต่แกตัวเท่าเมี่ยง แล้วก็ไปนานขนาดนั้น มีหรือจะไม่มีใคร ยังไงก็อย่าปิดตัวเองเกินไปแล้วกัน ฉันพูดด้วยความหวังดีนะ อย่าหาว่า ส. เ-ือก ล่ะ ” เสียงเพื่อนยังคงดำเนินไปเรื่อย แสดงความหวังดีอย่างแท้จริง
“ จริงของนังเก๋มันนะ น้องนาย นั่นน่ะ ขนาดเดือนวิศวะเชียวนะ ” ธีรพงศ์สนับสนุนเพื่อนรักคู่กัด ส่วนขวัญข้าวได้เพียงแต่ส่งสายตาเห็นใจให้แก่หญิงสาว กีรากรหันมาส่งสายตาวิบวับกับเพื่อนรักเมื่อได้ยินมันอ้างอิงถึงบุพการี...เอ้ย ! ...ตัวเธออย่างไม่ถูกต้องแต่ไม่ได้โวยอะไรเพราะอยู่ในช่วงทำอารมณ์เป็นเพื่อนนางเอกที่แสนดี เดี๋ยวไม่เข้ากับบท แต่ในใจยังแอบนอกบทอยู่ดี...บอกมันตั้งหลายหนให้เรียก กิ๊บเก๋ ๆ ดูสิ หน้าตาเหมือนแล้วความจำยังเหมือนปลาทองอีก...
นายาวียังไม่แน่ใจตัวเอง ความรู้สึกต่าง ๆ ยังคงว้าวุ้นสับสนอยู่ในจิตใจดวงน้อยดวงนี้...หรือเธอควรจะทำตามคำแนะนำเพื่อน เปิดใจตัวเองบ้าง แล้วความรู้สึกที่มีต่อพี่ภพล่ะ มันคืออะไรกันแน่...
“ อ้าว ! ณิน เป็นไงบ้าง ” กีรากรทักเมื่อชายหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นเดินมาถึง
“ หวัดดีย่ะ ” เสียงแหบตามมา ส่วนสองสาวที่เหลือเพียงยิ้มบาง ๆ ให้
“ สบายดี แต่ก็แย่เรื่องอ่านหนังสือไม่ทันนั่นแหละ ” ชายหนุ่มตอบหญิงสาว แต่ตาเหลือบมองไปยังอีกคนที่นั่งอยู่เคียงข้าง
“ แล้วน้องนายล่ะ อ่านทันรึเปล่าครับ ” คณินถามนายาวีที่นั่งเงียบตั้งแต่เขาเดินเข้ามา
“ น้องนายอ่านจบหมดแล้ว เหลือแต่ทวนน่ะ ” ...โอ้โห เหลือเชื่อ สวย รวย เก่ง ขยัน อยู่ครบครันในคน ๆ เดียว...
“ ดีจัง งั้นน้องนายพอจะมีเวลาช่วยติวได้มั้ย ผมจะสอบอังกฤษอังคารหน้านี่แล้ว ” คณินหาโอกาสให้ตัวเอง
“ แต่นี่ ใกล้เวลาน้องนายกลับบ้านแล้ว ” สาวน้อยพูดเชิงปฏิเสธ
“ งั้นดีเลย พรุ่งนี้วันหยุด นายก็ไปติวที่บ้านน้องนายสิ ” สาวที่ไม่ได้ชื่อ ‘น้องนาย’ ดันตอบรับเอง แถมนัดเสร็จสรรพ พอเจ้าของชื่อจะท้วง กีรากรก็ถลึงตาห้ามมา...แกหัดเปิดโอกาสตัวเองมั่งสิ...จนหญิงสาวอ้าปากไม่ออก ส่วนหนุ่มครึ่งสาวอีกคนก็สะกิดยิก ๆ เป็นเชิงห้ามช่วย
“ ว่าไงครับน้องนาย จะได้มั้ยครับ ” ชายหนุ่มถามด้วยความหวัง
“ เอ่อ... ” คราวนี้ไม่เพียงแต่ตาและมือ เท้าสองข้างของคนข้างกายทั้งคู่ก็สะกิดมาพร้อม ๆ กันอีกแน่ะ...จะว่า ปากว่าตาขยิบ ก็ไม่ใช่ แต่น่าจะเป็น...เท้าวาดมาตาขยิก...มากกว่า
...ไอ้เพื่อนพวกนี้ มันพยายาม ‘ขาย’ เพื่อนเเหลือเกินนะ...
“ ก็ได้ ” ...เฮ้อ ! ลองดูก็ได้ ไม่งั้นสองตัวนี่คงไม่หยุด...สาวน้อยรับปากออกไปด้วยแรงยุผสานกับความน้อยใจต่อ ‘พี่ชาย’ ที่มีอยู่
พอได้ยินคำตอบรับ คณินก็แย้มยิ้มอย่างยินดี ส่วนสองเพื่อนรักนั่นนะเหรอ ดี้ด้ารีบบอกทางไปบ้านเธอให้ชายหนุ่มอย่างไม่รีรอ...อย่างกับพวกมันเป็นเจ้าของบ้านอย่างไงอย่างนั้น
เมื่อชายหนุ่มลาจากไป สาวน้อยผู้มีนัดโดยไม่ได้อยากรับก็เอ่ยปากกับแม่สื่อเพื่อนรักทั้งหลาย
“ พวกแกนี่ จริง ๆ เลยนะ อยู่ดีไม่ว่าดี ฉันยังไม่ได้บอกซักคำว่า ชอบนายคณินนี่ซักหน่อย ”
“ ก็ถ้าแกไม่เปิดโอกาสให้เขาบ้าง แกจะรู้เรอะว่า เขาเป็นยังไง ” กีรากรท้วง
“ จริงด้วย น้องนาย หัดลองของใหม่ซะบ้างสิ ” ธีรพงศ์เอ่ยบ้าง...ดูมัน พูดยังกับเหมือนลองเสื้อผ้า ใส่แล้วถอดได้ง่าย ๆ อย่างนั้น...
“ เออ ก็ได้ ไหน ๆ ก็พวกแกก็นัดแนะเขาไปแล้วนี่...ไม่เอาล่ะ ฉันไปห้องน้ำดีกว่า เดี๋ยวพี่จะมารับแล้ว พวกแกจะไปด้วยเปล่า ? ”
สองหนุ่มสาวส่ายหน้า ส่วนขวัญข้าวพยักหน้ารับคำ ขยับลุกขึ้นตามนายาวีไปทันที
“ แกว่าจะเวิร์คมั้ยวะ เบบี๋ ” เพื่อนคู่คิดปรึกษาแผนการณ์กันหลังจากเจ้าตัวในโปรเจคลับตาไปแล้ว
“ ไม่รู้ว่ะ ไม่ลองไม่รู้ ”
“ จะว่าไปแล้ว นายณินก็ใช้ได้ทีเดียวนะ ” สาวหน้าคมเอ่ยปากชมชายหนุ่มผู้ตกเป็นหนูทดลองอีกคน
“ งั้นแกไม่เอาเองล่ะ ”
“ แกจะบ้าเหรอยะ เขาชอบน้องนาย ไม่ใช่ฉัน แล้วพูดก็พูดเหอะ ไม่ใช่สเป็คย่ะ ”
“ สวัสดี ” เสียงเข้มที่ดังขึ้นข้างกาย ทำให้สองคนที่กำลังปรึกษาแผนกันอยู่สะดุ้งโหยง
“ อ้าว ! พี่ภูมิ หวัดดีฮ่ะ ” หนุ่มร่างอรชรทักอย่างอ่อนหวาน หลังจากปรับสีหน้าได้ ส่วนอีกหนึ่งสาวหุบปากฉับ ทำทีเป็นไม่สนใจคนมาใหม่
“ คุยอะไรกันอยู่ แล้วน้องนายล่ะ ” ไตรภูมิถามธีรพงศ์ แต่ตาเหลือบมองอีกคนหนึ่ง...หนอย ! ทำเป็นหยิ่ง ไม่ทัก คนอุตส่าห์ทักก่อน...
“ เดี๋ยวมาฮ่ะ ไปเข้าห้องน้ำ ” ธีรพงศ์ตอบโดยเลี่ยงคำถามแรก แล้วสะกิดเพื่อนรักให้พูดอะไรกับอีกฝ่ายหนึ่งบ้าง...มันจะไปอคติอะไรกับเขานักก็ไม่รู้...
“ จะสอบกันอาทิตย์หน้าใช่มั้ย เตรียมตัวพร้อมรึยังล่ะ ” ไตรภูมิเอ่ยปากถาม
“ ใช่ฮ่ะ แต่เบบี๋ยังไม่ค่อยได้อ่านเลย เดี๋ยวคงให้กิ๊บเก๋ช่วยติว แกเก่งอยู่แล้วเนอะ ” คนตอบคนเดียวรีบโยงอีกคนเข้าบทสนทนา แต่หาได้มีเสียงตอบจากอีกฝ่ายไม่
“ กิ๊บเก๋ ๆ ” ธีรพงศ์ยังไม่ยอมแพ้ สะกิดเรียกเพื่อนสาวยิก ๆ จนคนที่หันหน้าจนเมื่อยคอเริ่มรำคาญ
“ อ้อ !” เสียงรับรู้ลากยาวก่อนที่จะเอ่ยต่อ ตาหรี่มองหนึ่งสาวในที่นี้ “ เพิ่งรู้ว่า ที่นี่รับนักศึกษาใบ้ ”
คน ‘ใบ้’ คราวนี้ดำรงตนต่อไปไม่ได้ หันขวับมาทันที ตาเขียวปั้ด ตอกกลับทันที “ คนอุตส่าห์ไม่อยากมีเรื่อง ยังจะมาชวนทะเลาะอีกนะ อีตาฤาษีลิงดำ ”
“ อ้าว ! นึกว่าเป็นเตมีย์ใบ้ พูดได้แล้วนี่ ” เสียงยียวนหลุดออกมาจากปาก ‘ฤาษี’ ที่คงไม่ใช่มาจากสำนักเดียวกันกับเตมีย์
“ อีตาบ้า ! ฉันไม่ได้เป็นใบ้นะยะ แค่เหม็นขี้หน้าใครบางคนจนไม่อยากพูดด้วย ” เสียงสูงปรี๊ดดังมาจากสาวตาคม จนชายหนุ่มต้องทำทีอุดหู
“ โอ้โห พอไม่ใบ้หน่อยเดียว กลายมาเป็นนกหวีดแทนซะแล้ว ” ไตรภูมิพูดรวนเจือแววขบขัน
“ นี่ ! ” สาวตาคม ตอนนี้ตาลุกเป็นไฟ...ทำไมนะ พอเจอกันทีไร เป็นแบบนี้ทุกทีเลย...
“ น้องนายมาโน่นแล้วฮ่ะ ” คนที่นั่งเงียบขัดขึ้นทันทีเมื่อเห็นโอกาส...เจอกันเป็นไม่ได้เลยสองคนนี่...
นายาวีกับขวัญข้าวรีบเดินเข้ามา สองสาวได้ยินเสียงเพื่อนสาวแว้ด ๆ มาตั้งแต่ไกล
“ สวัสดีค่ะ พี่ภูมิ ” ขวัญข้าวกล่าวทักพี่ชายเพื่อน ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ตายังเหลือบมองสาวตาคมที่นั่งหน้าบึ้งตาคว่ำอยู่
“ พี่ภูมิมานานแล้วเหรอคะ งั้นกลับกันดีกว่า...ไป ข้าว ” ไตรภูมิหันมายิ้มทักทายให้น้องสาว “ไม่นานหรอกจ้ะ ”
...ขนาดไม่นานนะนี่...
“ ไปนะ กิ๊บเก๋ เบบี๋ ” ทั้งสองกล่าวลาเพื่อนพร้อมทั้งเดินไปหยิบข้าวของที่วางไว้บนโต๊ะ
ธีรพงศ์ลาชายหนุ่ม ในขณะที่กีรากรพอรับคำลาจากเพื่อนสาวทั้งสอง ก็หันหน้าขวับ ไม่มองอีกคนทันที...รู้หรอกนะว่ายังมองอยู่ แต่เรื่องอะไรจะพูดด้วยให้เมื่อยปาก เสียอารมณ์จริง ๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เช้าวันเสาร์ที่แสนสดใสในใจของคณิน ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกอันแสนสุข วันนี้แล้วสินะ ที่เขาจะได้ทำความใกล้ชิดกับสาวน้อยที่เขาเฝ้ามองมาตลอดเกือบเดือนที่ผ่านมา เขาฮัมเพลงเบา ๆ โยกย้ายส่ายสะโพกทำนอง แฟนจ๋า...ของพี่เบิร์ด เดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการชำระล้างร่างกาย
...แฟนจ๋า ฉันมาแล้วจ้ะ อยู่นี่แล้วน่ะ เขยิบมาใกล้ๆ ...อาลาวา ...แฟนจ๋าเราเป็นเนื้อคู่ รักจริงไม่อู้ โอ้แม่ยอดชู้ ...ตาลาลา ....ฮึม ฮัม ๆ ...ช่างเป็นวันที่ดีอะไรยังงี้นะ...
คณินเดินทางไปถึงบ้านของนายาวี ก่อนเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง สาวใช้เดินนำเขาเข้ามานั่งรอที่ห้องรับแขกก่อนที่จะปลีกตัวเดินไปนำน้ำดื่มมาให้แล้วบอกจะไปตามเจ้านายของเธอให้
สักพัก เสียงฝีเท้าเดินลงบันไดก็ดังขึ้น ดึงให้ชายหนุ่มที่ตั้งหน้าตั้งตารอหันไปมองด้วยความหวัง
คณินขยับปากจะกล่าวทัก แต่พอเห็นคนที่ปรากฏตัวก็ต้องชะงักค้าง
“ นายเป็นใคร ? ” เสียงห้าวดังมาจากปากคนที่เพิ่งเดินเข้ามา
“ ...เอ่อ ผมเป็นเพื่อนน้องนายที่มหา’ลัยครับ ชื่อ คณิน ” ชายหนุ่มมองคนตรงหน้า พอจะจำได้แล้วล่ะว่า เป็นคนที่เคยเห็นไปรับนายาวีเป็นประจำ
“ มาทำไม ? ” เสียงห้าวห้วนขึ้นกว่าเดิม หน้าบูด แถมเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางคุกคามกลาย ๆ
“ ...เอ่อ มาติวหนังสือกันครับ ” คณินเริ่มรับรู้ถึงกระแสเสียงความไม่พอใจของอีกฝ่าย
“ ใครนัด ? ...แล้วมาคนเดียว ?...คนอื่น ๆ ล่ะ ? ” ฝ่ายทนายแต่งตั้งตัวเองเสร็จสรรพ เริ่มซักอีกหลายข้อถาม หน้าตาเคร่งเครียด
“ ...เอ่อ ผมนัดกับน้องนายครับ แล้ว อ่า...ก็มีผมมาคนเดียว... ” คนที่ไม่ได้เตรียมตัวมาเป็นจำเลยชักจะติดขัด เงยหน้าตอบคำถามกับคนที่เคลื่อนเข้ามายืนแทบจะค้ำศีรษะของเขาอยู่แล้ว ตอบยังไม่ทันจบประโยคดี อีกฝ่ายก็ซักต่อ
“ ไม่เคยเห็น...เป็นเพื่อนที่คณะ ? ” คำถามตามมาเรื่อย ๆ น้ำเสียงเริ่มรุกหนัก
“ ปะ..เปล่าครับ...คะ..คือ...ผมเรียนวิศวะครับ ” คนตอบกลืนน้ำลายด้วยความฝืดคอ...มันอะไรกันนักกันหนาวะ...
“คนละคณะนี่หว่า แล้วจะมาติวอะไรกัน” อีกฝ่ายเหมือนได้คำตอบที่ไม่เป็นที่พอใจ เริ่มโวยวายเสียงห้วน และก่อนที่คณินจะได้ตอบคำถามนี้ ชายหนุ่มหน้าเข้มอีกคนหนึ่งที่ตัวโตแถมหล่อไม่แพ้กันก็เดินเข้ามาสมทบจากทางหน้าบ้าน
“ คุยกับใครอยู่วะ ไอ้แทน ” หนุ่มหล่อที่เพิ่งมาถึงถามทันที
...เอ คนนี้ก็คุ้น ๆ แฮะ...คณินมองคนมาใหม่ที่เดินเข้าใกล้
“ ไอ้นี่บอกว่า จะมาติวกับน้องนายว่ะ ” เสียงหนุ่มหล่อหน้าขาวพูดทำนองฟ้องหนุ่มหล่อหน้าเข้ม
“ มาติว ? ติวทำไม ? สะกดหนังสือเองไม่ออกเรอะ ” คราวนี้เสียงห้วนเชียว แถมเดินมาประกบคู่กับอีกคน จนคนนั่งอยู่ต้องแหงนเงยมอง ‘คู่แท้สยองโลก’
...เขาติวกันทำไมละครับ คุณพี่ ติวหนังสือให้มันว่ายน้ำได้มั้ง...เสียงตอบในใจของหนุ่มอ่อนวัยกว่า แต่ปากกลับบอกว่า “ เตรียมสอบมิดเทอมครับ ”
“ แกชื่ออะไรวะ ”
...แค่คนเดียวก็จะแย่ นี่เพิ่มมาอีกหนึ่ง ตูจะม้วยมั้ยเนี่ย... ^^;; “ คณินครับ ”
พอบอกชื่อไป “ นามสกุลด้วยสิวะ แกชื่อนี้อยู่คนเดียวทั้งโลกรึไง ห๊าาาา...ต้องให้ถามอีก เซ่อฉิบ...”
...อ้าว เป็นความผิด ก-ู อีก ก็ตอนแรกถามแค่ชื่อ ใครมันจะไปตรัสรู้... ชายหนุ่มหลุดเสียงตอบ นามสกุล ของตัวเองไปด้วยอาการหวาดผวาเล็ก ๆ หน้าตาเริ่มเผือดลง
“ รู้จักมั้ยวะ นามสกุลนี้ ” ไตรภูมิปรึกษากับคู่กัด “ ไม่เห็นเคยได้ยินว่ะ สงสัยคนละ ‘ชั้น’ กะเรา ”
...แม๊ จะไปเคยได้ยินได้งัยวะ ไม่ใช่ ‘ลูกนายก’ สักกะหน่อย...(มัคนายกนะ อย่าคิดไกล ว่าแล้วก็ขอส่วนบุญ เอ้ย ! ขอแจกจ่ายซองบุญไปด้วยเลย)
“ งั้น พ่อแม่ล่ะชื่ออะไร ทำอะไร บ้านอยู่ที่ไหน เรียนอนุบาล ประถม มัธยมที่ไหน ” คำถามพรั่งพรูมาจากคนหน้าเข้ม ตามด้วยอีกคน “ ประวัติการเรียนตั้งแต่เกิด อ้อ ! แล้วประวัติโรคด้วย เคยถูกหมากัดรึเปล่า ”
...ยังไม่เคย พี่ แต่จะโดนที่นี่ที่แรกมั้งเนี่ย...
คณินมองหน้าทั้งคู่สลับกันไปมา อ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบคำถามไหนและได้อย่างไร...โห เฮีย เกี่ยวไรด้วยวะ กะอีแค่มาติวกัน... เล่นถามถึงซะละเอียดยิ่งกว่าสอบเข้าหน่วยราชการลับพิเศษไปปราบ ‘บิน ระเด่น’
“ มันเรียนวิศวะว่ะ ”
“ งั้นดีเลย ข้าอาจรู้จัก บอกชื่อ สายรหัสมาสิ ” ไตรภูมิถามเสียงเข้ม หน้าตาโหดสมมือว้ากประจำคณะ...ถึงแม้จะอยู่คนละมหาวิทยาลัย แต่เคยทำกิจกรรมร่วมของมหาวิทยาลัยด้วยกัน คงตามหา ‘ญาติ’ นายไก่อ่อนนี้ได้ไม่ยาก...
...อึ๋ย เล่นลากต้นตระกูลเลยเหรอวะ...คณินเริ่มเหงื่อตกเพิ่มขึ้นอีก รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกว้ากเดี่ยวนอกรอบอย่างไรอย่างงั้น
ก่อนที่หนุ่มน้อยจะตกเป็นเหยื่ออันโอชะของ ‘พี่ชายทั้งสอง’ ของนายาวีไปมากกว่านี้ เจ้าตัวก็เดินลงมาจากชั้นบนทันเห็นเหตุการณ์พอดี
“ พี่สองคนทำอะไรน่ะ ” สาวน้อยถามเสียงดัง
“ เปล่าจ้ะ แค่ชวนเพื่อนน้องนายคุย เห็นนั่งอยู่คนเดียว กลัวเหงา ” แทนไทตอบเสียงอ่อนผิดกับเมื่อครู่ เปลี่ยนน้ำเสียงได้อย่างฮิตาชิ เปิดปุ๊บติดปั๊บเลย...ผมอยู่ดี ๆ ของผมแล้วคร้าบ ไม่อยากได้เพื่อนคุยแบบพี่...
“ ขอโทษนะ คณินที่ลงมาช้า ” นายาวีทัก ‘เหยื่อ’ ที่นั่งหน้าซีดเหงื่อตกอยู่ท่ามกลาง ‘ยักษ์คู่’ ที่ยืนขนาบสองข้างเก้าอี้
“ มะ..ไม่เป็นไรครับ น้องนาย ” หนุ่มน้อยตะกุกตะกักตอบเสียงอ่อย ด้วยตาสองคู่วาววะวับยังคงจับจ้องทุกการกระทำ
“ งั้นเราไปติวกันที่ห้องนั่งเล่นกันดีกว่า ” สาวน้อยเดินเข้ามาใกล้แล้วบอกอีกฝ่าย โดยไม่สนใจอีกสองหนุ่มที่ยืนหน้าบึ้ง ตาเขียว
คณินขยับลุกขึ้นยืน แต่แล้วก็ต้องปะทะกับสายตาข่มขู่มาอย่างไม่ลดละของสองหนุ่มที่ขยับออกไปยืนคุมเชิงไม่ห่างกันนัก...ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก กลืนน้ำลายเอื๊อกลงคออย่างยากลำบาก
“ น้องนาย ค...คือ...พอดี ผมติดธุระสำคัญ คงอยู่ติวไม่ได้แล้วครับ ” ...ธุระด่วนช่วยชีวิตตัวเองน่ะ...
จบประโยคของหนุ่มน้อย สองหนุ่มที่มีอายุมากกว่าก็แอบยิ้มร่า ยักคิ้วให้แก่กัน
“ อ้าว..เหรอ ” สาวน้อยอุทานรับรู้
“ ครับ ต้องขอโทษด้วย จำเป็นจริง ๆ ” ...ขืนอยู่ต่อ คงได้ ‘ใบมรณบัตร’ แทน ใบเกรด...
“ งั้นไม่เป็นไรนะ ” นายาวียิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเห็นใจ
“ ผมกลับเลยละกันนะครับ ” คณินยิ้มแหย ลาหญิงสาวทันที แล้วหันไปไหว้ลาอีกสองหนุ่มที่ตอนนี้ดูอารมณ์ดีผิดกันลิบลับกับตอนที่เขามา
“สวัสดีครับ พี่ ” เสียงนอบน้อมมีคารวะอย่างสูงเลยเชียว
“ เออ ไปดีนะ รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี ” ...อวยพรให้เสร็จสรรพ...แล้ว ไม่ต้อง ‘มาดี’ อีกล่ะ บ้านนี้ไม่ต้อนรับ ฮ๊ะ ฮะ ฮ่ะ...
“ โชคดีว่ะ ไอ้น้องชาย ” ...โชคดีที่หลุดพ้นจากพวกเรา เหอ ๆๆ ...
พอพ้นบานประตูหน้าบ้านได้เท่านั้น คณินก็ถอนหายใจเฮือกทันทีด้วยความโล่งอก
...โอ้ว ! พระเจ้าช่วย ซวยจริง ๆ เฮ้อ ! ถึงจะสวย รวย เก่ง ถูกใจขนาดไหน เป็นแบบนี้ ขอบายดีกว่า ลาขาดเลยละกันนะ น้องนาย ขอเซกู้ดบายตอนยังไม่วายปราณ...
นายาวีมองตามหลังของชายผู้โชคร้ายไป แล้วตวัดสายตาคาดโทษมายังสองหนุ่มที่ยังยืนหน้าระรื่นอยู่แถวนั้น แต่ทั้งสองกลับทำหน้า อินโนเซ้นต์ ไม่รู้ไม่ชี้ ให้เอาผิดไม่ได้...ก็หลักฐานชิ้นสำคัญโดนเตะโด่งหลุดลอยไปแล้ว ศาลเอาผิดไม่ได้หรอก จริงม๊ะ...
“ อ้าว ! เพื่อนน้องนายไปไหนแล้วล่ะจ๊ะ คุณแม่เอาขนมมาให้ทานเล่นกัน ” เนตรนภาที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เดินออกมาเมื่อ ‘ละคร’ จบลงไปแล้ว ปิดม่านพอดีเลย เปลี่ยนเป็น ‘ข่าว’ คั่นรายการไปแล้ว
“ โดน ‘หมาบ้า’ รุมฟัด เหวอะหวะ กลับไปแล้วล่ะค่ะ ” สาวน้อยกล่าวรายงานเสียงสูง
“ เอ๊ะ ! แถวนี้ มีหมาด้วยเหรอจ๊ะ แล้วกลับไปยังไง ทำแผลหรือยัง ” มารดาของหญิงสาวอุทานแสดงความแปลกใจออกมา ยังไม่เข้าใจที่นายาวีหมายความ
“ คุณแม่ลองถามพี่สองคนนั้นดูสิคะ ว่า เก็บ ‘สุนัข’ ไว้ที่ไหนกัน ” กล่าวจบ ตวัดสายตาเข้มส่งท้ายให้คนมองสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนของตนเองไป ทิ้งให้เนตรนภาที่ยังตามความไม่ทัน ซักถามสองหนุ่มนั่นแทน
นายาวีเดินเข้าห้องด้วยอารมณ์ที่ขึ้นสูงกว่าปกติ ถึงแม้จะนึกยินดีลึก ๆ ด้วยว่า แผนการจับคู่ให้ตนของเพื่อนรักไม่สำเร็จ แต่ก็หงุดหงิดใจในความ ‘หวงน้องสาว’ จนเกินเหตุของพี่ทั้งสองแบบนี้
เสียงเตือนเบา ๆ ดังมาจากเครื่องโน้ตบุ้คที่เธอเปิดทำงานไว้ ดึงความสนใจให้เธอเดินเข้าไปดู
จอภาพที่ปรากฏบ่งบอกว่า เธอได้รับอีเมลเข้ามาใหม่ สาวน้อยรีบดูว่า ‘คนส่ง’ คือใคร แล้วหัวใจเธอก็เต้นแทบเป็นจังหวะแร็พผิดไปจากเดิมทันทีเมื่อเห็นชื่อผู้นั้น...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ น้องนาย !! ทะ...”
คำพูดที่เตรียมพร้อมสำหรับที่จะพรั่งพรูออกมากลับกระจุกอยู่ที่คอเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า ความรู้สึกตอนนี้ของชายหนุ่ม มันยากที่เขาจะสามารถบรรยายออกมาเป็นภาษาไทย และอีกหลายภาษาได้
“ อ้าว ! พี่ภูมิขึ้นมาตามเหรอ ใกล้เสร็จแล้วค่ะ ”
“ มาแต่เช้าได้ทุกวันเชียวนะเอ็ง ”
ทั้งคู่ทักผู้มาใหม่โดยยังไม่ละจากการกระทำที่กำลังปฏิบัติอยู่
“ เอ่อ... ” ไตรภูมิยังคงพูดไม่ออก
“ ไม่สบายรึเปล่าคะ หน้าแดงเชียว ” สาวน้อยเหลือบตาขึ้นมามองนิดหนึ่งแล้วเอ่ยทักเมื่อเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของไตรภูมิ แต่ผู้ถูกถามยังคงนิ่งอึ้งตะลึงงัน ไม่พูดไม่จาอยู่อย่างนั้น
“ เอาล่ะ เสร็จซะที ยุ่งยากจริง ” แทนไททิ้งมือลงข้างตัวเมื่อภารกิจเสร็จสิ้น ไม่วายบ่นไปด้วย
“ พี่แทนว่าน้องนายเหรอ ” หางเสียงสูงขึ้นตามความรู้สึก
“ เปล่า พี่ว่า ‘เจ้าตุ้งติ้ง’ นี่ตังหากครับ ทำไงให้ปลายมันหักงอขนาดนั้น กว่าจะใส่ได้ เสียเวลาชะมัด ”
“ ก็ไม่รู้นี่ สงสัยตอนมันหล่นแล้วไปเกี่ยวกับอะไรมั้ง เลยงอเอา เดี๋ยวน้องนายจะไปหาซื้ออันใหม่ตอนไปถึงมหา’ลัยแล้วกัน ”
สองหนุ่มสาวยังคงยืนคุยกันกระหนุงกระหนิงราวกับไม่มีใครอื่นอีกแล้วบนโลกนี้ ทำดั่งเสมือนเราสองครองคู่กันไม่มีวันจากกันไกลจนกว่าชีวาจะหาไม่ ทิ้งให้ไตรภูมิยืนนิ่งค้างเดี่ยวเอกาอยู่หน้าประตูห้องนอน
“ เอาล่ะ น้องนายเรียบร้อยแล้วค่ะ ” นายาวีตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองในกระจกโต๊ะเครื่องแป้งอีกเป็นครั้งสุดท้าย
“ งั้นลงไปกันดีกว่าครับ...ไป ไอ้ภูมิ...เอ้า ! จะยืนเฝ้าหน้าห้องอีกนานมั้ยนั่น ”
แทนไทก้าวตรงมายังชายหนุ่มอีกคนเพื่อจะออกนอกห้อง แต่ไตรภูมิก็ยังไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
“ ไปกันเถอะค่ะ พี่ภูมิ ...แล้วนี่ไม่สบายรึเปล่าคะ ” สาวน้อยก้าวออกมาพร้อมกระเป๋าสะพายและหนังสือเรียน ยังมีแก่ใจถามไถ่ชายหนุ่มที่มีหน้าตาท่าทางผิดปรกติ
ไตรภูมิได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธแล้วหลีกทางให้ทั้งสองเดินออกไป
ส่วนตัวเขายืนนิ่งอยู่ที่เดิมเป็นครู่ ก่อนที่จะหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ พลางโคลงศีรษะไปมา แล้วก้าวเท้าตามทั้งสองลงไปยังห้องอาหาร
...คิดมากไปได้เรา กะอีแค่ ‘ตุ้งติ้ง’ อันเดียว เกือบทำเรื่องแล้วมั้ยล่ะ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ เฮ้อ ! เหนื่อยจริงจริ๊ง ใครว่า สอบเข้ามหา’ลัยได้แล้วก็เหมือนปลดทุกข์ แต่ดูไหนจะรับน้องเอย แล้วมาสอบมิดเทอมเอย วัน ๆ ผ่านไปเร็วจริง ๆ ทั้งเลคเชอร์ทั้งหนังสือทั้งกิจกรรม ทำไม่ทันสักกะอย่าง ”
กีรากรบ่นทันทีที่หย่อนสะโพกงามงอนของเธอลงพบกับเก้าอี้ม้านั่ง ที่เธอและเพื่อนสนิททั้งสามรวมตัวกันหลังจากเลิกเรียนในยามบ่ายที่โต๊ะประจำในมหาวิทยาลัย
“ ใช่สิ สอบได้เหมือนได้ปลด ‘ทุกข์เบา’ ไง ต่อจากนี้ไปก็ ‘ทุกข์หนัก’ ทำไงให้เรียนจนจบ ไม่โดนรีไทร์ไปซะก่อน ” ขวัญข้าวตอบคำบ่นของเพื่อนสาวไป
“ แหม แก พอเรียนอักษรฯเข้าหน่อย คารมเยอะเชียวนะยะ ” ธีรพงศ์ หนุ่มหลงเพศ เอ่ยชมแบบไม่จริงใจให้จิงโจ้แกมประชด...ก็มันเคยชมใครจริงซะที่ไหน นอกจากหนุ่มหล่อ ๆ ...
“ คนเรามันก็ต้องมีพัฒนากันบ้างล่ะ อยู่ใกล้แกสองคนก็แอ็บซอบดูดซึมได้เยอะแล้ว ไม่ต้องรอเรียนจากอาจารย์ที่ไหนหรอก มีปรมาจารย์อยู่ข้างตัวยังงี้ ”
“ แกว่า เราสองคน ‘ปากร้อดไวเลอร์’ เหรอ ” กีรากรพูดอย่างรู้ตัวดี ยกคิ้วพลางชี้หน้าคนพูด
...อัพเกรดพันธุ์ตัวเองซะด้วย เล่นสุนัขฝรั่ง ก็รู้ตัวอยู่แล้วนี่...
“ ไม่ใช่ แต่ใกล้เคียง ‘พันธุ์บางแก้ว’ เป็นไง หน้าก็คล้ายแถมบ้าน ๆ เหมือนกันด้วย ไม่ต้องมาไกล ” ขวัญข้าว สาวนักพัฒนาฝีปากกล่าวตอบ
“ เอางั้นก็ได้ย่ะ พันธุ์นิยมดีกว่าพันธุ์ขี้เรื้อน ” ธีรพงศ์ จีบปากจีบคอรับอย่างหน้าชื่นตาบาน จนขวัญข้าวและกีรากรต้องหัวเราะให้กับท่าทางหน้าบานนั้น
ธีรพงศ์พอเห็นเพื่อนหัวเราะตน ชายกึ่งหญิงก็เปิดปากหัวเราะร่วนร่วมวงไปด้วย
“ น้องนาย เป็นอะไร เงียบไปเลย ไม่สบายรึเปล่า ” ขวัญข้าวหันมาถามนายาวีที่นั่งเหม่อเหมือนไม่รับรู้อะไรอยู่คนเดียวทั้งที่เพื่อน ๆ หัวเราะกันอย่างครื้นเครง
หญิงสาวกะพริบตาปริบ ๆ รับรู้ได้ถึงเสียงที่ผ่านโสตประสาทเข้ามาแต่ไม่สามารถแปรความได้ทัน จึงหันกลับไปถามคนถามอีกครั้ง
“ ข้าวว่าอะไรเหรอ ” เธอเอ่ยถามอย่างงง ๆ
“ นั่นไง เขาถามว่าไม่สบายเหรอไงยะ ยายเอ๋อ ” กีรากรพูดพลางยกสองมือมาเท้าคางตัวเองจ้องอีกฝ่าย
“ เปล่านี่ สบายดี ” นายาวีหันไปหาพลางตอบกลับไปด้วยประโยคสิ้นคิดอัตโนมัติอันยอดฮิตแต่หน้าตาไม่เข้ากันเลยกับคำตอบ แล้วตบท้ายด้วยการถอนหายใจ
“ เออ ถ้าสบายดี ทำไมทำหน้าตูบเหมือนปวดอึอย่างนี้ล่ะ ” เสียงแหบดัดของธีรพงศ์ถามขี้นอย่างสงสัย
...ฟังมันเทียบแต่ละอย่าง สงสัยต้องจับฉีดยากันบ้าซะบ้างแล้ว อากาศยิ่งร้อน ๆ อยู่...
“ นั่นสิ ธรรมดาน้องนาย ไม่เป็นแบบนี้นี่ มีเรื่องอะไรรึเปล่า ” ขวัญข้าวถามอย่างเป็นห่วง
“ แกเป็นอะไรไปยะ ยัยน้องนาย ” สาวหน้าคมถามบ้าง
นายาวีถอนใจยาวอีกครั้ง ก่อนเอ่ยตอบเพื่อน ๆ ที่ทำหน้าตั้งอกตั้งใจฟังยิ่งกว่าเลคเชอร์สำคัญซะอีก
“ ก็...พี่ภพไม่ส่งข่าวมาเลย นี่หายไปเดือนกว่าแล้วนะ ครั้งสุดท้ายเมลมาว่า ไม่ว่างมีธุระ แล้วก็ไม่เขียนมาอีกเลย ” น้ำเสียงเธอบ่งบอกความกลุ้มใจระคนน้อยใจ
“ ไอ้คุณพี่ภพนี่ ใช่ คนในรูปที่หัวเท่าเม็ดถั่วดำที่แกเคยนำเสนอให้ดูรึเปล่า ” สุนัขวิ่งออกจากปากธีรพงศ์ตามตัวก่อนหน้าออกมาอย่างไม่ทิ้งช่วงเหมือนรายการสุนัขวิ่งแข่งชิงแชมป์
“ คนนั้นแหละ ที่หล่อ ๆ น่ะ แล้วก็ไม่ใช่ถั่วดำด้วย ” เสียงใสกล่าวแย้งเสียงไม่พอใจนิด ๆ
“ จะไปรู้เรอะ ก็เห็นแค่นั้นนี่ ไม่เคยเห็นตัวจริงซักกะที ” หนุ่มร่างอรชรทำเสียงแหบสูงขึ้นมา
“ แล้วโทรไปหารึยังล่ะ น้องนาย ” ขวัญข้าวถามไถ่
“ โทรแล้วแต่เป็นฝากข้อความทุกที แต่พี่ภูมิเล่าว่า ได้คุยกับพี่ภพเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว บอกว่าสบายดี ” เสียงใสที่ผ่านปากหยักย้อยนั้นแผ่วเบาลงแต่ก็ยังจับกระแสเสียงที่ไม่ปกติได้
“ งั้นแกจะไปห่วงอะไรนักหนา โตจนเป็น ควะ...เอ่อ... ดูแลตัวเองได้แล้ว แกสิน่าเป็นห่วงกว่า ”
กีรากรท้วงสาวน้อยด้วยเสียงสูง ตอนกลางเหมือนจะเปรียบ ‘พี่ชายสุดที่รัก’ ของนายาวีกับอะไรสักอย่าง แต่พอเห็นหน้าอีกฝ่าย เลยต้องเลี่ยงต้อนสุนัขตัวนี้เข้าปากไปแทบไม่ทัน ตอนท้ายเหลือบมองเพื่อนอีกสองคนพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงแสดงความห่วงจริง ๆ
“ ทำไม ? ” เจ้าตัวถาม
“ แกไม่รู้ตัวจริง ๆ เหรอ ” ธีรพงศ์เอ่ยถามด้วยเสียงแหบดัด
อีกฝ่ายส่ายหน้าทำนอง ‘หนูไม่รู้’ จนผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้มกระจายไปตามแรงเหวี่ยง คล้ายเวลานางเอกอินเดียวิ่งไปทั่วทุ่ง คอยหลบหลีกพระเอกที่ตามจีบ ถ้าไม่อยากให้จีบก็บอกกันดี ๆ ก็ได้ ไม่รู้จะวิ่งหนีกันไปทำไม จะยืนจ้องตาจ๊ะจ๋าหวานแหววกันดี ๆ ก็ไม่ได้ ใครรู้บ้าง? ช่วยสงเคราะห์ที
“ ก็เห็นพร่ำรำพันถึง ‘อีตาพี่ภพ’ คนนี้มาตั้งแต่ตัวแกเป็น ดญ. จนเป็น นส. มาหลายปี ไม่เห็นสนใจใครเลย แกจะลงเสาเข็มสร้างคานตั้งแต่อายุเท่านี้เหรอไงยะ ทองช่วงนี้ ยิ่งแพง ๆ อยู่ พี่ชายคนอื่นก็รึทั้งหล่อทั้งดี....” ... กีรากรร่ายยาวอย่างกับรถด่วนขบวนสุดท้าย
“ แต่ฉันไม่... ”
“ อ๊ะ ! แกอย่าเพิ่งขัดฉัน...แล้วยังอีตานั่นอีกคน...โอ๊ะ ! พูดถึงไก่ ไก่ก็มาเลย ตายยากจริง ! ”
ชายหนุ่มสูงโปร่งค่อนข้างผอมบาง ผิวขาวหน้าตาดีกำลังเดินตรงมายังโต๊ะที่พวกเธอนั่ง ใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้มเห็นมาแต่ไกล
“ แกก็น่าจะเผื่อใจมองคนอื่นบ้าง เขาไปตั้งแต่แกตัวเท่าเมี่ยง แล้วก็ไปนานขนาดนั้น มีหรือจะไม่มีใคร ยังไงก็อย่าปิดตัวเองเกินไปแล้วกัน ฉันพูดด้วยความหวังดีนะ อย่าหาว่า ส. เ-ือก ล่ะ ” เสียงเพื่อนยังคงดำเนินไปเรื่อย แสดงความหวังดีอย่างแท้จริง
“ จริงของนังเก๋มันนะ น้องนาย นั่นน่ะ ขนาดเดือนวิศวะเชียวนะ ” ธีรพงศ์สนับสนุนเพื่อนรักคู่กัด ส่วนขวัญข้าวได้เพียงแต่ส่งสายตาเห็นใจให้แก่หญิงสาว กีรากรหันมาส่งสายตาวิบวับกับเพื่อนรักเมื่อได้ยินมันอ้างอิงถึงบุพการี...เอ้ย ! ...ตัวเธออย่างไม่ถูกต้องแต่ไม่ได้โวยอะไรเพราะอยู่ในช่วงทำอารมณ์เป็นเพื่อนนางเอกที่แสนดี เดี๋ยวไม่เข้ากับบท แต่ในใจยังแอบนอกบทอยู่ดี...บอกมันตั้งหลายหนให้เรียก กิ๊บเก๋ ๆ ดูสิ หน้าตาเหมือนแล้วความจำยังเหมือนปลาทองอีก...
นายาวียังไม่แน่ใจตัวเอง ความรู้สึกต่าง ๆ ยังคงว้าวุ้นสับสนอยู่ในจิตใจดวงน้อยดวงนี้...หรือเธอควรจะทำตามคำแนะนำเพื่อน เปิดใจตัวเองบ้าง แล้วความรู้สึกที่มีต่อพี่ภพล่ะ มันคืออะไรกันแน่...
“ อ้าว ! ณิน เป็นไงบ้าง ” กีรากรทักเมื่อชายหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นเดินมาถึง
“ หวัดดีย่ะ ” เสียงแหบตามมา ส่วนสองสาวที่เหลือเพียงยิ้มบาง ๆ ให้
“ สบายดี แต่ก็แย่เรื่องอ่านหนังสือไม่ทันนั่นแหละ ” ชายหนุ่มตอบหญิงสาว แต่ตาเหลือบมองไปยังอีกคนที่นั่งอยู่เคียงข้าง
“ แล้วน้องนายล่ะ อ่านทันรึเปล่าครับ ” คณินถามนายาวีที่นั่งเงียบตั้งแต่เขาเดินเข้ามา
“ น้องนายอ่านจบหมดแล้ว เหลือแต่ทวนน่ะ ” ...โอ้โห เหลือเชื่อ สวย รวย เก่ง ขยัน อยู่ครบครันในคน ๆ เดียว...
“ ดีจัง งั้นน้องนายพอจะมีเวลาช่วยติวได้มั้ย ผมจะสอบอังกฤษอังคารหน้านี่แล้ว ” คณินหาโอกาสให้ตัวเอง
“ แต่นี่ ใกล้เวลาน้องนายกลับบ้านแล้ว ” สาวน้อยพูดเชิงปฏิเสธ
“ งั้นดีเลย พรุ่งนี้วันหยุด นายก็ไปติวที่บ้านน้องนายสิ ” สาวที่ไม่ได้ชื่อ ‘น้องนาย’ ดันตอบรับเอง แถมนัดเสร็จสรรพ พอเจ้าของชื่อจะท้วง กีรากรก็ถลึงตาห้ามมา...แกหัดเปิดโอกาสตัวเองมั่งสิ...จนหญิงสาวอ้าปากไม่ออก ส่วนหนุ่มครึ่งสาวอีกคนก็สะกิดยิก ๆ เป็นเชิงห้ามช่วย
“ ว่าไงครับน้องนาย จะได้มั้ยครับ ” ชายหนุ่มถามด้วยความหวัง
“ เอ่อ... ” คราวนี้ไม่เพียงแต่ตาและมือ เท้าสองข้างของคนข้างกายทั้งคู่ก็สะกิดมาพร้อม ๆ กันอีกแน่ะ...จะว่า ปากว่าตาขยิบ ก็ไม่ใช่ แต่น่าจะเป็น...เท้าวาดมาตาขยิก...มากกว่า
...ไอ้เพื่อนพวกนี้ มันพยายาม ‘ขาย’ เพื่อนเเหลือเกินนะ...
“ ก็ได้ ” ...เฮ้อ ! ลองดูก็ได้ ไม่งั้นสองตัวนี่คงไม่หยุด...สาวน้อยรับปากออกไปด้วยแรงยุผสานกับความน้อยใจต่อ ‘พี่ชาย’ ที่มีอยู่
พอได้ยินคำตอบรับ คณินก็แย้มยิ้มอย่างยินดี ส่วนสองเพื่อนรักนั่นนะเหรอ ดี้ด้ารีบบอกทางไปบ้านเธอให้ชายหนุ่มอย่างไม่รีรอ...อย่างกับพวกมันเป็นเจ้าของบ้านอย่างไงอย่างนั้น
เมื่อชายหนุ่มลาจากไป สาวน้อยผู้มีนัดโดยไม่ได้อยากรับก็เอ่ยปากกับแม่สื่อเพื่อนรักทั้งหลาย
“ พวกแกนี่ จริง ๆ เลยนะ อยู่ดีไม่ว่าดี ฉันยังไม่ได้บอกซักคำว่า ชอบนายคณินนี่ซักหน่อย ”
“ ก็ถ้าแกไม่เปิดโอกาสให้เขาบ้าง แกจะรู้เรอะว่า เขาเป็นยังไง ” กีรากรท้วง
“ จริงด้วย น้องนาย หัดลองของใหม่ซะบ้างสิ ” ธีรพงศ์เอ่ยบ้าง...ดูมัน พูดยังกับเหมือนลองเสื้อผ้า ใส่แล้วถอดได้ง่าย ๆ อย่างนั้น...
“ เออ ก็ได้ ไหน ๆ ก็พวกแกก็นัดแนะเขาไปแล้วนี่...ไม่เอาล่ะ ฉันไปห้องน้ำดีกว่า เดี๋ยวพี่จะมารับแล้ว พวกแกจะไปด้วยเปล่า ? ”
สองหนุ่มสาวส่ายหน้า ส่วนขวัญข้าวพยักหน้ารับคำ ขยับลุกขึ้นตามนายาวีไปทันที
“ แกว่าจะเวิร์คมั้ยวะ เบบี๋ ” เพื่อนคู่คิดปรึกษาแผนการณ์กันหลังจากเจ้าตัวในโปรเจคลับตาไปแล้ว
“ ไม่รู้ว่ะ ไม่ลองไม่รู้ ”
“ จะว่าไปแล้ว นายณินก็ใช้ได้ทีเดียวนะ ” สาวหน้าคมเอ่ยปากชมชายหนุ่มผู้ตกเป็นหนูทดลองอีกคน
“ งั้นแกไม่เอาเองล่ะ ”
“ แกจะบ้าเหรอยะ เขาชอบน้องนาย ไม่ใช่ฉัน แล้วพูดก็พูดเหอะ ไม่ใช่สเป็คย่ะ ”
“ สวัสดี ” เสียงเข้มที่ดังขึ้นข้างกาย ทำให้สองคนที่กำลังปรึกษาแผนกันอยู่สะดุ้งโหยง
“ อ้าว ! พี่ภูมิ หวัดดีฮ่ะ ” หนุ่มร่างอรชรทักอย่างอ่อนหวาน หลังจากปรับสีหน้าได้ ส่วนอีกหนึ่งสาวหุบปากฉับ ทำทีเป็นไม่สนใจคนมาใหม่
“ คุยอะไรกันอยู่ แล้วน้องนายล่ะ ” ไตรภูมิถามธีรพงศ์ แต่ตาเหลือบมองอีกคนหนึ่ง...หนอย ! ทำเป็นหยิ่ง ไม่ทัก คนอุตส่าห์ทักก่อน...
“ เดี๋ยวมาฮ่ะ ไปเข้าห้องน้ำ ” ธีรพงศ์ตอบโดยเลี่ยงคำถามแรก แล้วสะกิดเพื่อนรักให้พูดอะไรกับอีกฝ่ายหนึ่งบ้าง...มันจะไปอคติอะไรกับเขานักก็ไม่รู้...
“ จะสอบกันอาทิตย์หน้าใช่มั้ย เตรียมตัวพร้อมรึยังล่ะ ” ไตรภูมิเอ่ยปากถาม
“ ใช่ฮ่ะ แต่เบบี๋ยังไม่ค่อยได้อ่านเลย เดี๋ยวคงให้กิ๊บเก๋ช่วยติว แกเก่งอยู่แล้วเนอะ ” คนตอบคนเดียวรีบโยงอีกคนเข้าบทสนทนา แต่หาได้มีเสียงตอบจากอีกฝ่ายไม่
“ กิ๊บเก๋ ๆ ” ธีรพงศ์ยังไม่ยอมแพ้ สะกิดเรียกเพื่อนสาวยิก ๆ จนคนที่หันหน้าจนเมื่อยคอเริ่มรำคาญ
“ อ้อ !” เสียงรับรู้ลากยาวก่อนที่จะเอ่ยต่อ ตาหรี่มองหนึ่งสาวในที่นี้ “ เพิ่งรู้ว่า ที่นี่รับนักศึกษาใบ้ ”
คน ‘ใบ้’ คราวนี้ดำรงตนต่อไปไม่ได้ หันขวับมาทันที ตาเขียวปั้ด ตอกกลับทันที “ คนอุตส่าห์ไม่อยากมีเรื่อง ยังจะมาชวนทะเลาะอีกนะ อีตาฤาษีลิงดำ ”
“ อ้าว ! นึกว่าเป็นเตมีย์ใบ้ พูดได้แล้วนี่ ” เสียงยียวนหลุดออกมาจากปาก ‘ฤาษี’ ที่คงไม่ใช่มาจากสำนักเดียวกันกับเตมีย์
“ อีตาบ้า ! ฉันไม่ได้เป็นใบ้นะยะ แค่เหม็นขี้หน้าใครบางคนจนไม่อยากพูดด้วย ” เสียงสูงปรี๊ดดังมาจากสาวตาคม จนชายหนุ่มต้องทำทีอุดหู
“ โอ้โห พอไม่ใบ้หน่อยเดียว กลายมาเป็นนกหวีดแทนซะแล้ว ” ไตรภูมิพูดรวนเจือแววขบขัน
“ นี่ ! ” สาวตาคม ตอนนี้ตาลุกเป็นไฟ...ทำไมนะ พอเจอกันทีไร เป็นแบบนี้ทุกทีเลย...
“ น้องนายมาโน่นแล้วฮ่ะ ” คนที่นั่งเงียบขัดขึ้นทันทีเมื่อเห็นโอกาส...เจอกันเป็นไม่ได้เลยสองคนนี่...
นายาวีกับขวัญข้าวรีบเดินเข้ามา สองสาวได้ยินเสียงเพื่อนสาวแว้ด ๆ มาตั้งแต่ไกล
“ สวัสดีค่ะ พี่ภูมิ ” ขวัญข้าวกล่าวทักพี่ชายเพื่อน ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ตายังเหลือบมองสาวตาคมที่นั่งหน้าบึ้งตาคว่ำอยู่
“ พี่ภูมิมานานแล้วเหรอคะ งั้นกลับกันดีกว่า...ไป ข้าว ” ไตรภูมิหันมายิ้มทักทายให้น้องสาว “ไม่นานหรอกจ้ะ ”
...ขนาดไม่นานนะนี่...
“ ไปนะ กิ๊บเก๋ เบบี๋ ” ทั้งสองกล่าวลาเพื่อนพร้อมทั้งเดินไปหยิบข้าวของที่วางไว้บนโต๊ะ
ธีรพงศ์ลาชายหนุ่ม ในขณะที่กีรากรพอรับคำลาจากเพื่อนสาวทั้งสอง ก็หันหน้าขวับ ไม่มองอีกคนทันที...รู้หรอกนะว่ายังมองอยู่ แต่เรื่องอะไรจะพูดด้วยให้เมื่อยปาก เสียอารมณ์จริง ๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เช้าวันเสาร์ที่แสนสดใสในใจของคณิน ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกอันแสนสุข วันนี้แล้วสินะ ที่เขาจะได้ทำความใกล้ชิดกับสาวน้อยที่เขาเฝ้ามองมาตลอดเกือบเดือนที่ผ่านมา เขาฮัมเพลงเบา ๆ โยกย้ายส่ายสะโพกทำนอง แฟนจ๋า...ของพี่เบิร์ด เดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการชำระล้างร่างกาย
...แฟนจ๋า ฉันมาแล้วจ้ะ อยู่นี่แล้วน่ะ เขยิบมาใกล้ๆ ...อาลาวา ...แฟนจ๋าเราเป็นเนื้อคู่ รักจริงไม่อู้ โอ้แม่ยอดชู้ ...ตาลาลา ....ฮึม ฮัม ๆ ...ช่างเป็นวันที่ดีอะไรยังงี้นะ...
คณินเดินทางไปถึงบ้านของนายาวี ก่อนเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง สาวใช้เดินนำเขาเข้ามานั่งรอที่ห้องรับแขกก่อนที่จะปลีกตัวเดินไปนำน้ำดื่มมาให้แล้วบอกจะไปตามเจ้านายของเธอให้
สักพัก เสียงฝีเท้าเดินลงบันไดก็ดังขึ้น ดึงให้ชายหนุ่มที่ตั้งหน้าตั้งตารอหันไปมองด้วยความหวัง
คณินขยับปากจะกล่าวทัก แต่พอเห็นคนที่ปรากฏตัวก็ต้องชะงักค้าง
“ นายเป็นใคร ? ” เสียงห้าวดังมาจากปากคนที่เพิ่งเดินเข้ามา
“ ...เอ่อ ผมเป็นเพื่อนน้องนายที่มหา’ลัยครับ ชื่อ คณิน ” ชายหนุ่มมองคนตรงหน้า พอจะจำได้แล้วล่ะว่า เป็นคนที่เคยเห็นไปรับนายาวีเป็นประจำ
“ มาทำไม ? ” เสียงห้าวห้วนขึ้นกว่าเดิม หน้าบูด แถมเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางคุกคามกลาย ๆ
“ ...เอ่อ มาติวหนังสือกันครับ ” คณินเริ่มรับรู้ถึงกระแสเสียงความไม่พอใจของอีกฝ่าย
“ ใครนัด ? ...แล้วมาคนเดียว ?...คนอื่น ๆ ล่ะ ? ” ฝ่ายทนายแต่งตั้งตัวเองเสร็จสรรพ เริ่มซักอีกหลายข้อถาม หน้าตาเคร่งเครียด
“ ...เอ่อ ผมนัดกับน้องนายครับ แล้ว อ่า...ก็มีผมมาคนเดียว... ” คนที่ไม่ได้เตรียมตัวมาเป็นจำเลยชักจะติดขัด เงยหน้าตอบคำถามกับคนที่เคลื่อนเข้ามายืนแทบจะค้ำศีรษะของเขาอยู่แล้ว ตอบยังไม่ทันจบประโยคดี อีกฝ่ายก็ซักต่อ
“ ไม่เคยเห็น...เป็นเพื่อนที่คณะ ? ” คำถามตามมาเรื่อย ๆ น้ำเสียงเริ่มรุกหนัก
“ ปะ..เปล่าครับ...คะ..คือ...ผมเรียนวิศวะครับ ” คนตอบกลืนน้ำลายด้วยความฝืดคอ...มันอะไรกันนักกันหนาวะ...
“คนละคณะนี่หว่า แล้วจะมาติวอะไรกัน” อีกฝ่ายเหมือนได้คำตอบที่ไม่เป็นที่พอใจ เริ่มโวยวายเสียงห้วน และก่อนที่คณินจะได้ตอบคำถามนี้ ชายหนุ่มหน้าเข้มอีกคนหนึ่งที่ตัวโตแถมหล่อไม่แพ้กันก็เดินเข้ามาสมทบจากทางหน้าบ้าน
“ คุยกับใครอยู่วะ ไอ้แทน ” หนุ่มหล่อที่เพิ่งมาถึงถามทันที
...เอ คนนี้ก็คุ้น ๆ แฮะ...คณินมองคนมาใหม่ที่เดินเข้าใกล้
“ ไอ้นี่บอกว่า จะมาติวกับน้องนายว่ะ ” เสียงหนุ่มหล่อหน้าขาวพูดทำนองฟ้องหนุ่มหล่อหน้าเข้ม
“ มาติว ? ติวทำไม ? สะกดหนังสือเองไม่ออกเรอะ ” คราวนี้เสียงห้วนเชียว แถมเดินมาประกบคู่กับอีกคน จนคนนั่งอยู่ต้องแหงนเงยมอง ‘คู่แท้สยองโลก’
...เขาติวกันทำไมละครับ คุณพี่ ติวหนังสือให้มันว่ายน้ำได้มั้ง...เสียงตอบในใจของหนุ่มอ่อนวัยกว่า แต่ปากกลับบอกว่า “ เตรียมสอบมิดเทอมครับ ”
“ แกชื่ออะไรวะ ”
...แค่คนเดียวก็จะแย่ นี่เพิ่มมาอีกหนึ่ง ตูจะม้วยมั้ยเนี่ย... ^^;; “ คณินครับ ”
พอบอกชื่อไป “ นามสกุลด้วยสิวะ แกชื่อนี้อยู่คนเดียวทั้งโลกรึไง ห๊าาาา...ต้องให้ถามอีก เซ่อฉิบ...”
...อ้าว เป็นความผิด ก-ู อีก ก็ตอนแรกถามแค่ชื่อ ใครมันจะไปตรัสรู้... ชายหนุ่มหลุดเสียงตอบ นามสกุล ของตัวเองไปด้วยอาการหวาดผวาเล็ก ๆ หน้าตาเริ่มเผือดลง
“ รู้จักมั้ยวะ นามสกุลนี้ ” ไตรภูมิปรึกษากับคู่กัด “ ไม่เห็นเคยได้ยินว่ะ สงสัยคนละ ‘ชั้น’ กะเรา ”
...แม๊ จะไปเคยได้ยินได้งัยวะ ไม่ใช่ ‘ลูกนายก’ สักกะหน่อย...(มัคนายกนะ อย่าคิดไกล ว่าแล้วก็ขอส่วนบุญ เอ้ย ! ขอแจกจ่ายซองบุญไปด้วยเลย)
“ งั้น พ่อแม่ล่ะชื่ออะไร ทำอะไร บ้านอยู่ที่ไหน เรียนอนุบาล ประถม มัธยมที่ไหน ” คำถามพรั่งพรูมาจากคนหน้าเข้ม ตามด้วยอีกคน “ ประวัติการเรียนตั้งแต่เกิด อ้อ ! แล้วประวัติโรคด้วย เคยถูกหมากัดรึเปล่า ”
...ยังไม่เคย พี่ แต่จะโดนที่นี่ที่แรกมั้งเนี่ย...
คณินมองหน้าทั้งคู่สลับกันไปมา อ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบคำถามไหนและได้อย่างไร...โห เฮีย เกี่ยวไรด้วยวะ กะอีแค่มาติวกัน... เล่นถามถึงซะละเอียดยิ่งกว่าสอบเข้าหน่วยราชการลับพิเศษไปปราบ ‘บิน ระเด่น’
“ มันเรียนวิศวะว่ะ ”
“ งั้นดีเลย ข้าอาจรู้จัก บอกชื่อ สายรหัสมาสิ ” ไตรภูมิถามเสียงเข้ม หน้าตาโหดสมมือว้ากประจำคณะ...ถึงแม้จะอยู่คนละมหาวิทยาลัย แต่เคยทำกิจกรรมร่วมของมหาวิทยาลัยด้วยกัน คงตามหา ‘ญาติ’ นายไก่อ่อนนี้ได้ไม่ยาก...
...อึ๋ย เล่นลากต้นตระกูลเลยเหรอวะ...คณินเริ่มเหงื่อตกเพิ่มขึ้นอีก รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกว้ากเดี่ยวนอกรอบอย่างไรอย่างงั้น
ก่อนที่หนุ่มน้อยจะตกเป็นเหยื่ออันโอชะของ ‘พี่ชายทั้งสอง’ ของนายาวีไปมากกว่านี้ เจ้าตัวก็เดินลงมาจากชั้นบนทันเห็นเหตุการณ์พอดี
“ พี่สองคนทำอะไรน่ะ ” สาวน้อยถามเสียงดัง
“ เปล่าจ้ะ แค่ชวนเพื่อนน้องนายคุย เห็นนั่งอยู่คนเดียว กลัวเหงา ” แทนไทตอบเสียงอ่อนผิดกับเมื่อครู่ เปลี่ยนน้ำเสียงได้อย่างฮิตาชิ เปิดปุ๊บติดปั๊บเลย...ผมอยู่ดี ๆ ของผมแล้วคร้าบ ไม่อยากได้เพื่อนคุยแบบพี่...
“ ขอโทษนะ คณินที่ลงมาช้า ” นายาวีทัก ‘เหยื่อ’ ที่นั่งหน้าซีดเหงื่อตกอยู่ท่ามกลาง ‘ยักษ์คู่’ ที่ยืนขนาบสองข้างเก้าอี้
“ มะ..ไม่เป็นไรครับ น้องนาย ” หนุ่มน้อยตะกุกตะกักตอบเสียงอ่อย ด้วยตาสองคู่วาววะวับยังคงจับจ้องทุกการกระทำ
“ งั้นเราไปติวกันที่ห้องนั่งเล่นกันดีกว่า ” สาวน้อยเดินเข้ามาใกล้แล้วบอกอีกฝ่าย โดยไม่สนใจอีกสองหนุ่มที่ยืนหน้าบึ้ง ตาเขียว
คณินขยับลุกขึ้นยืน แต่แล้วก็ต้องปะทะกับสายตาข่มขู่มาอย่างไม่ลดละของสองหนุ่มที่ขยับออกไปยืนคุมเชิงไม่ห่างกันนัก...ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก กลืนน้ำลายเอื๊อกลงคออย่างยากลำบาก
“ น้องนาย ค...คือ...พอดี ผมติดธุระสำคัญ คงอยู่ติวไม่ได้แล้วครับ ” ...ธุระด่วนช่วยชีวิตตัวเองน่ะ...
จบประโยคของหนุ่มน้อย สองหนุ่มที่มีอายุมากกว่าก็แอบยิ้มร่า ยักคิ้วให้แก่กัน
“ อ้าว..เหรอ ” สาวน้อยอุทานรับรู้
“ ครับ ต้องขอโทษด้วย จำเป็นจริง ๆ ” ...ขืนอยู่ต่อ คงได้ ‘ใบมรณบัตร’ แทน ใบเกรด...
“ งั้นไม่เป็นไรนะ ” นายาวียิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเห็นใจ
“ ผมกลับเลยละกันนะครับ ” คณินยิ้มแหย ลาหญิงสาวทันที แล้วหันไปไหว้ลาอีกสองหนุ่มที่ตอนนี้ดูอารมณ์ดีผิดกันลิบลับกับตอนที่เขามา
“สวัสดีครับ พี่ ” เสียงนอบน้อมมีคารวะอย่างสูงเลยเชียว
“ เออ ไปดีนะ รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี ” ...อวยพรให้เสร็จสรรพ...แล้ว ไม่ต้อง ‘มาดี’ อีกล่ะ บ้านนี้ไม่ต้อนรับ ฮ๊ะ ฮะ ฮ่ะ...
“ โชคดีว่ะ ไอ้น้องชาย ” ...โชคดีที่หลุดพ้นจากพวกเรา เหอ ๆๆ ...
พอพ้นบานประตูหน้าบ้านได้เท่านั้น คณินก็ถอนหายใจเฮือกทันทีด้วยความโล่งอก
...โอ้ว ! พระเจ้าช่วย ซวยจริง ๆ เฮ้อ ! ถึงจะสวย รวย เก่ง ถูกใจขนาดไหน เป็นแบบนี้ ขอบายดีกว่า ลาขาดเลยละกันนะ น้องนาย ขอเซกู้ดบายตอนยังไม่วายปราณ...
นายาวีมองตามหลังของชายผู้โชคร้ายไป แล้วตวัดสายตาคาดโทษมายังสองหนุ่มที่ยังยืนหน้าระรื่นอยู่แถวนั้น แต่ทั้งสองกลับทำหน้า อินโนเซ้นต์ ไม่รู้ไม่ชี้ ให้เอาผิดไม่ได้...ก็หลักฐานชิ้นสำคัญโดนเตะโด่งหลุดลอยไปแล้ว ศาลเอาผิดไม่ได้หรอก จริงม๊ะ...
“ อ้าว ! เพื่อนน้องนายไปไหนแล้วล่ะจ๊ะ คุณแม่เอาขนมมาให้ทานเล่นกัน ” เนตรนภาที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เดินออกมาเมื่อ ‘ละคร’ จบลงไปแล้ว ปิดม่านพอดีเลย เปลี่ยนเป็น ‘ข่าว’ คั่นรายการไปแล้ว
“ โดน ‘หมาบ้า’ รุมฟัด เหวอะหวะ กลับไปแล้วล่ะค่ะ ” สาวน้อยกล่าวรายงานเสียงสูง
“ เอ๊ะ ! แถวนี้ มีหมาด้วยเหรอจ๊ะ แล้วกลับไปยังไง ทำแผลหรือยัง ” มารดาของหญิงสาวอุทานแสดงความแปลกใจออกมา ยังไม่เข้าใจที่นายาวีหมายความ
“ คุณแม่ลองถามพี่สองคนนั้นดูสิคะ ว่า เก็บ ‘สุนัข’ ไว้ที่ไหนกัน ” กล่าวจบ ตวัดสายตาเข้มส่งท้ายให้คนมองสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนของตนเองไป ทิ้งให้เนตรนภาที่ยังตามความไม่ทัน ซักถามสองหนุ่มนั่นแทน
นายาวีเดินเข้าห้องด้วยอารมณ์ที่ขึ้นสูงกว่าปกติ ถึงแม้จะนึกยินดีลึก ๆ ด้วยว่า แผนการจับคู่ให้ตนของเพื่อนรักไม่สำเร็จ แต่ก็หงุดหงิดใจในความ ‘หวงน้องสาว’ จนเกินเหตุของพี่ทั้งสองแบบนี้
เสียงเตือนเบา ๆ ดังมาจากเครื่องโน้ตบุ้คที่เธอเปิดทำงานไว้ ดึงความสนใจให้เธอเดินเข้าไปดู
จอภาพที่ปรากฏบ่งบอกว่า เธอได้รับอีเมลเข้ามาใหม่ สาวน้อยรีบดูว่า ‘คนส่ง’ คือใคร แล้วหัวใจเธอก็เต้นแทบเป็นจังหวะแร็พผิดไปจากเดิมทันทีเมื่อเห็นชื่อผู้นั้น...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น