ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เตรียมตัว... ระวัง... อย่าเพิ่งไป! บอกว่าอย่าเพิ่งไป!
--ทางด้านสึกิกับซายุนะ-
(mode sayuna)
“ทำไมฉันต้องมาติดอยู่กับเธอด้วยเนี่ย!”
ฉันหันไปสบถใส่น้องอีตาโรคจิตที่กำลังนั่งอยู่บนเบาะคนขับ
“คิดว่าฉันอยากอยู่กับเธอรึไงเล่า!”
ยัยนั่นค้อนตอบ
ฉันคาดเข็มขัดแล้วกอดอก
ให้ตายสิ ทั้งพี่ทั้งน้อง สวะพอๆกันเลย
“แล้วนี่ทำไมถึงเป็นเธอที่กำลังนั่งอยู่เบาะคนขับยะ??”
ฉันพยายามทำเสียงขู่ให้ยายนั่นกลัวและใช้สัมมาคารวะคุย แต่ยัยนั้นก็ดันทำเสียง ซู่ กลับเหมือนงู
“เพราะว่าฉันไม่ชอบหน้าเธอ ฉันละเกลียดที่สุดเลย พวกผู้หญิงใจง่ายที่ชอบเกาะแกะพี่”
ยัยนั่นด่ากลับ
เย็นไว้...ซายุนะ เย็นไว้..
ฉันหายใจเข้าแรงๆแล้วหันไปมองหน้าใสๆของยัยนั่น
“ฉันไม่ชอบเกาะแกะพี่สวะของเธอย่ะ ฉันเกลียดอีตานั่นที่สุด”
ฉันตอบด้วยเสียงที่เย็นที่สุดเท่าที่จะเป็นได้
“ไม่จริง อลิซบอกว่าเธอกำลังท้องอยู่”
-เปรี๊ยะ!!-
ยัยอลิซนี่มันใครหน้าไหนมากล่าวหา ซายุนะแห่งวาเรียอย่างงี้!
ยัยนั่นมันต้องตาย..
ต้องตาย..
ให้ตายสิ ไอ้การคัดเลือกผู้พิทักษ์นี่มันกำลังจะทำฉันโกรธแทบคลั่งแล้ว..
“ยัยนั่นโกหกย่ะ และเธอก็โง่มากที่เชื่อฟังยัยบ้านั่น”
ฉันตอบ
ยัยสึกิทำหน้าเบ้
“เธอนั่นแหละที่โกหก ท้องป่องซะขนาดนั้นน่ะ”
-----เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะๆๆๆ!-----
ฉันกรี๊ดในสมองอย่างรุนแรงและสบถคำด่าทั้ง52ที่พ่อเคยสอนไว้
ยัยเด็กแก่แดด!
“ฉันไม่อ้วนย่ะ! ยัยเด็กสวะ!”
ฉันลุกขึ้นอย่างรุนแรงทำให้เข็มขัดขาด แล้วกดหัวยัยเด็กบ้านั่นแรงๆ
หัวเหม่งของยัยนั่นกระแทกกับเข่าของตัวเอง เธอกรีดร้องออกมาสุดเสียง
ฉันปล่อยหัวยัยนั่นแล้วกลัวมานั่งที่ที่นั่งของตัวเองแล้วกอดอก และแล้วเสียงของสวะตัวผู้ก็ดังขึ้น
“เอาล่ะครับ ขอให้เตรียมตัวออกรถนะครับ เส้นชัยก็คือตัวผมนั่นเองครับ เพราะฉะนั้นใครหาผมเจอก่อนก็ชนะนะครับ”
ช่างไร้สาระสิ้นดี - -*
ฉันคิดแล้วหันไปมองยัยเด็กบ้าที่ตอนนี้กำลังครางเบาๆพลางกุมหัวตัวเอง
มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะ ซายุนะ ยัยเด็กนั่นสมควรแล้ว
ฉันปลอบตัวเองแล้วทำหน้าเย็นชา
“เอ้า! ยัยเด็กสวะ เธอจะคาดเข็มขัดได้รึยังยะ “
ฉันพูดในเสียงที่คิดว่าไม่เย็นชาที่สุดแล้ว
ยัยเด็กนั้นหันมามองฉัน แล้วก็ครางเสียงที่ต่ำกว่าลูกแมวก่อนที่จะหยิบเข็มขัดมาคาดเสียโดยดี
หึ
ฉันหัวเราะกับตัวเอง
ใครกันแน่ที่เก่งกว่าล่ะทีนี้?.
-ทางด้านแดเนี่ยลและเนโกะ-
“นี่มัน... อะไรวะเนี่ย?”
ฉันสบถแล้วจ้องไปที่กองเศษเหล็กล้อเดียวที่อยู่ตรงหน้า
ฉันแอบเหลียวไปมองแดเนี่ยลเล็กน้อย.... ให้ตายสิ ไอ้เด็กนี่โมเอะชะมัดยาด =.,=
นี่ถ้าเกิดว่าไม่ใช่น้องของยัยแอนนา(น่ากลัวเวลาปกป้องน้อง) และลูกของน้าอันย่า(น่ากลัวแต่ก็เท่ห์) และก็ถ้าเกิดว่าอายุเท่าๆกันแล้วล่ะก็ ฉันคงจะเอานายกลับบ้านแน่นอนเลยล่ะ
“นายปั่นจักรยานเป็นมั้ย?”
“ไม่เป็นฮับ! เอ้ย ครับ!”
เปรี้ยงงงงงง!!!!
โอยยยยย รังสีโมเอะโจมตี
“ฮับเนี่ยนะ? นายอายุเท่าไหร่กันเนี่ย?”
พูดแบบนั้นอีกสิ นายโมเอะมากเลยน้า >////<
“คือว่า... แค่ติดเวลาอยู่กับพี่น่ะครับ”
แดเนี่ยลว่าแล้วเกาหัว
ฉันช่างอิจฉาเธอจังนะแอนนา
“ฉันแพ้ไม่ได้นะ เข้าใจมั้ย? เพราะฉะนั้นนายจะต้องคิดหาวิธีที่จะปั่นไอ้กองนี้ให้ได้!”
ฉันสั่งเสียงแข็ง
เข้าใจมั้ยยะ? นายคิด ส่วนฉันจะนั่งดู
“คือว่า... ในอีก1นาทีเราจะเริ่มการแข่งขันแล้วนะครับ”
นายนั่นแย้งในแบบโมเอะๆ
“งั้นนายก็ต้องรีบคิดไงล่ะ”
ฉันตอบ
ให้ตายสิ หัดคิดเอาเองบ้างสิยะ
“งั้นคนนึงคงจะต้องปั่นไอนั่นล่ะครับ”
นายนั่นตอบแบบอินโนเซ้น
นี่นายอายุเท่าไหร่กันยะ! - -*
“เอาอย่างงี้! ฉันจะปั่นจักรยาน ส่วนนายก็.... เอ่อ... ขี่คอฉันไปก็ได้ “
ฉันตอบ หลังจากที่รู้ว่านายนั่นร้อยวันพันปีก็คงคิดไม่ออก
“ค..ครับ!”
นายนั่นตอบแบบโมเอะ ๆ(จะอธิบายยังไงดีเนี่ยยยยยย)
“เอาล่ะนะ!”
ฉันกระโดดขึ้นไปบนไอ้จักรยานเฮ็งซวยแล้วหายใจเข้ายาวๆ
เอาล่ะ.... ชีวิตเธอกำลังเดิมพันอยู่บนล้อเดียวนี่แล้วล่ะ...เนโกะ.
ทางด้านโมโมโกะ-มิซาอิ
ตั้งแต่เล็กๆ.. ฉันก็รักการขึ้นเครื่องบินมาตลอด.. มันช่างมหัศจรรย์เหลือเกิน.. การได้บินอยู่บนฟ้า....
แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัว(มากๆ)ซะแล้วสิ
ฉันคาดเข็มขัดนิรภัยในเบาะผู้ช่วยนักบิน แล้วก็หันไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆในเบาะนักบิน
“นายขับเครื่องบินเป็นมั้ย?”
ฉันถามด้วยเสียงสั่นๆ
“มันก็คงจะง่ายเหมือนกินถุงเท้านั่นแหละ”
นายนั่นตอบ
การกินถุงเท้ามันง่ายงั้นเรหอ =[]=
“... การกินถุงเท้ามันยากมากเลยนะ”
ฉันตอบแต่ก็ไม่อยากเถียงอะไร
“ก็ใช่ไงล่ะ “
อ๋อ...
ฉันตรัสรู้แล้วหล่ะนะ ... ว่าทั้งสองคน
ไม่รู้เรื่องอะไรเลย!
ฉันสะดุ้งเล็กน้อย
“งั้นเราก็คงต้องจะต้องหาปุ่มสตาร์ท... ใช่มั้ย?”
นายนั่นหันมาถาม
...
ถามฉันเรื่องนั้นก็เหมือนถามปลาทองว่าปีที่แล้วปีอะไรน่ะสิ >_<
(เพราะปลามีความจำได้ถึงแค่3นาที)
แต่ถึงอย่างงั้นฉันก็ยังพยักหน้า
“เธอก็ช่วยหาด้วยสิ.. แล้วนี่เป็นอะไรไปล่ะ? นั่งนิ่งเหมือนหุ่นขี้ผึ้งเลย”
นายนั่นหันมามองฉันแล้วถาม
...
“ไม่เป็นไร.. ฉ.. ฉันสบายดี.. สบายดีมากๆเลย”
ฉันโกหกหน้าด้านๆ
นายนั่นหัวเราะ
“5555+ ให้ตายสิเธอนี่ตลกจริงๆ “
นั่นมันคำชมเหรอ?
“ฉันชื่อ โรคุโด มิซาอิ , และฉันคาดว่าเธอคงจะจำฉันไม่ได้แล้ว”
ฉันทำหน้างงแล้วคิด ... โรคุโด... มิซาอิ
...
นั่นมันคนของตระกูลโรคุโดนี่นา!!(แหงสิ)
โรคุโด... มิซาอิ...
“ขอโทษนะ ฉันจำไม่ได้ “
ฉันตอบ
“ไม่เป็นไรหรอก เอาล่ะ เธอก็ช่วยหาปุ่มสตาร์ทด้วยล่ะนะ”
เขาบอกแล้วหันไปจ้องที่ผนังข้างหน้า ซึ่งเต็มไปด้วยอะไรต่างๆนาๆ สาธยายเป็นชาติก็ไม่หมด(พูดง่ายๆคือไรท์มันขี้เกียจ?)
ฉันกวาดตามองแป้นตรงหน้า... รู้สึกได้ถึงหัวใจเต้นเลย...
ถ้าเกิดว่าเครื่องบินตกลงมาเมื่อไหร่ล่ะก็....
กรี๊ด!!! แค่คิดก็เสียวบรื๋อ!
ฉันกวาดตามองไปเรื่อยๆ จนตาสะดุดเข้ากับปุ่มสีแดงอันใหญ่
ไม่ลองไม่รู้
ฉันคิด ก่อนที่จะรวบรวมความกล้า แล้วก็กดปุ่มนั่นไปแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้
เครื่องบินส่งเสียง แต็ก แต็ก แต็ก หลังจาหนั้นมันก็พุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วเหนือแสง ฉันกับมิซาอิถูกแรงดันผลักไปนับเบาะนั่งแบบเต็มๆ
ลมพัดมาแร็งและเจ็บปวดอย่างกับเฮอริเคน... ไม่มีเวลาที่จะกรี๊ดแล้ว สมองของฉัน มันทำได้แค่สั่งการให้ฉันมองทุกสิ่งทุกอย่าง... มองทุกสิ่งทุกอย่างจบไปกับตา
กระจกหน้าเครื่องบินแตก.
เศษกระจกจากไอ้หน้าต่างบ้านั่นบินอย่าวรวดเร็วใส่หน้าของฉันและมิซาอิ ฉันไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว ทั้งหน้าฉันรู้สึกชาไปหมด
ชีวิตฉันจะจบแล้วสินะ...
มันจะจบแล้ว...
ตึก!
อยู่ดีๆเครื่องบินก็หยุดอย่างรวดเร็วทำให้ทั้งฉันและมิซาอิเกือบจะพุ่งออกมาจากเบาะที่นั่ง. แต่เพราะเข็มขัดนิรภัย . พวกเราก็ถูกยึดไปในที่เดิม
“นี่เธอเป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ย โมโมโกะ!! นี่เลือดเต็มหน้าแล้วจะรู้มั้ย!ให้ตายสิ “
เสียงของซึสึยะดังขึ้นผ่านลำโพงที่ถูกติดไว้เหนือหัว .
ฉันหยุดอยู่กับที่ ช็อค . ค้าง
“ฉันขอโทษนะ แต่ว่า พวกเธอกดปุ่มสตาร์ท ก่อนที่ฉันจะได้บอกให้เริ่มวิ่ง เพราะฉะนั้นแล้ว... พวกเธอถูกเด้งออกจากการแข่งขัน”
ซึสึยะสาธยายต่อ
ฉันนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน , ในใจก็สบถด่าตัวเอง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
writer's talk
ตอนนี้ไรท์อัพช้ามากกกก
นี่ไรท์ไม่ได้อัพมากี่เดือนแล้วเนี่ย?
ต้องขอโทษจริงๆนะคะ >_<
แต่ว่าตอนนี้ไรท์ปิดเทอมแล้ว ก็จะได้เริ่มอัพเร็วๆได้สักที XD
ปล. ไรท์เว้นช่วงว่างระหว่างแต่ละส่วนไว้แล้วทำไมพอเข้าไปตรวจดูดันติดกันเป็นพืดเลยล่ะเนี่ย?? -^-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น