คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : greed
ฉันยืดมือออกไปพลางพยายามคลำหาไอ้เจ้านาฬิกาปลุกที่กำลังทำเสียงน่ารำคาญ แต่ฉันกลับสำผัสกับอะไรสักอย่างขนๆนุ่มๆแทน
ฉันสะดุ้งเล็กน้อย... ตุ๊กตาหมีของฉันก็เอาให้น้องข้างบ้านไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วไอ้นี่มันอะไรล่ะเนี่ย??
ฉันเริ่มคลำไปเรื่อยๆ แต่ก็เจอแต่ไอ้ขนนั้นอยู่ได้
“กริ๊งงงงงงงง!!!!”
ไอ้เจ้านาฬิกาบัดซบนั่นร้องต่อ
หยุดซักทีสิโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!(หลุดซะแล้ว = =)
ฉันตะโกนเสียงดังในหัว
“กริ๊งงงงงงงง!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
ฉันกรีดร้องด้วยความรำคาญแล้วพลั้งมือตบไอ้ขนๆนั่นไปเต็มๆ
“โอ๊ย!”
เสียงร้องของทีเสียงที่ฟังดูคุ้นเคยดังขึ้น...... ซึคุโมะ!
ซวยแล้วมั้ยล่ะเนี่ย...
“ซ....ซึคุโมะ!”
ฉันร้องแล้วรีบยันตัวลุกขึ้น แล้วมองสภาพเตียงของฉัน
ให้ตายสิ! ลืมไปเลยว่าซึคุโมะว่านอนค้างด้วย(แบบกระทันหันน่ะนะ)
“ค...เคียวสึ ฉัน..ทำอะไรเหรอ?”
ซึคุโมะลืมตาปรือๆก่อนที่จะทำหน้าใสซื่อ
“ม...ไม่อะไรเลย จริงๆนะ .///.”
ฉันรีบตอบแล้วหันไปทางอื่น เพราะถ้าฉันยังมองซึคุโมะอยู่ก็คงจะโดนรังสีโมเอะควบคุมจนทำเรื่องมิดีมิร้ายลงไปแน่ๆเลย -//^//-
(ลูกเราหื่น! – ฮายาโตะ / ยานาเสะ)
“แล้วจะตบฉันทำไมล่ะ? ”
“ค...คือ นึกว่าซึคุโมะเป็นนาฬิกาปลุก.. ก็เลย..”
ทันทีที่ฉันยังไม่ทันได้จบประโยคซึคุโมะก็รีบแทรกขึ้นมาด้วยการหัวเราะเสียงดัง(มาก)
“ซ...ซึคุโมะน่ะ!! >////<”
ฉันรีบว่าแล้วเกาะแขนซึคุโมะแน่นเพื่อที่จะหายใจ
ฉันน่ะหื่นนะ ถ้ายิ่งโดนรังสีโมเอะเข้าไปอีกล่ะก็...แอ้งแน่ๆเลยฉัน
“ยัยบ๊องเอ๊ย!”
เขาหัวเราะแล้วเคาะหัวฉันเบาๆ
“8โมงแล้วล่ะ”
ซึคุโมะว่าแล้วส่งไอ้นาฬิกาเจ้ากรรมสีแดงสดที่ฉันซื้อมาใหม่มาให้ฉัน
“แล้วนายจะทำยังไงล่ะ? เรื่องที่บ้านน่ะ?”
ฉันเปลี่ยนเรื่องแล้วทำหน้าเครียด
“ถ้าเป็นเธอจะทำยังไงล่ะ?”
ซึคุโมะเข้าโหมดเครียดตาม
“ฉันก็จะทำหน้าเบ้ แล้วก็ทำแบบนี้...”
ฉันตอบ ก่อนที่จะชูนาฬิกาปลุกสีแดงขึ้นสุดแขน แล้วปามันใส่พื้นในความเร็วสูงซึ่งทำให้นาฬิกาปลิวผ่านลมไปเหมือนจานฟริสบี้ ก่อนที่จะชนลงพื้นดัง”โคลม!” แล้วแตกออกเป็นส่วนๆ
ซึคุโมะอึ้งไปสักพัก
“..... นั่นมัน... ตัวใหม่ไม่ใช่เหรอ?”
เขาเอ่ยเบาๆ
“ฉันปลิดชีวิตนาฬิกาทุกเช้านั่นแหละ “
ฉันเอ่ยแล้วหัวเราะในลำคอ
“ซื้อคู้โม้!!!!!!!!”
โมโมโกะกรีดร้องด้วยความดีใจเหมือนกับถูกลอตเตอรี่เมื่อเธอเห็นซึคุโมะเดินออกมาจากห้อง
“ว่าไง โมโมจัง?”
ซึคุโมะตอบอย่างอารมณ์ดี
“ไหน!!! ไหน!!! ท่านรุ่นที่สิบเอ็ดเสด็จมาบ้านเราเหรอ!!! “
พ่อรีบตะโกนพลางวิ่งเสียงตึงตังขึ้นบันไดมา
“พวกตระกูลซาวาดะงั้นเหรอ? “
เนโกะรีบเปิดประตูห้องออกมา
“ซึคุโมะจัง! มาตั้งแต่เมื่อไหรจ๊ะ?”
แม่รีบวิ่งตึงตังตาม
บันไดของบ้านเราน่ะ วิ่งขึ้นทั้งวันก็ไม่ถึงจุดหมายหรอก ก็พ่อเล่นปลูกบ้านเป็นคฤหาสน์หลังเบ้อเริ่มที่บันไดเป็นกะตั้กเลยนี่นา แถมห้องนอนยังอยู่ชั้น8อีกด้วย
“ท่านรุ่นที่สิบเอ็ด!”
พ่อรีบโผล่มาพร้อมกับแววตาปิ๊งๆที่ดูค่อนข้างน่าสมเพช...
อา... นี่สินะ พลังแห่งการนับถือ
“อรุณสวัสฮะ ลุงโกคุเดระ”
ซึคุโมะทัก
“ท่านรุ่นที่สิบเอ็ด! ท่านอุตส่าห์เสด็จมาถึงนี่เลยเหรอขอรับ! ท่านเข้ามาทางไหนน่ะขอรับ!!”
พ่อเอ่ยวาจาไพเราะชวนอ้วก เนโกะทำหน้าคลื่นไส้แล้ววิ่งไปห้องน้ำ
“ค...คือว่า อาจจะกะทันหันไปหน่อยนะครับ ..แต่ว่า ผม.. ปีนหน้าต่างห้องลูกสาวคุณลุงเข้ามา...ตั้งแต่เมื่อคืนน่ะครับ”
ซึคุโมะพูดแล้วยิ้มแหยๆ
พ่อทำหน้าเหมือนถูกลอตเตอรี่ไปอีกคน
“แล้วเมื่อคืนมีอะไร”ดีๆ”เกิดขึ้นรึเปล่าครับท่าน!!”
พ่อรีบร้องแล้วจ้องฉันด้วยสายตาปิ๊งๆ
“ม...หมายความว่าอะไรครับ?”
“ไม่มีค่ะ!”
ฉันรีบแย้งเสียงดัง
“ไม่เป็นไรหรอกเคียวสึ! แต่พ่อยังคาดหวังในลูกๆอยู่นะ!”
“หนูว่าพ่อไปดูแม่ก่อนจะดีกว่านะคะ .. บางทีแม่อาจจะสลบคาบันไดก็เป็นไปได้นะ”
โมโมโกะพูดแกมหัวเราะ เมื่อเห็นว่าแม่ยังขึ้นมาไม่ถึงเสียที
“น...นั่นสิ! เอ่อ.. โมโมโกะ! เคียวสึ! พวกเธอช่วยไปดูสวนหน้าบ้านหน่อยได้มั้ยว่าเมื่อไหร่ครอบครัวยามาโมโตะจะมาน่ะ? วันนี้เราชวนพวกเขามาคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ ถ้าเห็นพวกเค้าแล้วก็นำทางเข้าบ้านให้พวกเขาหน่อยละกันนะ!”
พ่อรีบสั่ง ที่ให้ไปนำทางนี่ก็เพราะว่า... สวนของเรามันใหญ่ยิ่งกว่าสนามฟุตบอลอีกน่ะสิ ไม่ว่าใครเดินเข้ามาก็ต้องหลงอย่างแน่นอน
“ค..คือ ให้ผมช่วยด้วยละกันนะครับ!”
ซึคุโมะเอ่ย
“ขอความกรุณาด้วยนะครับ!”
พ่อรีบว่าแล้ววิ่งหายลงบันไดไป
“เธอต้องทำอย่างงี้ทุกวันเลยเหรอ?”
ซึคุโมะเอ่ยแล้วขึ้นนั่งบนขอบบ่อน้ำ ฉันเลยขึ้นไปนั่งด้วย
“ก...ก็นะ =U=’”
ฉันพูดแล้วยิ้มแห้งๆ
“ฉันไปให้อาหารจระเข้ที่บ่อน้ำนะ เดี๋ยวฉันมา”
โมโมโกะตะโกนบอกก่อนจะรีบวิ่งหนีไป
ใช่แล้ว... คุณไม่ได้อ่านผิดหรอก... บ้านเราเลี้ยงจระเข้จริงๆนั่นแหละ
เรามีจระเข้สามตัว ซึ่งถ้ามันได้กลิ่นผู้ร้ายมันก็จะออกมาอาละวาดทันที
โมโมโกะชอบสัตว์พวกนี้น่าดู โดยเฉพาะปลาฉลามและงูอนาคอนด้าที่เลี้ยงไว้ไกล้ๆกันก็เป็นสัตว์เลี้ยงที่น่ารักในความคิดของเธอเช่นกัน
แต่สำหรับฉันแล้วฉันว่ามันคือสัตว์อันตรายที่ไม่ควรยุ่งด้วยมากกว่า
“ซึคุโมะ... เราเป็นเพื่อนสนิทกันใช่มั้ย?”
ฉันถามเบาๆ
“เธออยากได้คำตอบแบบไหนล่ะ?”
เขาตอบ
“แบบที่ซึคุโมะอยากจะตอบนั่นแหละ”
ฉันเอ่ยแล้วกลืนน้ำลาย ค่อนข้างจะกลัวกับคำตอบ
แต่ฉันต้องการคำตอบแบบไหนล่ะ? ให้เค้าบอกว่าเราเป็นเพื่อนสนิทที่ดีต่อกัน ...หรือว่าจะให้เค้าบอกว่าเราไม่เคยสนิทกันเลย หรือว่าฉันจะต้องการมากกว่านั้น?
มากกว่านั้น..
ฉันสะดุ้งเล็กน้อยกับ คำนั้น... มากกว่า? งั้นเหรอ? นั่นเป็นสิ่งที่ฉันต้องการงั้นเหรอ?
“ฉัน... ความจริงแล้วฉัน...”
“ปี๊น!!!! ปี๊น!!!”
เสียงบีบแตรของรถยนต์ลิมูซีนสีดำทำให้ทั้งฉันและซึคุโมะสะดุ้งโหยง
ฉันจำรถคันนั้นได้อย่างดี
“นั่นมันรถของน้าริรุนี่นาซึคุโมะ!!”
ฉันรีบดึงแขนซึคุโมะ
“แม่!!!”
ซึคุโมะร้อง
รถคันนั้นจอดลงทันทีที่เจ้าของรถสังเกตลูกชาย ก่อนที่จะรีบเปิดประตูออกมาเผยร่างผมสีฟ้าในชุดสูทสีส้ม-ขาวของฟีโอเล่ เดล โคโทเน่แฟมิลี่
“ซึคุโมะ! นี่นายอยากจะโดนฆ่าตายหรือไงฮะ!”
บอสแห่งฟีโอเล่ เดล โคโมเน่ตะโกนด้วยเสียงน่ากลัวและดังยิ่งกว่าฟ้าผ่า
แล้ววิ่งอย่างรวดเร็วมากระชากแขนซึคุโมะ
“เจ็บนะแม่! แล้วนี่ดึงทำไมล่ะเนี่ย!”
เขารีบร้อง
“นี่นายเป็นบ้าอะไร! เอาจดหมายพรรคนี้ทิ้งไว้น่ะ! “
น้าริรุรีบตะโกนก่อนที่จะส่งกระดาษสีขาวไปให้ซึคุโมะที่ทำหน้างงๆ ก่อนที่จะรับมาอ่าน ฉันรีบชะโงกหน้าไปดูด้วย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ถึงแม่
ผมไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่แล้วและตอนนี้ที่แม่อ่านอยู่ก็คงจะตายไปแล้ว ผมถูกเรียกให้ไปที่ที่หนึ่งไม่งั้นจะถูกฆ่า และตอนนี้แม่ก็คงจะดีใจที่แม่กำจัดผมได้เสียที
ด้วยรัก
ซาวาดะ ซึคุโมะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ผมไม่เคยทิ้งจดหมายไว้ซะหน่อย!”
เขาร้อง
“อย่ามาแก้ตัว!!!”
เสียงของน้าริรุดังมากจนฉันสะดุ้งและเริ่มรู้สึกกลัว แต่ฉันก็แอบเห็นน้ำตาใสๆไหลๆลงแก้มของน้าริรุอย่างช้าๆ
“มาเฟียทั้งโลกตอนนี้กำลังตามหานายอยู่หมดแล้วนะ! รู้มั้ยว่าพวกเขาคิดยังไงที่อยู่ๆวองโกเล่รุ่นที่สิบเอ็ดก็หายตัวไปดื้อๆอย่างงี้น่ะ!”
น่าริรุตะคอกเสียงดังใส่หูของซึคุโมะ
“รุ่นที่สิบเอ็ด....?”
“เอ้า! หยุดทำหน้างงแล้วขึ้นรถมาเร็วๆ! ถ้าไม่อยากจะพลาดพิธีสืบทอดน่ะนะ!”
น้าริรุรีบปล่อยซึคุโมะแล้วเปิดประตูรถออกมา
“แม่?”
ซึคุโมะเอ่ยเบาๆกอ่นที่จะจ้องไปที่มารดา
“เร็วสิยะ!”
น้าริรุสั่ง ซึคุโมะรีบวิ่งขึ้นรถอย่างรวดเร็ว
ฉันยืนมองแล้วมองซ้ายมองขวา ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
“เคียวสึ.... มากับน้าแล้วเดี๋ยวจะแต่งตัวให้”
น้าริรุพูดแกมสั่ง
“อ..เอ่อ แต่ว่าพ่อกับแม่หนู?”
ฉันเริ่ม แต่ก็โดนขัด
“น้าโทรไปบอกเขาได้”
เขาตอบ ฉันรีบ กระโดดขึ้นรถอย่างรดวเร็วพลางมองน้าริรุที่ดึงโมโมโกะกับเนโกะขึ้นรถด้วย
“งั้นก็เหมือนโดนลักพาตัวมาเลยล่ะสิเนี่ย”
เนโกะพูดแล้วหัวเราะ
“ฮะๆๆๆ นั่นสินะ?”
โมโมโกะหัวเราะ
“เคียวสึ! โมโมโกะ! ซึคุโมะ! เนโกะ! “
น้าริรุว่าแล้วโยนไอพอดมาให้เราคนละเครื่อง
“โทรไปบอกมาเฟียทั้งโลกให้หน่อยนะ! เคียวสึ โทรไปหามาเฟียในประเทศจีน ซึคุโมะ สเปน โมโมโกะ สก๊อตแลนด์ เนโกะ! เธอพิมพิ์เก่งที่สุด! โทรไปที่อิตาลี”
พวกเรามองกันไปมาสักพัก ก่อนที่จะรีบกดปุ่มอย่างรวดเร็วทันที
ความคิดเห็น