ร่ายเวทมนตร์แห่งสายรุ้งและกาลเวลา โรงเรียนแห่งเทพเจ้า!!2

ลำดับตอนที่ #2 : ถนนสายที่สามร้อยสิบสามเศษห้าส่วนสองจุดหนึ่งจุดสามสอง !!พลังที่แท้จริงคือ??

 อะแฮ่มมม ทักทายกันสักนี้ดดดดส์นึงน้าาา
ถนนสายนี้จะค่อนข้างยาว ชื่อก็บอกแล้วนี่เนอะ ช่วงนี้ไรเตอร์กำลังพยายามคิดพืชกับสัตว์ประหลาดๆเอาไปไว้ในป่าสักหน่อย คาดว่าคงจะได้อ่านกันในอีกไม่นาน 
ชื่อถนนนี้มันยาวมาก จำชื่อไว้ให้ได้ล่ะ แล้วขออภัยด้วยนะคะที่ชื่อมันคล้ายๆชานชาลาที่ห้าเศษสามส่วนสี่ในเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์ (เผอิญไรเตอร์เป็นแฟนคลับแอร์รี่) ไอ่แรงบันดาลใจที่กลายมาเป็นเรื่องนี้ก็มาจากแฮร์รี่นั่นแหละ
เอาล่ะ!! โม้มานานแล้ว ไปอ่านกันเล้ยยยย

-++++++++++++++++++++----+++++++++++++++++++++-+++++++++++++++++---+++++++++++

"เอาล่ะ นี่คือถนนที่สามร้อยสิบสามเศษห้าส่วนสองจุดหนึ่งจุดสามสอง"
มิสตะโกนเสียงดังปลุกฉันขึ้นจากห้วงนิทรา
ถนนบ้าอะไรชื่อยาวเป็นกิโล
"หาววว ถึงงงแล้วววเหยออออ"
ฉันหาวแล้วพูดไปด้วย ฟินมองมาอย่างไม่พอใจนัก
"ขี้โกงนี่ หลับไปคนเดียวได้ไงยะ!! นี่แน่ะเดี๋ยวปั๊ดปล่อยตกเลยยย"
ควับ แว้บบบ 
"เห้ย!!"
"กรี๊ดดดดดด"
ฉันแหกปากร้องกรี๊ด ทำไมน่ะเรอะ? ก็ไอ้เวทมนตร์บ้าอะไรไม่รู้ของฟินที่จับคอฉันแล้วเอามาลอยต่องแต่งกลางอากาศใกล้ๆเมฆ ฟินหัวเราะพลางยิ้มมุมปากอย่างอำมหิต ให้ตายสิ ตกลงยัยนี่เป็นมิตรหรือสัตรูกันแน่

"พอแล้วๆ ฟิน อย่าเล่นแรงสิ"
ดริลพยายามห้าม แต่ฟินก็กลับหัวเราะเป็นรถหวอแหกโค้ง
"นี่หยุดซะทีสิ เดี๋ยวชาวบ้านก็มาเห็นเข้าหรอก"
ดุเวรีบพูด

ฉันขออะไรอย่างนึงได้มั้ย? ในเวลาแบบนี้ อย่ามัวแต่พูดแล้วไม่ช่วยกันสิยะ!! เวทมนตร์น่ะเวทมตร์1! ไม่มีเวทกันแล้วเรอะ T^T

"นี่ พวกเธออย่าเถียงกันสิ เมฆเอียงแล้ว อ๊ายยยย จะตกแล้ว"
เซียร้องเมือ่เมฆเอียงซ้ายเอียงขวา
เธอน่ะยังไมเ่ทาไหร่จ้ะ ฟันธงได้ว่าไม่ตกแน่ แต่ฉันเนี่ยสิ!!

"ไม่ไหวจริงๆเลยน้า สงบกันหนอ่ยสิ ฟินดึงเซ็นขึ้นมาเหอะ"
ฟีเอ่ยแล้วมองลงไปข้างล่างบนพื้นถนนที่มีน้ำแข็งเกาะ
"ฉันยังไม่ได้แก้แค้นเธอที่เมื่ออาทิตย์ก่อนเธอทำน้ำส้มหกเลอะผ้าปูที่นอนในหอ้งฉันเลยนี่นา แล้วที่ทำโทรศัพท์พังอีกล่ะ แล้วเธอยังไม่ได้ซื้อลิปกลอสให้ตามที่สัญญาไว้ด้วย"
ฟินร้อง
นี่แค่ผ้าปูนอน,โทรศัพท์กับลิปกลอสสามารถทำให้เธอฆ่าเพื่อนได้เลยเรอะ T[   ]T อำมหิต อำมหิต

มีเพียงแค่เรย์เท่านั้นที่ยังนั่งสงบนิ่งอ่านหนังสือได้ในช่วงเวลาโกลาหลเช่นนี้
ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมาที่ฉันนิ่งๆ
"ฟิน หยดุ"
เธอเอ่ยสั้นๆ
แต่ฟินก็หาได้หยุดไม่
"หยุดเหอะนะ"
แต่ฟินก็ไม่หยุด

"ช่วยไม่ได้น้า เซ้น ฉันจะช่วยเธอเอง"
เรย์จ้องมาที่ฉันแล้วตะโกน
เรย์! เธอคือนางฟ้า ใจดีที่สุด T^T

"ขอพลังแห่งเทพีเฮราจงอยู่กับข้า ถนนที่สามร้อยสิบสามเศษห้าส่วนสองจุดหนึ่งจุดสามสอง จงปลุกพลังแห่งเทพเจ้าในตัวข้า!!"
เรย์ยืนขึ้นพลางเอามือชี้ไปกลางท้องฟ้าที่หิมะยังตกลงมาไม่ขาดสายท่ามกลางความมืด
"เธอทำอะไรน่ะ"
ทุกคนถามพร้อมกัน เรย์ไมาตอบ มองฟ้านิ่ง ไม่ช้า แสงสว่างก็ส่องลงมาจ้า 

"กรี๊ดดดดด แสบตาง่าาา"
"อ๊ากกกก"
"กรี๊ดดดดดดดดด"
"ตาช้านนนนนนน"
ทุกคนกรีดร้องกันอย่างโหยหวน
ดีที่ฉันห้อยอยู่ใต้เมฆจึงโดนแสงสว่างไม่มาก
"เรย์!! เธอทำอะไรน่ะ!!"
ฉันตะดกนถาม แน่นอนไม่มีคำตอบมาเลย -*-

"สลายเวทย์มนตร์โมดิเดส!!"
เสียงเรย์ดังขึ้นอีกครั้ง เห้ย แล้วทำไมฉันรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรจับฉันไว้แล้วล่ะ หรือว่า เรย์จะสลายเวทมนตร์ไปแล้ว!! O[  ]O
ซวยแล้ววววววววววววววววววววววววว

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"
ฉันร้องดังลั่นเมื่อตกลงไปกลางอากาศ