• ลีโอน่า เจ้าหญิงจอมวุ่น •

ลำดับตอนที่ #2 : ร้านของ ทอม

   กลุ่มหมอกควันยามค่ำคืนได้สลายไปแล้ว ทิ้งไว้แต่เพียงอากาศที่เย็นจัด แสงอาทิตย์ยามเช้าค่อยๆทอประกายกับร้านค้าต่างๆภายในเมืองวอเรจอย่างงดงาม ทางเดินหินอ่อนที่ลายล้อมไปด้วยหมู่พันธุ์ไม้นานาชนิดกำลังส่งกลิ่นอายยามเช้าอย่างน่าอัศจรรย์
  
   วอเรจ เมืองที่อยู่กึ่งกลางระหว่างนรกและสวรรค์ ที่ตั้งของโรงเรียนเวทมนต์โซโลมอล โรงเรียนสำหรับการฝึกฝนวิชาเวทมนต์ขั้นต้นที่โด่งดังที่สุดในบรรดาโรงเรียนต่างๆและโรงเรียนแห่งนี้ยังเคยเป็นสถานที่เรียนของบุคคลสำคัญหลายคนด้วยกัน เช่น รอส เจโร กษัตริย์แห่งเมืองวอเรจ รูซิเฟอร์ ดาร์ก กษัตริย์แห่งนรก และ อเล็กซ์ เทลลอน กษัตริย์แห่งสวรรค์
 
“เฮ้อ!! อากาศยามเช้านี้มันสดชื่นจริงๆเลยนะพะยะค่ะองค์หญิง” เจ้าไรก้าพูดขึ้นขณะเดินตามนายของมันบนทางเดินหินอ่อนมุ่งตรงเข้าไปยังตัวเมืองวอเรจ
 
“เชิญแกสดชื่นไปคนเดียวเถอะ” ลีโอน่าตอบอย่างหงุดหงิด
 
“เออ แล้วนี้นายไม่ต้องไปเลี้ยงวัวสวรรค์หรอกหรือไงถึงได้ตามฉันมาที่นี้” เจ้าตัวถาม
 
“พอดีวันนี้คนเลี้ยงคนเก่าเขายังไม่ย้ายออกไปนะพะยะค่ะ ท่านพ่อขององค์หญิงจึงให้หม่อมฉันตามมาช่วยองค์หญิงชื้อของใช้สำหรับโรงเรียนก่อน” เจ้าหมาพูดอย่างสบายใจ
 “
เชอะ! ท่านพ่อ เพราะท่านพ่อนั้นและถึงทำให้ฉันต้องมาโรงเรียนอะไรบ้าบอนี้ แล้วอีกอย่างยังให้ฉันไปหาของที่จะนำไปซ่อมไอ้ผลึกอะไรนั้นอีก” เจ้าหล่อนพูดอย่างเอาแต่ใจ
 
“จริงซิ! นายรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับ ไอ้ผลึกสีครามนั้นบ้างไหม”
 
“ไม่ทราบเลยพะยะค่ะ หม่อมฉันทราบแต่เพียงว่า ผลึกสีครามที่องค์หญิงทรงทำแตกนั้นมีความสำคัญต่อสวรรค์มากๆ ก็เท่านั้นพะยะค่ะ” เจ้าไรก้าตอบเสียงเครียด
 
“นายนี้ใช้อะไรไม่ได้เลยจริงๆ” เธอพูดพร้อมส่ายหน้าเล็กน้อย “เอาเถอะๆ ว่าแต่นี้ฉันต้องไปซื้ออะไรมั้งละเนี๊ย ดันลืมเอารายการสินค้ามาซะได้”
 
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงพะยะค่ะ หม่อมฉันหยิมมาให้แล้วพะยะค่ะ” ไรก้าพูดพร้อมกับหยิบม้วนกระดาษสีขาวออกมา
 
“อืม นายก็มีส่วนดีกับเขาเหมือนกันแฮะ” เธอตอบ “ไหนเอามาให้ฉันดูซิ” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็กระชากม้วนกระดาษไป
 
“ชุดนักเรียนหนึ่งชุด หนังสือเรียนวิชาเวทมนต์หนึ่งเล่ม วิชาการประลองเทพเทวะหนึ่งเล่ม วิชาลีลาศหนึ่งเล่ม”
 
“ว่าแต่ฉันจะไปซื้ออะไรก่อนดีละ” เจ้าตัวถาม
 
“อืม หม่อมฉันว่าชุดนักเรียนก่อนจะดีกว่านะพะยะค่ะ ร้านอยู่ใกล้ๆนี้เอง” ไรก้าออกความเห็น
 
“ก็ดี ยังไงก็ได้” เจ้าหล่อนพึมพำเบาๆ
 
   เด็กสาวกวาดสายตามองไปรอบบริเวณด้วยความรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย กับการตกแต่งของร้านค้าต่างๆ บางร้านติดป้ายลดราคา บางร้านถึงกับลงทุนแจกของขวัญเล็กๆน้อยๆให้กับลูกค้า แต่เท่าที่ลีโอน่ามองแล้วร้านที่ขายชุดนักเรียนคงมีอยู่เพียงไม่กี่ร้านเท่านั้น
 
   พวกเขาเดินตามทางหินอ่อนไปอีกไม่นาน เจ้าไรก้าซึ่งเดินนำหน้าเจ้าหญิงลีโอน่ามาโดยตลอดก็หยุดชะงัก บริเวณหน้าร้านขายของที่ดูเหมือนว่าจะเป็นร้านที่เก่าแก่ที่สุดในระแวกนั้น ตัวร้านสร้างมาจากไม้ที่จะต้องคอยระแวงการถล่มลงมาทุกครั้งที่เดินผ่าน
 
“นายอย่าบอกนะว่า….” ลีโอน่าพูดพร้อมกับใช้สายตาสำรวจร้านค้าที่อยู่ตรงหน้า
 
“ใช่แล้วพะยะค่ะ” เจ้าหมาพูดพร้อมรอยยิ้มบางๆ
 
“ไม่มีทางเด็ดขาด” เจ้าหล่อนค้าน “ฉันจะไม่มีวันซื้อชุดนักเรียนจากร้านอันซอมซ่อแบบนี้เด็ดขาด ให้ตายซิ!!”

 “อย่าดูมันแต่เพียงภายนอกซิ องค์หญิง” เจ้าไรก้าพูด “ของดีเขาไม่โชว์กันหรอก พะยะค่ะ”
 
“นายหมายความว่ายังไง?”
 
“ถ้าอยากรู้ก็ตามเข้ามาซิ องค์หญิง” ว่าแล้วเจ้าตัวก็สาวท้าวเข้าไปยังร้านค้าตรงหน้า
 
“หน่อย!แก ไอ้หมาบ้า ไม่รอฉันเลยนะ” เธอพูดอย่างหงุดหงิดแต่สุดท้ายก็ยอมเดินตามเข้าไปโดยดี
 
   แสงสว่างจากดวงอาทิตย์กำลังสะท้อนกับกระจกนับร้อยบานที่วางเรียงรายกันเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ ข้างหลังของกระจกเงาพวกนั้นคือเสื้อผ้าหลากสีสันที่วางซ้อนกันเป็นชั้นสูงขึ้นไปเสียดเพดาน กลิ่นอายของดอกกุหลายลอยฟุ้งไปทั่วอาณาบริเวณ บนเพดานถูกประดับประดาด้วยโคมไฟขนาดมหึมาสามดวง ส่วนที่ผนังก็ถูกปกคลุมไปด้วยจิตกรรมฝาผนังชั้นเยี่ยม
 
“ที่นี้มัน อะไรกันเนี๊ย!!” เจ้าหล่อนอ้าปากค้าง
 
“หม่อมฉันบอกองค์หญิงแล้ว ว่าของดีเขาไม่โชว์กันหรอก” เจ้าไรก้าพูดอย่างได้ใจ
 
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณหนู” เสียงหนึ่งดังขึ้น
 
“สวัสดีทอม เดอสันเพื่อนรักของข้า” เจ้าไรก้าทักอย่างสนิทสนม
 
   ทอม เดอสันเจ้าของร้านขายเสื้อ ชายชราตัวเล็กที่มีศรีษะล้านเกือบทั้งหัวจนทำให้มันดูเหมือนจะส่องแสงระยิยระยับกับแสงที่สะท้อนผ่านกระจกมากระทบกันบนหัวของเข้าได้ กำลังค่อยๆใช้มืออันเหี่ยวแห้งของเขาขยับแว่นตาเพื่อให้สามารถมองเห็นผู้มาเยื่อนได้ชัดขึ้น
 
“ไรก้า” เขาพูด “นั้นเจ้าจริงๆหรือเพื่อนรักของข้า”
 
“ใช่ ข้าเอง ไรก้า”

“โอ๊ว! ใช่เจ้าจริงๆด้วยเพื่อนข้า เป็นไงมาไงถึงได้มาเยี่ยมข้าถึงที่นี้ได้ละ” ชายชราพูดพร้อมกับอุ้มเจ้าสุนัขขึ้นมาไว้บนไหล่
 
“ไม่มีอะไรมากหรอกเพื่อนยาก ข้าก็แค่พาเจ้าหญิงลีโอน่าธิดาองค์เล็กของท่านอเล็กซ์มาซื้อชุดนักเรียนนะ”
 
“เจ้าหญิง” ทอมทวนคำพร้อมกับหันหน้าไปมองลีโอน่าซึ่งยืนห่างออกไปนิดหน่อย
 
“เออ..สวัสดีค่ะ” เจ้าหล่อนทักทาย
 
“ถวายบังคมพะยะค่ะ” ทอมพูดพร้อมกับค่อยๆทรุดตัวลงหมอบเพื่อเป็นการแสดงความเคารพ
 
“ไม่ๆ” เธอร้อง “ไม่ต้องก้มก็ได้ค่ะ หนูไม่ถือ”
 
“หนูขอเวลาแปปนะค่ะ มานี้ไรก้า” 
 
สิ้นเสียงเรียกเจ้าสุนัขตัวน้อยก็กระโดดจากไหล่ของทอมไปยังไหล่ของลีโอน่าแทน
 
“นี้นายไปรู้จักกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กันฮะ” เจ้าหล่อนกระซิบเบาๆ
 
“ไม่มีอะไรมากหรอกองค์หญิง” เจ้าหมาตอบ “ทอมนะ เขาเคยเป็นพระสหายของท่านพ่อขององค์หญิงเมื่อตอนท่านพ่อขององค์หญิง มาเรียนที่นี้ยังไงละ”
 
“อะไรนะ” ลีโอน่าร้องด้วยความตกใจ “ตาแก่นี้คือเพื่อนของท่านพ่อหรอกหรอ”
 
“ใช่เลยองค์หญิง” มันตอบพร้อมกับเป่าปากเบาๆ
 
“นี้ๆ ทอมเพื่อนรัก” เจ้าไรก้าพูด “ท่านช่วยไปเลือกชุดนักเรียนมาให้องค์หญิงหน่อยซิ เอาแบบที่ดีที่สุดของร้านเจ้าเลยนะเพื่อนรัก”
 
“ได้เลยเพื่อนข้า” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ “แต่ขอเวลาข้าหาหน่อยนะ”
 
  ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินเข้าไปข้างหลังกระจกเงาบานที่ใกล้ที่สุดอย่างช้าๆ ทิ้งให้ลีโอน่าและไรก้ายืนอยู่กันตามลำพัง
 
“นี้!เจ้าไรก้า” เธอเอ๋ยขึ้น “นายบอกว่าตาแก่คนนั้นคือเพื่อนของท่านพ่อใช่ไหม”
 
“ใช่ พะยะค่ะ” มันตอบ “มีอะไรหรือ องค์หญิง”
 
“บางที เขาอาจจะรู้อะไรดีๆเกี่ยวกับผลึกสีครามก็ได้นะ ว่าไหม”
 
“อืม! ก็อาจเป็นไปได้พะยะค่ะ” เจ้าหมาหมวดคิ้วเข้าหากันอย่างใช้ความคิด
 
“อ่า! ได้แล้วพะยะค่ะองค์หญิง” เสียงของทอมดังขึ้นด้านหน้าของเขาทั้งสอง
 
  ชุดเครื่องแบบสีขาวจนแสบตาตัดกับโบว์สีแดงที่ห้อยอยู่ใต้ปกเสื้ออย่างสวยงาม ยิ่งมองมันเท่าไหร่ก็ยิ่งได้กลิ่นอายของโรงเรียนมากเท่านั้น ถูกส่งให้กับลีโอน่า
 
“เนื้อผ้าทอมาจากเส้นผมของเจ้าหญิงแห่งสายลม” ทอมพูด “ส่วนโบว์สีแดงนำมาจากนางไม้ในป่าวูฟ แถมตัวชุดยังสามารถกันเวทมนต์ที่เป็นคำสาปได้ทุกรูปแบบอีกด้วย หวังว่าองค์หญิงคงจะพอพระทัย”
 
“เออ..ขอบคุณมากค่ะ” เธอพูด
 
“เยี่ยมไปเลยเพื่อนข้า” เจ้าไรก้าพูดพร้อมกับกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของทอมอีกครั้ง
 
“คือหนูมีเรื่องอยากรบกวนถามนะค่ะ” ลีโอน่าพูด
 
“อ้อ..ถามมาเลยองค์หญิง หม่อมฉันยินดีตอบทุกเรื่องเลยพะยะค่ะ” ทอมพูด
 
“คือคุณลุงรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับผลึกสีครามไหมค่ะ”
 
   สิ้นคำถามก็ทำเอาผู้ถูกถามสะดุ้งโหย่ง
 
“ผลึก…” เขาพูด
 
“ผลึกสีครามค่ะ” เธอทวน
 
“มะ..ไม่ทราบเลยพะยะค่ะ” ทอมตอบเสียงสั่น
 
“แน่ใจนะค่ะ ว่าไม่รู้จริงๆ” เจ้าหล่อนย้ำพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้ผู้ตอบพูดความจริงออกมา
 
“แน่ใจ พะยะค่ะ” เขาทวนคำตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกว่าเดิม
 
“หม่อมฉันว่า เขาคงไม่รู้อะไรจริงๆหรอกพะยะค่ะองค์หญิง” เจ้าไรก้าซึ่งกำลังจัดแจงกับขนที่ตั้งจนรกรุงรังของมันให้เข้าที่ขัดขึ้น
 
“อืม!!”
 
“ถ้าอย่างนั้นหนูไม่รบกวนแล้วค่ะ” เธอพูดเสียงใส “อ้อ ว่าแต่ค่าชุดนี้ทั้งหมดเท่าไหร่ค่ะ”
 
“เออ..”
 
“อะไรนะค่ะ” เธอพูด
 
“ยี่สิบกุน พะยะค่ะ” ทอมตอบพร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อย
 
   ลีโอน่าล้วงมือของเธอเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงตัวยาวของเธอเพื่อที่จะควานหาเจ้าถุงเงินใบเล็ก และเป็นอย่างที่เธอคิดไว้ ในกระเป๋านั้นว่างเปล่าวไม่มีวี่แววของเงินเลยแม้เพียงกุนเดียว
 
“ขอโทษนะค่ะ” เจ้าตัวพูดอย่างเขินอาย “ไรก้า มานี้” เธอเรียก

 “หม่อมฉันหรอ พะยะค่ะ” มันถามอย่างสงสัย
 
“แล้วในร้านนี้มันมีหมาหน้าโง่ตัวไหนที่ชื่อไรก้าอีกละฮะ ไอ้บ้า” เจ้าหล่อนพูดอย่างหงุดหงิด
 
   ว่าแล้วเจ้าสุนัขก็กระโดดจากไหล่ของทอมไปอยู่บนไหล่ของลีโอน่าอีกครั้ง
 
“มีอะไรหรอ พะยะค่ะ” มันถาม
 
“ถามได้ ก็ฉันลืมเอากระเป๋าเงินมานะซิ แล้วทีนี้จะทำยังไงดีละเนี๊ย”
 
“อืม” มันใช้ความคิด “ขโมยเลยดีไหม พะยะค่ะ”
 
“แกจะบ้าหรือไง” เธอโวย “หัดใช้สมองบ้างซิย่ะ”
 
“หม่อมฉันล้อเล่นนะ” มันตอบพร้อมรอยยิ้ม “เรื่องเงินไม่มีปัญหาหรอกองค์หญิง นี้ไง” มันพูดพร้อมกับหยิบถุงขนาดเล็กสีน้ำตาลที่บรรจุเหรีญอยู่ภายในอย่างหนาแน่นขึ้นมาโชว์
 
   ลีโอน่าล้วงมือเข้าไปในถุงอย่างลวดเร็วพร้อมกับคว้าเอาเหรียญสิบกุนขึ้นมาสองเหรียญและส่งเหรียญนั้นไปให้ทอมในทันที

 “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หนูขอตัวก่อนนะค่ะ” เธอพูด
 
   ไม่มีคำตอบใดจากปากทอม เขาเพียงแต่ก้มหัวลงเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า
 
“งั้นหนูขอตัวก่อนละค่ะ” เธอพูด “ไปกันเถอะไรก้า”
 
“องค์หญิงนำไปก่อนเลยพะยะค่ะ” เจ้าสุนัขตอบ “เดียวหม่อมฉันตามไป”
 
“ตามใจ แต่เร็วๆหน่อยละ” สิ้นเสียงเจ้าตัวก็สาวเท้าออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้แต่เพียงชายชราคนหนึ่งและสุนัขอีกหนึ่งตัว
 
“ปล่อยไว้แบบนี้จะดีหรอ” ทอมพูดพร้อมหันไปสบตากับเจ้าไรก้า
 
“นี้มันแค่เริ่มต้นเอง ทอม เพื่อนข้า” มันตอบเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

                                                                         ****

   แสงตะวันยามเช้าเริ่มสุขสว่างมากขึ้นเลื้อยๆ พร้อมกับจำนวนผู้คนที่แน่นถนัดจนทำให้การจราจรบนท้องถนนถึงกับเป็นอัมพาต
 
“นายมีเรื่องอะไรคุยกับตาแก่นั้นนักหนา ปล่อยให้ฉันยืนรออยู่ได้ตั้งนาน” ลีโอน่าพูดอย่างหงุดหงิด
 
“ไม่มีอะไรหรอก พะยะค่ะ” ไรก้าซึ่งตอนนี้กำนอนอย่างสบายบนไหล่ของลีโอน่าตอบ
 
“เออ! ช่างมันเถอะ ว่าแต่ของที่เหลือจะไปซื้อได้ที่ไหนละ”
 
“ถ้าเป็นพวกหนังสือเรียนละก็ หม่อมฉันให้คนไปจัดการให้เรียบร้อยแล้วพะยะค่ะองค์หญิง ไม่ต้องเป็นห่วง” มันตอบพร้อมกับหาวฟอดใหญ่และหลับไปบนไหล่ของลีโอน่าในที่สุด
 
“เฮ้ย! อย่าพึ่งหลับซิ ไอ้บ้า” เธอโวยวาย “ตื่นมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
 
   แต่ถึงเธอจะพยายามเท่าไรเจ้าหมาก็ไม่ยอมลืมตาเลยซักนิดเดียว แถมยังส่งเสียงกรนน่ารำคาญข้างๆหูของเธออีกด้วยซ้ำ


***************************************************************
จบตอนที่2แล้วครับ โปรดติดตามตอนที่3ต่อครับผม