• ลีโอน่า เจ้าหญิงจอมวุ่น •

ลำดับตอนที่ #1 : ผลึกสีคราม

"องค์หญิง..องค์หญิง" เสียงหนึ่งเรียกอย่างแผวเบา

 "เกิดอะไรขึ้น" อีกเสียงตอบอย่างงัวเงีย
 
"ตื่นจากพระบรรทมได้แล้ว พะยะค่ะ"
 
"ขอฉันนอนต่ออีกนิดเถอะนะ ไรก้า" เธอตอบ
 
"ตื่นได้แล้ว เจ้าหญิงลีโอน่า" เสียงขรึมเครียดของสุนัขพูดได้ที่มีขนาดตัวเพียงฝ่ามือ ขนสีเงินของมันเป็นเงาทอประกายสะท้อนกับแสงตะวันอย่างสง่างาม
 
  ลีโอน่า เทลลอน ธิดาองค์เล็กของอเล็กซ์ เทลลอน ประมุขแห่งดินแดนสวรรค์ เด็กสาววัยสิบห้าปี นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่โต บวกกับเส้นผมสีน้ำตาลไหม้ที่ยาวคลอเหนือทรวงอกงามกำลังสะท้อนกับแสงตะวันยามเช้า ใบหน้านุ่มนวลอ่อนหวาน แม้เธอไม่อาจเทียบสาวงามแต่กลับมีบางอย่างดึงดูดสายตาจนไม่อาจละไปได้ กำลังใช้มืออันบอบบางทั้งสองข้างพยุงตัวขึ้นจากเตียง

 "รีบเปลี่ยนเครื่องฉลองพระองค์เถอะ พะยะค่ะ" เสียงจากไรก้าสุนัของค์รักษ์ดังขึ้นอีกครั้ง
 
"รู้แล้วน่า.." ลีโอน่าชักหงุดหงิด

 "วันนี้องค์หญิงมีนัดสำคัญนะ พะยะค่ะ"

 "นัด..." คิ้วเจ้าหล่อนขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด"อย่าบอกนะว่า…นายหมายถึง ท่านพ่อของฉันนะหรอ"

"ไม่ไป" เธอตอบเสียงลั่น

 "ไม่ได้นะองค์หญิง" ไรก้าตอบเสียงเครียด

 "ทำไมจะไม่ได้ละ" เธอชักโมโห "ฉันละเบื่อกับการที่จะต้องไปนั่งท่องตำราเวทมนต์ บ้าบอ อะไรนั้นกับท่านพ่อจริงๆ"

 "ไม่ได้นะองค์หญิง ตอนนี้เวทมนต์ขององค์หญิงยังไม่กล้าแกร่ง องค์หญิงจะต้องไปเรียนกับท่านพ่อ" สุนัขจิ๋วพูดพร้อมกระโจนเข้าไปตะปบชายชุดนอนของเธอ

 "ปล่อยนะไอ้บ้า ยังไงฉันก็ไม่ไปเด็ดขาด" เธอพูดพร้อมสะบัดตัวไปมาเพื่อที่จะให้เจ้าสุนัขปล่อยชายชุดของเธอ

 "หม่อมฉันไม่ปล่อย จนกว่าองค์หญิงจะยอมไปหาท่านพ่อ"

 "ปล่อยเดียวนี้นะ ไอ้หมาบ้า ปล่อยฉาาน" ลีโอน่าพูดพร้อมสะบัดชายเสื้ออย่างเต็มเหนี่ยวทำให้เจ้าหมาน้อยถึงกับกระเด็นไปติดผนังห้อง

 "นายว่าเวทมนต์ของฉันยังไม่แข็งแกร่งใช่ไหม!?" เธอพูดพร้อมรอยยิ้มอย่างถูกใจบนใบหน้า

 "อ..องค์หญิงจะทำอะไรกระหม่อม" เจ้าหมาร้องเสียงสั่น

 "ฉันจะโชว์ให้นายดูแบบถึงน้ำถึงเนื้อยังไงละ"

 "ไม่นะองค์หญิง ไม่เอาเด็ดขาด" ไม่ทันสิ้นเสียงเจ้าตัวก็วิ่งหนีไปเสียแล้ว

 "คิดว่าจะหนีฉันพ้นหรอไอ้หมาบ้า กลับมานี้เดียวนี้นะ" เธอพูดพร้อมออกวิ่งไล่เจ้าหมาน้อยที่ตอนนี้กำลังวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต

 "องค์หญิง! กระหม่อมยอมแพ้แล้ว" เจ้าตัวที่ถูกไล่พูดเสียงหอบ พร้อมกับหลบแจกันที่ถูกลีโอน่าขว้างมาอย่างสุดแรงได้อย่างหวุดหวิด

 "ไม่มีทาง วันนี้แกกับฉันต้องเห็นดีกัน" เธอตอบห้วนๆ พร้อมกับวิ่งตามเจ้าสี่ขาอย่างดุเดือด

 "ง่ะ! ทางตัน ซวยแล้วตู" เจ้าหมาร้องเสียงหลง เมื่อมันวิ่งมาหยุดอยู่หน้าประตูขนาดมหึมา สีทองอร่ามที่เต็มไปด้วยลวดลายมังกรซึ่งแกะสลักอย่างปราณีต งดงาม ยากแก่การละสายตา

 "หึ!"ลีโอน่าหัวเราะในลำคอ"แกไม่มีทางหนีฉันไปไหนแล้ว ไอ้หมาบ้า อืม!! จะเสกให้นายเป็นตัวอะไรดีน้าา มด ไม่เอาดีกว่า อืม! แมลงสาป ใช่เลย แมลงสาป"

 "ไม่เอานะองค์หญิง อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่  แมลงสาป"

"รุ่งอรุณ และท้องนภา ข้าขอให้เจ้ากลายเป็นแมลงสาปเดียวนี้" เจ้าหล่อนขยับปากเล็กน้อยพร้อมทั้งยกมืออันบอบบางชี้ไปยังเหยื่อผู้โชคร้าย แสงสีขาวนวลค่อยๆปรากฏในมือของเธอและมุ่งตรงไปหาเหยื่อผู้ไม่มีทางสู้ทันที

"ไม่นะ!!!!" เจ้าหมาร้องลั่นด้วยความหวาดกลัว

"ตูมม!!"
 
 คำสาปที่น่าจะมุ่งตรงไปยังเจ้าหมาน้อยผู้โชคร้าย กลับพุ่งชนบานประตูขนาดมหึมาซึ่งอยู่ด้านหลังของเจ้าไรก้าอย่างจังทำให้เกิดช่องว่างขนาดใหญ่ขึ้นที่กลางบาน

"หม่อมฉันไปก่อนละนะ องค์หญิง" เจ้าตัวยิ้มเยาะอย่างพอใจ พร้อมกับวิ่งเข้าไปยังช่องโหว่ขนาดใหญ่ กลางบานประตู เข้าไปยังห้องโถงกว้าง

"แก!!.."เธอระเบิดอารมณ์ใส่"วันนี้แกตายแน่ ไอ้หมาบ้า กลับมานี้เดียวนี้นะ" หลังจากสิ้นเสียง เจ้าหล่อนก็หมุดตามเจ้าหมาเข้าไป

"หม่อมฉันยอมแล้ว องค์หญิง" เจ้าหมาพูดอย่างถอดใจ แต่ขาทั้งสี่ของมันยังคงวิ่งด้วยความเร็วเท่าที่มันจะทำได้ และกำลังมุ่งตรงไปยังแท่นหินอ่อนสูงซึ่งตั้งอยู่กลางห้องหวังจะให้เป็นที่หลบภัย

 คำตอบเดียวที่ได้จากลีโอน่าคือลำแสงสีขาวที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมุ่งตรงมายังเจ้าหมา

 "พรึ่บ" ลำแสงพุ่งเฉียดหัวของเจ้าหมาผู้ไม่มีทางสู้เพียงแค่ปลายเส้นขน แต่กลับมุ่งตรงไปยังแทนหินอ่อนสูงที่ตั้งอยู่กึ่งกลางห้องแทน

 "ตูมม"

 ลำแสงพุ่งชนกับแท่นหินเข้าอย่างจัง ทำให้ตัวเสาหักลงมากองอยู่กับพื้นภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที

 "นั้นมัน?" เสียงอุทานของเจ้าไรก้าสุนัขจิ๋วดังขึ้นเมื่อสายตาของมันสบกับอะไรบ้างอย่างใต้แท่นหินอ่อนที่ตอน นี้พังลงมาอย่างไม่มีชิ้นดี "หรือว่านั้นจะเป็น…" สิ้นเสียงเจ้าตัวก็หยุดวิ่งในทันที 

 "นั้นอะไร!!" วัตถุสิ่งเดียวกันนั้นเองทำให้ลีโอน่าซึ่งวิ่งกรวดเจ้าไรก้ามาติดๆหยุดวิ่งพร้อมอ้าปากค้าง

 "หรือว่านั้นจะเป็น.." เจ้าสุนัขอุทานเบาๆ พร้อมทั้งวิ่งไปยังซากแท่นหินที่ตอนนี้ถลายลงมาเหลือเพียงเศษหินอ่อนชิ้นเล็กๆ และทิ้งให้ลีโอน่ายืนอยู่เพียงลำพัง

 มันค่อยๆใช้ขาหน้าทั้งสองข้างของมันปัดเศษหินชิ้นน้อยใหญ่อย่างช้าๆ

 "โอ๊ว! ไม่" มันปล่อยโฮ พร้อมกับใบหน้าที่ซีดเผือก

 "อะไร!!" เด็กสาวถามเสียงสั่น

 แต่ไม่มีคำตอบใดหลุดมาจากใบหน้าอันซีกเผือกของเจ้าไรก้า มันเพียงแต่ใช้ขาหน้าของมันชี้ไปยังกองหินอ่อนข้างหลังของมัน

 "ให้ฉันไปดูเองหรือ?" เธอพูดเสียงเบา แต่ก็ยังไม่มีคำตอบใดหลุดรอดออกมาจากใบหน้าอันซีดเซียวของเจ้าไรก้า

  ลีโอน่าค่อยๆก้าวเท้าไปยังจุดที่เจ้าสุนัขชี้ เมื่อเข้าใกล้เจ้าหล่อนก็สามารถมองเห็นผลึกแก้วใสชิ้นเล็กสีครามแตกกระจัดกระจายรวมอยู่กับเศษหินอ่อน แต่ถึงแม้ว่ามันจะแตกเป็นชิ้นเล็กๆแล้วก็ตาม ความงดงามของมันก็ไม่ได้แตกสลายลงไปด้วยเลยแม้แต่น้อย
 
"นั้นมัน…อะไรกันหรอ" เธอถามอย่างสงสัย

 "ผลึกสีคราม" เจ้าหมาพึมพำเสียงเบา

 "นายว่าอะไรนะ"

 "ผลึกสีคราม" เจ้าตัวตอบพร้อมกับปล่อยโฮอีกครั้ง

 "นี้นายจะร้องทำไมเนี๊ย!" เจ้าหล่อนตะคอกใส่ "แล้วไอ้ผลึกบ้าบอ อะไรนี้มันคืออะไรกันละ ฉันจะไปรู้ได้ไง ทีหลังตอบให้มันชัดๆกว่านี้ซิ ไอ้หมาบ้า"

"นั้นใครนะ?" เสียงจากบุคคลที่สามดังขึ้น ทำให้สายตาของทั้งลีโอน่าและไรก้าจับจ้องไปทางเดียวกัน

   ชายสูงวัยที่ออกจะอ้วนไปนิด นัยน์ตาสีน้ำตาลเข็มสีเดียวกับเส้นผมอันน้อยนิดบนหัวของเขา บวกกับใบหน้าอันคมสันเป็นสง่า ถึงเขาจะไม่เหมือนคนหนุ่มแต่เขาก็ยังดูดีในเสื้อคลุมสีขาว กำลังมุ่งตรงมายังเขาทั้งสอง ใบหน้าตื่นกลัวและตกใจสุดขีดของเจ้าไรก้า สุนัของค์รักษ์ของเจ้าหญิงลีโอน่าเริ่มปรากฏขึ้นเมื่อเห็นชายผู้นี้ ราวกับว่ามันพึ่งตื่นนอนจากฝันร้าย
 
"ท่านพ่อ" เธอร้องพร้อมส่ายหัวเล็กน้อย

 "ลูกนั้นเอง" เสียงจากอเล็กซ์ เทลลอน ผู้เป็นพ่อตอบเรียบๆ

 "ถะ…ถวายบังคม พะยะค่ะ" ไรก้าพูดด้วยน้ำเสียงอันสั่นคลอ พร้อมกับก้มตัวลง
หมอบเพื่อเป็นการแสดงความเคารพ

 "แล้วทำไมเสียงของแกเป็นแบบนั้นละเจ้าไรก้า" เสียงเครียดอย่างไม่สบอารมณ์ของอเล็กซ์ผู้เป็นพ่อของเจ้าหญิงลีโอน่าดังขึ้น

 "มะ..ไม่มีอะไร พะยะค่ะ"

 "แน่นะ?"

 "ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ ท่านพ่อ" เด็กสาวขัด

 "ถ้าอย่างนั้นพ่อจะไปรอลูกอยู่ที่ห้องนะ รีบๆมาเข้าละจะได้เริ่มเรียน…." ไม่ทันจบประโยคสายตาของเขาก็จับต้องเข้ากับวัตถุบางอย่างที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นด้านหลังของทั้งสอง

 "นั้นมันอะไร" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบ ทำให้เจ้าไรก้าปล่อยโฮออกมาดังลั่น

 "นั้นอะไร" อเล็กซ์ทวนคำถาม "ฉันถามว่านั้นอะไร?" เขาตะคอกใส่ทั้งคู่

 "เออ..ผลึกสีคราม ค่ะท่านพ่อ" ลีโอน่าตอบอย่างอ้ำอึ้ง

  สีหน้าของอเล็กซ์ผู้พ่อเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาที่เคยดูแล้วอบอุ่นในตอนนี้มันกลับกลายเป็นสายตาอันเยือกเย็นที่กำลังจ้องมองมายังเธอและเจ้าไรก้า ที่ร้องไห้โฮอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
 
"ใครทำ?" เขาถามอย่างดุดัน

 "หนูเองค่ะ" ลีโอน่าเอ๋ย "แต่หนูก็ทำของแตกออกจะบ่อยนี้ค่ะ แต่ทำไมครั้งนี้ท่านพ่อถึงดุจังเลยละค่ะ"เจ้าหล่อนแก้ตัว

 "เจ้ารู้ไหมว่าของสิ่งนี้คืออะไร" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

 "หนูไม่รู้ค่ะ"

 "หึ!" อเล็กซ์ผู้พ่อหัวเราะในลำคอ "ตามพ่อมา แกก็ด้วยเจ้าไรก้า" สิ้นเสียงเจ้าตัวก็เดินนำลิ่วไปยังอีกห้องหนึ่ง

  ความเงียบปกคลุมพวกเขาทั้งสามขณะเดินไปตามทางที่ปูด้วยพรมสีแดงตลอดสาย มีเพียงเสียงสะอื้น ของเจ้าไรก้าที่ตอนนี้ตั้งสติได้แล้วเท่านั้น อเล็กซ์เดินเลี้ยวเข้าไปยังอีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่ถัดจากห้องที่เขาทั้งสามพึ่งจะออกมาประมาณห้าสิบเมตร ภายในห้องมีประตูไม้พุๆบานเล็กๆตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง
 
"ที่นี้มัน.." ลีโอน่าพึมพำเสียงเบา

 "เจ้ารู้ไหมว่าข้างหลังประตูบานนี้คือที่ไหน" อเล็กซ์ผู้พ่อเอ๋ยขึ้น

 "เออ..หนูไม่รู้ค่ะ"

"สถานที่ที่เจ้าจะต้องไปอยู่นับตั้งแต่ตอนนี้ไป เพื่อฝึกฝนเวทมนต์อันอ่อนหัดของเจ้ายังไงละ"

 "ท่านพ่อหมายถึง.." เธอขมวดคิ้วเข้าหากัน "โรงเรียนเวทมนต์โซโลมอล แห่งอาณาจักรวอเรจ" 

 อเล็กซ์ดีดนิ้วอย่างถูกใจ

 "เก่งนิ ลูกพ่อ"

 "ไม่..หนูจะ.." แต่คำค้านของเด็กสาวก็ต้องสงบลงทันทีที่สายตาอันเยือกเย็นของผู้เป็นพ่อจ้องมองมายังเธอ

 "ส่วนแก เจ้าไรก้า" เขาพูด "ฉันว่างานเลี้ยงวัวสวรรค์คงจะทำให้แกสนุกนะ" 

 "พะ….พะยะค่ะ" มันตอบเสียงอ่อย อย่างจำใจ

 "อ้อ..อีกอย่างหนึ่งที่พ่ออยากให้ลูกทำก็คือ ตามหาสิ่งของที่จะนำมาซ่อมเจ้าสิ่งนี้มาให้พ่อ" เขาพูดพร้อมยื่นเศษผลึกเล็กๆให้ลีโอน่าดู

 "แต่…" เธอขัด

 "ไม่มีคำว่าแต่..ลูกรัก"

"เอาละ ฉันว่าว่าวันนี้พวกเธอทั้งสองไปพักผ่อนให้เต็มที่แล้วกันนะ พรุ่งนี้มีอะไรอีกเยอะแยะให้พวกเจ้าได้ทำ"

  สิ้นเสียงเจ้าตัวก็ก้าวเท้าออกไปนอกห้อง ทิ้งไว้แต่เพียงเด็กสาวที่กำลังยืนปาดหยดน้ำตาเม็ดใหญ่อยู่ และสุนัขเลี้ยงวัวตัวใหม่ของสวรรค์………




*****************************************************************

แต่ละตอนจะยาวนิดนะครับ เป็นเหตุให้อัพช้า อิอิ

ยังไงก็ติดตามต่อได้ในตอนที่2 ครับ