คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : T - Secret :: P.9
Couple :: Minho x Jonghyun
แสงแดดยามเช้าสะท้อนเข้ามาภายในห้องนอนกว้าง ร่างสองร่างที่กำลังนอนกอดกันขยับ
ไปมาเมื่อแสงสว่างลอดผ่านม่านเข้ามา ร่างเล็กยกมือขยี้ตาแล้วค่อยๆ กระพริบขึ้นถี่ๆ เพื่อปรับแสง
ให้รับกับเช้าวันใหม่
ต่างกับร่างสูงอีกคนที่ยังคงนอนพลิกตัวซุกหน้าของตัวเองอยู่กับคอของเค้าไม่ห่าง วงแขน
แกร่งที่ยังคงโอบรอบเอวบางของเค้ายังไม่ปล่อยให้ห่างจากตัว แถมยังเพิ่มแรงรัดขึ้นไปอีกเมื่อ
ร่างบางขยับตัวจะลุกขึ้น
" ตื่นได้แล้วมึง " ร่างเล็กส่งเสียงเรียกเบาๆ พร้อมกับยกมือขึ้นเขย่าแขนคนข้างๆ ที่กอด
เค้าอยู่
" วันนี้วันหยุด " ร่างเล็กขมวดคิ้วเข้าหากัน ถึงจะวันหยุดแต่ก็ไม่อยากตื่นสายนี่หว่า - -
" ดื้อว่ะมึง " ร่างเล็กบ่นใส่อีกรอบ
เมื่อรู้ว่ายังไงร่างสูงก็ไม่ตื่นแน่ เจ้าตัวเลยเผลอหลับไปอีกรอบ กว่าจะได้ตื่นกันก็ปาไปเกือบ
เที่ยงแล้ว มินโฮที่ตื่นขึ้นมาก่อน ลุกเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็มาอุ้มร่างเล็กเข้าห้องน้ำไxแล้วที่
ตามมาก็คือเสียงโวยวายของจงฮยอนพร้อมกับแรงถีบที่ส่งตัวมินโฮออกมานอกห้องน้ำเมื่อร่างสูง
ทำท่าจะอาบน้ำให้เค้า
" เสียงดังกันแต่เช้าเลยนะไอ้คู่นี้ - - " หลังจากที่อาบน้ำกันเสร็จแล้ว มินโฮกับจงฮยอนก็
เดินลงมาที่โต๊ะอาหารโยมีฮีชอลกับซีวอนนั่งรออยู่แล้ว
" ก็ไอ้มินโฮมันแกล้งผมอ่ะพี่ " ได้ทีคนตัวเล็กรีบฟ้องพี่ชายคนสวยทันที
" แล้วแกยังไม่ชินอีกไง ฉันเห็นมันก็แกล้งแกทุกวันไอ้เป็ด - - "
" โธ่ !!~~ .. พี่อ่ะ "
" พอๆกินข้าวกันเหอะ เอ้อไอ้มินเดี๋ยวฉันกับฮีชอลจะบินไปดูงานที่ปารีสนะเอาไรเปล่า? "
" ฟรีป่ะ ? .. ถ้าฟรีเอา ซื้อไรมาก็ได้ " มินโฮตอบยิ้มๆ ทำให้พี่ชายแทบจะขว้างช้อนใส่ ทำ
ให้โต๊ะอาหารครึกครื้นขึ้นได้อีกเยอะ
" คิดถึงไอ้อนว่ะ .. ไปหามันกัน " ร่างเล็กพูดขึ้นลอยๆ หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้วพี่ซีวอน
กับพี่ฮีชอลก็ออกไปทำธุระกัน เหลือแต่เค้ากับไอ้น้องเจ้าของบ้านที่นั่งเล่นเกมส์ไม่สนใจคนอื่นอยู่
เนี่ย
" มันอยู่บ้านเปล่า ? ไม่โทรถามมันก่อนอ่ะ ? "
" มันอยู่บ้านน่ะแหล่ะเชื่อเหอะ ไปเร็ว ๆ " ร่างเล็กยื่นมือไปจับแขนของร่างสูงให้ลุกตามมา
โดยไว โดยที่ไม่ลืมจะหันไปบอกพี่แม่บ้านให้ไปปิดเกมส์ให้ด้วย ไม่นานพวกเค้าทั้งคู่ก็มาจอดรถ
เทียบกับหน้าบ้านของเพื่อนหน้าเต้าหู้
" ออกมารับกุด้วย ! " ร่างบางที่ลงทุนโทรเข้ามือถือเพื่อน ก็นั่งรอในรถจนเห็นคนในบ้านวิ่ง
ออกมาเปิดประตูให้จึงได้ขับรถเข้าไปจอดแล้วเดินลงเข้าบ้านไปก่อนที่มินโฮจะทันได้เดินตามลงมา
" โอ๊ะโอ ... เจอแขกที่ไม่คาดคิดซะแล้วล่ะ ไอ้มิน " จงฮยอนพูดเบาๆ มินโฮที่เดินตามมา
ทีหลังก็หยุดชะงักมองภาพตรงหน้าค้างเหมือนกัน
อนยูที่นั่งซัดขนมอยู่ในห้องนั่งเล่นหันมาเห็นเพื่อนทั้งสองคนก็โบกมือเรียกทันที ส่วนคนที่
นั่งอยู่ด้วยก็หันมามองหน้าตื่นๆ ต่างกับอีกคนที่วิ่งถลาเข้ามาโดดกอดร่างเล็กจนแทบจะล้ม หากไม่
ติดว่ามีมินโฮคอยจับอยู่
" คิดถึงอ่ะพี่จง !! "
" เออ รู้แล้วว่าคิดถึง ... สูงขึ้นรึเปล่าอ่ะแทม ? " ร่างเล็กยืนวัดความสูงกับร่างบางอีกคนที่
เพิ่งจะโดดกอดเค้าไป รู้สึกว่าก่อนจะย้ายไปแทมินน้องชายอนยูตัวยังเท่าๆ เค้าอยู่เลย แต่ทำไมมา
คราวนี้ตัวสูงขึ้นแล้วเนี่ย
" ผมก็มีวิวัฒนาการดิ่ ไม่ใช่พี่จงนะ ตัวเตี้ยแค่ไหนก็แค่นั้นอ่ะ ฮ่าๆๆ "
" พอเลย .. เลิกพูด " จงฮยอนหันไปดีดหน้าผากแทมินอีกครั้งแล้วเดินผ่านคีย์เข้าไปหา
อนยู
" เดี๋ยวนี้มีแขกใหม่มาเยี่ยมบ้านแล้วแฮะ ... หวัดดีคีย์ไม่เจอกันกันตั้ง 2 วันคิดถึงจัง "
" หวัดดีจงฮยอน ^^ ... หวัดดีนะ มินโฮ " คีย์หันไปทักทายร่างสูงที่เดินไปนั่งลงแทรกกลาง
ระหว่างจงฮยอนกับอนยู ทำให้อนยูที่นั่งอยู่ก่อนหยิบหมอนขึ้นมาตีเข้าให้
" อืม " รับสูงตอบกลับมาแค่นั้น แล้วหันไปแย่งขนมที่อนยูถืออยู่มากิน
" แล้วคีย์มานานยัง ? " ร่างเล็กเลยตัดสินใจลงมานั่งกับพื้นข้างๆ คีย์แทน รำคาญไอ้ 2 คน
บนโซฟา ขยับอยู่ได้
" ก็ซักพักแล้วล่ะ พอดีอนยูให้มาช่วยสอนการบ้านแทมินอ่ะ " คีย์หันมาตอบและส่งยิ้มกลับ
มาให้
" ไอ้อนมันมีแผนเชื่อดิ่ ฮ่า ๆๆ .. โอ๊ยยย!! เจ็บนะมึง " หมอนใบโตที่ปลิวละลิ่วลงมากลางหัว
ร่างบางที่กำลังหัวเราะคิกคักอยู่กับคีย์ถึงกับหน้าเสีย แล้วหันไปส่งค้อนให้วงโต
" ว่าจะมาชวนไปกินไอติมกันอ่ะ ไปเปล่า ?? " จงฮยอนที่ตอนนี้หันไปนอนกลิ้งๆ อยู่กับพื้น
แล้วเอ่ยขึ้น
" ไปๆ !! " แทมินส่งเสียงเจื้อยแจ้วออกมาก่อนใคร พร้อมกับรีบเก็บสมุดการบ้านของตัวเอง
ขึ้นไปบนห้องทันที
" แกคงปฏิเสธไม่ได้แล้วล่ะ อนยู ฮ่าๆๆ > < " จงฮยอนหันมาส่งยิ้มสะใจใส่เพื่อนของตัวเอง
" มึงจ่ายใช่ไหม ไอ้เป็ด ? "
" ฝันอยู่รึไง ตื่นเหอะมึง .. หรือกุจะต้องส่งนางฟ้านามว่าคีย์ไปปลุกวะ ฮ่าๆๆ "
" เดี๋ยวจะโดนฝ่าพระบาทประทับหน้าไง - - "
ไม่รอช้าร่างบางรีบวิ่งไปหลบหลังของร่างสูงทั่งดูทีวีอยู่ทันที มินโฮเหลือบมองอนยูแว๊บนึง
แล้วก็หันกลับไป แต่แค่นั้นก็เกินพอแล้ว เพราะอนยูก็ไม่กล้าทำอะไรจงฮยอนของเค้าแล้ว เจ้าตัวเลย
ได้แต่ชี้หน้าคาดโทษไว้ก่อน
" พี่จงๆ พี่จงนั่งรถไปกับแทมนะ .. แทมมีเรื่องอยากคุยกับพี่จงเยอะแยะเลย!~ > < "
เอาไงดีวะ - - ... ในใจผมกำลังร่ำร้องแบบนี้ อยากไปกับไอ้อนก็อยาก แต่จะปล่อยให้ไอ้
มินไปกับคีย์น่ะเหรอ .. ก็รู้ๆ อยู่ว่าไอ้มินมันไม่ชอบคีย์ ... แล้วเค้าควรทำยังไงดี
" มึงไปกับไอ้อนก็ได้ ไอ้เป็ด .. เดี๋ยวกุไปกับคีย์เอง " เมื่อเห็นว่าร่างบางตัดสินใจไม่ถูกเค้า
เลยช่วยตัดสินใจ จงฮยอนเลยพยักหน้ากลับมาให้ แล้วเดินไปขึ้นรถของอนยูที่จอดรออยู่แล้ว ส่วน
เค้าก็เดินไปขึ้นรถตัวเอง โดยมีคีย์เดินตามหลังมาเงียบๆ
.
.
" มินโฮ .. "
ตลอดทางที่ออกมาจากบ้านของอนยูแล้ว มินโฮก็ทำหน้าที่ขับรถอย่างเดียว ไม่แม้แต่จะ
มองหน้าหรือพูดคุยกับคนที่นั่งอยู่ที่เบาะข้างๆ จนคีย์ต้องเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
" มีอะไร ? " ถึงจะตอบกลับมาแต่ใบหน้ากลับไม่แม้แต่จะปรายมามอง
" ฉันรู้ว่านายโกรธ .. แต่อยากให้ช่วยฟังหน่อยได้ไหม ... เหตุผลของฉัน "
" ก็พูดมาสิ ถ้าคิดว่ามันเป็นเหตุผลที่ดีพอ "
" ขอโทษนะที่ตอนนั้นฉัน .............. ขอโทษ .. " ร่างบางนิ่งไป ร่างสูงหันมามองแล้วจึง
เบือนสายตากลับไป
" ฉันฟังคำนี้ของนายมากี่ล้านรอบแล้วคีย์ พอได้แล้ว "
" ฉันอยากให้นายให้อภัยฉัน ... กลับมาพูดกับฉันได้ไหม ? "
" แล้วตอนนี้ฉันไม่ได้พูดกับนายรึไง ? "
" ฉันหมายถึง .. อย่าเมินฉัน ตอนอยู่ต่อหน้าเพื่อนๆ ของนายได้ไหม ? ... โดยเฉพาะเค้า
.. คิมจงฮยอนคนนั้น นายอย่าเมินฉันต่อหน้าเค้าได้ไหม ? "
" เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับจงฮยอน นายอย่าดึงเค้าเข้ามา ... แล้วนายอย่าได้คิดแม้แต่จะยุ่งกับเค้า
เพราะฉันจะไม่ยอม !! "
ร่างสูงพูดทิ้งไว้แค่นั้น เพราะตอนนี้เค้ากำลังเลี้ยวเข้าไปจอดรถ และเดินตามพวกอนยูที่มา
ถึงก่อนแล้วเข้าร้านไป ตามด้วยคีย์ที่เดินตามมาติดๆ
ร่างบางของคีย์ยืนมองบรรยากาศรอบๆ ร้านก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ .. ร้านที่ตกแต่งสไตล์ยุโรป
ช่างเข้ากับกลิ่นกาแฟที่กำลังอบอวลอยู่ในร้าน คิดแล้วอยากมีร้านแบบนี้บ้างแฮะ ..
แต่ความคิดก็ต้องสะดุดไปเมื่อมีคนมาเดินชนเข้าที่ด้านหลงทำให้ร่างบางเซไปข้างหน้า
มินโฮที่อยู่ใกล้ที่สุดเลยเอื้อมมือไปดึงร่างบางเอาไว้ ทำให้ตอนนี้ร่างบางเข้าไปอยู่ในวงแขนของ
ร่างสูง
คีย์แก้มขึ้นสีระเรื่อจางๆ เพราะความเขินอาย เค้าไม่ได้รับสัมผัสแบบนี้จากคนตรงหน้ามา
นานเท่าไหร่แล้วนะ ... คิดแล้วก็คิดถึง ร่างบางกำลังจะเอื้อมมือไปจับที่ไหล่หนาแต่ก็ต้องชะงัก
ไปเมื่อร่างสูงรีบเบี่ยงตัวเองออกจากตัวของเค้าแล้วรีบเดินไปหาพวกจงฮยอนที่นั่งมองกันอยู่
" เจ็บตรงไหนรึเปล่า คีย์ ? " อนยูถามขึ้นแล้วมองสำรวจคนตรงหน้า คีย์ส่ายหน้ากลับมา
ให้ ต่างกับจงฮยอนที่มองจ้องมาที่เค้าสลับกับปรายสายตามองคนข้างๆ
เค้าไม่รู้ว่าตอนที่จงฮยอนเห็นภาพเมื่อกี๊กับอารมณ์ตอนนี้มันคืออะไร .. คนๆ นี้เป็นคนที่เค้า
คาดเดาไม่ออกเลยว่าเจ้าตัวเป็นแบบไหน และคิดอะไรอยู่
" นั่งๆ สั่งไอติมกัน แทมอยากกินไอติมแล้วฮะ ^^ " แทมินส่งเสียงเจื้อยแจ้วออกมา
ตลอดระยะเวลาที่นั่งกินกันอยู่ มีเสียงของแทมิน จงฮยอนและอนยูพูดคุยดังสลับกันไปเรื่อยๆ
" เดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้นะ ^^ ไปส่งคีย์ดีๆ นะมึงไอ้อน "
" มึงก็ด้วยแหล่ะ ... กลับให้ถึงบ้านตัวเองล่ะ ไม่ใช่ไปนอนบ้านไอ้มินโฮอีก "
" ห้องมันก็เหมือนห้องกุแหล่ะ .. แล้วก็ ตัวมันก็ของกุ ด้วย .. ฮ่า ๆๆ "
ร่างเล็กของจงฮยอนพูดทิ้งไว้แค่นั้น แล้วโบกมือลาให้กับคีย์แล้ว 2 พี่น้องนั่นอีก ก่อนจะ
เดินตามมินโฮไปขึ้นรถ
คีย์ที่ตอนแรกก็ยังยิ้มอยู่ พอได้ยินประโยคสุดท้ายของร่างบางก็หุบยิ้มลงไปทันที แต่ก็ยัง
ฝืนยิ้มกลับไปให้คนทั้งคู่ที่กำลังเดินออกไป
อนยูที่ยืนมองร่างบางที่เงียบไปแล้วก็ถอนหายใจออกมา .. เพื่อนเค้านี่มันขี้หวงจริงๆ ถ้า
ไม่จับใจความให้ดีๆ ก็แค่คำพูดลอยๆ แต่ถ้าคนที่มีชนักติดหลังด้วยแล้ว ต้องบอกเลยว่ามันเป็น
คำพูดที่แฝงความท้าทายเอาไว้ด้วย
" คิดมากเรื่องที่ไอ้จงมันพูดใช่ไหม ? "
หลังจากที่เอาแทมินไปส่งที่บ้านแล้ว เค้าก็ขับรถออกมาเพื่อที่จะไปส่งคีย์ให้ถึงบ้านตาม
คำสั่งของเพื่อนหน้าเป็ดที่ตอนนี้ไม่รู้ว่ามันไปเริงร่าอยู่ที่ไหนกับไอ้มินโฮ
" เปล่าหรอก .. ฉันทำหน้าคิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ ? " คีย์หันมาตอบยิ้มๆ
" สายตานายมันฟ้อง .. แล้วฉันก็เดาออกนะว่านายกำลังคิดมากเรื่องมันกับไอ้มินโฮ ? "
" รู้มากไปรึเปล่า อนยู ? ^^ "
" ก็ฉันเป็นเพื่อนพวกมันนะ .. "
" งั้นฉันถามอะไรอย่างได้ไหม ? " คีย์หันมาถามคนข้างๆ ตาใส
" ถ้าตอบได้จะตอบ "
" มินโฮกับจงฮยอนเค้าเป็นแฟนกันรึเปล่า ? "
" อย่างที่นายเห็น ... มันเป็นแบบไหนก็แบบนั้น " อนยูตอบเสียงนิ่ง เค้ารู้ว่าคีย์ต้องการอะไร
แต่การที่เค้าเป็นเพื่อนกับจงฮยอนมาตั้งนาน มันคงมากพอที่เค้าจะปกป้องเพื่อนตัวเอง เค้าไม่ได้ขัด
ขวางคีย์ให้เข้าใกล้เพื่อนเค้า แต่ก็ไม่ได้สนับสนุนให้ใครมาดึงไอ้มินโฮออกจากจงฮยอนด้วยเหมือน
กัน
" มันต้องมีอะไรมากกว่าที่เห็นสิ .. แต่นายคงไม่บอกฉันใช่ไหม ? ... ขอโทษนะที่ถาม "
" ไม่ใช่ว่าไม่บอก แต่ไม่รู้จะบอกยังไง ให้นายรับรู้ด้วยสายตาของตัวเองดีกว่าฟังจากปาก
คนอื่น "
" อืม .. ขอบใจนะอนยู นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉันเลยนะ " คีย์พูดแล้วส่งยิ้มกลับไป
ให้ อนยูก็หันมาส่งยิ้มให้
หลังจากที่อนยูมาส่งถึงหน้าบ้านแล้ว เจ้าตัวก็ยืนมองจนหายไปลับตา เสียงถอนหายใจดัง
ออกมาเบาๆ นัยน์ตาคมกลอกไปมารวมทั้งสมองกำลังประมวลผลถึงคำพูดของอนยูไปมา
" แค่เพื่อนเหรอ ? ... ต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิ " คีย์พูดกับตัวเองเบาๆ แล้วจึงเดินหน้ามุ่ย
เข้าบ้านไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แล้วเดี๋ยวผมจะหายไปอีกเกือบสองอาทิตย์นะครับ
จะไปเที่ยว ฮ่าๆๆๆ > <
แต่จะรีบกลับมาลงต่อนะคร๊าบบบบบบ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะครับผม!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น