วันสำคัญ..ที่ใจรอ

เนื้อเรื่อง

แสงแดดยามเช้าที่ส่องลอดช่องหน้าตาเข้ามาภายในห้อง ปลุกให้หญิงสาวที่นอนหลับอยู่ตื่นจากภวังค์  เธอเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาที่วางอยู่ตรงหัวที่นอน ซึ่งตอนนี้เป็นเวลา 7 โมงเช้าแล้ว.....เธอตัดสินใจลุกจากที่นอนคว้าผ้านุ่งและผ้าเช็ดตัวเดินตรงไปยังห้องน้ำ....

........................................

"อรุณสวัสดิ์ค่ะแม่"  เสียงหญิงสาวที่เพิ่งเดินลงมาจากข้างบนบ้านทักหญิงสูงอายุที่นั่งดูทีวีอยู่ชั้นล่างของตัวบ้าน.....

"วันนี้วันเสาร์...ทำไมถึงตื่นแต่เช้าเลยหล่ะลูก"  หญิงสูงอายุถามด้วยความแปลกใจ  เพราะปกติวันหยุดทั้งที ลูกสาวคนนี้ไม่เคยตื่นก่อน 9 โมงเลยก็ว่าได้

"เอม...ต้องออกไปทำธุระค่ะแม่..." เอมิกามองเข้าไปในครัวเพื่อหาใครสักคนนึง และเมื่อเธอไม่พบ..เธอจึงถามหากับหญิงสูงอายุผู้นี้

"แล้วพ่อไปไหนค่ะ" 

"ไปวิ่งที่สวนสาธารณะจ๊ะ..."  หญิงผู้สูงอายุเงยหน้ามองนาฬิกาที่ถูกแขวนไว้บนฝาผนัง  "เดี๋ยวก็คงกลับแล้วหล่ะ"

"แล้วลูกจะไปกี่โมงเหรอ"

"เดี๋ยวก็ไปแล้วค่ะ...ขอทานกาแฟสักแก้วก่อน" 

หญิงสาวผู้สูงอายุลุกจากโซฟา  "งั้นเดี๋ยวแม่ไปชงให้นะ"  เอมิกาจับมือผู้เป็นแม่ให้นั่งลงที่เดิม

"ไม่ต้องค่ะแม่...เดี๋ยวเอมจัดการเองค่ะ.."  หญิงสาวว่าพร้อมกับปล่อยมือจากผู้เป็นแม่  เดินเข้าไปยังครัวจัดแจงชงกาแฟ 

"แม่ค่ะ...เย็นนี้ไม่ต้องรอทานข้าวนะค่ะ"

"กลับดึกเหรอลูก"

"ค่ะ"  เอมิกายกกาแฟขึ้นดื่ม

"ไปก่อนนะค่ะแม่...ฝากบอกพ่อด้วย"  หญิงสาวเดินไปหยิบกุญแจรถที่ถูกแขวนไว้อย่างเป็นระเบียบที่ฝาผนังใกล้ประตูบ้าน  ผู้เป็นแม่เดินตามออกมาคอยเปิดประตูรั้วบ้านให้ลูกสาว  หญิงสาวถอยรถออกจากบ้านมาจอดอยู่หน้าประตูรั้วหน้าบ้านด้านนอก  และเปิดประตูรถลงมาช่วยแม่ปิดประตูรั้ว

"บ๊าย-บาย ค่ะแม่"  หญิงสาวโบกมือให้ผู้เป็นแม่  ก่อนที่จะเดินกลับมาที่รถ..ที่ถูกสตาร์ทเครื่องทิ้งไว้เตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางแล้วเช่นกัน

.................................................................................

เอมิกาขับรถไปตามถนนที่ทอดยาวอยู่เบื้องหน้า...วันนี้เธอมีนัดที่สำคัญกับใครคนนึง ซึ่งตอนนี้เขารอเธออยู่ที่จุดหมายปลายทางแล้ว...

...หญิงสาวขับรถไปเรื่อยๆ อย่างสบายอารมณ์ เธอไม่มีท่าทางรีบร้อนแต่อย่างใด  เพราะเธอมั่นใจว่า..ไม่ว่าเธอจะไปช้าแค่ไหน เขาก็ยังคงรอเธอ...

แต่ถึงอย่างไร...เธอก็ยังไม่ลืมที่จะแวะซื้อดอกไม้...

เธอบรรจงเลือกดอกไม้อย่างพิถีพิถัน...และในที่สุดเธอก็ได้ดอกไม้ที่เธอพอใจ....สีม่วงของดอกตัดกับกระดาษห่อสีขาว ทำให้ดอกไม้ช่อนั้นดูเด่นสะดุดตา

"ดอกไม้ช่อนี้เท่าไหร่ค่ะ"  หญิงสาวชี้ดอกไม้ที่เธอต้องการให้คนขายดู

"สองร้อยห้าสิบค่ะ  นี่ดอก forget me not นะค่ะ  หรือที่คนไทยเรียกว่า..ดอกคำมั่นสัญญา.. ความหมายดีนะค่ะคุณ"  คนขายพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อที่จะโน้มแนวผู้ซื้อ 

เอมิกาเปิดกระเป๋าสตางค์หยิบเงินส่งให้คนขาย  โดยไม่ต่อราคาสักคำ  เพราะเธอคิดว่า..มันไม่มีคำว่าแพงเกินไปสำหรับคนพิเศษของเธอ

"เอาการ์ดด้วยมั๊ยค่ะ"  คนขายถามขึ้นหลังจากรับเงินจากเธอ

"ไม่เป็นไรค่ะ" 

คนขายหยิบช่อดอกไม้ขึ้นมาฉีดน้ำพรมลงไป  ก่อนที่จะส่งให้เธอ

"นี่ค่ะ.." หญิงสาวรับดอกไม้จากคนขาย และเดินออกจากร้านมุ่งตรงไปที่รถที่จอดอยู่หน้าร้านดอกไม้  เธอบรรจงวางช่อดอกไม้อย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ บนเบาะข้างคนขับ ก่อนที่ตัวเองจะก้าวขึ้นรถไปประจำที่คนขับ...

เทปม้วนนึงถูกหยิบใส่เข้าช่องเล่นเทปให้บรรเลงเป็นเพื่อนระหว่างการเดินทาง...เธออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองช่อดอกไม้ที่ซื้อมา...และนึกถึงเขาคนนั้น...

-----------………..------------……….--------------

เอมิกาเดินมาหยุดอยู่หน้าร้านไอศครีมของห้างแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง...เธอกำลังมองหาใครบางคน

"เอม..ทางนี้" ผู้ชายรูปร่างผอม สูง คนหนึ่ง เรียกผู้ที่เพิ่งมาถึง  เอมิกาหันไปทางต้นเสียง เธอพบกับคนที่โทรนัดเธอออกมากำลังยืนโบกมืออยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่งของร้าน  เธอก้าวเท้าเดินไปยังโต๊ะตัวนั้น

"มีอะไรเหรอแม็ค..อยู่ดีๆ ก็โทรเรียกเราออกมา"  ชายหนุ่มผู้ถูกถามได้ส่งรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นให้กับเธอแทนคำตอบ  ก่อนที่จะก้มไปหยิบดอกไม้ที่วางอยู่บนเก้าอี้อีกตัวมาส่งให้กับเธอ

"HAPPY BIRTHDAY นะเอม"  เอมิการับดอกไม้จากชายหนุ่ม  เธอมองดอกไม้ที่ถูกจัดเข้าช่ออย่างสวยงาม รอยยิ้มของความดีใจแตะแต้มใบหน้าที่ขาวนวลของเธอ

"ขอบคุณมากนะแม็ค..นี่ดอกอะไรเหรอ สวยจังเลย"

"เค้าเรียกว่าดอก forget me not หรือ ดอกคำมั่นสัญญานะ"

"อื่อฮือ...ชื่อดอกไม้ความหมายดีจัง"

"เอม...เรามีอะไรจะบอก"

"อะไรเหรอ"

"คือว่า...เรา...เรารักเอม"  สายตาของเขาที่จ้องมองเธอ เพื่อหาคำตอบจากหัวใจเธอ มันทำให้เธอรู้สึกสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ เพราะตอนนี้เธอทั้งตกใจและดีใจเสียเหลือเกิน  เธอไม่รู้ว่าจะเอามือไปวางไว้ตรงไหนดีมันดูเกะกะไปหมด และดูเหมือนว่าเขาจะอ่านใจของเธอออก  มือใหญ่ๆ ของเขาเอื้อมมากุมมือเล็กๆ ของเธอ  ยิ่งทำให้ใจเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ  เธอได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาเขาที่ตั้งใจส่งมาให้เธอเป็นพิเศษ

"เอม..จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ"  ชายหนุ่มแกล้งกระเซ้าเธอ เมื่อเห็นเธอได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง

"แล้วแม็คจะให้เอมพูดอะไรหล่ะ"

"ก็อย่างเช่น...เอมรักเราบ้างมั๊ย หรืออะไรทำนองเนี่ย"  มือใหญ่ๆ ของชายหนุ่มกระชับแน่นขึ้น ราวกับจะยืนยันความรู้สึกของตน...ซึ่งเธอสามารถรับรู้ความรู้สึกนี้ได้...เธอได้เพียงแต่พยักหน้าแทนคำพูดที่มีมากมาย...ซึ่งแค่นั้นก็ทำให้ชายหนุ่มดีใจจนบอกไม่ถูกแล้ว

"แม็คให้สัญญานะ...ว่าจะอยู่เคียงข้างเอมตลอดไป  โดยให้ดอกไม้ช่อนี้เป็นพยาน"  เอมิกาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา...แทนคำพูดใดๆ...

.....วันนี้เป็นจุดเริ่มต้นของเขาและเธอ  ดอกคำมั่นสัญญาเป็นพยานแห่งรักของคนทั้งสอง......

........................................

ทุกครั้งที่เธอนึกถึงเรื่องราวในวันนั้น  เธอมักจะมีรอยยิ้มของความสุขมาแตะแต้มบนใบหน้า 

.....ตอนนี้เธอได้ขับรถมาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง...และที่นี่นั่นเองที่เป็นที่นัดพบของเขา  ที่แห่งนี้ช่างร่มรื่นเสียเหลือเกิน  แทบยังเงียบสงบ  เธอลงจากรถพร้อมดอกไม้ช่อนั้น...เธอเดินไปตามทางอย่างคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างดี...

และในที่สุด....เธอก็พบเขา....  สายตาของเธอจ้องมองใบหน้าของเขาจากรูปถ่ายที่ถูกแปะอยู่บนแผ่นหินอ่อนตรงหน้า

"สวัสดีจ้ะแม็ค.."  หญิงสาวพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่เธอเคยมีให้เขาเสมอทุกครั้งที่พบเจอกัน  เธอทำราวกับว่าเขายังมีชีวิตอยู่และยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

"เป็นยังไงบ้าง...สบายดีมั๊ย  วันนี้เราเอาดอกไม้มาฝากแม็คด้วยนะ" เธอบรรจงวางช่อดอกไม้อย่างทะนุถนอม...ไว้หน้าแผ่นหิน  ก่อนที่จะนั่งลง

"เวลาผ่านไปเร็วเนอะ...เผลอแป๊บเดียวก็ถึงวันนี้อีกแล้ว  วันที่แม็คจากเราไป... 4 ปีแล้วนะที่เราอยู่คนเดียวตามลำพัง  แต่แม็ครู้มั๊ยว่า    เราไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นเลย    เรามีความรู้สึกว่าแม็คยังอยู่เคียงข้างเราเสมอ  เหมือนกับที่แม็คเคยบอกเราไว้"   เอมิกาจ้องมองภาพถ่ายของคนรักที่ยิ้มราวกับจะส่งรอยยิ้มนั้นให้กับเธอ....

ตลอดเวลาที่ผ่านมา....

ทุกครั้งที่เธอเหนื่อยล้า  เธอมักจะเปิดดูอัลบั้มรูปที่ถูกจัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อยของเขาและเธอ  รอยยิ้มของเขาทำให้เธอลืมความเหนื่อยล้าเหล่านั้นไปได้

....... ...... ...... ......

เอมิกานั่งอยู่ตรงนั้นกับเขาจนกระทั่ง...พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า  ซึ่งมันเป็นสัญญาณให้เธอรู้ว่า ถึงเวลาที่เธอต้องกลับเสียที

"แม็ค...พระอาทิตย์กำลังจะตกแล้ว  ท้องฟ้าตอนนี้สีสวยเหลือเกิน  เราอยากให้แม็คนั่งดูเคียงข้างเราจัง  แต่แม็คจะรู้มั๊ยนะ...ว่าเราไม่อยากให้ภาพนี้ปรากฏขึ้นตรงหน้าเลย  เพราะมันทำให้เราต้องทิ้งแม็คให้อยู่ที่นี่คนเดียว..."  เอมิกาเงยหน้ามองท้องฟ้า  สายตาคล้ายกับว่าจะตัดพ้อดวงอาทิตย์ที่มันทำตามหน้าที่ของมัน

"เราคงต้องไปแล้วหล่ะ...เย็นมากแล้ว   กว่าเราจะขับรถกลับถึงกรุงเทพฯ ก็คงจะมืดพอดี...แล้วปีหน้าเราจะมาหาใหม่นะ"  เอมิกาเอื้อมมือไปลูบรูปคนรักอย่างอาลัยอาวรณ์

"แม็คจะอยู่กับเอมตลอดไป"  เอมิกามองดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง  และตอนนี้มันก็ถึงเวลาที่เธอจะไปจากที่นี่เสียที  เธอเดินกลับออกมายังที่รถจอดอยู่  เธอหันกลับไปมองที่นั่นอีกครั้ง  ก่อนที่จะตัดใจขับรถจากไป.....

เธอไม่เคยรู้ว่าสิ่งที่เธอทำทุกปี  เขาจะรับรู้หรือไม่  แต่เธอรู้ว่า 4 ปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยลืมเขาเลย  เธอมีความสุขทุกครั้งที่นึกถึง...

ยามเธออ่อนล้า  เธอจะรู้สึกว่าเขาคอยให้กำลังใจเธออยู่...นับตั้งแต่ที่เขาจากไป.....เธอรู้สึกได้ว่า  เขาได้จากไปเพียงร่างกายเท่านั้น...ใจของเธอยังคงมีเขาอยู่เสมอ