ความทรงจำ...

เนื้อเรื่อง

ฉันนั่งอยู่ที่ชายหาดแห่งหนึ่ง...

มีทรายสีขาวนวลน่าหยิบ  ดวงอาทิตย์ดวงกลมโต สีแดงระเรื่อของดวงตะวันยามเย็นที่กำลังจะลับขอบฟ้าส่องแสงให้ท้องฟ้ากลายเป็นสีแดงปนส้ม ตัดกับน้ำทะเลที่ทอดยาวออกไปอย่างสุดลูกหูลูกตา...

.......ภาพตรงหน้าคงสวยอย่าบอกใคร ถ้าหากมีใครสักคนที่รู้ใจมานั่งดูเคียงข้างกัน...

แต่วันนี้ภาพตรงหน้ากลับทำให้ฉันรู้สึกเหงา โดดเดี่ยว และอ้างว้างเสียเหลือเกิน........

2 ปีแล้วสินะ ที่เขาได้ทิ้งฉันไป...

ฉันไม่เคยได้ยินแม้แต่คำบอกเลิกจากปากของเขา  สิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้ นั่นก็คือ ท่าทีที่เฉยชา หมางเมิน และในที่สุดเขาก็ได้เดินจากชีวิตฉันไปอย่างเงียบๆ

...........จากวันนั้นจนวันนี้ ฉันไม่รู้ว่าฉันร้องไห้เสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนนี้ไปเท่าไหร่  มีหลายครั้งหลายคราที่ฉันสัญญากับตัวเองว่า จะไม่เสียน้ำตาให้กับเขาอีกแล้ว แต่ในที่สุด ฉันก็ผิดสัญญาที่ได้ให้ไว้กับตัวเองทุกครั้ง เพราะไม่ว่าฉันจะทำอะไร ฉันจะมองเห็นภาพในอดีตที่ฉันเคยมีเขาเคียงข้าง และผลสุดท้ายน้ำตาของฉันก็เอ่อล้นจนไม่สามารถกั้นมันไว้ในเบ้าตาได้  ต้องปล่อยให้มันไหลออกมา เหมือนกับว่าได้ระบายสิ่งที่อยู่ก้นล่างของความรู้สึก....

บาดแผลที่เขาได้สร้างไว้ให้ดูต่างหน้า มันก็เป็นอีกเหตุผลนึง ที่ทำให้ฉันปิดตัวเอง ไม่ยอมให้ใครได้ย้ำกรายเข้ามาในหัวใจ...

....ระยะเวลา 2 ปี มันก็นับว่านานทีเดียว สำหรับที่จะใช้รักษาบาดแผลทางร่างกายให้หายขาดได้ แต่สำหรับฉันแล้ว เวลาที่ผ่านมาไม่ทำให้บาดแผลของฉันดีขึ้นเลย ... มีเพียงบางครั้งที่ฉันรู้สึกว่ามันได้ทุเลาลง แต่อีกไม่นานมันก็เจ็บขึ้นมาอีก....

.........................

ช่วงที่ผ่านมา ฉันพบและรู้จักผู้คนมากมายทั้งผู้หญิงและผู้ชาย และมันก็คงจะไม่แปลกอะไรที่จะมีใครเข้ามาข้องแวะบ้าง แต่ผลสุดท้าย ฉันก็ไม่สามารถที่จะเปิดประตูหัวใจรับใครเข้ามาได้เลยสักคน และคนเหล่านั้นก็ค่อยๆ หายไปจากชีวิตฉัน เมื่อสิ่งที่พวกเขาคิดไว้ไม่เป็นไปอย่างที่คิด

.........ฉันเคยหาเหตุผลให้กับตัวเองมาหลายครั้งหลายหน.....ว่าเพราะอะไร..

"ฉันถึงต้องปิดหัวใจตัวเองขนาดนี้ ? "

และในที่สุด คำตอบที่ฉันหาให้กับตัวเอง..มันมีเหตุผลง่ายๆ ที่ทำให้ฉันไม่เคยลืมเขาไปจากใจของฉันเลย นั่นเป็นเพราะว่า

"เขาอยู่ในความทรงจำของฉัน"

'ความทรงจำ'  สิ่งนี้สินะ ที่ทำให้บาดแผลของฉันยังคงเจ็บปวดอยู่ตลอดมา...และสิ่งนี้สินะที่ทำให้ฉันคิดถึงเขาตลอดมาเช่นกัน...

จะมีทางมั๊ย ที่ฉันจะลบเขาออกไปจากความทรงจำ...ฉันจะได้ลืมเรื่องราวที่ผ่านมา...ฉันหวังมาตลอดว่าสักวันฉันจะทำได้.....

จนมาถึงวันนี้......เวลาที่หมุนไปวันแล้ววันเล่า มันได้ทำให้ความคิดของฉันเปลี่ยนไป....เพราะทุกวันนี้ฉันไม่เคยคิดจะลบความทรงจำที่มีเหล่านั้นอีก

.....การที่ใครสักคนจะมีความทรงจำ ย่อมแสดงว่า เราได้เรียนรู้อะไรบางอย่างมาด้วย แม้บางครั้งสิ่งที่เราผ่านมาอาจไม่ได้ทำให้เรามีความสุข แต่ฉันก็รู้ว่ามันสอนให้ฉันเข้มแข็งขึ้น และมันคงไม่ใช่สิ่งง่ายๆ เลยที่จะลบมันทิ้งไป...

ดังนั้น.....

ทุกวันนี้ฉันจึงยังมีเขาอยู่ในความทรงจำของฉัน  ซึ่งมันทำให้ฉันมีทั้งรอยยิ้มและน้ำตาได้ในเวลาเดียวกันเมื่อฉันได้มองย้อนกลับไป...

......แต่ตอนนี้หัวใจของฉันมันร่ำร้องโหยหาเสียเหลือเกิน  มันเหงาจนจับใจ 

ฉันได้แต่เฝ้ารอ...รอใครสักคน..ที่จะมาสร้างความทรงจำอันใหม่ที่สวยงามให้กับฉัน...ฉันเชื่อว่าคนเราเกิดมามีความทรงจำมากมายในชีวิต....ซึ่งความทรงจำเหล่านั้นจะถูกเก็บไว้ในที่ของมัน และเมื่อเรามีความทรงจำใหม่ๆ เกิดขึ้น มันก็จะถูกสร้างและเก็บไว้อีกที่ ทำให้บางครั้งดูเหมือนว่าเราอาจจะลบเลือนเรื่องราวในอดีตไป...แต่ถ้าเราลองนึกดูดีๆ  ความทรงจำเหล่านั้นก็จะหวนคืนมา

ฉันลุกขึ้น...แหงนหน้ามองขอบฟ้า...ซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นสีดำ ไม่มีพระอาทิตย์แตะแต้มขอบฟ้าแล้ว...

ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดเหมือนเป็นการเพิ่มพลังให้กับตัวเอง....ก่อนที่จะหันหลังเดินจากที่นี้ไป

...ด้วยใจที่เฝ้ารอใครสักคนที่จะมาสร้างความทรงจำที่สวยงามให้กับฉัน...เพราะตอนนี้ฉันพร้อมที่จะเปิดประตูหัวใจอีกครั้ง...หลังจากที่ปิดมันมานานแสนนาน