คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตที่แสนอาภัพ
“กริ๊ง~ ~ ~ ~ ~” เสียงนาฬิกาดังขึ้น เสียงของมันนี้เอง ทำให้คนน่ารักอย่างฉัน
ฮิๆ (แหวะ) ต้องตื่นขึ้น พร้อมกับมองไปรอบๆในขณะที่สมองของฉันกำลังเบลอๆ
(เอ๋อๆ)
เอ๋..ทำไมไม่เห็นมีใครมาปลุกเลยล่ะ ? ปกติต้องมีคนมาปลุกสิ แถมวันนี้ยัง
เงียบผิดปกติ หรือว่า...o-0 กึงๆๆๆ ฉันรีบลงบันไดมาชั้นล่าง เอ๋..มีจดหมายวางไว้
บนโต๊ะกินข้าวอยู่ฉบับนึง
ผักกาดลูกรักของป๋า
ที่ป๋าเขียนจดหมายทิ้งไว้ เพื่อจะบอกว่า ป๋าจะพาแม่กับน้องของลูกไปเที่ยวทะเล
แล้วกะว่าจะค้างซัก 2คืน วานลูกช่วยดูแลบ้าน แล้วไม่ต้องห่วงว่าจะเหงานะ มี ปุ๊ก
ปิ๊ก อยู่เป็นเพื่อน มีมันอยู่ด้วยคงไม่เหงาหรอก แล้วป๋าจะซื้อของฝากไปให้นะ
ป.ล อย่าลืมให้อาหารหมาด้วยล่ะ เป็นห่วงลูกนะจ๊ะ
จาก ปะป๋า
เอ๋? หมายความว่าฉันอยู่กับหมางั้นเหรอ? >0< ม่ายยยยย ทำไมทุกคนต้องทิ้งฉัน
ให้อยู่บ้านคนเดียว (กับหมา) แง~~~~~ เนี่ยนะ ลูกรัก เป็นห่วง ไม่เหงา โกหกทั้ง
เพ !!! ฮึ้ยยย เจ็บใจนัก แง้งงง
“กริ๊งๆ” แน่ะเสียงโทรศัพท์ดันดังขึ้นอีก มาดังอะไรตอนนี้เนี่ย --- เชอะ!ฉันไม่รับ
หรอก อยากดังก็ดังไป T-T
“กริ๊งๆ”…
“กริ๊งๆๆๆๆ” ทนไม่ไหวแล้ว“ จะอะไรกันนักกันหนา มาแล้วๆ” ในที่สุดฉันก็ต้อง
เดินไปรับด้วยความหงุดหงิด โทรมาไม่เปลืองเงินเปลืองทองมั่งเล้ยยย (ทีตัวเองล่ะ
ฟะ)
“ฮัลโหล จะพูดกับใครคะ ”
“ฮัลโหล ลูกผักกาดเหรอ นี่ป๋านะ” เอ๋ นี่เสียงป๋านี่
“อ้าว ยังจำลูกคนนี้ได้อีกเหรอคะ”ฮึ้ยย บังอาจมาทิ้งลูกสาวคนนี้ได้!
“จำได้ซิ ลูกรักของป๋านี่นา ว่าแต่อ่านจดหมายรึยัง”
“อ่านแล้ว ทำไมไม่ชวนหนูไปด้วย” มาทิ้งไว้ให้อยู่คนเดียว แถมยังไม่ได้ถามซักคำ
ว่าจะไปด้วยมั๊ย
“ก็ป๋าปลุกหนูแล้ว หนูไม่ยอมตื่น พอป๋าถามก็บอกว่าไม่เอา แถมไม่ได้บอก
ธรรมดาๆนะ ตะโกนลั่นบ้านเลย ป๋าก็คิดว่า ลูกคงไม่อยากไปไหน ก็เลยให้อยู่บ้าน
ไง”
อ้าวไหงงั้นล่ะ ฉันบอกป๋าตอนไหนว่าไม่เอา เอ...อ๊ะ จำได้แล้วฝันว่าไอปุ๊กปิ๊กมัน
คาบหนูตายมาให้ โธ่เอ๊ยยยไอปุ๊กปิ๊กนะ แกทำให้ฉันอดไปเที่ยวเลย (ไหงโยนความ
ผิดให้หมาล่ะ)
“แล้วคนใช้ไปไหนหมดล่ะป๋า” ฉันถามป๋าต่อ
“ป๋าให้เค้าหยุด 3 วัน เพราะเขาจะกลับบ้านนอก ” หา...แล้วฉันจะอดตายมั๊ยเนี่ย
“ป๋าแล้วหนู จะอยู่ยังไง” ฉันตะคอกใส่โทรศัพท์เต็มๆ
“อูยยย เบาๆก็ได้ลูก เดี๋ยวหูป๋าจะแตกเอาก่อน” แล้วฉันจะอยู่ยังไงเนี่ย เศร้าซิกๆ
ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
“แล้วทำไมไม่ไปวันอื่นล่ะ” เฮ้ออ ครอบครัวฉันมันจะอะไรขนาดนั้น
“ก็แม่ลูกน่ะซิ ไปจองโรงแรมไว้วันนี้ จะยกเลิกก็เสียดาย” ดีจริงๆ จองโรงแรมโดย
ไม่ปรึกษาใครเลย
“เฮ้ออ ป๋าหนูไม่มีเงินเลยนะ”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ ป๋าโอนเงินไปให้ในสมุดบัญชีลูกแล้ว ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอก
นะ อย่าลืมให้อาหารไอปุ๊กปิ๊กมันล่ะ แล้วก็ดูแลตัวเองด้วยนะ งั้นแค่นี้ก่อนนะป๋า
ต้องไปแล้ว”
“เดี๋ยวปะ”
“ตรู๊ด~~~” อีกแล้ว อะไรมันจะรวดเร็วขนาดนั้นฟะ T-T
ฮึ้ยย ดีล่ะฉันจะผลาญเงิน ผลาญให้มันหมดไปเลย 555 รวยนักใช่มั๊ย จะได้จำไว้ ที
หลังอย่ามาบังอาจทิ้งลูกคนนี้อีก55+
“เริ่มจากไปเดินห้าง” ไปอาบน้ำดีกว่า ลา ลา ล้า~~ สบายใจจังเลย
25 นาทีผ่านไป
เฮ้ออ สบายจัง ให้ปุ๊กปิ๊กเฝ้าบ้านดีกว่า 55
“เอ้าปุ๊กปิ๊ก กินข้าวซะ ฉันจะออกไปข้างนอก อย่าหนีออกไปข้างนอกล่ะ”
“ เป็นเด็กดีนะจ๊ะ บ๊ายบาย” ฉันพูดพลางเดินไปข้างนอก เอ...เดินคนเดียวมันยังไง
อยู่
อ๊ะ!จริงสิ ชวนยัยลูกแก้วไปเดินด้วยดีกว่า
“ตื๊ด~ ฮัลโหลลูกแก้วเหรอ”ติดแล้ว >o<
“ใครน่ะ ยัยผักกาดเหรอ”ยัยนั่นย้อนถามฉัน แล้วถ้าไม่ใช่ฉันคิดว่าใคร
“อืม วันนี้ว่างรึเปล่าไปเดินห้างกัน เดี๋ยวฉันขับรถไปรับ” ยัยนี่ว่างอยู่แล้วเที่ยวเป็น
งานอดิเรกนี่
“วันนี้ไม่ว่างหรอก แค่นี้ก่อนนะ ค่อยเจอตอนเปิดเทอม บาย ตู๊ด~” แป่ววว เที่ยว
เป็นงานอดิเรกแล้ววันนี้ไม่ว่างเนี่ยนะ ไรฟะ เดินคนเดียวก็ได้ ฉันจะโชคร้ายอะไร
อย่างนี้เนี่ย
ที่ห้าง(ลานจอดรถ)
ตอนที่ฉันจอดรถ มีผู้ชายกลุ่มนึงประมาณ 5-6 คน มองมาที่ฉัน ทำไงดีล่ะพวกนั้น
ต้องคิดไม่ดีแน่เลย แถมแถวนี้ก็ไม่มี ร.ป.ภ.(ร.ป.ภ. ไม่อยู่)ซะด้วย ฮือออรีบเดินเข้า
ข้างในดีกว่า คิดไม่ผิดเลยพวกนั้นเดินตามฉันมาติดๆ วิ่งมาแล้ววว ฉันรีบวิ่งหนี
พวกนั้น
“หยุดนะ”หนึ่งในกลุ่มพวกมันตะโกนไล่ตามหลังฉัน พร้อมวิ่งไล่ฉันมาติดๆ
“ว้ายย ช่วยด้วยค่า” ไม่ได้ผลแถวนั้นไม่มีใครอยู่เลย อ๊ะ! ใกล้ทางเข้าแล้ว
เร้ววววว
ฉันวิ่งหนีไม่คิดชีวิต แง้~~ปะป๋าช่วยหนูด้วยย พวกมันใกล้ฉันแล้ววว ยื่นมือมา
แล้วว ปะป๋าหนูไม่รอดแน่ ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้หนูได้เป็นลูกปะป๋าอีกนะ (เวอร์
ซะจริง)
หมับ! มันจับฉันได้แล้ววววววว
ยัยผักกาดจะรอดมั๊ยเนี่ยย ตอนต่อไปจะเป็นยังไง
ก้อช่วยติดตามต่อไปด้วยนะ
เรื่องนี้ก้อเปนเรื่องแรกถ้ามีอะไรก็ ขอโทดไว้ก่อนละกันนะ
ความคิดเห็น