เกาะเวทย์มนต์

ลำดับตอนที่ #11 : เงื่อนงำ 1(100%)

                 ร้อน....

                 เหนื่อย...

                 ทั้งๆที่ไม่ได้ขยับตัวแท้ๆ  ทำไมถึงเหนื่อยได้นะ?

                 โซ่ที่ล่ามข้อมือส่งเสียงดังเคร้งๆ  ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นหญิงสาวร่างสูงที่จ้อมมองมาที่ครึ่งอสูรเบื้องหน้า

                  เจ้าตัวยิ้มพร่างพรายแล้วเอ่ยปากถาม"เป็นไงบ้างล่ะจ๊ะ  พ่อครึ่งอสูร  ชอบโซ่ทีฉันเตรียมให้รึเปล่า?  โซ่นั่นไว้ใช้จัดการพวกของเธอเป็นพิเศษเลยนะ  โซ่นี่จะค่อยๆดูดพลังออกจากร่างไปที่ละน้อยๆ..."

                   พวกเหรอ...?

                   แล้วรอยยิ้มสมเพชตัวเองก็ขึ้นมาบนใบหน้า 

                   ใช่...

                    สายเลือดที่เขาเกลียดนัก...

                    เลือดอสูร หรือ ปีศาจ

                    "แล้ว..นี่ผ่านมากี่วันแล้วล่ะเนี่ย"หญิงสาวพูดต่ออย่างไม่สนใจร้อยยิ้ม"เธออยังคงจำได้นะ?  เรื่องทื่ว่าถ้าหากแม่เด็กนั่นเจอเธอภายในเจ็ดวัน  ฉันจะปล่อยเธอน่ะ"

                    "....จำได้อยู่แล้วน่า  ไม่ลืมหรอก"เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า  เม็ดเหงื่อไหลย้อยมาตามใบหน้า
                    
                   "ฮื้อ  ดีแล้วๆ  นี่ก็ห้าวันแล้วนะ  เตรียมตัวเป็นของๆฉันได้แล้ว"หญิงสาวหัวเราะกัยคำพูดที่แฝงนัยของตัวเองก่อนจะเดินจากไป  ทิ้งไว้แต่เด็กชายที่มีหูสุนัข  ผมสีน้าตาลระต้นคอไว้ในห้องขัง

                    
                                  ******************

                    "ฮัดเช้ย~~"ฉันจาม  ก่อนลืมตาตื่นขึ้นมา

                     ฝันเหรอ?  มันคงไม่ได้ถูกจับจริงๆหรอกนะ?  ฉันพับผ้าห่ม  ใส่เสื้อคลุมก่อนจะเดินลงบันได  หยิบผลไม้บนโต๊ะใส่เสื้อคลุมก่อนจะเดินเข้าป่าไป

                     ใช่...

                     วันนี้ฉันต้อองหาคนที่หาาคนที่ฆ่านายให้ได้  โอวาล...

                     นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้วตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง  ยังดีที่ไม่มีคนเฉียดเขาไปในป่าเลย  แล้วความคิดก็หวนไปถึงวันที่ประชุมวันนั้น

                                        *******************

                     "มีคนอาศัยอยู่ในป่ามั้ยน่ะเหรอ?"ชายหนุ่มกล่าวขึ้นมองมาที่ฉัน

                     "รู้สึกว่าจะมีสองคนน่ะนะ"

                     "สองคน?" 

                     "ก็หนึ่งคนที่เธอเคยเห็นน่ะนะ"

                     "หนึ่งในนั้นน่ะนะ?"

                     "อาชูร่าไง"

                     "(= =")อาชูร่าเนี่ยนะ?  ยัยโจรนั่นน่ะเหรอ?"เจ้าตัวไม่ตอบแต่พยักหน้าแทน  ก่อนจะพูดต่อ"ส่วนอีกคนพวกเราชาวหมูบ้านก็ไม่รู้จักหรอก  เคยเห็นแค่ครั้งเดียว  ไม่รู่ว่าปัจจุบันจะเป็นหรือจะตาย  ไม่รู้ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย เคยเห็นแค่ครั้งเดียวคือตอนเข้าหมู่บ้าน  ใส่เสื้อคลุมสีขาวแล้วก็มีฮู้ดบังอยู่"แสดงว่าไอ้เจ้าเสื้อคลุมขาวนั่นก็อยู่ในป่าด้วยงั้นสิ

                     "แต่ที่หน้าแปลกก็คือ  ตอนพวกนั้นมาน่ะ(ชายหนุ่มกลืนน้ำลาย)  พวกนั้นมาจากทางทะเลทราย  ทั้งๆที่ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย "

                     "มีเรื่องแปลกแบบนั้นด้วยเหรอ"ฉันพูดก่อนจะชะงักไปแล้วพูดต่อ"งั้นพรุ่งนี้ฉันจะเข้าป่า  ขู่พวกชาวบ้านไปให้ด้วยว่าในป่ามีคำสาปห้าวยเข้า  เพราะฉันสงสัยว่าอาจจะมีคนอื่นแอบอาศัย ไม่งั้น...ก็อาชูร่านั่นแหละ"ฉันพูดก่อนจะออกจากที่ประชุมไปโดยไม่หันกลับมาฟังคำตอบ

                            ***************************
  
                     หิมะยังไม่ละลายอีกงั้นเหรอ?

                     ฉันมองไปยังหิมมะที่ปกคลุมป่าเป็นสีขาวโพลน  แล้วสายตาฉันก็ไปเจอะกับรอยแปลกๆบนหิมะรอยหนึ่ง

                     รอยเท้า?

                     มีสองคู่ซะด้วย  ฉันเดินตามรอยเท้าไปเรื่อยๆ  แต่รองเท้าก็บางลง  บางลง  

                     ฉันหยุดเดิน  ตรงนี้คือจุดสิ้นสุดของหิมะและรอยเท้าก็หายไปด้วย

                    อะไรฟะ  ทำไมหายไปล่ะว้า  โกรธเฟ้ย  จู่ๆหายไปเฉยๆ  ไร้ความรับผิดชอบที่สุด!!!  ฉันคิดอย่างโมโห 

                    เป๊าะ!!!
 
                    ตูม!!! 

                   ฉันคว้างคทาไปตามสัญชาตญาณ
 
                   โป๊ก!!!

                    "แอ้ก!!!"เสียงร้องบ่งบอกถึงความเจ็บ  แต่...ฉันว่าเสียงมันคุ้นๆอยู่นะ  

                    "น่อ...ไม่เห็นต้องคว้างคทาเลยนิ"อาชูร่าคลำหัวป้อยๆ  พูดด้วยน้ำเสียงขบขันมือข้างหนึ่งถือคทาเดินมา

                     "ฉันน่าจะถามเธอมากกว่านะ"ฉันว่าพลางคว้าคทามาจากมือ  มันมาทำอะไรแถวนี้อีก(วะ)

                     "น่อ  ก็เห็นเธอเดินเข้ามาก้มๆมองๆท่าทางน่าสนุกดีก็เลยแอบตามมาแล้วก็...."

                     "กิ่งไม้หัก  หล่นลงมา"ฉันต่อให้  ตอนนี้ฉันรู้สึกอารมณ์เสียกับหน้าของยัยนี่ที่ยิ้มๆอยู่ตลอดเวลาแถมยังกวนโอยอีกต่างหาก  ต่อให้ไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ

                     "ใช่แล้ว!!!"เจ้าตัวตอบหัวเราะอย่างสนุก  ทั้งๆที่ก็ไม่เห็นมีอะไรสนุกตรงไหน

                     "เธอหัวเราะอะไรของเธอ?"ฉันถามชักเริ่มจะอารมณ์เสียมากขึ้น

                    "น่อ  ก็อาชูร่ามีความสุขนี่นานิ"อาชูร่าตอบ  แต่ทำไมต้องมี นิๆน่อๆต่อท้ายด้วยฟะ

                    "ประสาท"

                    "มั้งน่อ"เจ้าตัวตอบแล้วหัวเราะอีก  นี่แกจะบ้ารึไงคนเค้าด่าแล้วยังยอมรับได้น่าตาเฉย(แถมยังยิ้มอีก)

                    "วันนี้ไปเล่นกับอาชูร่ากันเถอะน่อ"

                    "ไม่"

                    "ทำไมนิ?  ไปเล่นกันเน้อ  ปะๆ  อาชูร่ามีเพื่อนตั้งเยอะแยะเลยน้า-- "

                    "ไม่"

                    "ไปเถอะๆ"

                    โป๊ก!!!!

                     "โอ๊ย!!"อาชูร่าคลำหัวป้อยๆ  หลังจากที่ฉันฟาดคทาใส่ซะเต็มแรง

                    "บอกว่าไม่ก็ไม่ไง  ยังจะมาตื๊ออะไรอีก   ก็เพราะเธอไม่ใช่รึไงถึงได้ทำให้ฉันต้องยุ่งอยู่ขนาดนี้น่ะ  ว่าไง!!!!"ฉันตวาดใส่อาชูร่าด้วยอารมณ์เสียสุดขีด

                    "ทำให้ยุ่ง?"อาชูร่าพูดออกมาอย่างงงๆ  

                   "เออสิ"
   
                    "อาชูร่าไปทำอะหยังให้ยุ่งเหรอนิ?"อาชูร่าถาม  ส่วนฉันก็ยังอารมณ์เสียอยู่ดี  ถูกด่าไปตั้งขนาดนั้นทำไมมันไม่เลิกยิ้มซะทีโมโหเฟ้ย   
 
                    "ก็เพราะเธอไม่ใช่รึไงที่ฆ่าคนไปตั้งสองคน  ทำให้ฉันต้องอดหลับขับตานอนอยู่ทักวันน่ะ"

                    "เง้อ----  อ่า...  น่อ...  อาชูร่าฆ่าใครงั้นเหรอนิ?"

                    "แล้วไอ้ศพคนหัวดำ กับหัวแดงที่อยู่ที่หมู่บ้านตอนนี้เธอจะบอกว่าไม่รู้เรื่องงั้นเรอะ!!!"

                     "เง้อ...  อ๋อๆๆๆๆๆๆ  สองคนนั้นเหรอน่อ?  คนที่อาชูร่าเจอวันที่เจอเธอน่ะเหรอ?  อาชูร่าไม่ได้ทำนะ  คนหัวดำๆเค้าถูกฆ่า"

                     "ก็ถูกเธอฆ่าไม่ใช่รึไง!!!!"

                     "เปล่าซักหน่อยนิ  มีดาบจากไหนก็ไม่รู้ลอยมาต่างหาก  แล้วคราวนี้ก็แทงคนคนนั้นไปเลย"

                     "นี่..  เธอคิดว่าเธอจะโกหกฉันได้งั้นเหราอ!?"

                     "ไม่ได้คิดเลยเน้อ..."อาชูร่าตอบ(ตั้งแต่ที่คุยมานี่มันยังไม่เลิกยิ้มซักที  ขากรรไกรค้างเหรอวะ?)

                      "เอานิ  เดี๋ยวอาชูร่าจะ(พยายาม)เล่าเรื่องให้ฟังเอง  ใจเย็นแล้วกินผลไม้ไปด้วยแล้วฟังไปด้วยดีกว่าน่า..."

                      "เพราะถ้าอาชูร่าตั้งใจจะฆ่า  อาชูร่าก็คงฆ่าตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะน่อ"อาชูร่าพูดอย่างอารมณ์ดีพลางเอาผลไม้ของฉันใส่ปากกร้วม

                       โป๊ก!!!!

                       "แอ้ก!!"

                       "มันเรื่องอะไรที่เธอจะต้องมากินผลไม้ของฉัน  ห๊ะ"

                       "น่อ--  ก็อาชูร่าหิวนี่นา(เอิ๊กๆ)"อาชูร่าพูดพลางหลบคทาที่ฉันฟาดใส่

                       "ยังพูดอีก!!!!"

                       "ย้ากๆๆ   ตายๆๆๆ"