คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มาทำไมให้อายบ้านนา....
จ้อนมองหน้าหยิกด้วยความตกใจ… เมื่อแปดเดือนที่แล้ว เขาเห็นหยิกมันตกท้องร่องแล้วน้ำพัดลงคูไปกะตาพร้อมไอ้เสือจิม วายร้ายในคราบพระเอกยี่เกขวัญใจแม่ยกสาวน้อยสาวใหญ่ที่มาจากเมืองกรุง...
แล้วเขาก็ไปรดน้ำศพมันนี่หว่า! ในหัวจ้อนเต็มไปด้วยความรู้สึกและคำถามมากมาย
แต่พูดออกมาได้คำถามเดียวคือ “เอ็งกลับมาทำไมวะ” จ้อนถามหยิกอย่างหัวเสีย แฝงความรู้สึกเสียใจและผิดหวัง ที่มันทิ้งเขาให้ช้ำชอกไม่ดูดำดูดีส่งไปรษณียบัตรมาสักใบก็ไม่เคย
“ก็บ้านข้าอยู่นี่” หยิกตอบกวนตีน โทษฐานทำให้เขาหัวใจเดาะ คนอกหักกำลังเสียใจ ทำอะไรก็ไม่ผิดทั้งนั้นแหละ...
“พี่คือพี่หยิกใช่มั้ยจ๊ะ”
มาลีทักอย่างเขินๆเพราะหยิกทำเหมือนไม่มีเธออยู่ในซีน
“พี่จ้อนพูดถึงพี่บ่อยมากเลยนะจ๊ะ รูปติดป้ายชาตะมรณะของพี่ที่หายไปจากข้างรั้ววัดก็พี่จ้อนนี่แหละจ้ะเป็นคนหยิบไป”
เธอพยายามจะผูกมิตรกับชายหน้าหงิกผมหยิกไปทั้งหัวที่ผัวเธอชื่นชมและพร่ำถึงบ่อยนักหนา
“หยิกนี่….มาลี…เมียข้า” มาลียิ้มแหย เพราะหยิกไม่ยิ้มตอบ แต่เธอก็ทำใจแข็งกระพุ่มมือขึ้นไหว้ แล้วหยิกก็รับไหว้ด้วยการยักคิ้วรับรู้
“เอ้า ยืนหัวโด่กันอยู่ทำไมหละ มากินน้ำกินท่ากันก่อน หยิกเว้ย เอ็งไม่เอาน้ำอุทัยทิพย์ไปรับแขกวะ...?"
“อ๋ออ ไม่หละจ้ะยาย ฉันว่าจะแวะมาทักยายเท่านั้น เดี๋ยวฉันต้องรีบไปหน่วยไปดูบ้าน แล้วเดี๋ยวบ่ายๆจะไปรายงานตัวกับพวกสัสดี” จ้อนอธิบายพร้อมยิ้มให้ยาย
“ฉันลาหละจ้ะยาย” สองผัวเมียไหว้ยาย แล้วก็โบกมือให้หยิก มาลีหันมาไหว้หยิก ก่อนเดินตามผัวขึ้นรถไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ
ยังขับรถไม่เป็นเหมือนเดิมสินะจ้อน
มันทำให้เขานึกถึงวันคืนเก่าๆ ที่เขากับจ้อนจะนั่งสามล้อถีบไปสืบคดีทั่วตำบล เพราะจ้อนเขินที่ต้องซ้อนท้ายจักรยานเขาไปไหนต่อไหน แล้วคนก็จะชอบแซว
พอสองผัวเมียขับรถลับสายตาไป หยิกทรุดตัวนั่งลงกับแคร่อย่างหมดอาลัยตายอยาก
“ยายยย... มันมีเมียแล้วอะ…. แล้วนี่ฉันจะอยู่ยังไง”
หยิกยกมือขึ้นปาดน้ำตา ข้าวปลาก็คงไม่ได้กินแล้ว ยายมะลิรีบกอดปลอบทั้งเพราะสงสารและเสียดายข้าวสุกที่หยิกเริ่มสติหลุดโปรยลงพื้นให้ไก่กิน
“เห้อ จ้อนมันคงไม่ใช่คู่เอ็งละม้างหยิกเอ๊ย…เอ็งนี่ก็แปลก ผู้หญิงมาชอบเยอะแยะ มากันหัวกะไดบ้านข้าไม่เคยแห้ง ทำไมเอ็งไม่สนใจมั่งวะ ทำไมชอบไอ้ตัวผู้เหมือนเอ็งเนี่ย ผิดชาวบ้านชาวช่องเขานาลูกนา”
“ที่มันมากันหัวกะไดไม่แห้ง... มันมาจ้างฉันให้สืบนั่นนี่หรอกยาย มันมาหาฉันเมื่อไหร่” ก็จริงของหยิก เพราะที่มาๆกันหนะเมียคนอื่นทั้งนั้น
“แต่ความรักมันมีผิดมีถูกด้วยเหรอยาย ก็ฉันรักของฉัน ….” หยิกเอาเข่าขึ้นมากอดบนแคร่ทั้งที่ยังไม่ถอดรองเท้าแต่ยายก็สงสารเกินจะตีขา
“นังหม่อน นังไอริณ ที่มันไม่ยอมออกเรือนมีผัวกันสักที ก็เพราะรอเอ็งนี่แหละ ทำไมไม่ลองมองมันดูมั่งว้า นังจ่านี่นะ มันด่ามากๆก็จับมันทำเมียสักทีสองทีซิวะ ขี้คร้านจะพี่จ๊ะพี่จ๋า ..."
"โถ่ยาย หัวฉันหยิกเป็นรังนกแล้วยังจะหาเหามาใส่ให้ฉันอีกเหรอ...จ่ามันก็มีผัวนะ ถึงจะไม่เป็นตัวเป็นตนก็เหอะ" หยิกแก้ยังกะถ้าจ่าไม่มีผัวหยิกจะจีบ...
“เอ้า เฮ้ย ใครมาอีกแล้ววะน่ะ” ยายมองไปทางรถอีแต๋นที่กำลังแล่นมาเทียบหน้าบ้านยาย
“แหมวันนี้บ้านข้าขายดีจังเว้ย”
พอรถจอด ทั้งยายหลานก็เห็นว่าใครลงมา
“นี่เอ็งทำอีท่าไหนให้คนเขารู้กันทั้งบางแล้ววะ ว่าเอ็งอยู่ที่นี่” ไม้บ่นน้องชายตัวดีทันทีที่ลงจากรถประจำตำแหน่งกำนัน…ปีนี้ไม่ได้ลาศึกษาต่อ ป โท ป เอก เมืองนอกเหมือนคราวก่อนๆนะ จะได้ผลัดทหารได้ …. ทำความดีปราบเสือจิมก็ไม่ได้ช่วยอะไร
“ไอ้จ้อนมันรู้คนเดียว ฉันบอกใครที่ไหนหละ” หยิกแก้
“คนเดียวที่ไหน เมียมันมาด้วย เอ็งไม่กำชับมันวะว่าห้ามบอกใคร ตอนนี้ไปเล่าจนคนรู้ทั้งตลาดแล้วว่าเอ็งกลับมา ผลัดหน้านี้เอ็งต้องไปจับใบดำใบแดงแล้วนะ ผลัดมาหลายปีแล้ว”
“พี่ไม่ยัดเงินสัสดีให้ฉันหละ ….ถ้าฉันได้หมายเรียกจริงๆ อย่ามาขอให้ฉันช่วยทำอะไรให้อีกเลยนะ”
“แล้วกันวะหยิก… หลวงเค้าอุตส่าห์ให้แหนบทองข้ามานะ จะมาทำผิดกฎหมายซะเองได้ยังไง แค่ให้เอ็งผลัดทหารไปเรื่อยๆจนแก่ปูนนี้…ข้าก็อายจะแย่อยู่แล้ว” ไม้ให้เหตุผล
“เอ็งจะนอนขวางโลกอยู่อย่างงี้ไปถึงเมื่อไหร่วะหยิก….เมียก็ไม่ยอมมี ทหารก็ไม่ไปเกณฑ์ บวชก็ไม่ยอมบวช นี่รู้มั้ยว่าแม่กลุ้ม ….แล้วอย่าลืมนะถ้าเอ็งไม่ปูด ปีนี้เอ็งก็แอบผลัดต่อได้”
หยิกไม่มีอะไรจะพูดต่อได้แต่มองพี่ชายอย่างอาฆาตจนพี่กำนันไม้เดินควงร่มขึ้นรถไปโดยไม่ลายายสักคำ…
“เอาร่มมั้ย … ธนาคารมันแถมข้ามา…หน้าฝนแล้วนะเว้ยหยิก ยืดอกพกร่มซะมั่ง”
“ฉันเห็นพี่ควงร่มธนาคารมาตั้งแต่หน้าแล้งโน่นแล้ว…จะมายืดอกพกร่มอะไร ไม่เอาหละ ฉันชอบใส่เสื้อกันฝน” หยิกขอให้ได้ค้าน แต่ก็จริงที่ว่ามันชอบใส่เสื้อกันฝนยาวๆมากกว่า กำนันไม้ยักไหล่ แล้วขับรถออกไป
แต่ยายก็เห็นว่าทั้งที่เรื่องเกณฑ์ทหารของมันก็ไม่ได้เกิดเพราะพี่ชาย ยายมะลิจึงต้องเตือนหยิกเบาๆ
“เมื่อไหร่เอ็งจะเลิกเกลียดพี่ซะทีว้า พี่ไม้เอ็งหวังดีนะเว้ย"
หยิกหน้าบูด “ยายเข้าข้างคนอื่นอีกแล้วนะ”
“ก็พี่เอ็งเขาทำตามหน้าที่”
“ที่นังจ่ามันจับยายตอนไปเล่นไพ่ ก็ทำตามหน้าที่เหมือนกันแหละ ทำไมยายเกลียดได้หละ”
“เอ้ย ยายเกลียดมันเพราะมันชอบว่าเอ็งเพี้ยนต่างหากหละ”
“ ….ยายรักเอ็งนา…ยายเป็นห่วงเอ๊งง” ยายมะลิแก้ต่าง
ตอนมื้อค่ำ วันเข้าพรรษาห้าปีที่แล้ว หยิกวิ่งหนีพ่อเข้ามาในบ้านยายไปชนต้นผ้าป่าจนกระเด็นกระดอนของในถังตกกระจาย ..แบงค์ไปทาง ชะนีไปทาง…เพราะไม้ดันไปฟ้องพ่อหลังจับได้ว่าหยิกดมกาว….พ่อเลยเอาไม้ตะพดมาไล่ตีหยิก...หลังจากนั้นก็เลิกญาติดีกับพี่ไม้แล้วหยิกกับยายก็เริ่มสนิทกัน
“พ่อเอ็งก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดา ส่งเอ็งไปร่ำไปเรียนถึงแคมบิด”
“พ่อส่งที่ไหน ฉันสอบชิงทุนได้ต่างหาก”
“เออ นั่นแหละน่า ใครมันจะไปคิดว่าลูกชายฉลาดๆจะติดกาววะ”
“ก็มันหอมดีนี่ยาย” หยิกล้มตัวลงนอนสะบัดสะบิ้งอย่างหงุดหงิด
“แต่ยังไงก็เหอะ คืนนี้ฉันก็ไม่ไปหรอกงานวัดหนะ ขี้เกียจไปเห็นจ้อนกับเมียมัน” หยิกดีดดิ้นเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นนั่งหน้าบุ้ยอุ้มไก่แจ้ที่กินข้าวสุกอยู่ใกล้ๆขึ้นมาลูบเล่น …ไก่อิ่มแล้วรู้สึกดีที่หยิกเล่นด้วยเลยเผลอขี้ออกมา ….ยายก็ได้แต่จนใจ แต่เอาเหอะ เพราะยังไงยายก็ต้องล้างแคร่ตั้งแต่มันเอาตีนขึ้นมาแล้ว
"ยายๆ คืนนี้ฉันไม่ได้ไปไหนอะ ...ทำแกงไก่ให้ฉันกินหน่อยนะ.." หยิกพูดพลางลูบไก่อย่างแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู
"อยากกินก็ทำเองสิวะ...ข้าก็อยากไปเปรี้ยวของข้ามั่ง...บอกแล้วว่าข้าไม่ใช่ขี้ข้าเอ็งนะโว่ย"
ความคิดเห็น