กหลอนที่เพิ่งได้มาค่า

เนื้อเรื่อง

คนขี้อาย

เจอหน้าเธออยากบอกรักเสียหนักหนา                                  แต่กลัวว่าเธอไม่สนคนอย่างฉัน

เจอหน้าเธออยากขอให้เรารักกัน                                           แต่ใจฉันมันไม่กล้าทำไงดี

ก็แค่คนจนจนเพียงคนหนึ่ง                                                   ทำได้แค่คิดถึงเธออย่างนี้

จะบอกรักแต่ก็อายเธอทุกที                                                     ทำไงดีกลัวกินแห้วเสียแล้วเรา

อยากให้เธอส่งยิ้มให้กันบ้าง                                                  อย่างปล่อยคว้างให้ใจมันหงอยเหงา

ก็อายนี่เห็นทีแห้วซีเรา                                                           เขินจนเปล่าเข้าไร่ขุดแห้วกิน

เหงา

เป็นวันฟ้าฉ่ำฝนที่คนเหงา                                                      เก็บความเศร้าซุกไว้ก่อนใครเห็น          

อยู่กับความเหงาเงียบอันเฉียบเย็น                                        แอบซ่อนเร้นแววตาที่อาทร    

เพราะคิดถึงเธอมากอยากไปหา                                              เพื่อดูหน้าซึ้งขวัญในวันก่อน                

ระบายความโศกเศร้าเหงาอาวรณ์                                           ซึ่งแอบซ่อนเอาไว้ให้เธอฟัง                                 

เพื่อเรียกเดือนคืนแรมแต้มท้องฟ้า                                         แอบเงยหน้ายิ้มรับกับความหลัง                            

ดั่งเดือนคล้อยลอยผ่านม่านเมฆบัง                                        พาความหลังเลื่อนลอยด้อยกว่าเดิม

ไม่อาจฝันสรรค์สร้างทางชีวิต                                 ไร้ความคิดศรัทธามาช่วยเสริม

ด้วยทุกข์ทนหม่นท้อเกินต่อเติม                                             คอยเธอเพิ่มพูนแสงจากแรงใจ             

อยากส่งใจไปถามยามเธอเหงา                                              คิดถึงเงาความหลังสักครั้งไหม

ความสัมพันธ์นั้นผ่านนานและไกล                                       เดี๋ยวนี้จับจองครองกมล

สำหรับฉันยามใดหากใครถาม                                               คงไม่อาจหักห้ามความหมองหม่น

อยู่ด้วยความคิดถึงซึ้งใจตน                                                     มันอาจล้นเมื่อไรก็ไม่รู้          

รักแสนเศร้า

หยาดน้ำหมึกจารึกไว้แทนใจ                                                 เมื่อเธอลาจากไปไม่เคยเห็น

จึงเขียนกลอนสั้นสั้นวันลำเค็ญ                                             ไว้เพื่อเป็นอนุสรณ์ตอนร้าวราน

รักครั้งแรกแปลกยิ่งนักมักไม่สม                                            ตามอารมณ์ใฝ่ฝันอันแสนหวาน

หวังจะได้รักนี้ที่ยาวนาน                                                        กลับมีมารมาผจญทนทุกข์ใจ

อันว่ามารที่กล่าวเล่ามานั้น                                                      ก็เพื่อนกันไม่ใช่ใครที่ไหน

ไม่เคยคิดหวาดระแวงหรือแคลงใจ                                        กลับทำเราเอาเสียได้ใจร้ายจริง

ไม่เคยคิดมาก่อนตอนเธออยู่                                                  แล้วจู่จู่มาหายไปทั้งชายหญิง

กว่าจะรู้ว่าเพื่อนเรานั้นเอาจริง                                               ทุกทุกสิ่งมันก็สายกลายอกตรม

บ่อยครั้งที่ฉันเอาแต่ใจ                                                            บ่อยครั้งที่ฉันทำตัวไร้ค่า

บ่อยครั้งที่โทรไปไม่รู้เวลา                                                      บ่อยครั้งที่ฉันพูดจารุนแรงไป

บ่อยครั้งที่ทำเธอร้าวราน                                                         บ่อยครั้งที่ฉันฟุ้งซ่านและอ่อนไหว

บ่อยครั้งที่ฉันดื้อรั้นไป                                                           ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นจนเธอหน่ายใจ

ฉันไม่รู้ทำไปทำไม                                                                 รู้แค่ว่าหัวใจมีเธอเสมอมา

รักคำนี้ยิ่งใหญ่                                                                        รักคำนี้มอบให้เธอเสมอ

รักคำนี้ฉันมอบให้แด่เธอ                                                        รักคำนี้มั่นคงเสมอในใจฉัน

เธอเท่านั้นที่ฉันคิดถึง                                                             เธอที่ฉันเฝ้าคะนึงหา

เธอเท่านั้นที่ฉันห่วงใยทุกเวลา                                              เธอเท่านั้นที่ฉันปรารถนายิ่งกว่าใคร

คนคนนี้จะยินดีทำเพื่อเธอ                                                     คนคนนี้เพียงเธอเสนอยอมทำได้

คนคนนี้ต้องทิ้งชีวิตต้องจากไป                                              คนคนนี้ขอสาบานจะภักดีต่อเธอ

เดียวดายอ้างว้างยามเธอไม่เห็น                                             เดียวดายทุกข์ลำเค็ญเมื่อเธอไม่สน

เดียวดายทรมานจนหัวใจปี้ป่น                                               เดียวดายก็ทน ขอเพียงได้รักเธอ

นั่งมองดาวบนท้องฟ้า                                                             พร้อมกับน้ำตาที่รินไหล

เหม่อมองออกไปไกลแสนไกล                                              ดาวรู้ไหมมีคนทิ้งฉันไปไม่กลับมา

แค่บางคนที่ห่วงใย                                                                  ไกลแค่ไหนก็ยังส่งใจไปหา

แค่บางคนที่คิดถึงทุกเวลา                                                        แค่บางคนที่ไร้ค่าในสายตาเธอ

รู้ตัวเองเมื่อวันที่สายไป                                                          ไม่เคยได้บอกรักเธอสักครั้ง

มาวันนี้รักเธอเข้าอย่างจัง                                                       ได้แต่หวังวันที่เธอจะกลับมา

สายลมเย็นพัดผ่านให้สั่นไหว                                                               นั่งปลอบใจให้คิดถึงใครคนหนึ่ง

อยากให้รู้ว่าห่วงหาและคำนึง                                                 ใครคนหนึ่งซึ่งรู้สึกว่าคุ้นเคย

ขาดเธอแทบจะขาดใจ

ไม่รู้ทำไมเป็นเพียงนี้

รักเธอมากเทียบเท่าชีวี

บ่าวคนดีคนนี้ของสาวอรัญฯ

อยากบอกนะอยากบอกว่ารักมาก

ไม่อยากจะให้เธอนั้นเดินจากไป

เธอจะรู้และเข้าใจบ้างไหม

ว่าใครคนหนึ่งรักสุดซึ้งตรึงอุรา

รักเธอตลอดกาล

แม้วันวานมิอาจหวนคืน

แต่ทุกค่ำคืนยังห่วงหา

ทุกวันนี้ยังเจ็บช้ำมีน้ำตา

อยากให้เธอได้รับรู้ว่ารักนี้นิรันดร

ได้จากหนังสือศาลาคนเศร้าค่า