ผมชอบผู้ชายห่ามๆ

      " พวกมึงทุกคนลุกขึ้น!! กอดคอแล้วลุกนั่ง 500 ครั้ง ปฏิบัติ"  เสียงของพี่วากที่ตะโกนดังก้องอยู่ในหอประชุม

      ใช่แล้วครับและนี้ก็คือการเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องของผมวันแรก บอกเลยแม่งโคตรจะเบื่อ บวกกับความรำคาญเต็มทนของผม  ด้วยความที่ผมเป็นคนหัวร้อน พูดมากแถมติดกวนตีน อีกทั้งยังชอบมีเรื่องไปทั่ว พ่อเลยต้องส่งผมเข้าเรียนมหาลัยที่ไกลจากบ้านและพวกเพื่อนของผม 

        ไม่บอกก็คงจะรู้สินะว่าทำไม ก็ผมนะสิดันเป็นคนติดเพื่อนมาก แถมยังเป็นหัวโจกพาเพื่อนยกพวกตีกันอีกต่างหาก ก็เลยถูกส่งมาส่ะไกลเลย แต่โชคดีที่ไม่ทิ้งการเรียน เลยสอบติดเข้ามาเรียนวิศวะได้ แต่ถึงจะเบื่อกับการรับน้องยังไงแต่ก็เอาเถอะจะทนอีกหน่อยแล้วกัน

"ครับ/ค่ะ"  เสียงของพวกรุ่นน้องปี 1 ขานรับพร้อมกันอย่างพร้อมเพียง 

"ใครบอกให้พวกมึงอยากจะพากันมาช้า มันก็ต้องโดนลงโทษแบบนี้ละ เอ้านับพร้อมกันเสียงดังๆ"

"1 2 3 4 5 ..."

"พวกมึงมีเสียงกันเท่านี้หรอว่ะ ดังกว่านี้อีก"

"1 2 3 4 5 ..."

        หลังจากลุกนั่งเสร็จแล้วพวกพี่ก็ ให้พวกปี 1 ร้องเพลงของคณะ ซึ่งบอกตามตรงเลยผมไม่ชอบอะไรแบบนี้เป็นที่สุด เมื่อไหร่จะผ่านกิจกรรมนี้ไปสักทีว่ะ เบื่อ 

   " พวกมึงมีแรงกันรึเปล่า ทำไมไม่ได้ยินเลย"

  แม่งแหกปากร้องดังแค่ไหนไอ้พี่วากก็ไม่พอใจสักที ไม่รู้จะอะไรนักหนา อย่าให้กูหมดความอดทนนะจะซัดแม่งให้ตายคามือเลย

    "ร้องดังกว่านี้อีกดิ"  พูดมากจริงๆว่ะ หน้าตาก็ดีแต่แม่งกวนตีนชิปหาย

  "ดังอีก" ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นยืน จนคนในห้องประชุมต่างก็จ้องมองมาที่ผม  

  "แล้วร้องดังแค่ไหนมึงจะพอใจว่ะ " ด้วยความที่เป็นคนที่ชอบหาเรื่องอยู่แล้วผมเลยพูดออกไปแบบนั้น

 "เห้ย น้องห้าวนักหรอมึงอ่ะ กล้าขึ้นเสียงกับรุ่นพี่ได้ไงว่ะ"

"เป็นรุ่นพี่แล้วกวนตีนแบบนี้กูไม่นับ ให้พวกกูแหกปากอยู่ได้ไม่พอใจสักที"

"เป็นรุ่นน้อง รุ่นพี่สั่งอะไรก็ต้องทำดิว่ะ แค่ให้ร้องเพลงยังทำไม่ได้ แล้วจะทำมาหาแดกอะไรได้" 

       แม่งกูไม่ทนแล้วโว้ยย คนอย่างกูไม่อดตายแน่นอน แต่ตอนนี้กูขอซัดหน้าไอ้ห่านี้ก่อนเถอะ  ผมกำหมัดวิ่งเข้าใส่รุ่นพี่คนนั้น รุ่นพี่แม่งก็จะวิ่งสวนผมเหมือนกัน แต่ก็มีคนวิ่งเข้ามาแยกส่ะก่อน  จนทำให้บริเวณห้องประชุมวุ่นวายไปหมด  ผมถูกรุ่นพี่ลากออกมาข้างห้อง  พร้อมกับได้ยินเสียงรุ่นพี่คนนั้นตะโกนตามหลังมา   "แน่จริงมึงเข้ามาดิว่ะไอ้เด็กเวร อย่าให้กูเจอมึงอีกนะ กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่"

   "กูก็ไม่ปล่อยมึงไว้เหมือนกัน คิดว่าเป็นรุ่นพี่แล้วกูจะกลัวมึงหรอว่ะ ฝันไปเถอะ"

      รุ่นพี่ที่ลากผมออกมาทำหน้าเคืองผมไม่ใช่น้อย แต่เพราะมีบอดี้การ์ดของพ่อ ที่ส่งมาจับตามองผมเพราะกลัวผมจะก่อเรื่อง เข้ามาขวางไว้ ถ้าไม่อย่างนั้นผมคงโดนรุมอยู่ตรงนี้แน่ เพราะบอดี้การ์ดของพ่อมีประมาณ 4-5 คน ท่าทางน่ากลัว เลยทำให้พวกรุ่นพี่เดินกลับเข้าไปข้างใน โดยที่สายตาจ้องจะเอาเรื่องผมอยู่

**พึ่งหัดเขียนผิดพลาดยังไง ขอโทษด้วยน้าา***

**อย่าลืมให้กำลังด้วยนะคะ***