คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : In The Note
Black Note
“นี้ แอชลีย์ ทำอะไรอยู่น้ะรีบไปกันเถอะ วันนี้มีซีรีย์เรื่องโปรดของฉันน้ะ เดี๋ยวไปดูไม่ทัน!”
“โอเคๆ เสร็จแล้วว”
ฉันรีบเก็บจดหมายนั้น ไว้ในกระเป๋าอย่างเรียบร้อย แล้วก็ใส่รอง
เท้าผ้าใบคู่โปรด ที่ตอนนี้ันเริ่มคับแล้วหละน้ะ เห้ออใส่ยากฉะมัดเลย
18.00 น.
“โอ้ยย ซึงชะมัด”
ก็จะไม่ให้ซึ่งได้ไงหล่ะ พระเอกซีรีย์ จะหนี นางเอกไปเมืองนอกน้ะสิ
แง้.. T_T เล่นเอา ฉันกับแองเจล่า นั่งน้ำตาคลอเบ้าเลย!
กริ๊งงง ๆ~
“ใครโทรมาเนี่ย ขัดจังหวะชะมัด หึ้ยย!” ง้ะ แม่ฉันเองนี่หน่า ตายๆทำไงดี วันนี้แม่มารับฉันที่โรงเรียนนี้หน่าลืมไปเลย
“หวัดดีค่ะแม่”
(“ฮะโหล แอชลีย์ นี้ลูกอยู่ไหนเนี่ย แม่มาถึงโรงเรียนแล้วน้ะ”)
“เอ่ออ คือว่าา หนู หนูเข้าห้องน้ำอยู่ค่ะ ท้องเสียหนักเลย แม่กลับไปก่อนเถอะค่ะ หนูกลับเองได้”
(“เอาอย่างงั้นหรอ งั้นเดี๋ยวแม่ซื้อยาไว้ไห้น้ะ”)
“ยาา หรออออ คือว่า เอ่ออ เข้าห้องน้ำเสร็จคงหายอะค่ะ ไม่เป็นไร อีกอย่าง หนูไปขอห้องพยาบาลมาแล้วด้วย”
(“งั้นแม่กลับบ้านก่อนก็ได้ แล้วเจอกันน้ะจ๊ะ ลูกรัก”)
“ค่ะแม่”
“แองเจล่า ฉันกลับก่อนนะ แม่ฉันโทรตามแล้วละ”
“อืม โอเค แล้วเจอกันน้าา”
“จะ”
ฉันรีบวิ่งไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้านน
“ลุงค้ะ หมู่บ้าน ไวท์โรส 80/12 ค่ะ”
ปกติฉันไม่ค่อยกล้าขึี้นแท็กซี่คนเดียวหรอกนะโดยเฉพาะตอนกลางคืนด้วยนี้สิ แต่ยังดีที่คนขับเป็นเพียงชายแก่ๆ ที่ดูไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงอะไรเท่าไหร่ นั่นทำให้ฉันหายห่วง
ตอนนี้แท็กซี่คันสีเหลืองสด ก็ได้ไปจอดหน้าคฤหาสงามหลังใหญ่ที่ฉันเรียกว่าบ้านแล้ว
“นี่ค่ะ”
ฉันยื่นแบงค์ดอลล่าให้คุณลุงสองใบ โดยไม่รอรับเงินทอน จากนั้นก็รีบเปิดประตูลงรถโดยด่วนน
“อ้าว คุณหนูกลับมาแล้วหรอครับ”
นั้นมอเรนน์ แกชเลอร์ พี่เลี้ยงฉันเอง ไม่สิ ต้องเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวมากกว่า
“อืมม กลับแล้ว”
ที่จริงก็อยากจะตอบว่า ‘ถามอะไรโง่ๆ ถ้ายังไม่กลับจะเห็นฉันยืนอยู่ตรงนี้หรือไง’ แต่เห็นแก่ที่เขาดูแลฉันมาตั้งแต่เด็กๆอะนะ เลยไม่อยากจะกวนๆอะไรเค้าเท่าไหร่ ถึงมันจะเป็นนิสัยของฉัน ไม่สิ ต้องใช้คำว่าสันดานจะดูเหมาะกว่า..
“คุณนายกำลังรับประทานอาหารอยู่ที่ห้องรับประทานอาหารครับ คุณหนูจะเข้าไปรึเปล่า”
จะว่าไป ฉันก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่กลับจากโรงเรียน และยิ่งเป็นอาหารของกุ๊ก คาเมล กุ๊กวัยยี่สิบต้นๆ ที่นอกจากทำอาหารเก่งแล้วหน้าตายังหล่อเหลาคล้ายเทพบุตรด้วย นั่นทำให้ฉันยิ่งอยากไปกินเลยหล่ะ
“อืม ไปๆ ไปบอกคุณแม่ก่อนนะ เดี๋ยวตามไป”
“ครับ”
ฉันรีบวิ่งขึ้นบรรได ไปเปลี่ยนจากชุดนักเรียนที่แสนจะอึดอัด ให้เป็นชุดอยู่บ้านใส่สบาย ล้างมือ ล้างเท้า ล้างหน้า และรีบตรงดิ่งไปยังห้องอาหารทันที
“มาแล้วค่ะ”
“อ้าว มานั่งนี่สิลูก”
“แล้วพ่อหล่ะคะแม่”
“วันนี้เค้ากะจะนอนค้างที่บริษัทจะ ว่าแต่ลูกเถอะ ท้องเสียเป็นไงบ้างง”
“เอ่ออ ก็ดีขึ้นแล้วค่ะ”
- - *
“อาหารมาเสริฟแล้วครับ ข้าวแกงกระหรี่ของโปรดคุณหนูครับ”
“อาหารน่ากินพอๆกับน่าตาคนทำเลยนะ” แม่ฉันแซว
ส่วน คาแมล ยิ้มๆแล้วเดินออกไป ถ้าไม่ติดที่เขานิสัยเย็นชาหล่ะก็นะ ฉันคงแอบชอบเขาก่อนที่จะมาชอบรุ่นพี่เกย์นั้นอีก
“อิ่มแล้วค่ะแม่ หนูขอตัวนะคะ”
ฉันขึ้นบรรไดมายังห้องนอนของตัวเองพร้อมมอเรนน์ที่เดินตามหลังมา ฉันรู้สึดอัดตลอดเวลาที่มีเขามาเฝ้า ฉันเลยเร่งเท้าเดินเข้าห้อง แล้วปิดประตูใส่หน้าเขาดังปั้งง! แต่พอเดินเข้าห้องมาแล้วฉันก็รู้สึกสงสารเขายังไงพิกล จะว่าไปเขาดูจะรักฉันมากกว่าพ่อกับแม่แท้ๆของฉันสะอีกก ฉันเปิดกระเป๋านักเรียน หวังจะหยิบนิยายเล่มโปรดของฉันมาอ่าน แต่ก็เหลีอบไปเห็น จดหมายสีน้ำตาลที่ฉันยังไม่ได้เปิดอ่านอยู่ในนิยาย สงสัยจังว่าใครเป็นคนส่งให้ฉัน หวังว่าจะไม่ใช่พวกที่จะให้ฉันขอลายเซ็นศิลปินในบริษัทพ่อฉันให้หรอกนะ
แล้วก็เป็นอย่างที่หวัง ไม่ใช่ให้ขอลายเซ็นต์ศิลปิน แต่กับมีกระดาษสีดำหน้ากลัวกับรูปหนังสือเรียงกันเป็นเส้นโค้งไปมามากมายในกรอบสี่เหลี่ยม มันคืออะไร และหมายความว่ายังไงกัน?..O_o
ความคิดเห็น