คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2หนุ่มหล่อกับสาวน่ารัก>O
ผมยืนอึ้งตะลึงพลึงเพลิดกับภาพตรงหน้าอย่างแรงงงงงงงงงงงงง สิ่งมี
ชีวิตตรงหน้าผมทั้งสองตนมิใช่สิ่งที่ผมคิดไว้เลยนะTT^TT
พระผู้เป็นเจ้า ช่วยบอกลูกช้างด้วยว่ามันไม่จิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง
TTOTT
มันไม่จิงใช่มั้ย
ฝันอยู่ เราต้องฝันอยู่แน่ๆ
ผมหลับตาปี๋นับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้ง ภาพ
ตรงหน้าของผมก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปซักนิด สิ่งมีชีวิตทั้งสองตรงหน้าของผม
มันไม่ใช่ปิกะจูเจ้านู๋ไฟฟ้าสุดที่รักของผม และอีกตัวก็ไม่ใช่ไอ้ลูกไข่สุดที่
เลิฟของยัยคาซึมิแต่มันกลับเป็น........เป็น......................................TT^TT
ชายหนุ่มรูปงามหน้าตาดี ผมสีน้ำตาลอ่อนเหลือบเหลืองยาวระต้น
คอ ดวงตาสีดำราวกับรัตติกาลกำลังแลซ้ายแลขวามองหาใครอยู่ จมูกสันโด่งได้
รูปราวกับปติมากรรมชิ้นเอกของศิลปกรเลื่องชื่อ เรียวปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อย
คิ้วเรียวบางขมวดมุ้นอย่างสงสัย ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม ผิวขาวนวล
ราวกระเบื้องเคลือบ บนหูข้างซ้ายของชายหนุ่มหน้าตาดี ( มากๆๆ ) ตรงหน้า
ใส่ตุ้มหูติดแป้นรูปสายฟ้าสีเงินวาววับ ร่างสูงตรงหน้าอยู่ในชุดเสื้อยืดตัวในสีดำ
สนิท เสื้อเชิ้ตตัวนอกเป็นสีขาวอมครีม กางเกงขายาวสีดำตัดเข้ากับเสื้อทั้งสอง
ได้อย่างเหมาะสม รองเท้าผ้าใบสีดำคาดขาวดูเหมาะเจาะกับชุดพอดี มือใหญ่
ของชายหนุ่มเบื้องหน้าผมกำลังถือแก้วกาแฟที่กำลังส่งกลิ่นหอมออกมาทุกขณะ
คนที่มากับหนุ่มหล่อ(มากกกก)คนนี้ก็คือ หญิงสาวผมสี
เหลืองอ่อน ผมของเทอยาวระอยู่เบื้องหลัง ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองมาที่ยัยคาซึ
มิด้วยสายตาดีใจ จมูกของเทอโด่งน้อยๆแต่พองาม เรียวปากสีกุหลาบเหยียด
ยิ้มหวาน คิ้วสวยโก่งดั่งคันศร ใบหน้าหวานดูน่ารักน่าถนุถนอม ผิวสวยขาว
อมชมพูเหมือนคนสุขภาพดี ร่างบอบบางของหญิงสาวตรงหน้าอยู่ในชุดกระ
โปร่งฟู่ฟ่องสีขาวสะอาดตา รองเท้าส้นเตี้ยสีขาวที่มีเชือกสีชมพูผูกขึ้นมาถึงข้อ
เท้าบางของเทอ ทำให้เทอดูน่ารักราวกับตุ๊กตา
ภาพตรงหน้าเล่นเอาผมอึ้งไปพักใหญ่ แถมผมยังแอบคิดไปชั่ววูบ
นึงว่า ผมหลุดมาอยู่ในโลกเทพนิยายรึเล่าเนี่ย -*- ก็ชายหญิงตรงหน้าผมททั้ง
คู่ราวกับเจ้าหญิงผู้น่ารักน่าถนุถนอมกับเจ้าชายผู้หล่อเลิศเพอร์เฟ็คหาได้
เปรียบยังไง ยังงั้น ~”~
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองทั้งสองอีกครั้ง จู่ๆ
ดวงตาสีเดียวกับผมของชายหนุ่มตรงหน้าก็สบเข้ากับผมพอดี เขาเหยียดยิ้ม
เหมือนเจอสิ่งที่โหยหามานาน แล้วยังไม่ทันที่ผมจะตั้งตัว ผมก็ถูกชายตรง
หน้าวิ่งเข้ามากอด!!!ซะแล้ว
“ อ๊า!!! ซาโตชิ!!! ซาโตชิจ๋า!!! “ เสียงนุ่มโวยวายอยู่ข้างหูผม
“ ดะ...........เด๋ว!!!! ปล่อยนะ!!!! นายเป็นใครเนี่ย!!! ปล่อยนะเฟ้ย!!!!!! “ ผมดิ้น
สุดริดเพื่อให้พ้นอ้อมกอดของคนตรงหน้า แต่มันก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลย
อ่ะTT^TT
ชายวิตถาร(เปลี่ยนชื่อเรียบร้อย) หันมามองสบตากับผม ใบหน้า
ของเขาแสดงความน้อยใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาสีดำของหมอนี่มองมา
ที่ผมเหมือนผมไปทำผิดสัญญามัดจำอะไรกับเขาซักอย่าง ปากเรียวของเขาเบะ
ออกเหมือนเวลาเด็กถูกขัดใจ ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเวลาผมสบตากับเขา
ตรงๆแถมเป็นระยะที่หน้าผมกับเขาห่างกันไม่ถึง 10 เซน!!!
“ นายจำฉันไม่ได้หรอ ฉันปิกะไง ปิกะจูของนายไง -3- “ หมอนั้นว่าเสียงอ่อน
“ ไม่มีทาง!!!!! ปิกะจูของฉันเป็นนู๋ไฟฟ้า!!!! ไม่ใช่มนุษย์อย่างนาย!!!!! - - ++++
“ผมโวยลั่น
“ นายพูดอะไรของนายย่ะ ซาโตชิ!! ปิกะจูเขาเป็นมนุษย์มาตั้งนานแล้วนะ!!!
นอนมากจนเพื้ยนรึไง “ ยัยคาซึมิหันมาแว้ดผม
“ นั้นสิ ถ้าไงไปให้คุณจอยเขาดูหน่อยไม๊ “ ทาเคชิว่าอย่างเป็นห่วงผม
“ เธอแหละเพี้ยน!!!! โปเกม่อนมันจะกลายเป็นมนุษย์ไปได้ยังไง มันเป็นสัตว์
นะ!!!!!!!! “ ผมโต้กลับไปเสียงดังลั่น
“ งั้นนายก็ลองเรียกจิโกริต้าออกมาสิ!!! แล้วจะได้รู้ว่าใครเพี้ยนกันแน่!!!! “ ยัยคา
ซึมิโวยกลับมา
“ ได้!!!!! ออกมาจิโกริต้า!!!!!! “ ผมเขวี้ยงมอนสเตอร์บอลออกไปด้านข้างลูกนึง
“ แว้บ!!! “ แสงสีแดงเกิดขึ้นชั่วครู่
“ OoO “ หน้าผมเองครับ
เบื้องหน้าผมไม่ใช่เจ้าจิโกริต้าขี้อ้อนของผมแต่มันกลับ
เป็น......................... ชายหนุ่มร่างสูงอีกคน แต่คราวนี้ผมของเขาเป็นสีเขียว
อ่อนเหมือนสีของใบอ่อนของต้นไม้ยาวประบ่า ดวงตาสีเขียวอ่อนของเขาฉาย
แววหงุดหงิดมาที่ผม จมูกสันโด่งได้รูป เรียวปากบางสวยกำลังบึ้งตึงอย่างเห็น
ได้ชัด คิ้มเรียวของร่างสูงตรงหน้าขมวดมุ้นอย่างหงุดงหงิด ใบหน้าคมเข้มฉาย
แววหงุหงิด บนติ่งหูด้านซ้ายของชายตรงหน้าใส่แป้นตุ้มหูรูปใบไม้สีเงินอัน
เล็กๆ ผิวขาวสวยจนสาวๆบางคนยังแอบอิจฉา ร่างสูงคนนี้อยู่ในชุดเสื้อเชื้อสี
ขาวนวล กางเกงยีนขาวยาว กับรองเท้าผ้าใบสีขาวอีกคู่หนึ่ง
“ ปิกะ!!!!! นายปล่อยซาโตชิเด๋วนี้นะ!!!!! “ เสียงนุ่มของชายตรงหน้าตวาดลั่น
ผมหันมองชายที่กอดผมอยู่กับชายตรงหน้าสลับกันไปมา
“ เรื่องไรล่ะ ถ้าฉันปล่อยซาโตชิก็เสร็จนายน่ะสิ ไอ้โรคจิต!!! “ ชายที่กอดผมอยู่
ว่าบ้าง
“ ว่าใครโรคจิตห๊า!!!!! ไอ้ไฟต่ำ!!!! “ ชายอีกคนโต้กลับมา
“ ว่าแกนั้นแหละ!!!! ไอ้ซาดิสชอบใช้แส้!!!!!! “
“ พูดงี้หาเรื่องกันนี่หว่า!!!!! “
“ มีซักเรื่องไม๊ล่ะ กำลังต้องการพอดี “ ชายที่กอดผมอยู่ ผละจากผมแล้วเดินไป
ประจันหน้ากับชายอีกคน
“ เข้ามาเลย ไอ้ไฟต่ำ!! ดูสิว่าไฟต่ำๆของแกจะทำอะไรฉันได้บ้าง “ ชายอีกคน
ท้า
“ เราะ!!!! งั้นเรามาดูกันดีกว่าว่าไอ้แส้โรคจิตของนายมันจะทำอะไรฉันได้
บ้าง!!!!!!!!!!!!!!! “ ชายที่กอดผมว่าบ้าง
“ เปรี้ยะๆๆๆ “ จู่ๆบนฝ่ามือของชายที่บังอาจมากอดผมก็มีไฟฟ้าสีเหลืองวิ่งอยู่
รอบๆมือของเขาทั้งสองข้าง
“ ฟึบ!!! “ ส่วนมือของอีกคนนึงก็มีแส้ยาวสีเขียวเข้มอยู่ในมือ
เฮ้ย!!!! ทำไมอาวุธของพวกนี้มันถึง.........................
แต่มันอาจเป็นได้นะ เรื่องที่ยัยคาซึมิพูดน่ะ
เพราะนิสัยของสองคนนี้เหมือนจิโกริต้ากับปิกะจูเวลาเจอกันไม่มี
ผิด( ถึงจะไม่ขนาดนี้ก็เหอะ -*- )
เอาเถอะ เชื่อไปก็ไม่เสียหายนี่นา-o-
“ หยุดนะทั้งสองคน!!!!! “ ผมตะโกนห้าม ชายหนุ่มทั้งสองหยุดปะทะกันแล้ว
หันมามองผม
“ ฉันเชื่อก็ได้เรื่องที่นายพูด ปิกะ........คุง “
ทำไมรู้สึกแปลกๆวะ -_-a
“ จิงหรอ ซาโตชิ!!! “ ปิกะหันมาถามผมอย่างกระตือรือร้น
“ (- - )(_ _)(- -) “ ผมพยักหน้าเป็นคำตอบ
“ *O* “ หมอนั้นทำสายตาวิบวับแล้วกระโดดมากอดผมอีก
“ ปิกะ!!!!!! ฉันบอกว่าให้ปล่อยซาโตชิไง!!!!!! “ ชายอีกคนที่ผมคิดว่าคงเป็นจิโกริ
ต้าในร่างมนุษย์โวยลั่น แล้วเดินมาแกะปิกะออกมาจากผม
“ ไม่ปล่อยๆ “ ปิกะว่าแถมยังกอดผมแน่นอีก
ผมมองทั้งสองคนพรางขำกับท่าทางเหมือนเด็กกำลังแย่ง
ของเล่นของทั้งสองคน แล้วสายตาของผมก็สะดุดเข้ากับบุรุษร่างโปร่งที่กำลังจ้อง
มองมาที่ผม
นั้นมัน....................................................
##############################################
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด>O<
มีคนอ่านด้วยอ่ะ แถมยังเม้นให้อีกต่างหาก ดีใจจังเลย^O^
ขอบคุงมากๆนะที่เข้ามาอ่าน^/|\^
ความคิดเห็น