คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ถ้าผมเป็นพระเจ้า ตอนที่2:ผมรู้จักพูด
วันเปิดเทอมวันแรกของภาคเรียนที่1เป็นอะไรที่แสนสบายสำหรับหลายๆคนแต่มันกับเป็นวันแห่งความทุกสำหรับผมเลยก็ว่าได้ หูกระตุกไม่หยุด คนคุยกันไม่ยั้ง ไม่มีเพื่อนสักคน
ผมเดินเข้าประตูโรงเรียนด้วยท่าเดินปกติ รร.ที่ผมเรียนมีชื่อว่า “คนดีศึกษา” ซึ่งผมไม่ได้สนใจไรมากเลยเดินเข้าไป
ตอนนี้ผมอยู่ชั้นม.5 เลยมีคนที่รู้จักอยู่แล้วแต่ไม่ค่อยจะมีใครคุยกับผม (มืดมนชิปหาไม่เจอ)
เสียงเพลงรร. ดังขึ้น เป็นสันญาณบอกว่าถึงเวลาเข้าแถวแล้ว
ผมเดินตรงไปที่แถวแล้วเข้าแถว
สวดมนร้องเพลงบลาๆ
จากนั้นอาจารก็โฮมรูม
ซึ่งคราบนี้ไม่ได้มีไรมาก
ผมนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้างหน้าต่างเกือบท้ายสุด
ผมว่าเป็นที่ที่ดีที่สุดแล้ว
ในห้องผมไม่คุ้นหน้าใครเลยมีแต่คนใหม่ๆทั้งนั้น ผมเริ่มรู้สึกกลัว
ผมรู้สึกว่ามีใครเอานิ้วมาจิ้มไหล่ผม ผมจึงหันไปดู
“ใช่ จริงๆด้วยเธอคือริน สินะ!! ดีใจจังเลยมีคนที่ยังรู้จักอยู่ค่อยยังชั่ว” ผู้ชายที่ใช้นิ้วจิ้มไหล่ผมตอบออกมาด้วยความดีใจ
“เอ่อ เออ ค่ะ..”ผมตอบกับไปแบบมึนๆ
“ว่า..แต่…นาย..ชื่อ..? อะ”ผมถามอย่างช้าๆ
“เราชื่อบอส”เขาตอบกับมาเร็วมากผมยังถามไม่จบคำถามเลยด้วยซ่ำ
ตอนนี้ผมเริ่มจะประหม่าเล็กน้อย
หูผมยังไม่กระตุก
ผมจำได้แล้วเขาเคยเป็นหัวหน้าห้องห้องผมตอน4. ผมเลยตอบกับไปว่า
“หัวหน้าห้อง?”
“ใช่ๆ!เรานึกว่าเธอจำเราไม่ได้แล้วนะเนี้ย”เขาตอบกับมาด้วยความเร็วสูง ผมตกใจมากเลยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
“แต่ไม่รู้อะนะว่าจะได้เป็นอีกรึ เปล่าหัวหน้าห้องเนี้ย”เขาพูดอีก
รู้สึกว่าเขาจะดีใจมากที่มีคนที่ยังรู้จักอยู่ในห้อง ผมก็ดีใจเหมือนกัน
“ว่า แต่ทำไมนายถึงมานั่งข้างหลังละหัวหน้าห้อง ม.4ยังเห็นนั่งหน้าอยู่เลยนิ”ผมเริ่มพูดได้แบบปกติ
“หะ หะ ไม่รู้สิอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”เขาตอบกับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
จนถึงตอนนี้หูผมก็ยังไม่กระตุก
ผมเลยไม่รู้สึกรำคานและคุยได้อย่างสนุกสนามแบบเพื่อนคุยกับเพื่อนปกติ
จนกระทั้งกลับถึงบ้าน
ผมไม่เคยรู้สึกอย่านี้มาก่อนมันตื่นเต้นมาก ยิ่งกว่าในเกมซะอีกที่ผมได้คุยกับคนอื่นผ่านไมค์
ผมดีใจมากๆที่จะได้มีเพื่อนที่โรงเรียนจริงๆซะทีในชีวิตผู้หญิงอย่างผม
ความคิดเห็น