คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : in your eyes [krislay] - end 20%
In your eyes…
End
5 มกราคม 4.00pm
วันนี้ผมเอาเสื้อผ้ามาส่งให้ที่ร้านซักรีด ส่วนคริสน่ะหรอ เอาแต่นอนเฝ้าช็อกโกแลตที่รักอยู่บ้านอย่างสบายใจ
“เอาผ้ามาส่งฮะ”
“อ้าวอี้ซิงเองเหรอลูก วางไว้เลยๆ อ้อ อย่าลืมเช็คสัมภาระตามกระเป๋าเสื้อนะลูก ถ้าเกิดยายเจอยายไม่คืนนะ ฮ่าๆ”
คุณยายร้านซักแห้งพูดติดตลก
แต่เพื่อความแน่ใจของตัวเอง ผมเลยค่อยๆล้วงตามกระเป๋าเสื้อผ้าแต่ละตัว จนเกือบจะครบทุกชิ้น จนมาถึงเสื้อกันหนาวตัวที่คริสใส่มันตอนคืนที่เราไปนับถอยหลังปีใหม่ด้วยกัน พอล้วงลงไปในกระเป๋าผมก็เจอผ้าเช็ดหน้าที่ผมยื่นให้คริสตอนที่เขาไอ ผมค่อยๆคลี่ผ้าเช้ดหน้าออกมาก็พบคราบเลือดแห้งๆติดอยู่ ผมจำได้ว่าก่อนให้คริสมันไม่ใช่แบบนี้นี่นา
“เดี๋ยวอี้ซิง ลูก!! ยังไม่ได้นัดวันรับเสื้อเลยนะลูก!!!”
ผมรีบวิ่งกลับบ้านโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น มีแต่เรื่องราวร้ายๆเกิดขึ้นมาในหัวผม คริสเป็นอะไรกันแน่ทำไมถึงมีเลือดติดที่ผ้าเช็ดหน้า
แต่ก่อนถึงบ้านผมก็ต้องพบกับใครคนหนึ่ง คิมจงอิน...
“ว่าไงอี้ซิง”
“จะ...จงอินแกมาทำไม”
“ฉันมาหาแก เห็นแกเอาเสื้อไปซักพอดีเลยมาดักรอแกตรงนี้”
“ฉันไม่ว่างหน่ะจงอิน ไว้วันหลังค่อยคุยกันนะฉันรีบ”
ผมกำลังจะวิ่งต่อไปแต่จงอินก็รั้งแขนผมไว้
“ได้โปรดเถอะอี้ซิง ฉันอยากให้แกฟังฉันก่อน แกจะรีบขนาดไหนฉันไม่สนหรอก ฉันหงุดหงิดที่เห็นแกอยู่กับใครคนอื่น ฉันพึ่งรู้ตัวว่า...ฉันรักแกอี้ซิง รักมาตลอด”
ผมหันไปสบตาจงอิน ตอนนี้แววตาคู่นั้นบ่งบอกว่าไม่ได้ล้อเล่น อะไรกัน เมื่อกี้มันอะไรกัน จงอินบอกว่ารักผมมาตลอดงั้นหรอ ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม
ผมยอมรับว่าตอนที่ได้ฟังมันทำให้ใจผมเต้นแรงขึ้นมาบ้าง แต่มันก็ไม่เท่ากับเมื่อก่อน จงอินพาผมเดินมาที่สวนสาธารณะ ระหว่างทางที่เดินมาเราไม่พูดอะไรกันสักคำเลย ผมไม่ได้เขินแต่แค่ทำตัวไม่ถูกต่างหาก ผมเลือกเดินไปนั่งที่ม้านั่งตัวนั้น ที่ที่ผมเจอคริสครั้งแรก
“ขอโทษนะอี้ซิง ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง”
“เอ่อ.....”
“ฉันโง่เองที่ทำร้ายจิตใจแกมาตลอด”
“....”
ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงดี นอกจากนั่งมองหิมะที่กำลังตกลงช้าๆ คำพูดของจงอินเหมือนกำลังปลดปล่อยออกมาทุกอย่าง
“เพราะอยู่ใกล้แกเกินไป ฉันเลยไม่เห็นความสำคัญของแก”
“......”
“แต่พอรู้ว่าตัวเองจะเสียแกไป ฉันเลยรู้ว่ารักแกมากแค่ไหน”
ผมมองตาจงอินอย่างไม่เข้าใจ
“พอไม่มีแกแล้วทุกอย่างดูขาดหายไปหมด ฉันต้องนั่งกินข้าวคนเดียว ซ้อมเต้นคนเดียว ไม่มีอะไรพอดีสักอย่าง พอไม่มีแกแล้วฉันทำอะไรไม่ได้ดีสักอย่าง”
“..........”
“อี้ซิงมันจะสายไปไหมถ้าเรา.....”
“แล้วแทมินหล่ะจงอิน แทมินจะรู้สึกยังไง”
“ฉันเลิกกับแทมินแล้ว ฉันไม่อยากให้แกเกลียดฉันไปมากกว่านี้ ฉันอยากทำให้ทุกอย่างมันเป็นในสิ่งที่มันควรจะเป็น”
ผมไม่สามารถให้คำตอบกับจงอินได้ ในตอนนี้ทุกอย่างตรงหน้าเหมือนเป็นความฝัน จงอินที่ผมแอบรักมาตลอดกำลังมาขอความรักจากผมตรงหน้า ถ้าผมตอบตกลงไปทุกอย่างคงจะเป็นอย่างที่ผมเคยคิดเอาไว้ แต่แค่คิดจะปริปากพูดคำต่อไปใบหน้าของคริสก็ลอยเข้ามาในหัว ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นมันทำให้ผมตดสินใจลำบาก
“ให้โอกาสฉันนะอี้ซิง ฉันจะไม่ทำให้แกเสียใจอีก ฉันสัญญา...”
“จงอิน...ฉัน....”
ประโยคที่ตั้งใจจะพูดถูกกลืนหายลงไปในคอด้วยฝีมือของจงอิน จงอินฉีกยิ้มแบบที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน ตอนนี้ในสายตาผมเขาดูน่ารักมากจริงๆ
จงอินคุกเข่าลงตรงหน้าผม พื้นที่เต็มไปด้วยหิมะเย็นเฉียบ
“อี้ซิง ให้โอกาสฉันได้ไหม?”
ใบหน้าผมเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นี่เป็นสิ่งที่ผมรอคอยจากเขามานานแต่...
“จงอิน...ขอเวลาฉันหน่อยนะ”
ระหว่างทางกลับบ้านผมเดินกลับบ้านด้วยสมองที่หนักอึ้ง ข้างถังขยะหน้าบ้านมีช่อดอกไม้ถูกทิ้งอยู่ ผมตัดสินใจหยิบมันขึ้นมา น่าเสียดายชะมัด ดอกไม้สวยๆ ต้องถูกทิ้งแบบนี้ หน้าหนาวแบบนี้ดอกไม้ยิ้งหายากอยู่ด้วย ผมเปิดประตูบ้านเข้าไปก็พบว่าไฟในบ้านถูกปิดมืดสนิท คริสไม่อยู่หรอกหรอ แต่พอผมเปิดไฟ...
“คริสทำไมคุณมานั่งมืดๆคนเดียวแบบนี้ ทำไมไม่ยอมเปิดไฟ”
คริสยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นกำลังเหม่อลอยออกไปนอกระเบียง แววตาของเขาดูเศร้าเหลือเกิน
“นี่ดูสิ มีคนทิ้งดอกไม้สวยๆแบบนี้ด้วย สงสัยจะแพงน่าดู ลองดมดูสิคริส หอมด้วยนะ ”
คริสหันมามองผมจัดดอกไม้ใส่แจกัน
“เก็บมันมาทำไม...”
“ว่าไงนะ?”
“เปล่า... ช่างเถอะ...”
ผมถอดเสื้อกันหนาวมาแขวนไว้ที่ราว แต่พอจับเสื้อกันหนาวของคริสดูก็รู้สึกว่ามันเย็นๆ คริสออกไปไหนมางั้นหรอ ผมไม่เอะใจอะไรนัก นี่เย็นมาแล้วคริสคงยังไม่ได้ทานอะไร ผมเดินเข้าครัวไปเตรียมทำอาหาร
“อี้ซิง...”
“ว่าไงฮะ?...”
“ผู้ชายคนนั้นมาขอนายคืนดีแล้วหรอ...”
คริสรู้ได้ยังไง....
“ก็ไม่เชิงหรอก... มีอะไรหรอ”
“อี้ซิงคงดีใจมากๆเลยนะ ต่อไปนี้นายจะมีความสุขแล้ว นายจะไม่ต้องร้องไห้แล้ว”
คริสพูดพลางยิ้มแบบแปลกๆ
“.......”
ผมไม่ตอบคริสกลับไป ทั้งที่ในใจอยากบอกว่า คนที่มำให้ผมเลิกร้องไห้ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณนั่นแหละคริสคุณคือความสุขของผม...
คืนนี้บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบเหงา คริสเอาแต่นั้งเหม่อมองออกไปข้างนอก จากนั้นก็เริ่มไอถี่ขึ้นเรื่อยๆ ผมคิดว่าผมจะถามเขาเรื่องผ้าเช็ดหน้าแต่ก็ไม่กล้า ตอนนี้คริสดูเย็นชาเหลือเกิน ไม่เหมือนคริสที่ผมรู้จักเลย
20%
เอาไปแค่นี่ก่อน คึคึ
ความคิดเห็น