คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : -2- [NiorBam] ... รักเธอทั้งชีวิต
-2-
NiorBam – รักเธอทั้งชีวิต
กี่เหตุผลอะไรมากมาย ที่ทำให้เราไม่ควรรักกัน
แต่ว่าฉันเองไม่สนใจ ขอฟังตัวเองเท่านั้น
มันอยากจะรักเธอ แม้ต้องเจอเรื่องราวอะไรก็ตาม
แต่หัวใจยังสั่ง ยังยืนยัน
ลิฟท์แก้วโดยสารเลื่อนตัวขึ้นเพื่อส่งผู้โดยสารอยู่ทีละชั้นจนมาถึงชั้นที่จูเนียร์พักอาศัยอยู่ สองมือของเขาหอบของพะรุงพะรังมากมายเพราะวันนี้เขาตั้งใจจะทำอาหารอร่อยๆ ไว้รอเอาใจคนรักที่วันนี้มีสอบย่อยและรับรองว่าจะต้องหายเครียดกับการสอบเป็นปลิดทิ้งแน่ๆ
ข้าวของถูกวางอย่างเบามือที่โต๊ะเตรียมอาหารแต่หางตากลับเห็นสิ่งผิดปกติ แววตาของจูเนียร์เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาในทันที ร่างสูงเคลื่อนตัวอย่างเงียบที่สุดก่อนจะผลักประตูห้องนอนของเขาให้เปิดกว้าง แต่แรงสะดุ้งเฮือกจากผู้บุกรุกทำเอาเขาถอนหายใจยาว
“แบมแบม!.... เฮ้อ...”
“ผมสิต้องตกใจน่ะ!” พูดไปก็พลางหลับตาผ่อนลมหายใจบางๆ
“ฉันก็นึกว่าโจรที่ไหนบุกห้อง” จูเนียร์เดินเข้ามาหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่หน้าโน๊ตบุ๊คแล้วก้มโอบจากด้านหลัง
“รู้ได้ยังไง? เอ้อ... แล้วนอกจากผมแล้ว ยังจะมีใครเข้าห้องคุณอีกเหรอ?” แบมแบมเหล่มองหน้าคนรัก ปากบางเชิดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ
“อุ้ย! ซวยเลย.. แล้วคนอื่นเนี่ยไม่มี๊! จะมีใครที่ไหนได้ไงเล่า!” จูเนียร์รีบปฏิเสธหน้าเหรอหรา เขาย่อตัวลงคุกเข่าที่ข้างเก้าอี้ก่อนจะยกสองมือขึ้นประคองดวงหน้าน่ารักไว้
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเจ้าเด็กขี้หึง... เช็คเฟสบุ๊คฉันเหรอ?”
แบมแบมเงียบ... ดวงตาที่เคยเหล่หาเรื่องจูเนียร์เปลี่ยนไปมองเพดาน ประตู หน้าต่าง ริมฝีปากที่เคยเชิดฉีกยิ้มหวานให้คนตรงหน้าโดยฉับพลันราวเปิดสวิตช์หลังจากโดนจับได้
“ไปกัน... ไปช่วยฉันทำอาหารดีกว่า” จูเนียร์ลุกขึ้นยืนแล้วแบมือตรงหน้า
“โอเค...” แบมแบมวางมือบนมือของร่างสูงแล้วเดินตามอย่างว่าง่าย
“เอ้อ... จูเนียร์! คุณรู้ได้ยังไงว่าผมมา?” แบมแบมเอ่ยถามอย่างสงสัยขณะที่กำลังช่วยจูเนียร์ผูกผ้ากันเปื้อนสีฟ้าผืนสวยที่เคยไปซื้อมาด้วยกัน
“ฉันจะรู้ว่านายมาได้ยังไงล่ะ... แค่เห็นแจกันดอกไม้มันวางไม่เหมือนเดิมแค่นั้นเอง”
“ห๊ะ...”
งานของจูเนียร์ดูจะง่ายอยู่ไม่น้อยเพราะส่วนใหญ่แบมแบมก็ไม่ได้ไปไหนทำให้เขาไม่ต้องออกไปตามติดให้ลำบาก แต่ที่สร้างความรำคาญให้มากกว่าทุกสิ่งก็ตอนที่เห็นอิมแจบอมปรากฏตัวที่มหาวิทยาลัยของแบมแบมในอาทิตย์ต่อมาต่างหาก
อิมแจบอมยังไม่ระแคะระคายเรื่องที่เขาคบกับแบมแบมเพราะหมอนั่นเองก็ไม่ได้ว่างขนาดที่จะมารู้เรื่องส่วนตัวของเขาทุกเรื่องไม่ต่างจากเขาที่ไม่รู้เหมือนกันว่าแจบอมคบใครเป็นตัวเป็นตนอยู่หรือไม่
“ไอ้เพื่อนเลว... ถ้ายังหาเศษหาเลยกับแฟนฉันอยู่ คราวหน้าฉันจะพังสวรรค์ชั้นเจ็ดของนาย!” จูเนียร์ได้แต่ฮึดฮัดกับลมแล้งเมื่อเห็นแจบอมเดี๋ยวแตะศอกเดี๋ยวแตะไหล่ของแบมแบมแต่ด้วยความที่เข้าใจว่าเป็นงานเลยปล่อยๆ ไปบ้างแต่หากมีใครที่ไม่รู้จักมายุ่มยามล่ะก็เขาคงอัดหมอนั่นน่วมแน่ๆ
กว่าครึ่งชั่วโมงประตูรถสีขาวก็ถูกเปิดออก จูเนียร์ที่กำลังเอนเบาะนอนใช้แขนก่ายหน้าผากก็กระเด้งตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ
“จูเนียร์... คืนนี้ต้องไปธุระกับที่บ้าน ผมคงไม่ได้ไปคอนโดนะ”
จูเนียร์รับฟังโดยไม่พูดอะไร สมองกำลังประมวลผลอย่างเร่งด่วนเพราะคืนนี้เขาก็คงต้องแอบตามแบมแบมตามหน้าที่เช่นกัน
อาจไม่เห็นทางเดินเข้าไป เข้าไปข้างในจิตใจของเธอ
แต่ว่าฉันเองไม่ท้อใจ ขอทุ่มเทไปอย่างนั้น
ไม่อยากจะรักใคร แม้ว่าเธอไม่มองกลับมาก็ตาม
จะขอพยายามด้วยชีวิต
จูเนียร์โทรรายงานสถานที่ของแบมแบมให้กับแจบอมก่อนจะเริ่มทำหน้าที่ของตัวเองอีกครั้ง
เครื่องดักฟังขนาดจิ๋วที่ถูกติดไว้ปกคอเสื้อของแบมแบมก่อนหน้านี้โดยที่เขาไม่รู้ตัวกำลังเริ่มทำหน้าที่ จูเนียร์นั่งฟังบทสนทนารอบข้างอยู่ในรถระหว่างรอแบมแบมไปด้วย
งานก็ทำแถมได้เฝ้าแฟน...หากไม่คิดเรื่องทางลบก็ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยข้อดี
แต่บทสนทนาที่ต่างจากทั่วไปทำให้จูเนียร์คิ้วขมวด ก่อนจะลุกขึ้นนั่งดีๆ และตั้งใจฟัง
“ไง...แบมแบม”
"ครับ”
“พักนี้ไม่ค่อยได้อยู่บ้านหรือไงเรา?”
“ครับ”
“อย่าทำตัวเหลวไหลนัก... แล้วงานที่สั่งให้ทำน่ะคืบหน้ารึยัง?”
“มีบ้างครับ แต่มันยังไม่ค่อยได้เรื่อง”
“นานเกินไปแล้วนะ”
“ขอโทษครับ”
สิ้นเสียงของบทสนทนาโทรศัพท์ของจูเนียร์ก็ดังขึ้นซึ่งก็มาจากแบมแบมที่บอกว่าจะกลับแล้ว ชายหนุ่มเก็บของทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนจะวนรถไปรอรับ แบมแบมขึ้นรถมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีจนจูเนียร์เป็นห่วง
“คืนนี้ไปนอนด้วยคน” คนตัวเล็กข้างๆ เอ่ยทั้งที่ยังมองไปด้านนอกตัวรถ
“ไม่มีปัญหา แต่ว่า...นายเป็นอะไรรึเปล่า?” จูเนียร์ถาม
“ก็แค่โดนคุณลุงดุ... ที่มาคบกับนักศึกษามหาวิทยาลัยจอมจุ้นอย่างคุณ”
“แบมแบม!”
“ฮ่ะฮ่ะ... อ้าว...ไม่ใช่เหรอ? โทษๆ”
เสียงหัวเราะของแบมแบมรวมถึงรอยยิ้มที่ฉายบนใบหน้าทำให้เขาคลายความห่วงลงได้บ้างทั้งที่กลัวว่าคนตัวเล็กจะคิดมากแต่ดูเหมือนจะเป็นเขาเองที่คิดมากเกินไป
.
.
.
บ้านสีครีมหลังใหญ่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขามองตัวบ้านอีกครั้งก่อนจะเริ่มหาทางหลบกล้องวงจรปิดเข้าไปด้านใน เวลาไม่นานนักชายหนุ่มผมสีเข้มที่มีมาสก์สีดำอันใหญ่ปิดหน้าก็เข้ามาได้ถึงภายในตัวบ้าน ซึ่งบรรยากาศด้านในสร้างความแปลกใจให้เขาไม่น้อย
บ้านที่ตกแต่งอย่างสวยงานราวภาพวาดแต่ให้ความรู้สึกราวกับไร้ชีวิต ไรฝุ่นสักนิดแทบไม่มีแต่คล้ายสิ่งของต่างๆ ไม่มีการใช้งาน เขากวาดตามองห้องโถงอีกครั้งก่อนจะย้ายไปยังห้องอื่นที่เขาคิดว่าจะมีอะไร
ประตูบานหนาเปิดได้โดยง่าย ภายในมีเตียงสีเสาหลังใหญ่ประดับด้วยม่านสีขาวปักลายทั่วผืนผูกติดกับเสาเอาไว้ ห้องนี้เหมือนว่างไม่มีใครอยู่ ไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าซักตัวภายในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่มีเพียงความรู้สึกที่บอกเท่านั้นว่าห้องนี้จะต้องมีใครสักคน จูเนียร์ไม่รอช้ารีบสำรวจทั้งห้องแต่กลับไม่ได้อะไร
เขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดตัวเองขึ้นมาเล็กน้อยจึงตัดสินใจตรงไปที่ห้องที่คิดว่าเป็นของแบมแบมเสียเลยอย่างน้อยห้องนั้นก็เป็นห้องของเป้าหมายแล้วก็มีคนอยู่แน่นอน
เคยได้ยินคำว่า... ความแน่นอนคือความไม่แน่นอนบ้างไหม?
นั่นแหละ มันใช้ได้กับเวลานี้เลย
ห้องที่เขาเคยคิดว่าเป็นของแบมแบมกลับไม่มีกลิ่นของสิ่งมีชีวิตเลยสักนิด มีแต่เตียงขนาดใหญ่ที่ผ้าปูที่นอนเป็นสีเทาเข้มเหมือนกับที่ห้องของเขา โต๊ะทำงานแบบเดียวกับที่ห้องของเขา การจัดวางต่างๆ เหมือนกับที่ห้องของเขา ตอนนี้จูเนียร์นิ่งไปด้วยความงงเมื่อเปิดประตูมาแล้วคล้ายกับเข้าห้องนอนของตัวเองไม่มีผิด
“นี่มันอะไรกัน?” จูเนียร์รำพึงเบาๆ
แต่มันจะเหมือนได้แค่ไหนกันเชียว...
ตู้เสื้อผ้าที่เขาเปิดประตูตู้ออกมาคือคำตอบ เสื้อผ้าของจูเนียร์แทบเต็มตู้... ไม่ใช่สิ มันต้องเรียกว่าแบบเดียวกันต่างหาก
มือหนาปิดประตูตู้เสียงดังอย่างไม่กลัวว่าจะมีเรื่องเพราะเขารู้แล้วว่าบ้านในไม่มีใครอยู่สักคน
ประตูคอนโดถูกกระแทกปิดอย่างแรงจนคนที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่โซฟาสะดุ้ง จูเนียร์เหวี่ยงกระเป๋าออกจากตัวและเดินไปยืนบังจอที่อีกคนกำลังตั้งใจดูอย่างเอาเรื่อง
“เรามีเรื่องต้องคุยกันแล้วนะแบมแบม!”
“มีอะไรก็นั่งก่อนสิครับ” แบมแบมเอ่ยเบาๆ
“ไม่จำเป็น! นายทำอะไรกับห้องของฉัน ไม่สิ.. ห้องของนาย”
“แล้วคุณล่ะ... ทำอะไรกับผม?”
คำถามถูกตอบด้วยคำถามทำให้จูเนียร์นิ่งไปเสียเฉยๆ แบมแบมลุกขึ้นเผชิญหน้าอย่างไม่ลดละราวกับโมโหทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่มีทีท่าสักนิดเดียว
“คุณสืบเรื่องของผมทำไม? อย่าบอกนะว่าสืบเรื่องของแฟนอะไรเทือกนั้น เพราะคงไม่หวงขนาดที่ต้องติดเครื่องดักฟัง สะกดรอยตาม ให้คนมาตีสนิท แล้วก็ย่องเข้าบ้าน หรือแฮ็กอีเมล์ผมหรอก..ใช่ไหม?”
จูเนียร์มองแบมแบมราวกับไม่เคยเห็น เขาคิดว่าการหลอกแบมแบมเป็นเรื่องผิดจะแย่อยู่แล้วแต่เจ้าตัวรู้ทุกเรื่องขนาดนี้เขายิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีกอย่างช่วยไม่ได้
“คนจ้างคุณเขาอยากรู้อะไรก็มาถามผมเลย ไม่ต้องสืบให้ลำบากหรอก มันเสียเวลาเปล่า”
“แบมแบม... นายระ รู้? รู้ได้ยังไง?”
“คุณสืบเรื่องของผมยังไง... ผมก็ทำแบบเดียวกันนั่นแหละ แต่มันเริ่มหลังจากที่คุณสืบเรื่องของผม”
แบมแบมก้าวออกไปจากโซฟาเพื่อหยิบกระเป๋าที่จูเนียร์เหวี่ยงทิ้งเอาไว้ก่อนจะเปิดมันออกและหยิบมาสก์ที่จูเนียร์สวมวันนี้ออกมาแล้วปาไปที่เจ้าของ
“คุณรู้ไหม? ผมอยู่ที่บ้านตอนที่คุณเข้าไป ผมอาจจะผิดที่ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังแต่ใช้วิธีบุกบ้านคนรักแบบนี้ คุณไม่คิดว่ามันเกินไปหน่อยเหรอ?”
“ตอบผมมาสิ! คุณจูเนียร์... นักโจรกรรมข้อมูล ของอิมเทค!”
จะทำให้เธอได้รู้และได้เข้าใจ ว่าฉันรักเธอเท่าไร
หมดชีวิตฉันให้เธอก็ยังน้อยไป
จะทำให้เธอได้รู้และได้เข้าใจ ทุกสิ่งทุกความหมาย
ในคำว่ารัก จากฉันคนนี้
มือหนาถูกยกขึ้นลูบใบหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า จูเนียร์มีสีหน้าอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด ตั้งแต่คบกันมาเขาไม่เคยทะเลาะกับแบมแบมรุนแรงแบบนี้มาก่อน แถมผมก็เพิ่งรู้เรื่องที่ไม่คิดว่าจะมันจะเป็นไปได้จากปากของเขา
นั่นคือ... แบมแบมเป็นทายาทของทีกรุ๊ปที่ถูกสั่งให้ล้วงข้อมูลของจูเนียร์หลังจากที่ลุงของเขารู้ว่าแบมแบมกับจูเนียร์คบกัน
ดูเหมือนเรื่องนี้จะซับซ้อนเกินไปแล้ว...
แต่ยังไงก็แล้วแต่...หากตัดเรื่องยุ่งๆ ออกไป สิ่งที่จูเนียร์กังวลมีเพียงแค่เรื่องที่แบมแบมโกรธแล้วหนีกลับบ้านไปโดยการเอาปืนจ่อหัวจูเนียร์ไม่ให้ตามต่างหาก
จูเนียร์ไม่ได้กลัวและรู้ดีว่าเขาไม่กล้ายิง แต่ตกใจที่แบมแบมโกรธถึงขั้นคว้าปืนขึ้นมาขู่กัน
ทว่าอยู่อย่างนั้นไม่ได้นานก็ถูกอิมแจบอมทำลายความเงียบเมื่อข้อความที่ส่งมาบอกว่าถูกหักหลังจากผู้ว่าจ้างโดยการที่อิมเทคจะถูกแบล็คเมล์และงานสำคัญคือเขาจะต้องไปฉกงานและหลักฐานคืนมาก่อนที่จะเป็นเรื่องใหญ่
.
.
.
“ยินดีที่ได้พบกับทายาททีกรุ๊ป... นายมาเองแบบนี้งานของฉันคงง่ายขึ้นเยอะ”
“แล้วคนของผมอยู่ที่ไหน?” แบมแบมตะโกนถาม
“ดูเหมือนคราวนี้นายจะติดกับแล้วหละนะ หึหึ”
ปืนหลายกระบอกถูกเล็งมาที่แบมแบมเป็นจุดเดียว ใบหน้าหวานหันมองรอบตัวอย่างตระหนกเล็กๆ ที่พลาดตกอยู่ในวงล้อมอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้
“คราวนี้ถ้าฉันต่อรองกับทีกรุ๊ปคงได้เปรียบอยู่เยอะทีเดียว ต้องขอบคุณนายแล้วก็แฟนนายด้วยที่ทำให้งานของฉันง่ายขึ้นเยอะ”
“เขาเกี่ยวอะไรด้วย แล้วเขาอยู่ไหน!?” แบมแบมเริ่มเดือด
“ก็แค่แผนตื้นๆ ฉันเองก็ไม่คิดว่าพวกแกจะตกหลุมง่ายๆ”
แบมแบมกัดฟันแน่นอย่างแค้นที่ถูกดัดหลังแถมถูกใช้เป็นเครื่องมืออย่างไม่รู้ตัว แต่ไม่เพียงแต่แบมแบมเท่านั้นยังมีคนที่อยู่บนฝ้าอีกคนที่อยากจะกระโดดลงไปซัดผู้ว่าจ้างตัวแสบให้แหลกคามือเช่นกัน
ปัง!!!!!!
เสียงปืนด้านนอกเรียกสายตาจากคนในห้องได้เป็นอย่างดี เพียงเท่านั้นแบมแบมก็ชักปืนออกมายิงมือปืนที่ใกล้ที่สุดแล้วถอยฝ่าวงล้อมออกไปอย่างรวดเร็ว
ลูกน้องทั้งหมดถูกสั่งให้ตามไปในทันที ส่วนจูเนียร์ที่ได้จังหวะเหมาะก็ลงมาค้นสิ่งที่ต้องการแล้วรีบตามไปช่วยแบมแบมในทันที
อิมแจบอมที่ตามมาสมทบกำลังอยู่ในที่นั่งลำบาก เขาหลบอยู่หลังกองลังไม้ภายในโกดังด้วยอย่างใจระรัวเพราะหายเล่นซ่อนหาแบบนี้ไปเรื่อยๆ เขาจะต้องแพ้แน่ๆ แต่เกินกว่าจะคาดเดาเสียงปืนก็ลั่นขึ้นมาจากอีกด้านที่ไม่ได้ระวังทว่าใครบางคนกระชากเขาออกวิ่งไปอีกทางอย่างไม่คิดชีวิต
ทันทีที่ก้าวออกมาจากโกดังสินค้าร่างที่คว้าอิมแจบอมจากคมกระสุนก็ทรุดฮวบ
“ไอ้เนียร์!”
อิมแจบอมร้องเสียงหลงเมื่อเห็นเลือดที่อยู่บนพื้นจึงค่อยๆ ประคองมาหลบตรงที่ที่ค่อนข้างมิดชิด
“ฉันไม่เป็นไร แต่นายเป็นหนี้ฉัน... ต้องตอบแทนโดยการห้ามยุ่งกับแฟนฉันเด็ดขาด!”
“เออ... รับปาก แต่ว่าใครวะ!?”
“แบมแบม... ห้าม! เข้าใจไหม!?”
อิมแจบอมพยักหน้าหงึกอย่างร้อนใจ เรื่องที่ขอน่ะไม่เท่าไหร่แต่จะเอาชีวิตรอออกไปอย่างไรนี่สำคัญกว่า จูเนียร์กระตุกเสื้อของเพื่อนเพื่อเป็นสัญญาณบอกให้ไปอีกทางก่อนที่อิมแจบอมจะค่อยๆ พยุงจูเนียร์ขึ้น โชคยังดีที่แค่กระสุนถากที่ขาแต่นั่นก็ทำให้เสียเลือดและหลบหนีลำบากอยู่ไม่น้อย
เสียงฝีเท้าหลายเสียงใกล้เข้ามาทำให้ทั้งคู่ต้องรีบไปที่รถให้เร็วที่สุดทว่าเสียงหนักแน่นน่าเกรงขามของใครสักคนที่ดังขึ้นทำให้เขาเริ่มรู้สึกหนักใจกว่าเก่า และยิ่งได้ยินเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ตามด้วยแรงบิดวอร์มเครื่องยิ่งสร้างความกดดันให้กับคนจนตรอกทั้งสองเพราะนั่นหมายความว่าเวลาในการไปให้ถึงรถที่จอดทิ้งไว้ด้านนอกนั้นลดลงไป
ต่างเพียงไหนถ้าเราเข้าใจ และมีอะไรข้างในเหมือนกัน
อาจจะยากเย็นแต่สักวัน ฝันคงเป็นจริงใช่ไหม
สิทธิ์อาจเป็นของเธอ หัวใจเธอเลือกทางที่เธอมั่นใจ
ส่วนฉันจะรอไปอยู่อย่างนี้
ทันทีที่พ้นซอกตู้คอนเทนเนอร์มาโผล่ถนนอีกด้าน รถสีดำที่คุ้นเคยปราดเข้าจอดขวางหน้าจนจูเนียร์ผงะถอยหลัง อิมแจบอมที่ประคองอยู่ข้างๆ เบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนที่ลงจากฝั่งคนขับเป็นใคร
“นั่นรถฉัน...” แจบอมอุทานเสียงเบาอย่างงงๆ
แบมแบมรีบเข้าประคองอีกฝั่งเพื่อช่วยให้เดินไปที่รถเร็วขึ้น จูเนียร์ถูกจับให้อยู่ฝั่งคนนั่งและอิมแจบอมเป็นคนขับ
“คุณแจบอม! ไปได้แล้ว!” คนตัวเล็กออกคำสั่งเสียงเฉียบ
“แบมแบม... นาย...”
“ผมบอกให้ไปไงเล่า!”
ตวาดเสียงดังไปอีกครั้งก่อนจะวิ่งหายไปอีกทางทำให้อิมแจบอมต้องเหยียบคันเร่งเพื่อเอาตัวรอดออกจากบริเวณนั้นก่อนที่จะถูกจับได้เสียก่อน
รถของแจบอมถูกเร่งความเร็วเพื่อหนีออกจากโกดังให้เร็วที่สุด ด้านหลังยังมีมือปืนฝีมือดีขี่มอเตอร์ไซต์คันใหญ่ตามล่าอย่างไม่ลดละ
ทางออกอยู่อีกไม่ไกลเท่าไหร่นักยิ่งทำให้อิมแจบอมเร่งเครื่องยนต์ให้เร็วขึ้นอย่างต้องการสลัดให้หลุดในคราวเดียว
เสียงนั่น...
จูเนียร์รู้สึกได้ว่าเป็นรถมอเตอร์ไซต์คันเก่งของตัวเองทว่าเมื่อหันมองกลับไปก็ไม่มี แต่เมื่ออิมแจบอมเร่งความเร็วผ่านช่องว่างระหว่างตู้คอนเทนเนอร์เขากลับได้ยินเสียงเครื่องยนต์ใกล้ขึ้นและเมื่อหันไปก็เห็นรถกำลังพุ่งตรงออกมา
“ไม่!!!!!!!!!!”
โครมมมมมม!!!!!
เสียงเครื่องยนต์ที่ถูกบิดเร่งตามมาด้วยเสียงประสานงาจังๆ ของรถมอเตอร์ไซต์คันใหญ่ที่ใช้ความเร็วสูง ด้วยความแรงของรถสองคันชนกันทำให้เสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณจนอิมแจบอมต้องเบรกรถอย่างกะทันหัน ส่วนจูเนียร์นั้นมองเหตุการณ์อยู่ตลอดจนแม้กระทั่งวินาทีที่รถสองคันปะทะกัน
รถสีดำสนิทของเขาเข้าชนเต็มที่ดูก็รู้ว่าเพื่อขวางการติดตามของคนคนนั้นขณะที่กำลังถือปืนเอาไว้เตรียมยิงซึ่งโชคดีที่เหตุการณ์เกิดขึ้นก่อนที่กระสุนจะถูกปล่อยออกจากลำกล้อง
ร่างของผู้ไล่ล่าล้มไปพร้อมกับรถรวมถึงรถอีกคันที่ไถลไปด้วยกันแล้วอัดกระแทกที่ตู้คอนเทนเนอร์ด้านข้างเสียงดังสนั่นไปทั่ว ส่วนร่างคนขับอีกคนลอยหลุดจากตัวถังรถหลังจากนั้นก่อนจะตกลงมาอย่างแรงแล้วกลิ้งหลุนๆ ไปกระแทกกับตู้คอนเทคเนอร์อีกตู้ที่อยู่ไม่ไกลกัน จนสุดท้ายหมวกกันน็อคกระเด็นหลุดออก ร่างที่แน่นิ่งไม่ไหวติงทำเอาจูเนียร์ใจหล่นวูบ
“แบมแบมมมมมมมมม!!!!”
จะทำให้เธอได้รู้และได้เข้าใจ ว่าฉันรักเธอเท่าไร
หมดชีวิตฉันให้เธอก็ยังน้อยไป
จะทำให้เธอได้รู้และได้เข้าใจ ทุกสิ่งทุกความหมาย
ในคำว่ารัก จากฉันคนนี้
ระหว่าง
–END-
กับ
-TBC … อยากได้อันไหนคะ? มันได้ทั้งสองอย่างง่า แฮ่...
แล้วนี่เราทำอะไรลงไปอีกแล้ววววววว
เอ้า... ตอนนี้เข้าดราม่าเฉย เวรกรรมจริงๆ แอร๊ย...
ระหว่างจูเนียร์กับแบมแบมจะโกรธใครดี... หรือไม่โกรธใครเลย?
เอิ่มมมมมมมม...
ความคิดเห็น