คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่3 ถึงที่หมาย บ้านใหม่ของเซน
จึกๆ
“น้อง”
จึกๆ
“น้อง ถึงแล้ว”
“.. อือ”
“เฮ้ย ไอ้น้องหน้าแมว ถึงฝั่งแล้ว!”
“แว้ก”
คงเพราะเสียงเรียกของชายตรงหน้าร่างบางจึงตกใจตื่นขึ้นทันที
มองไปรอบๆข้าง หาดท่าเรือของอีกฝั่งนึงแล้ว
นี่เขาเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อคืนงั้นสินะ
“คงจะเมาเรือช้ำรักมาละสิไอ้น้อง สภาพแบบนี้”
ชายคนนั้นกล่าว ในมือทั้งสองก็ถือกระเป๋าใบใหญ่ ยืนรอเซนที่นั่งขวางทางออกเขาอยู่
“อะ เออ เปล่าครับไม่เมา” แต่ช้ำรักก็น่าจะใช่
“หน้าตาไม่ใช่คนเกาะนี้นิ เอาเถอะลงจากเรือกันก่อน พี่หนักถือกระเป๋าเนีย”
“คะ ครับ”
เป็นครั้งแรกที่เซนต้องออกมาใช้ชีวิตคนเดียวแบบนี้
ตั้งแต่หนีเก่งมายังไม่ทันจะครบวัน เขาก็ไม่รู้จะไปทางไหนแล้ว
เซนเดินลงจากเรือมาก็พบกับหาดทรายที่ทอดยาวตามท่าเรือ น้ำทะเลและคลองน้ำที่ตัดเข้าสู่ตัวเกาะ อีกทั้งเหล่าแมกไม้
แปลกตาอีก
“สะ สวยจัง”
“ไง สวยใช่มั้ยละ”
ชายหนุ่มคนเดิมที่ทักเซนบนเรือเดินลากกระเป๋าลงมาอย่างทุลักทุเลด้วยท่าทางตลกของเขา
“นายไม่ใช่คนเกาะนี้จริงๆด้วย”
“ครับ ผมพึ่งมาที่นี่ครั้งแรก แล้วกะว่าจะไปหางานทำแล้วอยู่เลย”
“นั่นไง ว่าแล้ว หนีปัญหามางั้นสิ”
“...”
“เห้อ เอาเถอะๆ พี่ชื่อแฟรงค์”
“ผมเซนครับ”
ทั้งสองยืนมือออกมาจับกันเพื่อทักทาย
“ที่แหลมของหาดตรงเชิงเขา ลูกพี่ลูกน้องของพี่เขาเปิดโรงแรมริมหาดบริการอยู่ เราไปทำงานที่นั้นก็ได้นะ”
“จะ จริงหรอครับ”
โชคดีจริงๆไอ้เซน มีที่ไปแล้ว
“เออดิ มาตามมา”
เซนรีบกระชับเป้พร้อมเดินตามแฟรงค์ที่ลากกระเป๋าใบใหญ่ของตัวเองไปทันที
อย่างน้อยเขาก็พอมีหนทางแล้ว
“อะ เออพี่เป็นคนเกาะนี้หรอครับ”เพราะต้องการที่จะสนิทสนมด้วย เซนจึงชวนคนตรงหน้าคุย
“เยส แม่นแล้ว พี่เป็นคนเกาะนี้แหละ แต่ไปทำงานที่เมืองแห่งดาว ก็ไปเรื่อยแหละตามโรงแรม จนเมืองถูกเผาไปเมื่อคืน
ก่อน คราวนี้ก็จบเลยทั้งที่ทำงานทั้งบ้านพัก พี่ก็เลยต้องกลับบ้านเกิดนี่แหละ”
“ละ ลำบากแย่เลยนะครับ”
“เพราะความฝันที่จะเปิดโรงแรมอันดับหนึ่งให้ได้ ระหว่างพี่ไปหาประสบการณ์ข้างนอก ก็ปล่อยให้ญาติดูแลกิจการที่นี่ไป
แต่ก็ดูเหมือนจะไปไม่สวยเท่าไหร่ โชคดีที่เกาะนี่ไม่มีพวกมาเฟีย แต่ก็โชคร้ายที่มันก็ไม่มีนักท่องเที่ยวด้วย ”
“ทำไมละครับเกาะก็ออกจะสวย”
“คนบนเกาะน่ะมีน้อย พวกล่าสัตว์ตัดต้นไม้ที่แฝงตัวมาเป็นนักท่องเที่ยวก็เยอะ พวกเราเลยออกกฎอย่างเข้มงวดจนไม่มี
ใครจะมาแล้ว แต่ก็เพื่อรักษาธรรมชาติไว้ หน้าที่ของพลเมืองบนเกาะนี้ขัดกับความฝันของพี่ไง ”
“นะ หน้าที่ขัดกับความฝัน”
“พี่ก็ยังคงทำตามหน้าที่ของพี่แต่ในขณะเดียวกันก็เดินตามฝันไปด้วย”
หน้าที่
กับความฝันงั้นหรอ
เก่ง
หรือว่านายจะทำแบบพี่แฟรงค์กัน
นายไขว่คว้าหาพลังนั่นแล้วก็โอบอุ้มชั้นไปด้วยงั้นหรอ
พรึบ!
เซนรีบสะบัดหัวไล่ความคิดแปลกๆออกไปทันที
“เป็นอะไรของนายเซน เอาละถึงแล้ว แท้นแท๊นนน ”
แฟรงค์ชูมือทั้งสองข้างออกอวดให้เซนได้เห็น โรงแรมหลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า
มันสวยมากๆ ระเบียงที่ยกตัวเหนือพื้นทรายเล็กน้อย เบื้องหน้าคือหาดทรายและน้ำทะเลใส
ด้านหลังห่างออกไปคือเหล่าแมกไม้และเสียงลำธารดังอยู่ไกลๆ
ราวกับสวรรค์เลย
“สะ สวย จัง”
“เวลคัมแบ็ค มายบลาเธอร์!!”
อยู่ๆเสียงแหลมของใครอีกคนก็ดังขึ้น เขาค่อยๆกางแขนเดินออกมาจากโรงแรมด้วยท่าทางร่าเริง
“เฮียเอกกก”
แฟรงค์ตอบกลับด้วยใบใบหน้ายิ้มแย้ม เขาไม่ได้กลับบ้านนานมากแล้ว
ผลัวะ!
“กรูบอกให้เรียกเจ้เว้ยย”
ร่างสูงถูกต่อยกระเด็นปักพื้นทรายต่อหน้าต่อตาเซนทันที
“อ่อก คะ ครับ เจ้เอก”ตายอย่างสงบ
“ดีมาก หืม และนี่ใคร”
สำเร็จโทษแฟรงค์เสร็จแล้วก็หันมาหาร่างบางที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่
“ผม ชื่อเซนครับ เออ คุณเจ้”
“กรี๊ดด ถูกใจเจ้ สำมาคารวะเยี่ยมยอด ”
“โธ่เจ้เอก นี่เซน ผมฝากเขาเข้าทำงานหน่อย ”
แฟรงค์พูดพร้อมปัดทรายที่ท่วมหัวท่วมตัวออก
“หน่วยก้านไม่เลว...
...ซะที่ไหน!”
เฮือก
“นี่ชั้นสัมภาษณ์หน่อยนะเซน ในฐานะที่ชั้นเป็นเจ้าของโรงแรม”
“คะ ครับ”
“เธอเป็นใครทำอะไรมาก่อน”
“ผม ชื่อเซน เคยเป็นพ่อบ้านมาก่อนครับ”
“อืม เธอดูสะอาดเกินไปนะ ผิวเธอแปลกไม่เหมือนจะเป็นคนใช้เลย เธอเป็นคุณหนูหนีออกจากบ้านมาหรือเปล่า”
“เปล่านะครับ ผมไม่ใช่!”
แม้จะปฎิเสธออกไป แต่เอกยังคงสำรวจเซนต่อ ยังไงเขาก็ยังคงรู้สึกแปลกๆ
“นี่เซน”
“คะ ครับ”
“เอางี้ ชั้นจะให้เธอลองงานก็ได้ เร็วๆนี้จะมีลูกค้ากลุ่มใหญ่เข้าจองทั้งโรงแรมไว้หนึ่งอาทิตย์ ทำให้พวกเขาประทับใจละ”
“ครับได้ครับ ผมจะไม่ทำให้ผิดหวัง”
“ดีมากงั้นเข้าไปเก็บของ เดี๋ยวชั้นจะพาไปดูห้อง”
“ครับ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณนะครับพี่เอก พี่แฟรงค์”
เซนรีบก้มหัวขอบคุณทั้งสองก่อนจะวิ่งตรงเข้าโรงแรมไป
“ลูกค้ารายใหญ่เลยหรอเจ้”แฟรงค์เดินเข้ามาถามในขณะที่ทั้งสองยืนมองเซนที่วิ่งเข้าโรงแรมไป
“อืม ใหญ่สุดๆ เขาพึ่งโทรมา จองหลายที่มาก ดูท่าน่าจะมากันหลายคน แถมใช้ชื่อเช็คอินแปลกๆด้วย”
“ชื่อแปลกๆ”
“อือ ฟังแล้วแกจะเสียวเลยละ”
“ชื่ออะไรกัน ”
“เขาใช้ชื่อ บี้ มาเฟียสีขาวที่ยิ่งใหญ่”
“อะ โห เสียวจริงด้วย ผมพึ่งหนีมาเฟียมา มาเจอมาเฟียอีก 555”
“จริงของแกว่ะไอ้แฟรงค์ 555”
สองพี่น้องต่างก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน
มีงานใหญ่กำลังรอพวกเขาอยู่
แต่ว่าทั้งคู่กลับไม่รู้เลยว่าพวกเขากำลังจะได้พบกับมาเฟียจริงๆซะแล้ว
คฤหาสน์สีขาว
ร่างของบี้กำลังนั่งยิ้มอยู่บนโต๊ะทานข้าวพร้อมเหล่าลูกน้องมากมาย
“ท่านบี้ ครับคุณเก่งเดินทางไปถึงท่าเรือแล้วแต่ยังหาเรือไม่ได้ครับ”
“หึหึ ดีมากปล่อยมันวิ่งร้อนใจไป เรือลำสุดท้ายออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“ครับ แล้วจะเอายังไงต่อครับ”
“พวกเจ้าเตรียมตัวให้พร้อม แต่งตัวใส่หน้ากากแฟนซีไว้ อย่าให้เก่งหรือเซนจับได้ พวกเราจะไปถึงโรงแรมนั่นก่อนเจ้าเก่ง
แน่ๆ ฮ่าฮ่า”
มาเฟียสีขาวหัวเราะร่าในแผนการสนุกๆของเขา
ดูเหมือนพลังของบี้จะรับรู้ทุกอย่าง และแม้แต่เหล่าผู้พิทักษ์สายขาวก็ยอมทำตามเขา
“ท่านครับพวกเราหลายคนสงสัย ถ้าคุณเก่งทำสำเร็จ..”
“ข้าจะให้พลังมหัศจรรย์กับเขา แล้วพวกเจ้าและข้าก็จะกลับคืนสู่ที่ๆจากมา อย่าลืมว่าพวกเจ้าตายไปแล้ว ตลอดอาทิตย์นี้
ก็จงกินดื่มเที่ยวตามสบายที่โรงแรม แล้วอย่าลืมทำตามแผน”
“ถ้างั้นถ้าไม่สำเร็จละครับ”
รอยยิ้มของบี้หุบลงทันทีที่คำถามสิ้นสุด
“ข้าจะคืนชีพอย่างสมบูรณ์ในฐานะมาเฟียสีขาว และพวกเจ้าก็จะมีชีวิตอีกครั้ง แต่ข้อแลกเปลี่ยนนั้นแสนยิ่งใหญ่”
“ข้อแลกเปลี่ยน”
เหล่าผู้พิทักษ์ ต่างก็เริ่มหันหน้าคุยกันด้วยความสงสัยในสิ่งที่บี้พูด
“หึหึ เมื่อใดที่เก่งบอกรักเซนแล้ว ถ้าหากเซนพูดออกมาแม้แต่คำเดียวไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ ว่าเขาไม่รักเก่ง สิ่งที่เก่งต้อง
ชดใช้ข้าก็คือหัวใจของเขา”
“ท่านมาเฟีย หมายถึงคุณเก่ง..”
“เขาจะต้องตาย และนอนในโลงหลับใหลตลอดกาล เพื่อเป็นพลังให้พวกเรามีชีวิตแทน”
พรึบ!!
สิ้นคำพูดของบี้เหล่าผู้พิทักษ์ก็กรูกันเข้ามาทันที
“ท่านมาเฟียพวกเราไม่ยอมนะ เราเห็นคุณหนูกับเซนมาตั้งแต่เด็กๆ เราไม่ยอมให้พวกเขาต้องเจ็บปวด”
“หึหึ ทั้งข้าและพวกเจ้าทำได้แค่ช่วยอยู่ห่างๆเท่านั้น เหล่าสมุนของข้า เตรียมตัวไว้เถิด ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มันก็เป็นเส้น
ทางที่เขาทั้งสองเลือกเอง”
-----------------------------------------------
end part 3
ตัวละครเพิ่มเติม
เอกกับแฟรงค์ : สองพี่น้องเจ้าของโรงแรม ใฝ่ฝันจะสร้างโรงแรมอันดับหนึ่งให้ได้
ความคิดเห็น