คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่4 ความพยายามของเก่งการเดินทางสู่เกาะที่ถูกลืม
กลางดึกคืนแรก
หลังจากที่เก่งตอบตกลงกับมาเฟียบี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ร่างสูงก็มุ่งหน้าออกมาที่ท่าเรือทันที อากาศที่เริ่มหนาวเย็นบวกกับความมืดยิ่งทำให้เก่งรู้สึกหดหู่ขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
เขาตัดสินใจแล้วว่าจะพาเซนกลับมาให้ได้ ไม่ใช่แค่เพื่อพลังสีขาวที่เขาใฝ่ฝันไว้ตั้งแต่เด็ก
แต่ก็เพื่อความรักของเขากับเซนด้วย
ใบหน้าขาวซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด ผมที่เคยเป็นสีน้ำตาลเข้มสวยเริ่มจางลงพร้อมกับดวงตาคมสีทองอย่างเห็นได้ชัด
จากมาเฟียสีขาวรูปหล่อตอนนี้ร่างกายของเขากำลังจะแปลเปลี่ยนไป
คงเพราะไม่มีเซนอยู่ข้างๆอีกแล้ว (อธิบายเพิ่มเติม มาเฟียที่ไม่มีคนรักหัวใจจะหยุดเต้นและกลายเป็นปีศาจนะจ๊ะ เหมือนที่
เนสเคยเป็น)
“เซน..”
ร่างสูงยังคงเพ้อถึงอีกคนไม่หยุด
ชื่อของเซนอาจเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เขาตั้งใจและพยายามสู้ให้ถึงที่สุด
มาเฟียบี้จะต้องรักษาสัญญาหากเขาทำสำเร็จ
เขาจะได้ทั้งความรักและพลัง
แต่แค่เพียงเริ่มต้นก็ดูท่าจะไปไม่รอดซะแล้ว ในเมื่อไม่มีเรือเหลืออยู่เลย
มีเพียงแสงจากคบไฟตามหาดที่สว่างต้านลมอยู่เท่านั้น
สายตาที่มองทอดยาวออกไปไกลริมหาดทราย ไม่มีแม้แต่เงาของพาหนะใดๆเลย
“โถ่เว้ย ทำไมถึงไม่มีเรือเลยว่ะ”
มาเฟียสีขาวสบถออกมาเสียงดัง เวลาก็เหลือน้อยลงทุกทีๆแล้ว
จนกระทั้งเสียงของชาวบ้านที่เมาหลับอยู่แถวนั้นดังขึ้น
“เน่ คูนน มาโวยวายอะไร กลางดึกเนีย อึก”
ร่างสูงรีบยกเสื้อขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้ทันที ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาชายแก่ที่นั่งหมกทรายอยู่
“ลุง แถวนี้มีเรือหรือเปล่าครับ พอดีผมรีบน่ะครับ”
“โอ้ย ไม่มีหรอกก อึก เขาข้ามมเกาะกันไปตั้งแต่เมื่อคืนวานแล้ว อึก กลับบ้านไปเถอะ”
“แล้วจะมีเรืออีกเมื่อไหร่ครับ ลุง ลุง!”
เก่งเขย่าตัวชายแก่ทันทีที่เห็นว่าคนเมากำลังจะหลับลง
“อึก คงอีกสองสามวันแหละ อึก กลับบ้านไปฉลองกันในเมืองดีกว่ามั้ยพ่อหนุ่ม อึก แด่มาเฟีย สิงโต!”
ลุงขี้เมากอดคอเก่งพร้อมชูแก้วเหล้ายกขึ้นดื่มทันที
“สองสามวัน ผมไม่มีเวลามากขนาดนั้น”
“อึก”
ร่างขาวกำมือไว้แน่น
กำหนดเวลาคือเจ็ดวัน ผ่านไปหนึ่งวันแล้วยังหาเรือไปเกาะไม่ได้
ถึงไปทันก็ต้องใช้เวลา
“โถ่เว่ย! เซน”
“อึก หาๆ อะไรนะ เซน อึก ชื่อเมียแกหรอ ฮะ ฮะ ดีจริงนะมีเมียแล้ว”
“ใช่! เมียผมและผมไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่”
ผลัก
เก่งสลัดลุงขี้เมาทิ้ง ก่อนจะออกวิ่งไปทันที
“อ้าวเห้ย พ่อหนุ่มนั่นจะไปไหน ตรงนั้นมันทะเล!”
ชายเเก่ตะโกนเรียกด้วยสติอันน้อยนิด(เมา)
จนกระทั้งแสงสีขาวสว่างออกมาพร้อมกับร่างของเก่งที่ทะยานขึ้นฟ้าเหนือผืนทะเลไปในที่สุด
ต่อให้ตกน้ำตายกลางทะเล แต่แค่ได้ทำเพื่อเซนแล้ว เขายอม
“เห้ย!!”
ลุงแก่มองตามตาค้างจนขวดเหล้าตกกลิ้งลงกับพื้น
“มะ มาเฟีย”
สร่างเลยกู
ตูมม!!
แรงสั่นสะเทือนจากพื้นน้ำทำให้ชายแก่ล้มกับพื้นทรายทันทีพร้อมๆกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
“อะ วะ. ว้ากกกกกก”
เรือไม้สีขาวขนาดใหญ่พุ่งออกมาจากใต้พื้นน้ำก่อนจะมุ่งหน้าไปตามทางที่เก่งกระโดดออกไป
ลุงขี้เมาตาลีตาเหลือกว่าหนีจนขวดเหล้ากระจัดกระจายไปหมด วิ่งร้องราวกับคนเสียสติ
และแกคงจะไม่ได้แตะเหล้าอีกนาน
“ท่านบี้”
ร่างของมาเฟียสีขาวรับกล้องส่องทางจากลูกน้อยมาส่องดู
และด้วยพลังมหัศจรรย์ของเขาไม่ยากเลยที่จะสร้างเรือรบมาเฟียได้แบบนี้ ก่อนจะออกเรือตามเก่งมาอย่างเงียบๆ
“หึๆ มันใกล้หมดแรงแล้ว”
บี้ลดกล้องลงพร้อมกับรอยยิ้ม
เก่งหนอเก่ง มาเฟียอาจจะกระโดดเหินได้ไกล แต่ให้มากระโดดข้ามน้ำทะเลโดยไม่มีที่ยืนพักแบบนี้ เดียวก็ได้ตาย
“คุณบี้ครับ คุณเก่งตกน้ำแล้ว”
ลูกน้องหันกลับมาบอกด้วยความร้อนรน แต่สีหน้าของบี้ก็ยงคงไม่เปลี่ยนแปลง
รอยยิ้มกับท่าทางสบายๆยังคงฉายให้เห็น
“ปล่อยมันไปก่อน”
ท่ามกลางความร้อนรนของเหล่าองครักษ์ เรือมาเฟียแล่นตามเก่งไปอย่างเงียบๆ
โดยที่ร่างสูงกำลังดิ้นรนว่ายน้ำเพื่อที่จะข้ามฝั่งไป
และเพื่อความรักของเขา
เขาจะไม่ยอมแพ้
------------------------
ณ โรงแรมของเอกและแฟรงค์
ทุกอย่างดูเหมือนจะเตรียมการเสร็จเรียบร้อยพร้อมต้อนรับแขกในตอนเช้าแล้ว
“เป็นไงจ๊ะเซน วันแรกเหนื่อยมากมั้ย”. เอกเท้าคางถามร่างบางที่ยังคงง่วนกับการล้างแก้วอยู่
“ไม่หรอกครับ. ผมทำได้ แค่นี้สบายมากครับ”
“แหม แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเซนจะคล่องขนาดนี้ ดูจากรูปร่างแล้วน่านะเป็นลูกคุณหนู”
“ก็เซนบอกแล้วว่าเซนเป็นพ่อบ้าน”
“จ้า พ่อบ้านเซน ท่าทางเจ้านายเก่าคงดูแลดีแน่ๆเลย ผิวพรรณถึงดูดีแบบนี้”
กึก
แก้วน้ำที่เซนล้างอยู่ชะงักทันทีที่เจ้เอกพูดถึงเจ้านายเก่า
เก่ง
“เซน”
“...”
“เซน!”
“อะ ครับๆ”
“เป็นอะไรไป อยู่ๆก็เหม่อ”
“ปะ เปล่าครับ”
“พี่ว่าเซนไปนอนเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้ลูกค้ารายใหญ่มาแล้วนะ”
“ครับ เจ้เอก”
“ไปเถอะจ๊ะ พรุ่งนี้เต็มที่นะ”
“ครับ”
จัดแจงข้าวของเก็บเข้าที่ก่อนจะกล่าวลาเจ้าของบ้าน
ห้องของเซนก็ไม่ต่างจากห้องของพนักงานธรรมดาแม้ว่าที่นี่จะมีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่เป็นลูกจ้าง
แต่คับที่ยังดีกว่าคับใจ
หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อยแล้วร่างบางก็ค่อยๆนอนหลับลงบนเตียง
และดูเหมือนชีวิตใหม่ของเขาก็กำลังจะเริ่มต้นแล้ว
“เก่ง นายจะเป็นยังไงบ้างแล้วนะ”
อดคิดถึงอีกคนไม่ได้ที่เห็นแสงจากดวงดาวที่ลอดออกมาจากหน้าต่าง
นิทานเก่าๆเคยเล่าว่า
หากอธิฐานกับดวงดาวแล้ว. นางฟ้าจะลงมาให้พรแก่เด็กดี
และความปราถนาจะเป็นจริง
ร่างบางที่นอนมองดาวอยู่บนเตียงค่อยๆหลับตาลงพร้อมกับมือทั้งสองที่ผสานเข้าหากัน
คุณนางฟ้า ช่วยให้เก่งมีความสุขด้วยเถอะครับ
“อึก ฮือ”
ช่วยให้เขา มีความสุขด้วยเถอะครับ
“ฮือ”
เสียงสะอืนดังออกมาจากริมฝีปากบางพร้อมกับหยาดน้ำตา
และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น. ไม่ว่าเขาหรือเก่งจะมีใครอื่นเข้ามาในชีวิต
แต่คำอธิฐานเดียวของเซนคือ ให้เก่งมีความสุข
แม้ว่าเขาจะเป็นคนตัดสินใจเดินออกมาจากอีกคนเองก็ตาม
วันที่สอง
ครื่นนนนน
เรือสีขาวเทียบฝั่งลงในที่สุด ท่ามกลางแสงสว่างของเช้าวันใหม่
พรึบ
ร่างของบี้ค่อยๆก้าวลงจากเรือ ผิวขาวสว่างแว่นตาสีดำพร้อมเสื้อสบายๆรับลมทะเล
มาเฟียสีขาวเดินตามหาดทรายมาเพียงไม่กี่ก้าวก่อนจะหยุดลงพร้อมกับรอยยิ้ม
“หึหึ มันเอาจนได้สิน่า”
ตรงหน้าของเขาคือร่างของหลานชาย
เก่งที่ถูกคลื่นทะเลพัดเข้าฝั่งมานอนสลบไม่ได้สติ
หากแต่เขาก็ทำสำเร็จ
เขาสามารถว่ายน้ำข้ามทะเลมาได้แม้จะต้องใช้เวลาทั้งคืนก็ตาม
“สมกับเป็นหลานข้า”
บี้ค่อยๆนั่งลงพร้อมแตะที่แก้มของหลานชาย ก่อนที่เหล่าลูกน้องจะพากันช่วยพยุงเก่งขึ้น
“มาถึงแล้ว. ทุกคนเตรียมพร้อมแล้วใช่มั้ย”
“ครับ ท่าน”
“ใส่หน้ากากพรางตัวให้เรียบร้อย แล้วเข้าไปอย่าให้ไอ้เด็กเซนนั่นจับได้”
“ครับ”
เหล่าองครักษ์ต่างตอบรับคำก่อนที่สำภาระจะถูกแบกออกมาพร้อมกับร่างของเก่ง
และเบื้องหน้าก็คือโรงแรมของเอกกับแฟรงค์
“หึ ไม่ได้มาเกาะนี้ซะนาน จะว่าไปข้าก็เคยสร้างตำนานไว้ที่เกาะนี้เหมือนกัน”
“ท่านบี้เคยมาหรอครับ”
“หึ เคยสิ ไปกันเถอะ โรงแรมอยู่ตรงหน้านี่แล้ว”
ร่างของมาเฟียสีขาวกระชับแว่นไว้ก่อนจะเดินนำเหล่าลูกน้องไปในที่สุด
ข้าดีใจนะ ที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง
คิดถึงข้าละสิ เจ้าเกาะที่ถูกลืม
เจ้าตำนานเกาะแสงดอกบัวบาน
--------------------------------------------------------------------------------------
end part 4
ตอนหน้าเก่งเซนจะเจอหน้ากันแล้วและบี้มีอะไรกับเกาะนี้กันนะ
ฝากเพื่อนๆติดตามต่อด้วยจ้า
เอาใจช่วยมาเฟียสีขาวด้วยนะฮ้าฟ
ความคิดเห็น