คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่2 มาเฟียคืนชีพ ข้อตกลงกับคำสัญญา
ติ้ดๆ ติ้ดๆ
เสียงของความจากมือถือของเก่งยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ในสถานการณ์ที่สงครามมาเฟียพึ่งสงบแบบนี้
หมอ คงเป็นสิ่งที่ผู้คนต้องการมากที่สุด
แต่ในเมื่อแผนทั้งหมดสำเร็จสิ้นแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องเป็นหมอวาโยแสนใจดีอีกต่อไป
โตโน่เคยเป็นมาเฟียชั่ว จนกระทั้งได้เจอริท
ส่วนเขามีเซนอยู่ข้างกายเสมอมา จนเซนจากไป แบบนี้ซักวันหัวใจของเขาต้องหยุดลงและกลายเป็นปีศาจแน่ๆ
เก่งยืนมองตัวเองอยู่ในกระจกกว้างบานใหญ่ที่ห้องใต้ดิน
ผิวขาวซีด ดวงตาสีทอง ผมสีน้ำตาลอ่อน
ทั้งรูปร่างและหน้าตาของเขาช่างต่างจากที่ผ่านมาสิ้นเชิง
“หึหึ นี่เรากำลังจะเปลี่ยนไปแล้วหรอเนีย”
ร่างสูงเค้นยิ้มให้ตัวเอง
ศพมากมายยังคงเรียงรายอยู่รอบกาย จนกระทั้งเก่งเดินกลับลงมานั่งที่โต๊ะทำงาน
หนังสือมาเฟียของพ่อตัวเองค่อยๆถูกเปิดออกท่ามกลางแสงเทียน
ปลายนิ้วค่อยๆชี้ไล่ไปที่ละตัวอักษร
ประวัติของมาเฟียสีขาว
ตำนานของแสงผ่าทวิป
พลังมหัศจรรย์
“มาเฟียสีขาว”
เก่งค่อยเงยหน้าขึ้นสบตาลงที่ร่างของมาเฟียสีขาวที่หลับใหลอยู่ในโลงแก้ว
B.I.E.
“คุณคงเป็นบรรพบุรุษของผม ”
...
“บอกผมหน่อยสิ ต้องทำยังไงถึงจะได้พลัง”
...
“... ผมใช้เวลาเป็นสิบปีกว่าจะมาถึงตรงนี้ ”
...
“ผมต้องทิ้งตัวตนของผม ผมต้องเสียสละตัวเอง เสียสละจูเนียร์ให้มาเฟียสีดำ และผม..”
หน้าผากของเก่งจรดลงที่โลงแก้วช้าๆพร้อมกับน้ำตา
“ผมต้องเสียเซน”
...
“อึก เป็นเพราะนิทาน นิทานที่พ่อเล่า ถึงคุณ ถึงพลังมหัศจรรย์นั่น ผะ ผมอยากได้”
ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเงียบสงัด
ไร้เสียงตอบรับใดๆ
มีเพียงเก่งที่ก้มหน้าพิงโลงร้องไห้อยู่อย่างนั้น
มีเพียงแสงเทียนเท่านั้นนั้นที่ส่องอยู่บนโต๊ะ
“ฮือ บอกผมหน่อยสิ ฮือ”
แสงเทียงค่อยๆดับจางหายไป
หลงเหลือเพียงเสียงสะอื้นในความมืดเท่านั้น
เก่งยังคงนั่งร้องไห้ไปเรื่อยๆ ทำไมพลังสีขาวนั้นถึงได้มายากเย็นแบบนี้
ทำไมท่านพ่อต้องเล่านิทานเรื่องนั้นให้ฟังด้วย
และทำไมเขาถึงต้องอย่างได้มัน ถึงกับต้องเสียสละขนาดนี้
นานนับชั่วโมง
จนเก่งรู้สึกได้ว่าหัวใจของเขาเริ่มเต้นแผ่วช้าลงแล้ว และอีกไม่นานเขาก็คงไม่ต่างจากโตโน่แต่ก่อนเลย
โหดร้าย และ ไร้หัวใจ
เมือรู้สึกตัวว่าตัวเองได้ตกอยู่ในความมืดนานนับชั่วโมง
แสงสว่างสีขาวก็ค่อยๆเรืองออกมาจากร่างของเก่งเพื่อส่องทาง
ร่างสูงยันตัวขึ้นเช็ดน้ำตาและพร้อมจะออกไปเผชิญโลกอีกครั้ง
เพล้ง!!
เสียงกระจกดังขึ้นจากข้างหลังมาเฟียหนุ่ม จนเก่งรีบหันกลับไปดูทันที
“...”
แสงสีขาวสะท้อนกับโลงแก้ว จนเก่งเห็นศพที่นอนอยู่ตรงหน้าชัดเจน
“...”
เพล้ง!!
เสียงกระจกดังขึ้นอีกครั้ง
ร่างขาวขึงรีบหาเชิงเทียนเพื่อที่จะจุดไฟทันที
“ใครน่ะ!!”
...
“เซน นายหรอ”
...
“ไอซ์ หรือเปล่า หรือว่าจูเนียร์”
ตึก
ตึก
เสียงฝีเท้าของอะไรบางอย่างตรงหน้ากำลังเดินใกล้เข้ามา
ตึก
ผลัก
“คะ คุณ”
เก่งล้มลงทันทีด้วยความตกใจ
ร่างสีขาวที่ยืนตรงหน้าเก่ง
ดวงตาสีทอง ผมสีน้ำตาลเข้ม และผิวขาวซีด
“เจ้า”
ร่างตรงหน้าพูดขึ้นพร้อมชี้มาหาเก่ง ที่ยังคงนั่งตกใจบนพื้นอยู่
“เลิกส่องไฟแยงตาข้าสักที”
สิ้นคำพูดอยู่ไฟที่เสียงใช้ไม่ได้ทั่วท้องห้องก็ถูกเปิดขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์
เก่งยังคงตาค้างนั่งถือเชิงเทียนอยู่อย่างนั้น
“เจ้า ไม่ใช่กันต์นิ เจ้าเป็นใครมาเฟียน้อย”
“มะ มาเฟียน้อย”
“ใช่ เจ้าเป็นใคร”
“ผมชื่อ ชื่อเก่ง และผมไม่ใช่มาเฟียน้อย”
เก่งค่อยๆลุกขึ้นทันที แม้จะตกใจแต่เขาก็เป็นมาเฟียคงไม่กลัวอะไรง่ายๆ
“เก่ง เจ้าเป็นมาเฟียสีขาวนินา โห รูปร่างไม่เลว แล้วคนอื่นๆละ”
“คนอื่นๆ คุณหมายถึงใคร”
“มาเฟียคนอื่นๆไง พี่น้องเจ้า คงไม่พากันทำลายเมืองชั้นใช่มั้ย”
- - - เออไม่ได้ทำลายเลย แค่เผาเมืองกันไปหน่อยเอง
“มะ ไม่ครับ เออคือเดี๋ยวสิ คุณคือมาเฟียบี้ คุณฟื้นแล้ว”
“ใช่ แต่คงได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น เพราะแสงสีขาวของเจ้า ทำให้ข้าตื่น”
“ดีเลย ท่านมาเฟีย ส่งพลังมีขาวมาให้ผมสิ”
เก่งพูดขึ้นหน้าตาตื่นทันที
ในที่สุดก็สำเร็จ
“อ่อ พลังมาเฟียสีขาว มันสุดยอดเลยละ”
“ครับ นั่นแหละครับ ผมอยากได้”
“เจ้าจะเก่งสุดๆไปเลย จะมีทั้งคนรัก มีทั้งมิตรภาพ แถมมีความสุขด้วย”
“ได้โปรดดดด ส่งมากเถอะ”
“ได้สิ งั้นเข้ามาใกล้ๆข้า”
เก่งค่อยๆหลับตาลงแล้วเดินเข้าไปหา
ในที่สุด
เขาจะได้มันมาแล้ว
มีพลังสีขาวที่ทำได้ทุกอย่าง แบบนี้ต่อให้เซนจะหนีเขายังไงก็คงไม่พ้น
ปึก
“โอ้ย”
หน้าผากมนถูกดิ้ดอย่างแรงทันที
“ทำอะไรของคุณเนีย”
“เจ้าคิดว่าข้าจะให้เจ้าง่ายๆอย่างนั้นหรอ มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
เก่งลูบหน้าผากตัวเอย้วยความสงสัย
“ข้อแลกเปลี่ยน”
“ใช่ ข้อแลกเปลี่ยน”
“ทะ ทำไมละ โถ่เว้ย จะเอาไงว่ามา”
“หึหึ ไปหารักแท้ของเจ้ามาให้ข้าดู”
“ระ รักแท้”
เซน
“ใช่ ภายในหนึ่งอาทิตย์ ไปพาเขามาบอกว่าพวกเจ้ารักกันจากหัวใจ”
“ตะ แต่ว่า ผมทำไม่ได้ เขาทิ้งผมไปแล้ว”
“ก็แล้วแต่ละกัน ถ้าเจ้าไม่ทำข้าจะใช้เวลาอันน้อยนิดของข้าไปออกกำลังกับเมืองของข้าซะหน่อย”
บี้ยึดเต็มความสูงก่อนจะบิดไปมา
“อย่านะ! เมืองกำลังซ่อมบำรุงอยู่ คุณไม่มีสิทธิ์”
“ก็ลองหยุดข้าดูสิ เจ้าจะอดได้พลังสีขาวจากข้า สูญเสียเมืองด้วย ว่าไงเก่งจะเอายังไง”
“ได้! ผมจะทำ ผมจะไปตามเซน เค้าคือรักแท้ของผม”
ร่างขาวคว้าเสื้อคลุมลมก่อนที่จะเดินหันหลังฉับออกไป
“เดี๋ยวเก่ง”
“...”
“ภายในหนึ่งอาทิตย์ หากเจ้าทำให้เขาบอกว่ารักเจ้าจากหัวใจได้ ข้าก็จะให้พลังนั้นกับเจ้า ”
“...”
“แต่ถ้าเขาบอกว่าเขาไม่รักเจ้าแล้วละก็.. หึหึ เจ้าต้องชดใช้ด้วยชีวิตของเจ้า”
เฮือก
“ว่ายังไงละเก่ง กล้าพอไหม”
ฝ่ามือขาวกำเข้าหากันแน่นก่อนที่คำพูดสุดท้ายจะถูกเปล่งออกมา
“ผมจะทำ!”
ปัง
เสียงประตูถูกปิดลงพร้อมด้วยรอยยิ้มของบี้
แสงสีขาวค่อยๆเรืองสว่างออกมา
เพล้งๆๆๆ
กระจกจากโลงแก้วมากมายแตกออกทันที
ร่างขององครักษ์สีขาวหลายสิบคนเดินตรงออกมายืนรอรับคำสั่ง
“เตรียมพร้อมเถอะเหล่าผู้พิทักษ์ของข้า พวกเรามีงานสนุกๆทำกันแล้ว”
-----------------------------------------
end part 2
ความคิดเห็น