คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่40 >>ตอนที่1 รักที่ไม่อาจรั้งไว้ได้
ความเดิมตอนที่แล้ว
เก่งเด็กน้อยมาเฟียสีขาว ที่เกิดท่ามกลางสงคราม
สงครามมาเฟียครั้งนั้น จบลงพร้อมกับทิ้งให้เก่งต้องเผชิญโลกเพียงลำพังโดยไร้ซึ่งพ่อและแม่ปกป้องอีกต่อไป
เท่านั้นยังไม่พอเขายังคงต้องกลายมาเป็นผู้นำตระกูลสีขาวตั้งแต่ยังเด็ก โดยมีชีวิตของเซน องครักษ์คนสุท้าย กับจูเนียร์
น้องชาย ให้ต้องดูแลอีกด้วย
เรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมายและดูเหมือนจะจบลงด้วยดี
จนกระทั้งเก่งได้สรภาพกับเซนทั้งหมด ว่าเขาเองคือคนที่อยู่เบื้องหลังสงครามมาเฟียครั้งที่สอง
จุดประสงค์คือการปลดปล่อยพ่อของตัวเองออกมา
และเพื่อที่จะได้รับรู้ถึงที่ซ่อนของพลังสีขาวที่เขาฝันไว้ตั้งแต่เด็ก
แต่เซนกลับรับไม่ได้ ว่าแท้จริงแล้วความรักที่เขาให้เก่งไป เป็นเพียงแผนของเก่งเท่านั้น
แม้จะรักมาเฟียสีขาวสุดหัวใจ แต่สมองที่เต็มไปด้วยความสับสนกลับกำลังปฎิเสธมัน
และความรักครั้งนี้จะลงเอยอย่างไรกันนะ
---------------------
ห้องทดลองใต้ดิน คฤหาสน์สีขาว
ไม่รู้นานเท่าไรแล้ว ที่เก่งยังคงนั่งพิงโลงแก้วไว้แบบนั้น
โลงศพที่ใส่ที่อยู่ของพลังมหัศจรรย์ที่เขาฝันใฝ่จะมาตั้งแต่เป็นเด็ก
ใบหน้าขาวค่อยๆโน้มศีรษะพิงกับโลงแก้ว ดวงตาสีทองเสมองไปยังเศษขวดน้ำยาแมวเหมียวที่เซนปาแตกกระจายเต็มพื้น
พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา
เขาเคยร้องไห้มาแล้วก็หลายครั้ง แต่ว่าครั้งนี้เท่านั้นที่เป็นของจริง
“เก่งงงงงง”
จนกระทั้งเสียงของคนที่คุ้นเคยดังลอดเข้ามา
เก่งรีบปาดน้ำตาทิ้งพร้อมวิ่งออกไปยังลานกว้าง ที่ๆเสียงดังเข้ามา
บางที่แล้วเขาทั้งสองคนที่อยู่ด้วยกัน อาจจะยังพอที่จะเข้าใจกันถ้าเก่งจะขอโทษทุกอย่าง
“เซน”
ลานฝึกเก่า หอกไม้ไผ่ที่ถูกเหลามาอย่างดีถูกเซนปักลงที่กลางสนามต่อสู้
“เซน นี่มันอะไรกัน”
“นาย.. มาสู้กับชั้น!” หอกไม้ไผ่ถูกยกขึ้นชี้หน้าเก่งทันที
“เซน อย่าทำแบบนี้ นายไม่เข้าใจ ชั้นไม่ได้ทำเพราะสนุกหรอกนะ ทุกอย่างก็เพื่อ..”
“เพื่อศพของมาเฟียสีขาวไง นายได้ศพนั้นไปแล้ว แต่ครั้งนี้ชั้นจะเอาความรักของชั้นคืน”
“เซน แต่ชั้นรักนาย”
“ไม่! นายมันเชื่อไม่ได้”
“ถ้าชั้นไม่รักนายแล้วชั้นจะบอกเรื่องทุกอย่างกับนายทำไม ก็เพื่อให้เราเข้าใจกัน ชั้นยอมรับว่าชั้นเป็นมาเฟียทีไม่ดีเหมือนที่
ใครๆคิด แต่เซนหัวใจของชั้นเป็นเครื่องพิสูจน์ ชั้นไม่เคยสูญเสียหัวใจ เหมือนเนส เหมือนโตโน่ ก็เพราะชั้นมีนาย”
“หัวใจ อย่างนั้นหรอ”
น้ำเสียงของร่างบางเริ่มอ่อนลงเพราะความลังเล หรือว่าบางทีเก่งอาจจะรักเขาจริงๆ
“มาเถอะเซน กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น ชั้นจะทำให้นายเป็นมาเฟีย แล้วเราจะมีลูก
ด้วยกัน สืบทายาทมาเฟียสีขาว”
ฝ่ามือขาวค่อยๆยืนออกมาหาร่างบาง
เซนเองยังคงดูลังเล แต่ในมือก็กำอาวุธไว้แน่น
“กะ เก่ง”
“มาเถอะ เซน”
“เก่ง”
กลับไปงั้นหรอ กลับไปหา ไปเป็น ไปมีความสุขเหมือนเดิม เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สีหน้าที่ลังเลของเซนยิ่งทำให้เก่งใจเสียเข้าไปอีก
“เก่ง ชั้นรักนาย อึก แต่ชั้นจะไม่พูดมันอีกแล้ว ชั้นจะไม่เป็นแค่ตัวหมากของตระกูลสีขาวอีก”
“เซน อย่าคิดอะไรโง่ๆนะ”
ฝ่ามือขาวคว้าเข้าที่แขนข้างที่ถือหอกไผ่อยู่ทันที
ร่างบางขืนตัวเอาไว้ก่อนจะพูดต่อ
“ชั้นจะไป! จะไม่อยู่ที่บ้านสีขาวอีก อึก บะ บางทีมันอาจทำให้ชั้นลืมนาย”
“ชั้นไม่ยอมหรอกเซน เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ต้น ถ้าไม่เป็นนายชั้นก็ไม่รู้จะให้ใครมีลูกได้ มีแต่นายที่ดื่มยานั่น.. ”
เพียะ!!
คำพูดทั้งหมดหายไปพร้อมกับแรงตบจากผ่ามือบาง
ร่างขาวที่พึ่งจะรู้สึกตัวค่อยๆลูบลงที่ใบหน้าของตัวเอง แม้จะไร้ซึ่งความเจ็บปวดทางกาย
แต่สำหรับหัวใจของเขาแล้ว มันช่างแสนเจ็บปวด
“อึก ฮือ สุดท้ายนายก็สนแต่เรื่องของตัวเอง ชั้นนึกว่ายานั้นเป็นยาที่ทำจากความรักของนาย ชั้นดื่มมันทุกวันเป็นสิบปี
สุดท้ายมันก็ ยาที่จะเปลี่ยนร่างชั้น เพื่อให้มีลูกให้นาย ฮือ”
“ซะ เซน.. ”
เคร้งๆ
กระบอกไม้ไผ่ถูกทิ้งให้ร่วงลงสู่พื้น
มีเพียงเสียงของลมที่เคล้าไปกับเสียงสะอื้นของเซน
ทั้งสองคน ไม่มีคำพูดอะไรเอยออกมาอีกเลย
เก่ง ยอมรับ เขาทำอย่างที่เซนพูดจริงๆ และเขาก็ยอมรับ ว่าเขาก็รักเซนจริงๆ
ส่วนเซนก็รักมาเฟียตรงหน้าไม่ต่างกัน แต่เขากลับทำตามหัวใจไม่ได้
ไม่มีใครทำใจได้
มือขาวปล่อยออกจากต้นแขนเซนแล้ว พร้อมกับร่างบางที่ค่อยๆเดินหันหลังให้เก่ง
“เซน แค่นายได้อาบพลังสีขาวของชั้นอีกแค่ครั้งเดียว นายจะกลายเป็นมาเฟียเหมือนชั้น เรารักกัน นายจะให้อภัยชั้นไม่ได้
เลยหรอ ” คำพูดของร่างสูงที่นั่งหมดแรงบนพื้นแผ่วเบาลง มันสั่นเครือและแสนเบาบาง
ราวกับความหวังของเก่งนั้นหมดลงแล้ว
“ฮือ ชั้นขอโทษนะเก่ง ละ ลาก่อนนะ”
มาเฟียที่รักของชั้น
----
--
-
ท่าเรือทางใต้
ครื่นน
เสียงของทะเลกำลังโหมกระหน่ำอย่างหนักและดูเหมือนจะยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
เหล่าชาวเรือมากมายกำลังคอยช่วยกันพยุงตัวเรือไว้ ราวกับเมฆฝนกำลังจะตั้งเค้ามา
เซนกระชับสัมภาระของตัวเองแน่น
เขามาได้ทันในท่าเรือเที่ยวสุดท้ายพอดี
“โอโห้ พายุลูกใหญ่เลยนะนั่น” ลูกเรือร่างยักษ์จับเสาเรือไว้แน่น ป้องมือขึ้นมองท้องฟ้า
“โห ลูกพี่ออกมาดูสิ ท่าทางจะมาทางฝั่งตะวันตก”
และดูเหมือนการเตรียมออกเรือครั้งนี้จะครึกครืนเป็นพิเศษ เมื่อทุกคนเห็นบางอย่างบนท้องฟ้า
“ไหนๆ ส่งกล้องมาสิ” กัปตันชายแก่ค่อยๆก้าวเยื่องออกมาพร้อมส่องกล้องหาก้อนพายุที่ว่า
“นั่นไม่ใช่พายุ”
“อะไรนะ ลูกพี่ ไม่ใช่พายุ”
“ใช่ มันคือแสงออโรร่า พวกเรารีบออกเรือเลย ขืนอยู่ต่อได้เจอพายุแน่”
“ครับกัปตัน”
จนกระทั้งเรือข้ามเกาะ แล่นออกจากท่าเรือพร้อมด้วยลูกเรือเพียงหยิบมือเท่านั้น
สถานที่ข้างหน้านั้นคือเกาะเล็กๆที่เงียบสงบ
และเป็นที่ๆเซนจะได้ลืม
ลืมว่าครั้งหนึ่งเขาได้รักใครอีกคนมากแค่ไหน
“ลาก่อนนะเก่ง ลาก่อนนะ ทุกคน”
เรือแล่นออกมาไกลแล้วพอสมควรพร้อมฟ้าที่มืดลง
และพอที่จะเห็นเมืองบ้านเกิดเป็นเพียงส่วนเล็กๆในสายตาเท่านั้น
ท้องฟ้าก็ดูแปลกไปจนผู้โดยสารรอบข้างเริ่มจับกลุ่มคุยกัน
แต่เซนก็ไม่สนใจ เขาค่อยๆก้มหน้าลงกอดสัมภาระของตัวเองพร้อมปล่อยให้หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงมาอย่าห้ามไม่ได้
ซ้อนเสียงสะอื้นด้วยเสียงคลื่นที่พัดโหมเข้ามา
และหวังว่าหัวใจของเขาจะสามารถเยียวยาตัวเองได้
โดยไม่ต้องใช้น้ำยาแมวเหมียวที่มักเคยติดตัวไว้
ยาที่อีกคนบอกว่ารักษาทุกอย่าง ยาที่เก่งเคยให้เขาไว้
ยาที่หลอกว่าทำมาจากความรัก
----------------------------------------------
ความคิดเห็น