ตอนที่ 31 : เดือนที่ 30 : พระจันทร์แสนไกล
UNISTAR ☽ เดือน.ล่อง.หน ☽
- เดือนที่ 30 : พระจันทร์แสนไกล -
(เครดิตภาพ : TimeAndDate.com)
ผมไม่เข้าใจพี่อิน และผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน
เมื่อเราต่างเข้ามาอยู่ในลิฟต์ พี่อินปล่อยมือผม และเราไม่ได้พูดอะไรกัน
ช่วงเวลาที่เดือนที่ตกดินกับเดือนล่องหนผู้ค้างฟ้าอยู่ด้วยกันในขณะนี้ มีเพียงความเงียบงัน
ข้างนอกมืดค่ำแล้ว อันที่จริง ควรเป็นเวลาที่ผมต้องไปหาข้าวเย็นกิน กลับหออาบน้ำ และอ่านหนังสือ แต่ตอนนี้ผมกลับไม่รู้สึกหิว และยังไม่รู้สึกอยากกลับ
เดือนไร้ตัวตนอย่างผม ได้เพียงเดินตามเดือนล่องหนคนนี้ไปเรื่อยๆ ผมไม่ได้คิดอยากทำอะไร และไม่มีจุดหมายอื่นใด นอกจากเดินตามพี่อินไปเท่านั้น
เนื่องจากค่ำแล้ว อีกทั้งผมก็ไม่ได้แต่งหน้าทำผม ตอนนี้ผมเป็นแค่วินธรรมดาจืดจางคนหนึ่ง ส่วนพี่อินนั้นคือเดือนล่องหน หากไม่คิดปรากฎตัว ก็ไม่มีใครเห็น
ผมนึกสงสัยว่าพี่อินจะพาผมไปไหน เพราะพี่อินเพียงเดินนำไปเรื่อยๆ ออกไปนอกเขตมหาวิทยาลัย โดยที่ไม่ได้พูดอะไร วันนี้รอบนอกมหา’ลัยมีตลาดนัดกลางคืน ร้านค้าขายของกิน และสารพัดของอื่นๆ อีกมากมาย ผมก็เดินตามพี่อินและเดินดูตลาดนัดไปพลางๆ ตอนนี้คนก็เยอะพอสมควร แต่ก็ไม่มีใครสังเกตพี่อินกับผม
ตอนแรกผมคิดว่าพี่อินตั้งใจพาผมมาดูตลาดนัดหรือเปล่า แต่ปรากฎพี่อินกลับเดินผ่านไปเฉยๆ โดยไม่หยุดมองอะไรด้วยซ้ำ พอห่างจากตลาดนัดสักระยะ พี่อินก็เดินเข้าร้านสะดวกซื้อที่อยู่ตรงตึกแถว ผมก็เลยเดินตามไปด้วย
“เอ่อ พี่อินจะซื้ออะไรเหรอครับ” ผมถามเบาๆ
“อาหารแมว” พี่อินตอบสั้นๆ ขณะเดินไปตรงชั้นวางที่มีอาหารสัตว์เลี้ยง
“อ๋อ..” แล้วผมก็นึกได้ ตอนที่พี่อินมาห้องพี่วายุ พี่อินบอกว่าอาหารแมวหมด ให้ไปซื้อเป็นเพื่อนหน่อย แสดงว่าพี่อินจะมาซื้ออาหารแมวอย่างที่พูดจริงๆ สินะ
แต่ร้านมันก็อยู่ไม่ไกลนี่นา เดินก็ไม่ลำบากด้วย ทำไมพี่อินถึงต้องให้ผมไปเป็นเพื่อนล่ะ ผมพยายามคิด แต่ก็หาเหตุผลไม่ได้ สรุปว่าช่างเถอะ เลิกคิดดีกว่า
“ทูน่าหรือแซลม่อนดี” พี่อินถามความเห็นผมว่าจะเอาอาหารแมวรสไหน
“เอ่อ...” ผมไม่เคยเลี้ยงแมวเลยตอบไม่ถูก “แล้วปกติแมวพี่อินชอบรสไหนเหรอครับ”
“ไม่รู้สิ” พี่อินตอบมึนๆ “ไม่เคยถาม”
“หา...” ผมกะพริบตาปริบๆ
พี่อินครับ! ถ้าพี่อินถาม และแมวมันตอบได้ มันก็ไม่ใช่แมวแล้ว!
“เอ่อ...” ผมลองเปลี่ยนคำพูด “แล้วแมวพี่อิน ท่าทางชอบกินอันไหนมากกว่ากันเหรอครับ”
“ไม่แน่ใจ” พี่อินก็ยังตอบมึนๆ “เห็นกินหมด”
“เอ่อ…” ทำเอาผมเกาหัว เพราะไม่รู้จะช่วยเลือกอย่างไรดี
“พี่อินซื้อไปสองรสก็ได้นะครับ” ผมลองเสนอทางออก “ให้แมวกินสลับกันก็ได้”
“อ่ะ นั่นสิ” พี่อินเหมือนเพิ่งนึกได้ ก็เลยหยิบอาหารแมวทั้งสองถุงไปจ่ายเงิน จากนั้นผมกับพี่อินก็เดินออกมาจากร้านด้วยกัน
เนื่องจากไฟนอกร้านค้าค่อนข้างสว่าง ระหว่างที่เดินอยู่ พี่อินก็เลยจ้องเสื้อยืดผมอยู่นานมาก ทำให้ผมต้องก้มลงมองเสื้อตัวเอง ตอนแรกผมเข้าใจว่าเสื้อมันเลอะ แต่ตอนนี้เสื้อมันก็สะอาดดีนี่นา เสื้อยืดสีม่วง หลวมนิดเดียว เป็นลายสกรีนต้นหวาย และตัวอักษรคำว่า ‘ด้อมหวาย’
“ไม่ชอบเสื้อนี้” จู่ๆ พี่อินก็วิจารณ์เสื้อผมเฉย
“เอ่อ” ผมเลยรีบพูดขึ้น “เสื้อตัวนี้เป็นของพี่วายุ ผมยืมมาเฉยๆ เดี๋ยวก็เอาไปคืนครับ”
พี่อินมองเสื้อผมแล้วก็ไม่พูดอะไร ระหว่างเดินกลับผ่านตลาดนัด ก็มีร้านขายเสื้ออยู่มากมาย ตอนแรกผมคิดว่าพี่อินจะรีบกลับไปให้อาหารแมว แต่ปรากฎพี่อินกลับหยุดอยู่ที่ร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายราคาย่อมเยาว์
“เท่าไหร่ครับ” พี่อินชี้ไปที่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีเทาเข้ม
“199 บาทครับ” คนขายตอบ ซึ่งพี่อินก็ไม่ได้ถามหรือต่อราคา หยิบเงินมาจ่ายตังค์ทันที
“ไม่ต้องใส่ถุง” พี่อินบอกคนขาย รับเสื้อตัวนั้นมาพิจารณา แล้วก็ส่งให้ผม
“ใส่” พี่อินพูดสั้นๆ ทำให้ผมอ้าปากค้าง
“เอ่อ..” ผมสับสน “พี่อินให้ผมเหรอครับ”
“อืม” พี่อินพยักหน้า “ดึกแล้ว อากาศเย็น”
“เอ๋ มันก็ไม่ได้เย็นมาก ไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมรู้สึกเกรงใจ และงงว่าอากาศไม่เห็นเย็นตรงไหน
“ซื้อมาแล้วนะ” พี่อินมองดูเสื้อในมือ ไม่รู้ทำไมคำพูดของพี่อิน ทำให้ผมรู้สึกว่าถ้าผมไม่ยอมใส่ พี่อินจะเสียใจ
“ครับ ใส่ก็ได้ครับ” ผมเลยรีบรับมาใส่ทับเสื้อลงไป
“ติดกระดุมด้วย” พี่อินมองเสื้อผม
“อ่อ ครับ” ผมตอบยิ้มแห้งๆ
ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าพี่อินทำไมถึงยอมลงทุนซื้อให้ผม
เพราะแค่ไม่อยากเห็นคำว่าด้อมหวายนี่เอง...พี่อินคงไม่ชอบเสื้อตัวนี้ของพี่วายุจริงๆ
แต่เสื้อตัวนี้ที่พี่อิน...ก็เป็นเสื้อสีเทา...สีประจำด้อมกะทิด้วยสิ
พี่อินอยากให้ผมเข้าด้อมใช่มั้ยนะ หรือผมจะคิดเยอะไปเอง
ในที่สุดผมกับพี่อินเดินกลับมาถึงที่หอ ตอนแรกผมคิดว่าพอซื้ออาหารแมวเสร็จ พี่อินคงจะให้ผมกลับหอตัวเอง ทว่าพอผมจะขอตัวกลับก่อน พี่อินกลับตอบว่า
“ไม่ไปให้อาหารด้วยกันเหรอ”
คำชวนกึ่งขอร้องของพี่อิน ทำให้ผมไม่สามารถปฏิเสธได้เลย
ผมได้เข้ามาในห้องพี่อินอีกครั้ง ในห้องพี่อินยังคงสะอาดและเรียบร้อยเหมือนเดิม ถ้าเทียบกับห้องพี่วายุก็คงราวท้องฟ้ากับปากเหว
พี่อินเอาถุงอาหารแมวมาวางเก็บ แล้วแบ่งบางส่วนเทใส่ชาม พี่อินเปิดประตูระเบียง ผมกับพี่อินก็เดินออกไปด้วยกัน
อากาศบนระเบียงของห้องพี่อินนี้ เย็นกว่าข้างล่างเล็กน้อย ทำให้ผมรู้สึกดีใจที่ได้ใส่เสื้อที่พี่อินซื้อมา
“ถือหน่อย” พี่อินฝากจานอาหารแมวไว้ที่ผม จากนั้นก็มองๆ นอกรั้วระเบียง
“ลาย” พี่อินเรียกสั้นๆ “ลาย ลาย”
ตอนแรกผมคิดว่าพี่อินบ่นลายอะไร แต่พอเรียกซ้ำผมก็รู้ทันทีว่าเป็นชื่อแมว
แม๊วววว...
เจ้าแมวตัวนั้นโผล่มาแล้ว มันกระโดดเข้ามายืนตรงระเบียงพร้อมร้องเสียงออดอ้อน ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่อินถึงตั้งชื่อว่าลาย เพราะมันเป็นแมวที่มีลายสามสี
แต่พี่อินจะตั้งชื่อให้มันสร้างสรรค์กว่านี้ก็ได้นะ ไม่จำเป็นต้องตั้งตามลักษณะมันตรงเป๊ะแบบนั้นก็ได้ อย่างหมาขาวตัวนั้นก็ชื่อขาว แมวลายก็ชื่อลาย
ดีนะที่ผมมีชื่ออยู่แล้วว่าวิน ไม่งั้นพี่อินอาจเรียกว่า ‘จืด’ ไปแล้ว
“หิวยัง” พี่อินถามแมว ซึ่งมันก็มาเลื้อยๆ ไถๆ รอบขาพี่อิน พี่อินย่อตัวลงลูบคางมันเบาๆ มันก็นอนแผ่ให้พี่อินเกาพุง
เจ้าแมวนี้มันกำลังอ่อยพี่อินอยู่ ผมหน้ามุ่ยเล็กน้อย
“พี่อินรู้มั้ยครับว่า แมวสามสีทุกตัวเป็นแมวตัวเมีย” ผมเคยอ่านเจอมา โครโมโซมของแมวที่กำหนดสีได้คือโครโมโซม x เท่านั้น ดังนั้นแมวตัวเมียซึ่งมีโครโมโซม xx จึงสร้างสีได้สามสี ในขณะที่ตัวผู้เป็นโครโมโซม xy
“เหรอ” พี่อินมองเจ้าลายเหมือนเพิ่งรู้ ระหว่างที่เกาพุงแมวก็สังเกตไปด้วย
“จริงด้วย ไม่มีตรงนั้น”
คำพูดพี่อินทำให้ผมหน้าขึ้นสี เดี๋ยวนะ ไม่มีตรงนั้นของพี่อินคืออาร๊าย
แม๊วววว...
เจ้าแมวคงไม่ชอบให้วิจารณ์เพศตัวเอง ก็เลยร้องโวยวาย พลิกตัวกลับมา แล้วเอาหัวมาไถพี่อินแทน
“น่ารักจัง” พี่อินชมเจ้าแมว ทำให้ผมนิ่วหน้า แล้วเผลอพูดโดยไม่ได้ตั้งใจ
“พี่อินครับ ผมกับเจ้าลาย ใครน่ารักกว่า”
พอถามเสร็จก็แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเอง นี่ผมถามบ้าอะไร ผมกำลังหึงแมวหรอกหรือ แต่ถึงจะอายตัวเอง มันก็อยากรู้อยู่ดี ผมก็เลยมองพี่อินอย่างมีความหวัง
พี่อินที่กำลังลูบหลังเจ้าแมวก็หยุดชะงัก พี่อินมองผมพลางพิจารณา
“ไหนร้องเหมียว” พี่อินเอ่ย
“ครับ?” ผมกะพริบตาปริบๆ
“ร้องแล้ว จะบอกได้” พี่อินตอบหน้านิ่ง
“เอ่อ...” ทำเอาผมอึ้งไปเลย
พี่อินให้ผมร้องเลียนแบบแมว ถึงจะเทียบได้เหรอ
ผมไม่รู้ว่าพี่อินแกล้งผมมั้ย แต่พอเห็นเจ้าลายมันหันมามองผมตาแป๋ว ผมก็รู้สึกเหมือนถูกท้าทาย เลยไม่อยากจะแพ้แมว
ผมเลยตัดสินใจทำสิ่งที่น่าอายที่สุดในชีวิต
“ม…เหมี๊ยววว...” ผมร้องเสียงสูงเบาๆ แล้วทำมือกำๆ ขยับท่าแมวไปด้วย พอร้องเสร็จก็รู้สึกอายมาก จนอยากมุดแผ่นดินหายไปให้รู้แล้วรู้รอด
ส่วนพี่อินจากเดิมที่หน้าเรียบเฉย จู่ๆ ก็หัวเราะเสียงดังมาก จนดวงตาแทบจะยิ้มตาม ผมเผลอมองพี่อินแล้วก็ตกอยู่ในภวังค์ทันที พระจันทร์ยิ้มอีกแล้ว ทำไมถึงได้น่าหลงใหลขนาดนี้
ผมไม่รู้ว่าผมเผลอจ้องพี่อินนานแค่ไหน จนกระทั่งเจ้าลายมันร้องแม๊ว...แม๊ว แล้วมองอาหารในมือผม
“ลายหิวแล้วสิ” พี่อินทักขึ้นมา ทำให้ผมนึกได้ ก็เลยวางจานอาหารแมวลงไป เจ้าลายก็มากินอย่างเอร็ดอร่อย
จริงสิ ผมร้องเหมียวแล้วนะ แต่พี่อินเอาแต่หัวเราะ ไม่เห็นตอบเลยว่าใครน่ารักกว่า
“พี่อินครับ สรุปใครน่ารักกว่า” ผมทวงถามออกไป จริงๆ ก็ไม่ได้คาดหวังว่าพี่อินจะตอบหรอกนะ แต่ก็คิดไม่ถึงว่า
“วินอยู่แล้ว” พี่อินตอบขณะเงยหน้ามองพระจันทร์ ไม่ได้มองผม
แต่คำตอบพี่อินทำให้หน้าผมร้อนฉ่าทันที
พี่อิน...บอกว่าผมน่ารักกว่าแมวเหรอ ผมรู้สึก...ดีใจและอายในคราวเดียว
ดีใจที่ชนะแมวงั้นเหรอ...
แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ พี่อินก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“ถ้าขออยู่แบบนี้ต่อไป จะเห็นแก่ตัวมั้ย” พี่อินหันมาถามผม จากเดิมที่พระจันทร์เพิ่งยิ้ม กลับเปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่งเครียดจริงจัง ทำให้ผมต้องปรับอารมณ์อยู่ไม่น้อย
“พี่อินพูดเรื่องอะไรเหรอครับ” ผมคิดตามไม่ทัน เพราะพี่อินเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน
“ขอเวลาได้มั้ย” พี่อินยังคงพูดต่อไปโดยไม่มองผม
ผมพยายามคิดตามที่พี่อินพูด
“พี่อินหมายถึง...เรื่องของผมกับพี่อินเหรอครับ” ผมถามเสียงไม่หนักแน่น เพราะผมกลัวเหลือเกินที่จะเอ่ยถึงเรื่องนี้อีก
“อืม” พี่อินพยักหน้าเบาๆ
ผมหายใจหนักหน่วง รู้สึกทั้งกังวล อึดอัดใจ และคาดหวัง
พี่อินขอเวลาคิดเรื่องของผมกับพี่อินงั้นเหรอ หมายความว่าพี่อินยังไม่ได้ปฏิเสธผม ผมยังมีความหวังอยู่งั้นเหรอ หรือพี่อินหมายถึงว่าตอนนี้กำลังลำบากใจที่ได้เจอผม ขอเวลาทำใจที่จะปรับตัวแล้วจะกลับมาเป็นพี่น้องรหัสเหมือนเดิม โดยไม่มีเรื่องติดค้างใจ
ผมไม่รู้ว่าพี่อินหมายถึงเรื่องไหนกันแน่ แต่ผมไม่ขอทำให้พี่อินลำบากใจไปมากกว่านี้
“ยังไงผมก็จะเป็นน้องรหัสของพี่อินเสมอนะครับ” ผมจึงเลือกคำพูดที่คิดว่า คงทำให้พี่อินรู้สึกสบายใจมากที่สุด
ถึงแม้ใจลึกๆ ผมไม่ได้อยากเป็นแค่น้องรหัสก็ตาม
พี่อินหันกลับมาสบตากับผม แววตาช่างดูแปลกประหลาด
“วินเข้าใจหรือเปล่า” พี่อินถามผม
“เข้าใจเหรอครับ” ผมงงว่าพี่อินถามเรื่องไหน
ทว่าพี่อินกลับเงียบไป แล้วแหงนมองพระจันทร์เหมือนเดิม ไม่ได้มองผมอีก
“ไม่เป็นไร” พี่อินเอ่ยเบาๆ ไม่แน่ใจว่ากำลังพูดกับพระจันทร์หรือกับผมอยู่กันแน่
“ถ้าอยากเป็นยูนิสตาร์ ไม่ต้องเข้าใจก็ได้”
พอพี่อินพูดแบบนี้ ผมจึงได้แต่เงียบ
“ที่ผ่านมา...ขอโทษนะวิน” พี่อินพูดเสียงแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน
ผมเคยแอบหลงคิดไปว่า ผมอาจเป็นคนที่เข้าใจพี่อินดีที่สุด
แต่ความจริงแล้ว ผมอาจไม่เคยเข้าใจพี่อินจริงๆ เลยก็ได้
น่าแปลกเหลือเกิน ทั้งที่ผมได้มีโอกาสอยู่ใกล้พี่อินมากกว่าใคร แต่ในวันนี้ผมกลับไม่สามารถเข้าถึงความคิดของพี่อินได้เลย
ผมมองตามสายตาพี่อิน ท้องฟ้าวันนี้กระจ่างใส มีเมฆอยู่เบาบาง แต่ก็ยังสามารถเห็นพระจันทร์ได้ชัดเจน พระจันทร์ในวันนี้เต็มดวงงดงาม
เมื่อมองจากดวงจันทร์มุมนี้ มันช่างเห็นเด่นชัด ส่องสว่างสดใส เหมือนเพียงอยู่ใกล้ แต่ความจริงกลับแสนไกล
หากเมื่อเอื้อมมือออกไป ก็คว้าได้เพียงอากาศ
☽☽☽☽☽☽☽☽☽
Writer's Talk
ดีใจเห็นมีผู้อ่านลองไปกินรากันมาดูด้วย 555 อร่อยมั้ยคะ แหะๆ ><
ผู้อ่านถามว่าเรื่องนี้อีกกี่ตอนจบ จริงๆ ก็อีกไม่นานแล้วนะคะ ตามทรีตที่วางไว้อีกประมาณ 7-8 ตอนก็น่าจะจบแล้วล่ะค่ะ งือ ใจหายเนอะ แต่เราก็ตั้งใจว่าจะเขียนตอนพิเศษเยอะๆ ยังไม่แน่ใจว่าจะมีกี่ตอนดี แต่คิดว่ามากกว่า 5 ตอน ฮ่า แล้วก็ถ้าอัพจบเรื่องนี้เมื่อไหร่ เราก็จะเตรียมอัพพี่วายุ เดือนครึ่งเสี้ยว ต่อนั่นเอง โปรเจ็คนี้อ่านกันให้ยาวนานเลยเนอะ 5555555
(แล้วถ้าอัพพี่วายุจบล่ะ....ก็มีอีกเรื่องที่ต่อคิว คือ พี่ซี~ ฮ่า ฝากติดตามกันยาวๆ เลยน้า)
UNISTAR ☾ เดือน.ครึ่ง.เสี้ยว ☾
https://my.dek-d.com/colourfulearth/writer/view.php?id=1764060
ขอบคุณผู้อ่านมากๆ เลยนะคะที่ติดตาม ขอบคุณทุกคอมเมนท์มากๆ เลยนะคะ รักผู้อ่าน ดีใจมากๆ เลย
ขอบคุณภาพแฟนอาร์ตทุกคนที่ส่งกันมาด้วยน้า สวยๆ ทุกภาพเลย~~ รัก <3 <3 <3
ภาพนุ้งวินกับพี่อินกลางสายฝน งืออ และ ภาพพี่วายุชวนน้องกินราในห้องรกๆ 555 จากคุณ Nuchy02
วิน : งื้ออ พี่อินมาด้วย วินดีใจมากเลย หวาา มีรูปกินราด้วยยยย วินมีความสุขมากเลย ขอบคุณที่วาดมาให้
วายุ : ฟาร์ตอะไรเอ๋ย สวยที่สุด ฟาร์ตแอน แฟนอาร์ตที่ผู้อ่านวาดมาให้ไง 55555 อย่าลืมมากินรานะครับ อร่อยจริง ข้าวโพดฟิต คอร์นเฟิร์ม
อิน : สวยครับ ขอบคุณมากครับ แต่รูปรา...ไม่ชอบ
พี่วายุสุดหล่อมุกแป้กของเรา 555555 จากคุณ KriX2
วายุ : ดีใจจังครับ มีฟาร์ตแอนผมด้วย 555 แบบนี้เปลี่ยนผมเป็นพระเอกเรื่องเดือนล่องหนเลยดีมั้ย ฮ่าๆ ขอบคุณมากครับ หวยโคตรซาด วาดโคตรสวยครับ
พี่อินคนขี้หึง จากคุณ Duck Wan
วิน : พี่อิน...ห...หึง O//////////O
อิน : อืม...หึง
พี่อินกับนุ้งวินสวีทหวานกันนน จากคุณ Alizs
วิน : หวาาา นั่งอยู่กับพี่อิน งือ เขินจัง พี่อินจับมือด้วย O////O
อิน : นุ่มแหะ...
วายุนุ้งวินเอวลอย กรี๊ดดด ระวังคนหึง 555 กับ ซี และพีดีกวางจ้า จากคุณ Kamonthip Zee Sea Ratubon
วิน : หวาๆ วินใส่ชุดเอวลอย หวาๆ เขินแล้วน้า O///////O
อิน : ไม่ชอบ...//ดึงเสื้อลงมาปิด
วายุ : มันก็ออกจะหวิวๆ เซ็กซี่ดีนะ
นที : ไอ้ตี๋ หุ่นมึงก็ไม่ได้ดี ยังจะไม่อายฟ้าอายดิน
วายุ : หุ่นกูไม่ดีตรงไหน ออกจะฟิตเฟิร์ม
นที : ถ้าดีต้องแบบกูนี่ อ่ะมึงดู //ดึงเสื้อขึ้นโชว์กล้ามท้อง
วายุ : กูไม่มอง กูไม่อยากดูพุงหมา //พูดไปงั้น แต่รู้ว่าหุ่นตัวเองสู้ไม่ได้
ซี : ฮ่าๆ ได้ลงภาพเดียวกับพีดีกวางด้วย อ่ะ...ผู้วาดก็ชื่อซีเหมือนกันเหรอครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ^^
กวาง : ขอบคุณมากเลยครับที่วาดมาให้ วาดได้น่ารักทุกรูปเลยครับ
-------------------------------
แฮชแท็กประจำเรื่อง #เดือนล่องหน
Twitter : @colourfulearth ใช้ชื่อว่า L.Loklalla จ้า
Facebook Page : EarthLok - ล.โลกลัลล้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่อินอ่ะ พูดกับน้องเยอะๆกว่านี้หน่อยสิ
น้องแปลเองทั้งหมดไม่ได้นะคะ
เนี่ย...น้องเข้าใจผิดเลย
ต้องบอกนะ คิดอะไรอยู่ก็บอกน้องงงง
เกิดเป็นพี่อิน ก็ไม่ง่ายนะ
แงงงงงง ถ้าพี่อินไม่พูดน้องก็ไม่เข้าใจนะ TT