คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปรากฏตัว
วันนี้เป็นเช้าวันเสาร์ที่สดใสต้อนรับเดือนมีนาคมได้เป็นอย่างดี และใครหลายๆในชีวิตเด็กมัธยมอาจจะปิดเทอมไปแล้ว และก็คงจะเที่ยวเล่นหรือเรียนพิเศษตามประสาวัยรุ่นทั่วไป แต่สำหรับเคนไม่ใช่ ครอบครัวของเค้ายากจนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ทุกๆวันเค้าจะต้องทำงานพิเศษในร้านอาหารแห่งหนึ่งเพื่อลดภาระของตัวเองให้กับพ่อแม่ ไม่เว้นแม้กระทั่งปิดเทอม
เคน หรือ กรภพทร์ สัญญนีย์ หนุ่มน้อยวัยแรกแย้มอายุ 15 ปี หน้าหวานเหมือนกับผู้หญิง ด้วยผมสีดำขริบ ริมฝีปากสีชมพูสดใส ดวงตากลมโตเหมือนกระรอก รูปร่างที่ผอมบางและดูเหมือนว่าถ้ากระแทกอะไรแม้แต่ซักนิดเดียวอาจจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆได้
" น้องสาว! น้องสาวคนสวยคนนั้นน่ะ มาทางนี้หน่อยซิ! " เสียงของจิ๋กโก๋พวกหนึ่งเรียกเค้า แต่เค้าก็ไม่ได้หันไปสนใจ ก็ไอ้พวกนั้นเรียกน้องสาวนี่นา แล้วตัวเค้าก็เป็นผู้ชาย
" เฮ้ย! สวยแล้วทำเป็นหยิ่งเหรอ!? " ผู้ชายคนหนึ่งในบรรดาจิ๋กโก๋โมโห ว่าแล้วก็เดินดุ่มๆไปฉุดข้อมือของเคน " สวยแล้วทำเป็นหยิ่งเหรอจ๊ะน้องสาว!? "
" เฮ้ย! ปล่อยผมน่ะ " เคนตกใจ พยายามจะแกะข้อมือของจิ๋กโก๋ออก แต่ดูท่าจิ๋กโก๋คนนี้จะดมกาวบ่อย ก็มือเหนียวยังกับกาวเลย แกะยังไงก็แกะไม่ออก
" ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย! " เคนตะโกนขอความช่วยเหลือในร้าน แต่ดูจากท่าทีแล้วทุกคนไม่แหยแสหรือสนใจเลยแม้แต่น้อย จะทำไงได้หล่ะ ก็จิ๋กโก๋พวกนี้น่ากลัวจะตาย ไม่มีใครกล้ายุ่งหรอก
" ไปกับพี่มั้ยน้อง เดี๋ยวพี่จะพาขึ้นสวรรค์ไปแบบกู่ไม่กลับเลย " ว่าแล้วไอ้จิ๋กโก๋ก็ลากเคนไปจนถึงหน้าประตูร้าน เคนพยายามรั้งเอาไว้ แต่ก็ไม่ได้ผล ก็แหม ตัวเล็กนิดเดียว จะไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนหล่ะ
" หยุดเดียวนี้น๊ะ! " เสียงเหี้ยมเกรียมของใครบางคนดังขึ้น จิ๋กโก๋หยุดหันออกไปมองคนที่ยืนอยู่นอกร้าน เป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ใส่เสื้อนอกผูกเน็คไทธ์ ดูแล้วน่าจะเป็นผู้ดี
" นายมายุ่งอะไรกับคนที่เค้าเป็นแฟนกันห๊ะ! " จิ๋กโก๋คนนั้นปล่อยเคนแล้วเดินเข้าไปกระแทกผู้ชายคนนั้นเป็นการท้าทาย
" ขอโทษนะ นายคงจะเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า เด็กคนนั้นเค้าเป็นคู่หมั้นของฉัน! " พอผู้ชายคนนั้นพูดเสร็จก็มีชายชุดดำราวๆ 4-5 คนถือปืนอยู่ด้านหลังโผล่ออกมาจากด้านหลัง
" เอ่อ...ขอโทษครับ ผมคงจะเข้าใจผิดไป คงจะหน้าเหมือนกันน่ะครับ " เมื่อจิ๋กโก๋เห็นชายชุดดำที่ถือปืนก็รีบพาพวกเผ่นหนีออกไปจากร้านนั้น ทำให้เคนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรงงเป็นไก่ตาแตก
" เอ๋? เอ่อ...ขอบคุณมากครับที่ช่วยผม " เคนรีบกล่าวขอบคุณผู้ชายคนนั้น แต่ก็ยังงงไม่หายเท่าไหร่ คู่หมั้นยังงั้นเหรอ!? ช่างเป็นมุขที่ฝืดจริงๆ
" สวัสดีเคน! " เสียงเหี้ยมเกรียมของผู้ชายคนนั้นเมื่อกี้ ในตอนนี้กลับดูสดใสและเอ่ยขึ้นเป็นการทักทาย เคนตกใจที่ผู้ชายคนนั้นรู้จักชื่อของเค้า
" เอ๋? คุณรู้จักผม " เคนทำหน้างงๆแล้วจ้องมองไปยังผู้ชายคนนั้น เคนเพิ่งจะสังเกตว่าผู้ชายคนนี้ผิวขาว ผมสีดำน้ำเงิน น่าจะสูงราวๆ 185 เซนติเมตรเห็นจะได้ ส่วนเรื่องหน้าตาถือว่าหล่อมาก เป็นดารานายแบบได้สบายๆเลย
" อะไรกัน ลืมหน้าคู่หมั้นที่ไม่ได้เจอกันแค่ 7 ปีไปแล้วเหรอ? " ผู้ชายคนนั้นถวายคำนับแล้วจับข้อมือของเคนขึ้นมาจูบเบาๆราวกับว่าเจ้าชายกับเจ้าหญิง ซึ่งถ้าเกิดใครได้เห็นก็ต้องคิดยังงั้นแน่นอน
" เฮ้ย! คุณจะบ้าไปแล้วเหรอ!? " เคนตกใจ ก็แหงซิ คู่หมั้นอะไรกัน เค้าไม่เคยมีซักกะหน่อย ที่สำคัญ เค้าเป็นผู้ชายน่ะ จะมีคู่หมั้นเป็นผู้ชายด้วยกันได้ยังไง
" เอ๋? ทำไมจะไม่ได้หล่ะ ก็เรา 2 คนรักกันนี่นา " ผู้ชายคนนั้นว่าแล้วก็ทำหน้างอน ทำเอาเคนงงเข้าไปใหญ่ ให้ตายเถอะโรบิ้น นี่มันอะไรกันเนี่ย
" คุณคงเข้าใจอะไรไปผิดแล้วหล่ะครับ ผมชื่อเคนก็จริง แต่ผมเป็นผู้ชายน่ะครับ " เคนพูดแล้วก็หัวเราะนิดหน่อย แต่ทำเอาผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้ายิ้มกระย่อมอย่างพอใจ
" เคน นายจำไม่ได้เหรอ นี่พี่นนท์น่ะ " ผู้ชายที่ชื่อว่านนท์พูดพลางหยิบประเป๋าตังค์ออกมาแล้วโชว์รูปให้เคนดู ในนั้นเป็นรูปเด็กผู้ชาย 2 คน ที่อายุน่าจะต่างกันซัก 5 ปีนั่งข้างๆกัน ผู้ชายที่ตัวเล็กนั้นเค้าจำได้ คือเค้านี่ แล้วผู้ชายที่นั่งข้างๆเค้าคือพี่นนท์ พี่ชายข้างบ้านสมัยก่อนนี่นา
นนท์...เดี๋ยวก่อน ชื่อเดี๋ยวกับไอ้หมอนี่เลยแฮะ
" จำได้แล้วใช่มั้ย? " นนท์ถามพลางเดินเข้าไปให้ใกล้เคนยิ่งกว่าเดิม โดยที่เคนแทบไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ
" คุณคือ...พี่นนท์...ใช่มั้ยฮะ? " เคนเอ่ยถามด้วยเสียงใส นนท์ที่ยืนมองดูเคนอยู่นั้นแทบจะละลายไปแล้วด้วยความน่ารักของเคนที่มีอยู่มากอย่างล้มหลาม
" ในที่สุด เคนก็จำพี่ได้ " นนท์ว่าแล้วก็ดึงตัวของเคนเข้ามากอดอย่างไม่อายใคร
เฮ้ยๆ! เคนตกใจกับการกระทำของพี่ข้างบ้านสมัยเด็กมาก พยายามแกะมือของนนท์ออกไปแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเลยซักกะนิดเดียว
" พี่นนท์! " เคนร้องเสียงหลงเมื่อสังเกตุเห็นคนเริ่มมายืนมุงดูพวกเค้า 2 คนกอดกันอยู่กลางฟุตบาท
" อ๊ะ! ขอโทษที อึดอัดเหรอ!? " นนท์รีบดึงตัวเคนกับเค้าออกด้วยนึกว่าเคนนั้นอึดอัดจนหายใจไม่ออก เพราะดูจากรูปร่างของเคนแล้ว ถ้าหกล้มก็คงจะสลายหายไปได้แน่ๆ
" ไม่ใช่ครับ แต่มายืนกอดกันอยู่ตรงนี้ ผมอายครับ " เคนพูดพลางชี้ไปรอบๆที่คนกำลังยืนมุงดูอยู่ ราวๆ 30 กว่าคนเห็นจะได้ ไม่นับพวกที่เดินผ่านแล้วชะเง้อมามองด้วยน่ะ!
" งั้นไปคุยต่อกันที่บ้านพี่น่ะ " ว่าแล้วนนท์ก็ลากเคนขึ้นรถลีมูซีนสีดำที่จอดอยู่ข้างๆริมถนนของเขา " ไม่งั้นเดี๋ยวจะจัดงานแต่งงานไม่ทันด้วย " ...
ความคิดเห็น