คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #141 : Side Story_Deep memory by Dos Deosus
Deep memory
เปราะบา
แหั่าย
ทำไมีวิถึบอบบาแบบนี้นะ?
ผมลืมาึ้นในวามมื
แสอโมไฟสีนวลทำให้เห็นใบหน้าอน้อสาวฝาแฝที่หลับสนิทอยู่้าๆ
ร่าเล็ัวเป็น้อนลมในผ้าห่มผืนหนา
เส้นผมสีบลอน์ทอเหมือนผมยาวสยาย ทำให้เธอูเหมือนเ้าหิอ์น้อยๆ
ผม่อยๆยับัวลาที่นอน เปิประูและปิลอย่าแผ่วเบา
ทาเินอฤหาสน์อาร์เลี้ถูอาบ้วยแสสีเินอวันทร์เ่นทุืน
และแน่นอน วามหรูหราไม่เยทำให้สถานที่แห่นี้อบอุ่นึ้น
เพราะมันเป็นแ่ที่อยู่อาศัย ไม่ใ่บ้าน
ผมเินไปามทาเิน มันทอยาวไปถึห้อโถให่ เาอเปียโนสีำเาทาบทับลบนพื้น
ผมวามือบนแป้น ไล่นิ้วอย่าแผ่วเบา พร้อมหลับาล
เสียเพลวันวานยัแ่มัในวามทรำ
“พี่เบน…เล่นให้ฟัอีๆ”
น้ำเสียอออ้อนอเฟรา
“ไ้เวลาเ้านอนแล้วนะสาวน้อย”
น้ำเสียอ่อนโยนอพี่เบนามิน
“ารเ้านอนึะทำลายเลล์สมอ ที่เรียนไปไม่เ้าสมอเลยรึไ เฟรา”
น้ำเสียเ้มวทว่าห่วใยอพี่เสัน
ราวับภาพยนร์ เหุาร์นั้นเล่นวน้ำไปมาในวามิ เป็นวามทรำแสนหวานที่เลือบ้วยรสมอพิษร้าย
“พี่ฟรอน…พี่ฟรอน!!?”
“เฟร! อย่าไปทานั้น!”
“ะ…แ่ พี่เบน พี่เสแล้ว็พ่อับแม่…”
“ไม่! เฟร ลับมา พี่บอให้ลับมา!”
“พี่ฟรอน…รี๊!!!?”
ผมยมือึ้นปิหู เสียรีร้อ สีแสและวามบ้าลั่อเปลวไฟ
พวมันเป็นเหมือนสีำ ที่่อยๆโลมวามสุอผมนมืมิ
ผมไม่อาลบภาพวันนั้นออไปไ้ริๆ
“ฟรอนเ เมื่อืนลุออไปลาึอีหรือเปล่า”
“ไม่รับ ท่านพ่อ”
ำถามเิมลอหลายปีมานี้ถูเอ่ยึ้น
ผมำลันั่อยู่บนโ๊ะยาวในห้ออาหาร ผม้อมศีรษะละที่พูให้ายที่ผมเรียว่า’ท่านพ่อ’
เาเป็นายหนุ่มอายุสี่สิบเอ็ ูภูมิาน เ้มวและทรอำนา วาสีฟ้าสวยอเาทำให้ผมนึถึพี่ายนโ
แ่เานนี้ไม่มีเ้าวามอ่อนโยนเหมือนเบนามินแม้แ่น้อย
“วันนี้อาารย์วิาเศรษศาสร์ะเ้ามาสอนอนเ้าโม เรียมัวให้พร้อม”
“รับ/่ะ ท่านพ่อ”
ผมและเฟราอบพร้อมัน เหมือนหุ่นยน์ที่ป้อนำสั่ให้สามารถพูไ้ำเียว
“เฟรา ถ้าเธอทำะแนนอีรั้เียว ันะถอวิาประวัิศาสร์ออาแบบเรียน รู้ใ่มั้ย”
ประโยที่ล้ายลึับพี่เสัน แ่ทำไมนะ ทำไมเาถึไม่มีวามห่วใยในน้ำเสียเหมือนพี่
เฟรา้มหน้า มือที่ับ้อนัุปอเธอำแน่น
“ทราบแล้ว่ะ ท่านพ่อ”
“ี…”
เายผ้าสีาวสะอาึ้นเ็ที่มุมปา้วยท่วท่าอย่านั้นสูแม้ะไม่เลอะ็าม
“อย่าทำให้ันผิหวั”
“รับ/่ะ ท่านพ่อ”
ั้แ่ย้ายเ้ามาในระูลอาร์เลี้ ผมไ้เรียนรู้หลายอย่า
หนึ่ในนั้นือาร’ยิ้ม’
ผมรู้ว่ารอยยิ้มแบบไหน ะทำให้นมอรู้สึยัไ…
แน่นอน ผมรู้ว่าวรยิ้มแบบไหน ไม่ให้ใรรู้ว่าผมรู้สึยัไ
“พี่รู้มั้ย”
เฟราเริ่นึ้นเมื่ออาารย์สอนวิาเศรษศาสร์ออไปแล้ว
“หืม อะไรหรอ”
ผมหันไป รอยยิ้มที่ส่ให้รูเมื่อรู่ยัประับที่มุมปา
เฟรามอผมนิ่ วาสีม่วเพอรีวิเิลที่เหมือนับผมูเย็นาและแ็ร้าว
“ันเลียรอยยิ้มอพี่”
ผมไม่พูอะไร ผมแ่ยิ้ม
หลัาผ่านวิาเรียนอย่าหนัหน่วมาลอทั้วัน ผมึมีเวลาพัเป็นอัวเอ
ั้แ่อายุสิบวบ ท่านพ่อแยห้อนอนอผมับเฟรา เธอึไม่รู้ว่านถึอนนี้
ผม็ยัแอบื่นึ้นลาึเหมือนอนมาอยู่ใหม่ๆ
ผมหันไปมอัวเอในระ
เ็หนุ่มอายุสิบห้า ผมสีบลอน์ทอัสั้นปัหน้าม้า้า วาสีม่วนิ่สั
รอยยิ้มอมปลอม่อยๆหายไป เหลือเพียใบหน้าเรียบเย
ทีู่ราวับหน้าา
ผมสสัยเสมอเวลาส่อระ
ทำไมผมถึยิ้ม’ริๆ’ไม่ไ้ัที?
ทำไมผมถึไม่มีสิทธิ์ที่ะใ้ีวิเหมือนเ็นอื่นๆ
นานแ่ไหนแล้ว ที่หน้าาอผม่อยๆัึ้น ัึ้น…
นผมลัวว่าัวัน ผมะลืมใบหน้าที่แท้ริอัวเอไป
ีวิในฤหาสน์อาร์เลี้ือโปรแรมวนลูปที่ทำามำสั่เิมอย่าไม่มีวันหมสิ้น
เหมือนุเินผ่านเส้นทาเิมๆทุวันนั่นแหละ
เพียแ่สำหรับผม ้าทาือสีเทาอันว่าเปล่า
ผมื่นึ้นในเ้าวันหนึ่ ภายนอเป็นท้อฟ้ามุมัวสีำบ่บอสภาพอาาศเลวร้ายสำหรับผม
เวลาเสื้อไหมพรมเปียน้ำมันหายนะัๆ
ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นสเวเอร์สีฟ้าอ่อนับผ้าพันอสีาว
ถึแม้ะอยู่ในที่ร่ม ผม็ินิสัย้อมีผ้าพันอิัวไว้ลอ
ทุอย่าูเหมือนเิม ถ้าผมไม่หันไปเห็นหมายที่หัวเียะ่อน
มันเป็นหมายสีำสนิทที่ถูประทับปิ้วยาสีแส ผมหยิบมันึ้นมา รู้ไ้ทันทีว่าไม่ใ่หมายธรรมา
เพราะอนื่นึ้นมา ผมแน่ใว่ามันไม่มีัวนอยู่ในห้อ
และที่ทำให้แปลใมาึ้นือ มันมีสอบับ
ัวอัษรสีาวาปาาหมึึมวัอย่าสวยามเป็นื่อ ‘Fronze Filo Arletty’ และ
‘Freda Felia Arletty’
่าน่าสนใเสียริ
ผมหยิบหมายทั้สอิมือลไป้วย ที่ห้อรัว มีเาน์เอร์เล็ๆสำหรับให้พวผม
ใ้านเอ ใล้ันนั้นบนโฟาัวหรู เฟราน้อสาวอผมหลับอยู่
ร่าบอบบาในเสื้อเิ้สีำพอีัวและระโปรลายส๊อสีำม่ว ถุน่อสีาวแนบเรียวายาว
ในมืออเธอยัับเอสารเี่ยวับโบราวัถุที่เธอหลใหลนัหนาอยู่เลย
ผมเรียมะละมัใส่น้ำเย็นับผ้าสะอา พร้อมน้ำื่มไว้ ใ้ผ้าุบน้ำหมาๆเ็ที่ใบหน้า
อน้อสาวแผ่วเบา แพนาสีอ่อนระพริบน้อยๆ่อนลืมาึ้น
ผมยิ้มให้เธอ ถึเธอะเรียมันว่ารอยยิ้มวนประสาท็าม
มัน่วยไม่ไ้นี่ ผม้นพบว่ารอยยิ้มแบบวนประสาทนี่แหละที่ผมทำไ้ีที่สุ
“โทษทีที่ปลุ แ่เห็นเธอหลับไปนานแล้ว เลยลัวว่าะไม่ื่น”
เฟรานอนหลับเป็นายเลยล่ะ เผลอๆเิแผ่นินไหวเธออาะไม่รู้สึเลย็ไ้
เฟรารอาไปมาพร้อมเบ้ปา ่อนะถามผมเสียระาอย่าหุหิว่า
“อย่ามัวลีลาน่าฟรอน มีอะไร็พูมา”
เส้นผมที่ัเป็นสีาวไหวอนเธอันัวึ้น ผมส่หมายสีำส่ให้เธอ
“หมายท่าทาน่าสนุ”
“พูบ้าอะไรน่ะ?”
“ไม่บอหรอ”
“!?”
เฟรามอผมาวา ทำให้ผมหัวเราะเบาๆ
“ถ้าอยารู้็ลออ่านูสิ น้อสาว”
ผมยื่นหมายเ้าใล้เธออี
โยไม่รู้เลยว่า นี่ือุเริ่ม้นอเหุาร์ทั้หมที่ผมไม่มีวันลืม
ความคิดเห็น