คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : If you are Queen so I am King
1
“If you are Queen…so I am King”
ก๊อกๆๆ
“อืม...U~U”
ก๊อกๆๆๆ
“ฮื่อ!U~U*”
ก๊อกๆๆๆๆ
“ควีนคะ!!!”
“=_=+++”
ก๊อกๆๆๆๆๆ
“ควีนนนนนน~!”
“-*-“
“คะ...”
ปึง!
อย่าเพิ่งตกใจไป ฉันไม่ได้หยิบปืนมายิงยัยเลอแปงอย่างที่ใจอยากทำหรอก!
ฉันก็แค่...เปิดประตูแล้วใส่อารมณ์นิดหน่อยก็เท่านั้นเอ๊งงงงงง~=_=++
“เอ่อ...ดิฉันทำอะไรผิดรึเปล่าคะ ควีน(. .)”ยัง...ยังกล้าถามมม~
“นี่มันกี่โมง เธอถึงมาโหวกเหวกหน้าห้องฉันอย่างนี้น่ะ-_-“ฉันกอดอกแล้วเชิดหน้าถามทันที
“เอ่อ...ควีนคะ ตรงแก้มนั่นคือ...(. .)/”แทนที่จะตอบคำถามแต่ยัยเลอแปงกลับเอานิ้วมาชี้ตรงหน้าฉันแทน อะไรของยัยนี่ จะให้ฉันโมโหเธอจนแดดิ้นอยู่ตรงนี้เลยรึไง-*-
“อะไร!-_-“
“เอ่อ...ใช่ คราบน้ำลายรึเปล่าคะ(. .)”
“วะ...ว่าไงนะ!O_O”ฉันแทบถลึงตาใส่ยัยเลอแปงทันที กะ...กรี๊ด!นี่ไม่ใช่สิ่งที่ดีเลยนะที่ควีนจะต้องมาโชว์คราบน้ำลายต่อหน้าสาวใช้ประจำตัวแบบนี้น่ะTOT
“ใช่...คราบน้ำลายรึเปล่าคะ(. .)”ถามหน้าซื่อ
“เงียบไปเลย!>O<”
ปึง!
ฉันรีบปิดประตูใส่หน้ายัยเลอแปงทันทีก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วจัดการชำระร่างกาย(พร้อมคราบน้ำลาย-*-)ร่วมสองชั่วโมงเพื่อเตรียมตัวไปเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเฟรดริคชื่อดัง สถานศึกษาที่แสนจะเหมาะสมกับควีนอย่างฉันที่สุด โฮะๆๆ^O^
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็ออกมาจากห้องด้วยมาดนางพญา(โดยทำเป็นลืมเรื่องคราบน้ำลายไปซะ-*-)ก่อนจะเดินไปที่ห้องอาหารสุดหรูที่มีโต๊ะยาวร่วมสามเมตร(แต่มีฉันนั่งกินอยู่แค่คนเดียว-_-)แล้วค่อยๆหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้บุผ้ากำมะหยี่สีแดงสดด้วยท่าทีกุลสตรีมาเกิด โฮะๆๆ^O^
“ฉันขอ...”
“เอ่อ...คุณหนูคะ”
ยังไม่ทันพูดจบ เลอแปงก็รีบพูดขัดขึ้นมาซะก่อน ทำไมคุณแม่บ้านเมอริดต้องให้ยัยนี่เป็นสาวใช้ส่วนตัวของฉันด้วยเนี่ย-*-
“อะไรอีกล่ะ!-*-“
“ตอนนี้สิบเอ็ดโมงกว่าแล้วนะคะ มันเกินเวลา...”
“รายงานตัว!O_O”
“นั่นแหละค่ะ สิ่งที่ดิฉันจะบอกควีน(. .)”
“กรี๊ดดดด แล้วทำไมเพิ่งมาบอกยะ!”ฉันแหวเสียงดังก่อนที่จะรีบเดินออกไปจากปราสาท(บ้านฉันเอง)จากนั้นก็เดินรี่ไปที่โรงรถโดยที่ไม่ต้องรอให้คนขับขับมาประจำที่
“ส่งกุญแจเฟอรารี่มา!-_-“วินาทีนี้ต้องรถสปอร์ตเฟอรารี่เท่านั้น!ฉัน-ต้อง-เหาะ!!!>O</
“คะ...ควีน!O_O”
“เร็วหน่อยได้มั้ย สตีฟ!!”
“ควีนจำชื่อผมได้ด้วย!O_O”
มันใช่เวลามาตื่นเต้นหรือไง หา!!!(กรีดร้อง)
“สตีฟ-_-“
“อ้อ!กุญแจรถสปอร์ตเฟอรารี่สีแดงสดใช่มั้ยครับ...”แล้วสตีฟก็ควักกุญแจประมาณสิบดอกออกมาแล้วค่อยๆเกลี่ยหาอย่างใจเย็น ในขณะที่ฉัน...
“สตีฟ-_-+”
“โอ้ว เจอแล้วครับ^^;;”ในที่สุดก็เจอกุญแจรถเสียที
บรื้นนนน~
@Fredric University 11.50 A.M.
“มิสเบลไรล่า ไวซ์ คาเมรอล!”ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงเงยหน้าจากใบรายชื่อนักศึกษาใหม่ประจำปีนี้และกวาดสายตามองไปรอบๆบริเวณโถงกว้าง ซึ่งนักศึกษาใหม่ทุกคนที่จะเข้าปราสาทบอลตัน แห่งมหาวิทยาลัยเฟรดริคจะต้องมารวมตัวกันที่นี่ในเวลาเก้านาฬิกาตรง และรายชื่อสุดท้ายก็ยังไม่ยอมแสดงตัวออกมาเสียที
“หา!!ควีนแห่งคาเมรอลมาเรียนที่นี่ด้วยเหรอO_O”
“ได้ข่าวว่าไม่มีใครเคยเจอเธอมาก่อนเลยนี่นา”
“ใช่ๆเก็บตัวสุดๆเลยล่ะ!”
เสียงรอบข้างดังเต็มโถงไปหมด แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำให้ชายหนุ่มเบือนความสนใจจากรายชื่อสุดท้ายไปได้
“มิสเบลไรล่าครับ กรุณาแสดงตัวด้วยครับ!”เขาเรียกเสียงดังขึ้น
เงียบกริบ...
(- - )( - -)(- - )( - -)(- - )
ทุกคนต่างก็หันซ้ายหันขวากันใหญ่เพราะรู้ว่าเมื่อการรายงานตัวเสร็จสิ้นพวกเขาก็จะได้รับการปลดปล่อยจากธุระอันยุ่งยากนี้และจะได้ขึ้นไปเก็บสัมภาระกันเสียที
“เฮ้~ใครน่ะ รีบหน่อยสิ!เธอหน้าตาเป็นยังไงช่วยรีบแสดงตัวหน่อย!”ชายหนุ่มผมสีแดงโวยวายเสียงดัง และก็เริ่มเป็นต้นเหตุของการจอแจขึ้นเรื่อยๆ
“นั่นสิ!ฉันต้องรีบไปเก็บกระเป๋าแล้วก็ต้องไปเลือกชุดมาทำกิจกรรมแถมยัง บลาๆๆๆ”
“นี่ยัยไหปลาร้า รีบแสดงตัวซะทีสิยะ!!!”
“เร็วหน่อย พวกเราร้อนนนน~”
บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปรี๊ดดดดดดดดด!!!
เสียงนกหวีดแหลมดังเข้าไปในรูหูทำให้นักศึกษาใหม่ที่กำลังส่งเสียงประท้วงและโวยวายจนทำให้โกลาหลกันไปหมดต้องหยุดลงทันที
“ผมไม่ได้บอกเหรอครับว่า ‘ต้องรักษามารยาท’ เวลาที่เราอยู่ร่วมกันJ”
“แต่รุ่นพี่พาเลซคะ ทิฟฟานี่อยากเข้าห้องแล้วนี่นา~(ทำท่ายั่วยวน)”
“นั่นสิๆ ลิลลี่ก็อยากอาบน้ำที่ห้อง 407 เต็มแก่แล้วเหมือนกัน ลิลลี่ไม่ชอบล็อกห้องด้วยนะคะ อุ๊บส์!Ox<”
“ส่วนบิวตี้ก็อยากนอนนนนน~ม้ากกกมากกก>_O”
“เอาล่ะครับ!เราจะรอเธออีกสิบนาที ถ้าเธอยังไม่มาผมจะอนุญาตให้พวกคุณได้ทำธุระตามใจชอบเลยละกันครับ^^”
“กรี๊ดดด~ใจดีจัง!>////<”
เอี๊ยดดดดดดดด!
เสียงล้อรถที่เสียดกับพื้นผิวถนนกรีดร้องออกมาอย่างแสบหู ทำให้ทุกคนต่างหันไปมองต้นเหตุของเสียงกันเป็นตาเดียว
ทำไงดี ทุกคนต่างมองมาทางฉันหมดเลย กรี๊ด!เสียภาพลักษณ์สุดๆ ไม่ได้ๆยังไงฉันก็ไม่ยอมให้อะไรมารบกวนจิตใจฉันเด็ดขาด เอาล่ะ...ทำให้พวกนั้นยอมศิโรราบต่อเธอไปเลย ‘เบลไรล่า’ J
ฉันค่อยๆก้าวขาออกจากเฟอรารี่สีแดงสดของตัวเอง และจัดเดรสสีดำรัดรูปให้เข้าที่ พร้อมย่างก้าวที่ประดับด้วยรองเท้าส้นเข็มสี่นิ้วก่อนที่จะกระชับกระเป๋าสะพายหนังจระเข้แล้วเดินไปที่โถงกว้าง
หึๆๆหึๆๆหึๆๆ
อยากให้เห็นหน้าคนพวกนี้จัง พวกผู้ชายก็มองกันตาค้างด้วยความตะลึงในความสวยของฉัน โฮะๆ^O^(เต็มปากเต็มคำ-_-) ส่วนพวกผู้หญิงก็ชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปตามสิ่งของแบรนด์เนมที่ประดับบนร่างกายของฉัน โฮะๆๆ^O^ เกิดเป็นคนสวยและรวยมากแบบฉันนี่สบ๊าย~สบาย^O^/
“เหมือนราชินีจริงๆด้วยแฮะ อยากเป็นองครักษ์จัง~O~”
“Oh~My Queen!!>O<”
“นี่เหรอ...ควีนแห่งตระกูลคาเมรอล สวยสง่ามากจริงๆ~O~”
“ช่วยรับพวกเราเป็นผู้ติดตามด้วย\(._.)/”
โฮะๆๆๆๆ\^O^/
“กรุณารายงานตัวด้วยครับJ”
ผู้ชายผมสีน้ำตาลแดงที่แต่งตัวดูดี และหน้าตา...พอดูได้คนนี้เป็นใครกัน-*- ทำไมไม่เห็นมีอาการหลงใหลได้ปลื้มหรือเทิดทูนฉันยิ่งชีพแบบที่คนอื่นเป็นเลย รู้สึกเสียเซลฟ์!!(อีกแล้วนะ=_=;;)
“เบลไรล่า ไวซ์ คาเมรอล...อย่าบอกนะว่าไม่รู้จักฉันน่ะJ”ฉันเท้าแขนข้างหนึ่งลงบนโต๊ะแล้วถามเขาด้วยเสียงที่คิดว่าน่าหมั่นไส้สุดๆและเชิดหน้าสี่สิบห้าองศาของตัวเองขึ้น
“ไม่มีใครเคยเห็นคุณนี่ครับ^^”
ป่อยยย~
กรี๊ดดดด!รู้สึกหน้าชาแปลกๆ เหมือนคำพูดของฉันกลายเป็นคำถามงี่เง่าไปเลย หมอนี่เป็นใคร กล้าดียังไงมาหักหน้าฉันต่อสาธารณะชนที่กำลังเคลิบเคลิ้มควีนอย่างฉันอยู่กัน!>O<
“-^-“(เชิดทำเป็นไม่สนใจ)
“คุณอยู่ที่ห้อง 501 นะครับ^^”นั่นคงเป็นเบอร์ห้องพักประจำของฉันจนกว่าจะจบสินะ
“รุ่นพี่คะ ทำไมยัยไหปลาร้าถึงได้อยู่ชั้น5ล่ะคะO_O/”ยัยผมดำชี้หน้าฉันแล้วทำท่ารับไม่ได้กับชั้นที่พักที่ฉันได้อยู่=_=^
แต่ที่รับไม่ได้สุดๆ ก็คือ...
“เธอเรียกใครว่า ‘ไหปลาร้า’ ไม่ทราบ...ฉันชื่อเบลไรล่า ไม่ใช่ไหปลาร้า!”ฉันเดินเข้าไปประชิดตัวยัยผมดำนั่นและก็ค้นพบว่ายัยนั่นดูเตี้ยเรี่ยดินไปเลยเมื่อเทียบกับฉัน(แหงล่ะ...ฉันใส่ส้นสูงตั้งสี่นิ้ว=_=)และค่อยๆมองหน้ายัยผมดำด้วยสายตาเหนือกว่า
“ฉะ...ฉัน...///”ยัยผมดำหน้าแดง-*-ทำไม...ถึงหน้าแดง?
ฉันมองหน้ายัยผมดำชัดๆก่อนที่จะเห็นว่าสายตาของหล่อนมองมาที่...หน้าอกของฉัน!=[]= ยัยนี่เป็นโรคจิตแฝงตัวเข้ามาที่ปราสาทบอลตันแห่งนี้เรอะ!>[]<
“ยัยโรคจิต!”ฉันพูดเสียงลอดไรฟันแล้วถอยหลังออกมา แต่ตายัยผมดำก็ยังไม่ยอมเลื่อนจากหน้าอกฉันซะที กรีดร้องงงง~TOT
“เอ่อ...เมื่อกี้คุณลิลลี่ถามว่าทำไมคุณเบลไรล่าถึงได้อยู่ชั้น5ใช่มั้ยครับ^^;”
“อะ...เอ่อ...ค่ะ!รุ่นพี่เห็นว่ายัยนมโตนั่นเป็นควีนประจำตระกูลบ้าบออะไรนั่นใช่มั้ยคะ ก็เลยให้อยู่สูงกว่าพวกฉันน่ะ ไม่ยุติธรรมเลย!>[]</”ใช้นิ้วชี้มาที่ระดับหน้าอกฉัน-*-เธอฝังใจหรือมีปมด้อยอะไรกับเรื่องหน้าอกรึไง หาาา!!>()<^
“เราจัดห้องตามลำดับรายชื่อน่ะครับ แล้วเผอิญชื่อของคุณเบลไรล่าไปตกอยู่ที่ห้องชั้น5พอดี”
ก็ชื่อฉันมันอยู่ที่ต่ำๆได้ซะที่ไหนกันล่าาาาา โฮะๆๆ^O^/
“งั้นเหรอคะ...แปลว่ายัยนั่นก็ได้ใกล้ชิดกับห้องของพวกรุ่นพี่น่ะสิคะ( - -)--->(จ้องเขม็ง)”เปลี่ยนโหมดคลั่งนมฉันไปเป็นโหมดโหดใส่กันซะงั้น ฉันว่ายัยดอกลิ้นจี่อะไรนี่ต้องเป็นโรคจิตชัวร์...คอนเฟิร์มมมม~!!!
“นั่นเป็นอะไรที่เกินหน้าที่ของผมแล้วล่ะครับ^^”ยิ้ม...ยิ้ม...ยิ้ม...ฉันรู้สึกว่าหมอนี่กำลังเฟคอยู่เลยล่ะ นี่ไม่ใช่ตัวตนหรอก ใครมันจะสุภาพขนาดเน้~
“จ้องผมทำไมครับ คุณเบลไรล่าJ”
“ฉันจะดีใจมากถ้านายเรียกฉันว่า ‘ควีน’ ”ฉันทำเสียงจริงจังกลบเกลื่อนเรื่องจ้องหน้าไปซะ ///
“คุณยังไม่ตอบเลยนะครับว่า ‘จ้อง’ ผมทำไมJ”แล้วนายจะเน้นคำว่า ‘จ้อง’ ทำไม=_=^^^
เอ๊ะ!?หรือว่าหมอนั่นจงใจพูดเสียงดังว่าฉันจ้องหน้าเขา...เพื่อจะทำให้ใครมองว่าฉันคิดอะไรกับเขารึเปล่า ไม่ได้การละ...
“ไม่ได้พิศวาสนายก็แล้วกัน-^-“เชิดจนเมื่อยคอนิดๆแล้วT^T
“หึ~เอาล่ะครับ กุญแจห้องที่ผมแจกให้พวกคุณมีเพียงดอกเดียวเท่านั้น ถ้าหายก็เท่ากับคุณไม่มีห้องอยู่นะครับ เอาล่ะครับแยกย้ายกันไปเก็บของได้^^”ชิ!ทำมาหัวเราะในลำคอ เท่ตายล่ะ แบร่~~XP
เมื่อกี้นายผมน้ำตาลแดงบอกว่า... ’แยกย้ายกันไปเก็บของได้’ งั้นเหรอ...เอ่อ...
ฉันมองซ้าย มองขวา ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเก็บของ บางคนก็ดีหรอกที่มีโบกมือลา แต่ว่าฉันมีปัญหาอยู่นะ ไม่มีใครคิดที่จะถามสักคำเลยรึไงว่าฉันจะเข้าห้องได้ยังไง!ฉันก็อยากไปเก็บของบ้างอะไรบ้างนะ!>O<
“หา ’ไอ้นี่’ อยู่รึเปล่าครับJ”กุญแจสีทองแกว่งไปมาตรงหน้าฉัน ทำให้ฉันหันไปประจันหน้ากับคนร่างสูงทันที
“ใช่!”
“วันนี้คุณมาสายนะครับ^^”
“ก็มีเหตุสุดวิสัย จะให้ทำยังไงล่ะ-^-”ใครจะกล้าบอกว่าฉันตื่นสายกันล่ะTOT
“แหม...สงสัยจะสุดวิสัยจริงๆ แม้แต่กระเป๋าสักใบก็ยังไม่มีเลยJ”ฉัน...ลืมกระป๋าววว~TOT
กรีดร้องงงงงงงงง>O<
“ฉันอาจจะต้องลงโทษเธอสักหน่อยนะ ถ้าหากว่ายังอยากมีห้องอยู่และ...อยากศึกษาที่นี่J”เปลี่ยนสรรพนามจาก ‘ผม-คุณ’ เป็น ‘ฉัน-เธอ’ ไปเรียบร้อย...บอกแล้วว่าหมอนี่มัน ‘เฟคคค~’ แต่ที่ทำให้ฉันหงุดหงิดใจสุดๆก็น้ำเสียงเหนือกว่าแบบนั้นนั่นแหละ ฉัน-ไม่-ชอบ!!!L
“ฉันเป็นควีนแห่งตระกูลคาเมรอลนะ!นายกล้าลงโทษฉันรึไง!>[]<”อ้างตำแหน่งซะเลย
“หึ~ถ้าเธอเป็น ‘ควีน’ งั้นฉันก็คงเป็น ‘คิง’ ล่ะJ”
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซ!!!
ความคิดเห็น