คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I am Queen! You know?
I am Queen! You know?
หึๆๆ...หึๆๆ...หึๆๆ~
ฉันนี่แหละคือราชินีแห่งตระกูลคาเมรอล...ตระกูลชื่อดังที่มีทั้งอำนาจ เงินทอง และสติปัญญาที่สืบเนื่องจากบรรพบุรุษมาสู่รุ่นหลานอย่าง... ’เบลไรล่า ไวซ์ คาเมรอล’ ฉันคนนี้นี่เอง โฮะๆๆ^O^
“คุณหนูคะ...”
ขวับ!
“เธอเรียกใครว่า ‘คุณหนู’ ไม่ทราบ!”ฉันมองจิกสาวใช้ร่างบาง ผมหยิก ผิวขาวซีด ที่ได้ข่าวว่าคุณแม่บ้านเมอริดเพิ่งรับเธอเข้ามาทำงานเมื่อวานนี้เอง
“เอ่อ...(._.)”สาวใช้ผู้น่าสงสารกำลังก้มมองพื้น ทำท่าเหมือนว่าพื้นหินอ่อนที่นำเข้าจากอิตาลีจะสามารถช่วยเธอจากวิกฤติ(?)นี่ได้อย่างนั้นแหละ
“นี่!คุณแม่บ้านเมอริดไม่ได้บอกเธอเหรอไงว่าต้องเรียก ‘ฉัน’ ว่าอะไร-*-“ฉันใช้นิ้วเรียวยาวชี้เข้าที่หน้าตัวเองแล้วเลิกคิ้วถามแม่สาวใช้ที่ยังไม่ยอมเงยหน้าเสียที
“เอ่อ...(._.)”ฉันล่ะเริ่มหมดความอดทนแล้วนะ เสียมารยาทจริงๆที่เธอไม่ยอมมองหน้าฉันเวลาพูดด้วยแบบนี้-*-
“มองหน้าฉันซิ!แล้วก็อธิบายมาว่าฉันน่ะเป็นใคร ยังไง แบบไหน”ฉันเชิดหน้าขึ้นสี่สิบห้าองศาแล้วจิกสายตาไปยังสาวใช้คนเดิมอีกครั้ง
“เอ่อ...(._.)”
“อ้อ!ตอนอธิบายช่วยเงยหน้าด้วย ก่อนที่ฉันจะไล่เธอออกน่ะนะ”ฉันใช้นิ้วเรียวตวัดขึ้นเหมือนรีโมตที่สามารถบังคับหน้าเธอให้อยู่ในระดับสายตาฉันได้แล้ว มันช่างง่ายดายเสียจริงJ
“เอ่อ...T_T”
“ว่ามาสิ!ว่าเห็นหน้าฉันแล้วเธอคิดว่าฉันเป็นยังไง หน้าตาฉันน่ะบอกคำตอบเอาไว้เลยนะว่าเธอควรจะรียกฉันว่าอะไร^O^”
“เอ่อ...”เมื่อไหร่ยัยนี่จะเลิก ‘เอ่อ’ ซะทีนะ
“L”
เมื่อเห็นหน้าอันไม่สบอารมณ์ของฉัน ยัยสาวใช้ก็รีบทำท่าเหลอหลาแล้วพยายามมองหน้าฉันประมาณนาทีกว่าๆ จากนั้นก็เริ่มพูดพลางกัดเล็บเธอไปด้วย น่าเกลียดจริงๆ-_-;;
“คุณมีผมสีบลอนด์ที่ช่างสลวยงดงามและมีความหนาน่าสัมผัสมากค่ะ...แล้วก็ดวงตาสีเทาอ่อนทำให้คุณดูมีเสน่ห์ ลึกลับ น่าค้นหา โอ้ววว...นั่นอีกค่ะ ริมฝีปากที่หนาๆแบบนั้น ทำให้ฉันนึกถึงแองเจลิน่า โจอี้เลยค่ะ*0* จมูกของคุณก็ได้รูป โด่งสวยสุดๆไปเลย แถมหุ่นที่แสนเพอร์เฟ็กต์ทั้งหน้าอก...อันตูมตามนั่น -..-และเอวคอดอันสวยงาม พร้อมกับ สะโพกที่น่าจับ กรี๊ด~คุณเกิดมารวยแถมยังสวยแบบนี้ โชคดีจริงๆค่ะ คุณผู้หญิง~O~”
ยัย...ยัย...
อธิบายซะฉันเขินตับปลิ้นเลย -///////-
แต่ยัยสาวใช้ก็ยังเรียกฉันที่ไม่ถูกอยู่ดี-*-
“เธอเห็นฉันแล้วเรียกได้แค่ ‘คุณผู้หญิง’ อย่างนั้นเหรอ”ฉันจิกตาใส่ยัยนี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว-*-
“เอ่อ...มันไม่สมควรเหรอคะ(._.)”
ยังกล้าถาม....
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูสองทีนั่น ทำให้ยัยสาวใช้หน้าใหม่ต้องหันไปเปิดประตูให้ ถือว่ารอดตัวอย่างหวุดหวิดนะที่ฉันไม่เหวี่ยงใส่น่ะ-^-
แอ๊ด~
“โอ๊ะ!เลอแปง เธอมาทำอะไรที่นี่O.O”คุณแม่บ้านเมอริดถามด้วยสีหน้าตกใจสุดๆ
“ดิฉัน...จะมาบอกว่าดิฉันเป็นคนรับใช้ประจำตัวของคุณหนู โอ๊ะ!..OxO”ยัยเลอแปงอะไรนั่นรีบเอามือขึ้นปิดปากแล้วหันหน้ามาทางฉันช้าๆด้วยสายตาหวาดกลัวฉันสุดๆ-*-
“เลอแปง...เธอห้ามเรียกคุณเบลไรล่าว่า ‘คุณหนู’ ฉันก็บอกไปแล้วไง”คุณแม่บ้านเมอริดทำเสียงดุ
“แล้วให้ดิฉันเรียกว่าอะไรนะคะ ดิฉัน...ลืมไปแล้วค่ะ(._.);;”
เธอจะมาเป็น ‘คนรับใช้ประจำตัว’ ของฉัน แต่ดันลืมว่าต้องเรียกฉันว่าอะไรเนี่ยนะ?!
“เธอต้องเรียกฉันว่า...”
“O_O;;”
“ ‘ควีน’ ยังไงล่ะจ๊ะ เลอแปงJ”ฉันส่งยิ้มเยือกเย็นไปให้ เอาเลย...กัดลิ้นเธอไปซะยัยเลอแปง เธอทำฉันเสียเซลฟ์สุดๆไปเลย!L
ยัยสาวใช้เลอแปงกล้าลืมได้ยังไง ไม่มีใครที่กล้าลืมได้ลงหรอก สำหรับคนที่ให้คนอื่นเรียกตัวเองว่า ‘ควีน’ น่ะ แต่...ยัยเลอแปงดันลืม ชิ!-^-
“จำไว้ให้ดีล่ะ!”
ความคิดเห็น