ภารกิจ(รัก)...ฉบับยัยตัวจุ้น

ลำดับตอนที่ #3 : ไอ้น้องทรยศ

3

   เวลาสายของวันเสาร์ฉันพี่สาวที่แสนดี(น่ารัก)พาน้องชายผู้น่ารักมาเที่ยวห้างตามสัญญาค่าาา อันที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากจะมานัดกหรอกค่ะไอ้ห้างเนี่ยแต่เจ้าดารันน้องชายสุดเลิฟนี่สิค่ะ มาปลุกฉันตั้งแต่แปดโมง มันช่างเป็นการทรมานจิตใจฉันเหลือเกิน

            “พี่ดาริน… ผมไปเล่นเกมส์ตรงโน้นนะครับ” เสียงเจ้าตัวแสบดังขึ้นหลังจากที่เราเดินขึ้นมาถึงชั้นบนของห้างที่เป็นศูนย์รวมของเกมส์ต่างๆ

            “ก็ได้…แต่อีกสองชั่วโมงเรามาเจอกันที่นี่นะ”

            “ครับผม” ดีมาก!~ เจ้าน้องรัก ที่นี้ก็เป็นเวลาส่วนตั๊วส่วนตัวของฉัน เอาล่ะฉันจะไปไหนก่อนดีน่าาา เอาเป็นว่าไปหารองเท้าแล้วก็กิ๊บติดผมดีกว่า ไม่ได้ซื้อมาตั้งนานแล้ว ฮุฮุ

       ฉันเดินลงมาชั้นล่างของห้างอย่างสบายใจเฉิบที่สามารถสลัดเจ้าน้องชานตัวแสบออกไปได้ เอาล่ะเจ้ากิ๊บคิตตี้รอดารินก่อนนะจ๊ะเดี๋ยวจาไปหา

       ฉันเดินมาถึงร้านกิ๊ฟช๊อปที่มีชื่อกิ๊บเก๋ว่า ‘ร้าน กิ๊บเก๋’ เอ่อ! ค่ะชื่อร้านกิ๊บเก๋จริงๆด้วย ภายในร้านมีแต่ของที่ค่อนข้างที่จะปัญญาอ่อน ยกเว้นกิ๊บคิตตี้สีชมพูที่ฉันจะซื้อค่ะ (เอากับแกสิ   ˆ๏ˆ)

        ว้าววว! มีตั้งหลายลวดลายค่ะ มีทั้งแบบคิตตี้เต็มตัว และแบบที่มีแต่หัวเคอะเห็นแล้วน่าร้ากกกกขอเหมาหมดเลยค่าาา ฉันหยิบกิ๊บคิตตี้สีชมพูที่ตะกร้ามาจ่ายตังค์ ท่ามกลางสายตาของประชาชีที่มองมาทางฉันอย่างกับว่าฉันเพิ่งออกมาจากโรงบาลบ้าอย่างงั้นแหละ ผิดด้วยเหรอย่ะที่ฉันจะมาซื้อกิ๊บติดผมน่ะ

       พอจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วเป้าหมายต่อไปของดารินสุดสวยก็คือร้านรองเท้าค่ะ พอดีอยากเปลี่ยนมานานแล้วคู่นี่ใส่มาตั้งแต่ขึ้นม.4 ไม่เคยเปลี่ยนเลย(แต่ว่าซักนะคะ) วันนี้ขอเปลี่ยนจากคิตตี้สีฟ้า มาเป็นคิตตี้สีชมพูบ้างเถอะค่าาา

      ฉันเดินดูรองเท้าในร้านไปเรื่อยๆก็ไม่เจอคู่ที่ถูกใจซักกะทีสงสัยพวกเด็กๆคงมาซื้อกันไปหมดแล้วมั้ง  อุ๊ย…ตายแล้ว! นี่มันเลยเวลาที่นัดไว้กับเจ้าดารันแล้วนี่นา มีหวังเจ้าเด็กนั่นแก่แดดนั่นได้หักคอฉันแน่เลย อึ๋ยยย!!-_-!!

             “รอพี่นานไหมจ๊ะดารันน้องร้ากกก” ฉันพยายามที่จะทำเสียงโนเนะสุดฤทธิ์เพื่อดูอาการตอบรับของเจ้าน้องชาย

            “พี่นี่ไม่เคยรักษาเวลาเวลาเลยนะตัวเองเป็นคนนัดแท้ๆ” ดูมันค่าาา ดูมัน สาบานได้ไหมว่านี่คือเด็กวัยเจ็ดขวบ มันจะแก่แดดเกินไปแล้วนะเจ้าดารัน

            “อย่าโกรธพี่เลยน่าาานะ เอ้า!นี่ พี่ซื้อโอเลี้ยงมาฝาก” ลืมบอกไปค่ะ ก่อนที่ฉันจะเดินขึ้นมันบันไดมาชั้นสองของห้างพอดีเจอร้านขายโอเลี้ยง ก็เลยแวะซื้อมาหนึ่งถุงเอาไว้เป็นของกำนัลให้ไอ้น้องแก่แดดมันค่ะ”

            “ขอบใจมากเลยนะจะดาริน เธอนี่ช่างรู้ใจฉันจริงๆเลยนะ” -_-!!กรี๊ดไอ้บ้า ไร้มารยาทที่ซู้ดดด นายโยชิค่ะหน้าด้านที่สุดในโลก -_- ว่าแต่ว่าจู่ๆมันโผล่มาได้ไงฟะ?

            “เอาน้ำของน้องฉันมานะ นายนี่มันน่าด้านที่สุดเลยนะ” ในฐานะที่ฉันเป็นพี่สาวสุดน่ารัก ฉันจะขอปกป้องน้ำโอเลี้ยงของน้องชายให้ได้ค่าาา  ย้ากกกก!!แกตาย

            “ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ริน ให้พี่โยกินเถอะครับผมยังไม่หิวน้ำ”

      เอิ้กกกก !!- o -!! นี่ฉันอุตส่าห์ลงทุนแย่งน้ำโอเลี้ยงมาให้แกนะ แกยังมีหน้ามาเข้าข้างมันอีกเรอะ  ชิ…!! ไอ้น้องทรยศ

            “เห็นไหม…น้องเธอไม่เห็นงกเหมือนเธอเลยจริงไหมดารัน”  ใครถามความคิดเห็นนายมิทราบย่ะ นายหน้าลิง

            “ครับพี่โย”

      เออ…เอาเข้าไปเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะย่ะ พวกนายเห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอหรือยังไง

            “พี่โยไปเล่นเกมส์ที่บ้านผมไหมครับ ผมมีเกมส์ใหม่ๆเยอะแยะเลย”

            “อืม…ก็ได้ งั้นเราไปกันเลยนะ”

      !!-_-!!  พวกนายจะไม่เห็นหัวฉันเลยใช่มั้ย ฉันเดินคอตกตามหลังสองหนุ่มไปอย่างเซ็งชีวิต เอ…!!~ แต่ว่าสองคนนี้มันไปรู้จักกันตอนไหนฟะ?

            “เดินเร็วๆหน่อยได้ไหมยัยเซ่อ เดี๋ยวรถก็ก็ออกไปก่อนหรอก” เสียงของโยชิตะโกนดังมาจากในรถเมย์

            “เดินเร็วๆหน่อยสิยัยเซ่อ” และเอ่อ…-_- ตามมาด้วยเสียงของเจ้าดารินตัวแสบ ที่ตอนนี้แปรพรรคไปอยู่กับนายโยชิเรียบร้อยแล้ว ช้านนนเป็นพี่สาวแกนะเจ้าดารัน

+ + + ที่บ้านของดาริน + + +

            “ดารินนี่บ้านเธอเหรอเนี่ย อยู่กันแค่สองคนทำไมมันบ้านใหญ่จังเลยอ่ะ” นายโยชิเบนความสนใจจากฉัน ไปเป็นการสำรวจบ้านของฉันแทน

            “ก็คนมันรวยอ่ะนะ นายต้องเข้าใจ” เอ่อ…นายหยุดสำรวจบ้านฉันซักทีจะได้ไหม เห็นนายแบบนี้เหมือนสนัขตำรวจดมหายาเสพติดเลยนะ ฮุฮุ  นี่!~ นายฟังฉันอยู่หรือเปล่าหาาา !!ˆ๏ˆ

            “ดาริน เธอพาฉันไปดูห้องเธอหน่อยดิ อยากดูห้องคนไม่เต็มบาทอ่ะ”

     ว้ายยย! ตบปากฟันร่วงเลยนะหาว่าฉันไม่เต็มบาท คนอย่างฉันเกินบาทเสมอย่ะ  ว้าย!!กรี๊ด พูดอารายออกปายยยยย -_-

            “ก็ขึ้นไปดิ…แต่นายอย่าหวังว่าจะได้เห็นห้องของฉัน เพราะฉันล๊อคห้องไว้แล้วย่ะ” เอ…หรือว่าไม่ได้ล๊อดหว่า?

            “ก็ได้…เดี๋ยวฉันไปดูเอง”

       ร่างสูงของผู้ชายหน้าแมว ที่ออกจะเพี้ยนๆหน่อยเดินเชิดหน้าขึ้นไปยังชั้นสองอย่างรวดเร็ว

        ถึงนายจะขึ้นไปดูนายก็ไม่เห็นอะไรหรอกนะ เพราะฉันล๊อคห้องไว้แล้ว แต่ว่ามันก็เหมือนกับไม่ได้ล๊อค น่าจะล๊อคแล้วนี่นาโอ้ยยย! จำไม่ได้โว้ยยยย แต่ถ้าเกิดฉันลืมล๊อคแล้วนายหน้าลิงนั่นเข้าไปเห็นห้องฉันล่ะ เฮอะๆๆๆนายก็จะเจอแต่พลพรรคคิตตี้ ตั้งแต่พรหมเช็ดเท้าไปจนถึงเพดานห้องห้อง ซึ่งฉันก็คิดว่าห้องช้านนนสวยที่สุดค่าาา (ดูซิว่าปัญญาของยายนี่มันน้อยนิดแค่ไหน ว่างๆก็ลองคำนวณดูนะคะว่ายัยนี่มีไอคิวเท่ากับเด็กกี่ขวบกันแน่)

        เวลาผ่านไปแป๊บนึง เสียงฝีเท้าก็ค่อยๆดังขึ้นมาตามบันไดจนมาถึงชั้นล่าง และเสียงนั้นก็ค่อยๆมาหาฉันที่นั่งบนโซฟา ฉันรู้สึกสายตาและท่าทางของนายโยชิดูแปลกๆไปนะคะ รู้สึกว่าฉันจะได้กลิ่นของลางร้ายแล้วล่ะค่ะ

            “ดาริน…เธอลืมล๊อคประตูห้อง”

       ง่ะ…!!-_-!! ไม่จริ้งงงง ถ้าอย่างนั้นนายก็เห็นความปัญญาอ่อนของฉันน่ะสิ

แง….แง…สงสัยฉันต้องโดนนายหน้าลิงล้อไปจนตายแน่นอน พระเจ้า!~ ทำไมต้องส่งนายโยชิ(หน้าลิง) มาพบเจอกับลูกด้วย ทำม้ายยยยย

       หลังจากที่นายโยชิพูดกับฉันแค่ประโยคเดียว เขาก็ไปเล่นเกมส์กับเจ้าดารันต่อแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

              ‘ดาริน…เธอลืมล๊อคประตูห้อง’

       กรี๊ดดด ขึ้นสมองค่ะ นึกถึงประโยคนี้ทีไรหัวใจมันจะแตกสลาย นายจะทำให้ฉันอับอายไปถึงไหน  ฮือๆๆๆๆToT

            “พี่รินผมหิวข้าวอ่ะ” เจ้าน้องชายตัวดีพูดขึ้นมา แต่ดูมันซิค่ะแม้แต่หน้ายังไม่เงยขึ้นมาเลย

            “ก็ได้…เดี๋ยวหาอะไรให้กิน” ฉันว่าพลางกระแทกเท้าเข้าไปในครัว แหม! ไม่อยากจะคุยเลยนะค่ะว่าฝีมือการทำอาหารของฉันน่ะอร่อยแค่ไหน โดยเฉพาะไข่เจียวค่าาา (แงะ !!-_-!! ) รับรองอร่อยที่ซู้ดดด

      ฉันจัดการทอดไข่เจียวสูตรดารินคนสวย(เอากับแกสิ) อย่างสุดฝีมือ เพราะถ้าขืนฉันไม่ทำอร่อยล่ะก็ นายโยชิได้เล่นงานฉันอีกน่ะสิคราวนี้แหละค่าาา นายจะได้เลิกว่าฉันซักที โฮ่ๆๆๆๆOoO

            “กับข้าวมาแล้วจ้าาา รับรองอร่อยที่ซู้ดดด” ฉันขอโฆษณาก่อนที่จะโดนนายโยชิขัดคอ

            “จะทานได้เรอะ ดูจากสภาพแล้ว +_+” แฮ่ะๆๆ! อันที่จริงฉันลืมบอกไปค่ะ ในขณะที่ฉันทอดมันเกิดการผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยค่ะ สภาพที่ออกมาก็เลยกลายเป็นไข่ไหม้ แฮะๆๆ แต่โดยรวมแล้วก็น่าทานนะค่ะ -_-;;

            “ไม่ต้องพูดมาก กินๆไปซะก่อนที่นายจะไม่มีปากไว้ให้กิน”

            “แล้วเธอจะเอาปากฉันไปทำอะไรเหรอ เอาไปจูบปากเธอหรือไง” ว้ายยยย! ตายแล้ว พูดออกมาได้ไงฟะ รู้ไหมว่า โรคหัวใจกำเริบเลิฟ เลิฟ เลิฟ เลิฟ เลิฟ เลิฟ” โทษทีค่ะ…บ้าเพลงไปหน่อย

            “พี่สองคนเป็นแฟนกันเหรอฮะ” เจ้าดารันพูดขึ้นหลังจากที่ฉันและโยชิเงียบไป

            “เปล่าย่ะ…คนอย่างฉันไม่มีทางเป็นแฟนกับแมวหรอกย่ะ”

            “ทำอย่างกับฉันอยากเป็นแฟนกับเธอนักนี่ ยัยคิตตี้ -_-;;!!”  อ้ากกก นั่นไง! ในที่สุดนายก็เปิดเผยความลับออกมาแล้วว่านายได้เห็นห้องอันสวยงามของฉันแล้ว แล้วที่นี้ฉันจะมองหน้านายติดได้ไงกันเล่า ฮือๆๆ

            “หุบปาก…” ฉันพูดพลางตักไข่เจียวสีด่างยัดลงใส่ปากนายโยชิทันก่อนที่นายนั่นจะสาธยายความปัญญาอ่อนของฉันไปมากกว่านี้

            “เธอเล่นบ้าอะไรเนี่ย…ดูซิไข่ไหม้ๆของเธอเกือบฆ่าฉันแล้วรู้ไหม”

            “ใครเขาจะไปสนล่ะ ว่านายจะเป็นหรือตาย”

            “พี่ๆ ครับ… เงียบๆหน่อยได้ไหมนี่มันเวลากินข้าวนะครับ”

     เอิ้กกก! นี่เป็นเสียงของเจ้าเด็กแก่แดดน้องของฉันเอง ชิ! ดีนะที่เจ้าเปี๊ยกนี่ห้ามทัพไว้ก่อนไม่งั้นนายได้เละเหมือนไข่นี่แน่

     หลังจากที่พวกเราทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกคุณสุภาพบุรุษทั้งสองต่างพากันไปเล่นเกมส์ต่อ ทิ้งไว้ให้ยัยคนสวย(ฟ้าลงโทษ) ต้องมาเก็บกวาดโต๊ะอยู่คนเดียว แหม! ซึ้งเลยค่ะคำว่าสุภาพบุรุษ

            “เมื่อไหร่นายจะกลับซักทีฮะ ฉันเบื่อหน้านายเต็มทนแล้วนะ” ฉันพูดหลังจากที่จัดการกับโต๊ะอาหาร และล้างจานเรียบร้อยแล้ว

            “ฉันก็เบื่อหน้าเธอเหมือนกัน งั้นฉันกลับก่อนก็ได้”

            “เพิ่งคิดได้หรือไงย่ะ”

            “ใช่! เห็นหน้าเธอทีไรหัวสมองฉันมันมึนตึ้บยังไงไม่รู้”

“จะไปก็ไป ไม่ต้องมาลีลา” ฉันเริ่มรำคาญกับอาการกวนประสาทของนายโยชินี่เต็มประดา อย่าให้ฉันต้องศีลขาดนะยะ

“ไปส่งฉันหน่อยดิ -_-”

“ไปส่งเหรอได้!!” ฉันง้างเท้าฉันในท่าเตรียมพร้อมเตะเต็มที่

“ไปก็ได้ บั๊บบายนะคร้าบบบ”

       นายโยชิรีบวิ่งไปหน้าประตูทันทีเมื่อเห็นท่าทางพร้อมรบของฉัน คนอาไรกวนประสาทได้ทุกวี่ทุกวัน เห็นหน้านายแล้วอารมณเสีย!  ชิ -∩-