ภารกิจ(รัก)...ฉบับยัยตัวจุ้น

ลำดับตอนที่ #2 : โชคร้ายที่ซู้ดดดด...

2

“พี่ดารินคร้าบบบOoO” เสียงสุดแสนจะแสบแก้วหูของเด็กชายวัยเจ็ดขวบที่เดินมานั่งอยู่บนเตียงของฉัน  เจ้าเด็กนี่เป็นน้องชายของฉันเองค่ะน่ารักมากเลยนะค่ะ ก็แหมได้รับความน่ารักของพี่สาวอย่างฉันไปนี่ค่ะ ฮุฮุ

“มีไรเจ้าดารันตัวแสบ” นี่เป็นอีกชื่อที่ทั้งพ่อและแม่ฉันภูมิใจแต่งขึ้นมา นี่ถ้ามีนักน้องอีกซักคนท่านคงจะตั้งชื่อว่า ‘ดาดา’ เป็นแน่แท้

“ผมเบื่อจังเลย พี่พาผมไปเที่ยวหน่อยดิ”

“ชิ…ไม่เอา แกไปขอพ่อแม่โน้นเลยไป”

“พี่นี่โง่จริงๆ พ่อกับแม่ไปเที่ยวยุโรปโน่นแล้ว”

      ฮิฮิ จริงด้วยค่าาา พ่อกับแม่ฉันส่งฉลากน้ำปลาตรา ‘กุ้งเผา’ ไปชิงโชคแล้วเผอิญท่านก็ได้รางวัลใหญ่ไปทัวยุโรป ท่านก็เลยตัดสินใจทิ้งฉันกับเจ้าดารันอยู่เฝ้าบ้าน ช่างเป็นพ่อแม่ที่แสนประเสริฐจริงจริ๊งงง ว่าแต่ว่าฉันไม่ได้โง่อย่างที่เจ้าดารันมันพูดนะเคอะ แค่สับสนค่ะสับสน ˆ๏ˆ

“ก็ได้…ไว้วันเสาร์นะ พี่จะพาแกไปเองน้องรัก”

“จริงนะครับ…งั้นผมไปนอนก่อน บ๊ายบาย”

       อันที่จริงน้องของฉันมันก็น่ารักดีนะค่ะ(เวลาง่วง) ก็อย่างว่าและนะคะพี่น่ารักน้องก็ต้องน่ารักเป็นธรรมดา (เกี่ยวกันไหม)

      วันนี้ช่างเป็นวันที่สุดแสนจะอากาศดี แดดไม่ค่อยจะร้อนสักเท่าไหร่ แถมเช้าวันนี้ฉันยังไม่ได้เจอกับนายหน้าแมวเลย  ว้าวววว! ขอบคุณค่าพระเจ้า >_<

       บริเวณโรงอาหารวันนี้ช่างคับคั่งไปด้วยผู้คนจริงๆ ไม่รู้จามากินอะไรนักหนา ดูซิฉันต้องต่อแถวเป็นชั่วโมงกว่าจะซื้อน้ำได้เล่นเอาเหนื่อยเลยทีเดียว วันหลังหัดเอาน้ำจากที่บ้านบ้างนะย่ะ(แล้วแกทำไมไม่เอามาเองล่ะ)

      ฉันถือน้ำส้มมาด้วยมือทั้งสองข้าง แก้วแรกเป็นของฉันส่วนอีกแก้วเป็นของยัยไฝค่ะ ฉันต้องถือแก้วน้ำวนหาโต๊ะอยู่ตั้งนานพอดีว่าคนสวยอย่าฉันดันจำโต๊ะไม่ได้อ่ะค่ะ กว่าจะเจอก็เล่นเอาหอบเลยทีเดียว เอะ!ที่เจออ่ะไม่ใช่ยัยไฝจามนะค่ะแต่เป็นนายหน้าลิงค่ะ เจอนานนี่ทีไรความรู้สึกซวยมักจะเกิดขึ้นเสมอค่าาา

            “หลีกทางหน่อย หลบหน่อย”

      กรี๊ดดดด พระเจ้าช่วยคนสวยด้วย !!-_-!! ฉันว่าแล้วไม่มีผิดนายมันตัวซวยที่สุดนายโยชิ ฮือๆๆๆ ตอนนี้น้ำส้มทั้งสองแก้วที่อดีตมันเคยอยู่ในมือทั้งสองข้างของฉัน แต่ปัจจุบันมันมาประดับเป็นลวดลายบนเสื้อของฉันเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ -____-;; แทนทีมันน่าจะมาอยู่ในท้องฉันมากกว่า แง…..แง……

            “ขอโทษนะดาริน  ฉันไปก่อนล่ะแฮะๆ”

     เสียงของรุ่นพี่ม.6 ที่ชนฉันด้วยแรงมหาศาลที่ฉันคิดว่าขนาดช้างตัวเท่าโลกก็จะต้องมีสภาพแบบฉัน !!-_-!! และตอนนี้พวกไอ้ม.6มันก็วิ่งป่าราบไปเรียบร้อยแล้ว เมื่อพวกมันรับรู้ได้ถึงรังสีอัมหิตที่แผ่ซ่านออกจากร่างกายของฉัน ว่าถ้าพวกแกอยู่ต่ออีกแม้แต่นาทีเดียวพวกแกตาย ย้ากกกก!!!

                   กึกก…..-_-  + + + + + (ซิ้งๆ)

     เรดาร์ตามหาผู้ช่วยของฉันเริ่มทำงาน ยัยจามแกอยู่หนายยยยรีบๆมาช่วยฉันหน่อย ตอนนี้ฉันอายคนอื่นเค้าจะแย่ ไอ้พวกม.6บ้านั่นก็ไม่เคยคิดที่จะมาช่วยหรือรับผิดชอบในการกระทำของมันเล้ยยยยย  แกอยู่หนายยย +_+ ยัยจาม 

            “เป็นไงบ้างยัยริน เสื้อลายใหม่ของเธอสวยดีนะ ลายขาวส้ม” ยัยจามโผลหน้ามาดูอาการพร้อมกับดึงแก้วน้ำสองใบออกไปจากมือฉัน รู้สึกว่าแกจะเป็นห่วงฉันซะเหลือเกินเลยนะนังไฝ ยัยเพื่อนสุดเลิฟ +_+

            “จาม….ตอนนี้ฉันอยากจะฆ่าคนว่ะ”

“อย่าบอกนะว่าแกจะฆ่าสุดเลิฟของฉันน่ะ O_O” จามหันไปมองนายโยชิที่ตอนนี้กำลังหัวเราะฉันจนเกือบตกโต๊ะตาย ฉันขอให้นายตกโต๊ะคอหักตาย สาธุ!!

            “นายโย…หยุดหัวเราะฉันเดี๋ยวนี้นะ แล้วมาคุยกับฉันเร็ว” นายโยชิพยายามที่จะฝืนยิ้มสุดฤทธิ์ที่ดูยังๆก็ยังไม่หยุดหัวเราะอยู่ดี

            “มีอารายยยยจ๊ะดาริรคนสวย  โอ้วววเสื้อลายใหม่ของเธอสวยดีนะ แต่เค้าไม่ให้ใส่มาเรียนไม่ใช่เหรอ ฮ่าๆๆๆๆ” ชิ…นายไม่เป็นคนโดนมั่งให้มันรู้ไป ทำมนายต้องมาหัวเราะฉันด้วยเนี่ย? หยุดหัวเราะซะทีซิ O∩O

            “หุบปากไปเลยนะ”

            “โถ…..อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิจ๊ะ จะว่าไปเสื้อลายนี้ก็เหมาะกับเธอดีนะ ดูแล้วมันปัญญาอ่อนดี”

            “นาย….อย่ามาล้อฉันนะ ช้านนนนเกลียดนาย!!”

      ฝากไว้ก่อนเถอะ! ฉันเดินกระแทกไหล่นายโยอย่างแรง ไม่รู้ว่านายนั่นจะเจ็บหรือเปล่า แต่ว่าสำหรับฉันเจ็บสุดๆค่าาา อยากจะร้องดังๆซะจริงๆไม่ได้ค่ะจะร้องออกมาไม่ได้ต้องขรึมค่ะเสียฟอร์มหมด เดี๋ยวนายโยมันจะหัวเราะเยาะเอา

    ฉันเดินออกมาจากโรงอาหารตรงมายังห้องการแสดง เพราะฉันจะต้องไปขอยืมเสื้อจากชมรมนี้ถ้าขืนฉันใส่ชุดนี้ไปเรียนตอนบ่ายหมีหวังมดได้หามฉันไปกินแน่

            “เป็นไงบ้างดาริน ~o~”

            “นายตามมาทำไมอยากจะมาเยาะเย้นฉันอีกหรือไง”

            “ฉันก็ตามมาดูผู้เคราะห์ร้าย >o< ที่น่าฉงฉานไง แล้วฉันก็ไปยืมเส้อมาให้เธอเปลี่ยนด้วยอ่ะ” นายโยพูดพร้อมกับยื่นเสื้อมาให้ฉัน

       แหม!!นายนี่ก็ถือว่ายังมีน้ำใจอยู่บ้างพอให้อภัยค่ะ ฉันรับเสื้อมาจากหมอนั่นแล้วรีบวิ่งไปเปลี่ยนในห้องน้ำทันที

       พอเปลี่ยนเรียบร้อยแล้วทำไมมันลายแปลกๆแถมยังรูปทรงคุ้นๆด้วย ต๊ายยยย!! -_- นี่มันเสื้อคอกระเช้าที่คุณยายของฉันเคยใส่ตอนเป็นสาวนี่นา นายโย!!~ นายจะแกล้งฉันใช่มั้ยยยยย นายถึงได้เอาเสื้อคุณยายยังสาวมาให้ฉันใส่เนี่ยฮะ O∩O;;;

            “นี่นายจะทำให้ฉันขายหน้าใช่มั้ย” ฉันพูดเมื่อออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่จำทน

“เปล่านะ – o -;;; ก็ที่ชมรมมีแค่ชุดนี้ชุดเดียวนี่นา นอกนั้นอาจารย์ส่งซักหมดแล้ว ถ้าเธอไม่ใส่ก็ไม่ต้องใส่ถอดออกมาดิ”

       ทำไม! ทำไม! อาจารย์ต้องส่งซักในวันนี้คะ ฮือๆๆๆพระเจ้าช่วยลูกด้วยยยย

            “แต่ฉันว่าเธอใส่แล้วน่ารักดีออก”

            “ชิ…น่ารักบ้านแกสิ” ฉันเชิดใส่นายโยเล็กน้อย

“เดี๋ยวที่ผมเธอมีอะไรติดอยู่อ่ะ…” อะไรนะ!! ผมเปียอันสวยงามของฉันมีอะไรติดอยู่อย่างนั้นเหรอ? ฉันยังไม่ทันที่จะได้ตั้งตัวนายโยก็ดึงหางเปียของฉันอย่างแรง นายนี่รู้ว่าฉันหวงผมขนาดไหน ก็ยังชอบมาดึงอยู่ได้

       นายโยชี้ขึ้นไปที่บนหัวของฉัน ฉันจึงใช้มือไปจับดูว่ามีอะไรติดอยู่กันแน่  อี๋…แหวะ…อยากอ้วกกกค่าาา ขี้นกค่ะ ขี้นกมานมาอยู่บนหัวช้านได้ยางงายยย เจ้านกบ้าที่ในประเทศไทยมีตั้งหลายร้อยไร่ทำไมไม่ไปขี้ แกมาขี้ใส่หัวช้านนนนนทำมายยยยยย่ะ

            “ฮ่าาาา ๆๆๆ ยัยดารินขี้นก ฮ่าาาา ๆๆๆ” และแล้วฉันก็ได้ฉายาใหม่ในบัดนาว

      แกตาย O∩O ฉันใช้มือแตะขี้นกแล้วมาป้ายลงบนแก้มอันเนียนใสของนายโย เอิ้กกก!!

            “ยัยบ้าเอ้ยยยย! เล่นเป็นเด็กๆไปได้ดูซิ ถ้าหน้าฉันมีสิวขึ้นจะทำไงฮะ สาวๆที่ไหนจะมากรี๊ดฉันล่ะยัยบ๊องเอ้ยย” นายโยชิพูดพลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดขี้นกออกจากแก้ม

            “ฉันว่าหน้านายหล่อดีออกเวลามีขี้นกแบบนี้อ่ะ ฮ่าาาๆๆๆ” แหม!!! นายจะกลัวอะไรกันนักกันหนากับอีแค่สิว ถ้านายกลัวนักก็ขอวานไปใส่กรอบหน้าเลยไป…OoO

            “ถ้าสิวฉันขึ้นฉันจะมาคิดบัญญชีกับเธอ แต่สำหรับเธอเรื่องสิวคงไม่เป็นปัญหาหรอกใช่มะ ก็มันมีเต็มหน้าเธอนี่น่า ฮ่าาาา”

     กรี๊ดดด - o - ~ นายมันบ้าที่สุดเลยนายโยชิ นายก็ร็อยู่ว่าอย่ามาด่าฉันเรื่องหน้าเหมือนคางคก เพราะฉันอ่อนไหวเรื่องนี้ ToT และไอ้สิวบ้าๆนี่มันก็ยิ่งทำให้ฉันเหมือนคางคกเข้าไปใหญ่ ;;ToT;;

     เอ่อ…-_-;; ไม่รู้ว่าจะต่อบทสนทนายังไงต่อดี เอาเป็นว่าถ้าขืนฉันยังต่อปากต่อคำกับนายโยอีกล่ะก็ฉันต้องโดนสับเละแน่นอน…..เอิ้กกกกก!!