ภารกิจ(รัก)...ฉบับยัยตัวจุ้น

ลำดับตอนที่ #1 : คู่ฟัด...กัดแหลก

1

            ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมฉันถึงชอบมาโรงเรียนสายนัก (จารู้กับแกเรอะ)

      ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเวลามาเรียนหนังสือทีไรต้องได้วิ่งทู้กที (แกจาได้แข็งแรงไง)

     ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมว่าทุกวันฉันจะต้องถูกทำโทษตอนเข้าแถว (แกก็หนีแถวดิ…)

     และฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมไอ้โย มันต้องมาดักเล่นงานฉันทุกวัน (พระเจ้า…)

            "ดาริน เธอมาโรงเรียนสาย แถมยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยอีก ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปบอกอาจารย์ที่ปรึกษาให้หักคะแนนเธอ" น้ำเสียงสุดจะกวนโทสะของนายโย ลอยล่องเข้ามาสู่โสตประสาทของฉัน พร้อมกับท่าทางที่สุดแสนจะกระตุ้นให้อวัยวะเบื้องล่างของฉันให้ทำงาน เห็นแล้วอยากตื้บ ๐_0

"ดาริน ฉันบอกเธอกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าให้มาโรงเรียนเช้าๆ บ้านก็อยู่ห่างจากโรงเรียนไม่ถึงโลทำไมมาสายได้ทุกวันฮึ"

            โอ๊ะโอ...ช่างเป็นเวรเป็นกรรมของฉันดีแท้ ที่อาจารย์ฝ่ายปกครองเดินมาตรวจแถวพอดี ท่านเลยจัดการแหวใส่ฉันทันทีที่พบหน้า ตอนนี้ฉันอยากจะโดไปหักคอนายโยที่ยืนเยาะเย้ยฉันจากทางด้านหลังของอาจารย์

                                              ชิ...ไอ้โย...แกตาย >O<

            โธ่เอ๊ย! ฉันอุตส่าห์ลัดเลาะตามพุ่มไม้ หลบหลีจนเข้ามาในโรงเรียนได้โดยที่ไม่มีใครเห็นแล้วเชียวนะ เพราะไอ้หมอนี่คนเดียวเลย! ที่ทำให้ฉันต้องถูกอาจารย์ฝ่ายปกครองร่ายยาว โยชิเลี่ยมที่สุด

อธิบายศัพท์

      เลี่ยม : แล้วแต่ว่าแต่ละคนจะแปลความหมายว่าอย่างไร แต่ในที่นี้หมายถึงเสนอหน้าค่าาาา  (และจะพบทั่วไปในนิยายเรื่องนี้)

            "อาจารย์ขา…หนูต้องไปส่งน้องไปโรงเรียนอีกนะคะ โรงเรียนของน้องหนูก็อยู่ไกล๊ไกล" มันคือข้อแก้ตัวที่ฉันคิดว่าใช้ไปเป็นรอบที่ล้านได้แล้ว

            "แหม…คงไกลมากเลยนะจ๊ะหน้าบ้านเธอน่ะ" เอ่อ…ลืมไปค่ะว่าดรงเรียนอนุบาลที่น้องฉันเรียนอยู่ตรงข้ามกับบ้านของฉันเอง OoO

            "อาจารย์ครับ…คนที่ไม่รู้จักรักษา และปฏิบัติตามกฎระเบียบของโรงเรียนแบบนี้ต้องจับมาตีก้นให้ลายเลยครับอาจารย์"

       อ๊ากกกก ฉันจาลากคอผู้ชายคนนี้ไปปล่อยดาวยูเรนัสค่าาา

   โยชิยิ้มอย่างกวนประสาท เมื่อสามารถยัดเยียดข้อหาให้ฉันได้สำเร็จ ไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน นายโยชิ ลูกครึ่งไทย-เกาหลี ที่มียศเป็นถึงประธานนักเรียนคนนี้ก็เป็นศัตรูคู่อริกับฉันอยู่เสมอ แหมว่าหน้าของเขาจะเหมือนแมวก็ตาม -_- (ตรงไหนมิทราบ)

            "หุบปากเหม็นๆของนายไปเลยนะไอ้หน้าแมว อยากปากมีสีหรือไงฮะ" ฉันชี้นิ้วไปยังหน้าของโย พร้อมกับทำท่าเอาเรื่องเต็มที่

"นี่มันต่อหน้าต่อตาฉันนะย่ะยัยดาริน เย็นนี้เธอเตรียมตัวไปขัดห้องน้ำหลังโรงอาหารด้วย เข้าใจไหม" แง…..อาจารย์ขาเปลี่ยนบทลงโทษบ้างไม่ได้หรือไงค่ะ ให้หนูขัดห้องน้ำทุกวันแบบนี้ เดี๋ยวหนูก็ลาออกจากนักเรียนมาเป็นภารโรงให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยดีหรอกค่ะอาจารย์  ชิ -_-!!

       เมื่ออาจารย์สั่งบทลงโทษอันยิ่งใหญ่ให้ฉันเรียบร้อยแล้ว เธอก็สบัดก้นอันมหึมาของเธอโยกย้ายไปตามทางเดิน ซึ่งตอนนี้หน้าโรงเรียนก็มีฉันกับนายโยชิแค่สองคนเท่านั้น คนสวยอย่างดารินขอกระโดดตบผู้ชายหน้าแมวสักทีเถอะค่าาา ….. ย้ากกกก

            "สมน้ำหน้า ผู้หญิงปัญญาอ่อนอย่างเธอต้องโดนแบบนี้"

     กรี๊ดดดด โยล้อเลียนฉันด้วยการแลบลิ้นอย่างอารมณ์ดี ซึ่งฉันก็งงว่าใครกันแน่ปัญญาอ่อน แต่การกระทำของนายโยมันช่างกระตุ้นอวัยวะเบื้องล่างของฉันให้ทำงานจริงๆ ช้านนน เกลียดผู้ชายลูกครึ่งเกาหลที่ซู้ดดดด โดยเฉพาะนาย 'โยชิ'

            "นายว่าใครปัญญาอ่อนมิทราบ แน่จริงนายมาตัดสินกับฉันหลังห้องน้ำเอามะ?" แล้วฉันจะจัดการบังคับให้นายมาช่วยฉันขัดห้องน้ำซะ ฮุฮุ

            "ไม่ฉันเบื่อหน้าเธอจะแย่แล้ว แล้วขอถามอีกอย่างเถอะนะไม่อายคนอื่นเค้าบ้างหรือไงโตจนป่านนี้แล้วยังถักเปียแบบเด็กๆอีกอีก" นายโยหันหลังมากระชากเปียอันสุดแสนจะสร้างสรรค์ของฉัน จนทำให้ฉันเซไปเล็กน้อย นี่ถ้ามีก้อนหินอยู่แถวนี้นะฉันจะปาให้หน้าหล่อๆของนายกลายเป็นหน้าหักเลย โอ้ยยย เจ็บบบบ  - o –

       ทำไมมิทราบฉันถักเปียแล้วออกจาน่าร้ากกกขนาดนี้ หน้าเด็กด้วยขอบอก

            "ทำไมอยู่ม.5 แล้วถักเปียไม่ได้หรือไง พอดีว่ามันถักเปียแบบนี้มันดูดีอ่ะนะ นายต้องเข้าใจในจุดๆนี้ของฉันนะโยชิ และอีกอย่างนะออกจะแนว ไม่เหมือนใครด้วยย่ะ"

            "ใช่แนวมาก….แนวปัญญาอ่อน"

      ฉันหันไปแยกเขี้ยวเตรียมกระโดกัดคอนายนี่ แต่เขากลับไม่สนใจแถมยังมาผลักหัวฉันอีก หลังจากที่ทรงตัวได้จากแรงควายผลักของนายโยฉันก็ได้แต่โกรธจนควันออกหู ในสมองส่วนซีรีบรัมก็กำลังวางแผนหาวิธีฆาตกรรมคนหล่อแบบเนียนๆอยู่

      แต่อ๊ากกก!! -_- ฉันไม่ได้ปัญญาอ่อนอย่างที่นายนั่นพูดนะเคอะ ก็ฉันเห็นว่าถักเปียแบบนี้แล้วมันอาโนเนะนี่นา และขออย่ามาด่าว่าฉันหน้าเหมือนคางคกนะคะ ขอร้องจิตใจอ่อนไหวเองนี้ ˆ๏ˆ

     ฉันเดินขึ้นบันไดไปห้องเรียนอย่างอารมณ์เสีย ถ้าขืนใครมาขวางทางรัศมีอำมหิตล่ะก็มีเจ็บ ซักวันฉันจะต้องห้ายมาเป็นทาสฉันให้ได้นายชิ

            "ตายแล้วยัยริน หน้างอเหมือนทัพพีอีกแล้วนะ แกนี่ช่างเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ หน้าบึ้งได้ทุกวันฮ่าๆๆๆ" ผู้หญิงตัวเตี้ยๆ สั้นๆ ดูอวบๆเกือบอ้วน แต่ที่เป็นเอกลักษณ์ของยัยนี่ก็คือคะไฝค่ะ ยัยนี่มีไฝเม็ดเท่าเม็มะขามอยู่ตรงมุมปาก เธอเอ่ยทักฉันอย่างอารมณ์ดี ยัยนี่ชื่อจามค่ะ ออกจะเอ๋อๆ เซ่อๆหน่อย แต่ยัยไฝนี่ก้เป็นเพื่อนที่สนิทกับฉันที่ซู้ดดดค่า

            "ฉันเบื่อที่สุดเลย ต้องมาขัดส้วมอีกแล้ว"

            "สมน้ำหน้า แกไปกัดกับสุดเลิฟของฉันมาอีกล่ะสิถึงได้โดนทำโทษให้ไปขัดห้องน้ำน่ะ ฉันมีอะไรจะอวดแกด้วยล่ะรูปของโยชิ ฉันเพิ่งไปขอซื้อมาจากนองม.3 ตั้งห้าสอบบาทแน่ะ แต่ว่าท่านี้หล่อสุดๆเลยแกว่าไหม"

     ที่ยัยนี่เพ้อพร่ำรำพันมาเป็นชาติโดยไม่สนใจฉันนั้น ก็เพราะยัยจามเพื่อนฉันมันแอบปลื้มเป็นแฟนคลับนายโยชิ ชนิดที่กาวตราช้างเรียกพี่เลยทีเดียว เอาแต่ฝันลมๆแล้งๆฉันห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง ยัยนี่ฟันว่าสักวันจะเป็นแฟนของนายโย ไปตายแล้วเกิดใหม่เถอะเพื่อนเอ๊ย รสนิยมของนายโยสูงยิ่งกว่าตึกใบหยกหนึ่งละสองรวมกันซะอีก

     บ้านคือวิมานที่ดีที่สุด แต่สำหรับฉันห้องน้ำคือที่ไว้ปลดปล่อยอารมณ์ที่ดีที่สุด พอเลิกเรียนดารินคนสวย ต้องมาชดใช้เวรชดใช้กรรมโดยการขัดห้องน้ำหญิงหลังโรงอาหาร ทำไมอาจารย์ไม่ให้ไปขัดห้องน้ำชายบ้างอ่ะ (อันนี้ขจะตั้งใจทำอย่างสุดๆเลยล่ะเจ้าค่าาาˆ๏ˆ)

    ฉันขัดพื้นบนห้องน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับว่าพื้นห้องน้ำนี้เป็นหน้าของศัตรูตัวร้ายที่ฉันจะขัดให้พื้นมันแตกหักไปเลย นอกจากฉันจะใช้ทั้งร่างกายและหัวสมองอันปราดเปรื่องในการขัดห้องน้ำแล้ว ฉันยังต้องทนกับใบหน้าเหมือนแมวของผู้ชายที่นั่งยองๆตรงหน้าฉัน

    จะเป็นใครไม่ได้นอกจากนายโยหน้าลิง บุคคลอันตรายที่ทำให้ฉันต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งขัดห้องน้ำแบบนี้ เขาจะมานั่งเป็นหนึ่งกำลังใจให้ฉันเสมอเวลาที่ฉันโดนทำโทษแบบนี้

            "นายจ้องหน้าฉันแบบนี้อยากจะมาช่วยฉันหรือไง"

            "เธอนี่แปลกนะ โกรธพื้นห้องน้ำก็เป็นด้วย"

     ชิ พูดออกมาได้ที่ฉันขัดซะจนพื้นเกือบถลอกนี่นะ ก็เพราะฉันจินตนาการว่ากระเบื้องโสโครกนี่เป็นใบหน้าของนายน่ะเซ่! แล้วขอร้องอย่ามาจ้องหน้าฉันแบบนี้เห็นแล้วอวัยวะเบื้องล่างจะทำงาน

            "นายถอยไปไกลๆเลยไป ถ้าไม่ช่วยก็อย่ามาขวาง อยู่ใกล้นายแล้วมันซวยเข้าไจ๋"

            "ไม่เข้ามใจ" นายโยพูดลอยๆแล้วเดินเข้ามาใกล้ฉัน "ดูเธอขัดห้องน้ำแล้วน่ารักดีนะ น่ารักแบบปัญญาอ่อนอ่ะ"

            "ขอบคุณค่า…คุณโยชิที่ร้ากกกขา ถ้าจะกรุณาชมว่าน่ารักก็ไม่ต้องมีต่อได้ไหมค่ะ" ฉันยกมือขึ้นพร้อมกับถือขวดน้ำยาล้างห้องน้ำ เตรียมพร้อมที่จะปาให้โดนหน้าหล่อๆของนายโยให้มันเสียโฉมไปเลย -๏-

            "อย่าโยนนะ ถ้าเธอปาโดนหน้าฉันเกิดฉันไม่หล่อขึ้นมาสาวๆที่ไหนเค้าจะมาหลงล่ะ" เขาลุกขึ้นพลางใช้มือป้องกันในท่าอุตตร้าแมนปล่อยแสง ย้ากกกกก เดี๋ยวคิตตี้จาจัดการแกเอง อ๊ากกกก ˆ๏ˆ

            "บอกว่าไม่เล่นไง ยัยปัญญาอ่อน" นายโยรีบวิ่งออกไปจากห้องน้ำทันที

            "แน่จริงก็มาสู้กันก่อนสิ เชอะ!นึกว่าจะแน่" ฉันตะโกนไล่หลังนายโย

            "เธอก็ขัดห้องน้ำไปไม่ต้องมาพูดมาก ถ้าเธอขัดไม่สะอาดล่ะก็ฉันจะไปฟ้องอาจารย์ว่าเธอมัวแต่อู้"

            "ไปเลยนะออกไปเลยก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว"

            "เธอจะมาปล้ำฉันหรือไงดาริน ที่เธอบอกว่าทนไม่ไหวน่ะ แน่ล่ะสิก็ฉันออกจะหล่อปานนี้ ผู้หญิงเห็นก็ต้องชอบเป็นของธรรมดา" ดะ…ดูมันซิค่ะ เรื่องเข้าข้างตัวเองนี่ขอให้บอกนายนี่มาเป็นที่หนึ่งคะ ถ้าใครฝึกสมาธิไม่ถึงขั้นบรรลุธรรมล่ะก็อย่าริอาจไปถียงมันค่ะ ไม่เช่นนั้นอาจจสติแตกเป็นบ้าได้

            "นายโย…นายจะไปไหนก็ไปเลยนะ"

            "รับทราบครับคุณดาริน ผมจะทำตามเดี๋ยวนี้ครับ…กลับบ้านดีกว่าอยากพูดกับคนปัญญาอ่อน"

        นายโย….ฉันขอปฎิญาณตนไว้ ณ ห้องน้ำหญิงหลังโรงอาหารเลยนะว่า ฉันนางสาวดาริน(คนสวย)จะไม่มีวันญาติดีกับนายโชชิ(หน้าลิง)เด็ดขาด ถ้าผิดคำพูดขอให้ได้แฟนหล่อๆ เฮอะๆๆๆๆ(แล้วแกจาพูดทำไมฟะ) =[]=