คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : PROLOGUE
PROLOGUE
“ผมจะตามคุณไปทุกที่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน”
21.00 น.
คุณเคยรู้สึกกลัวบ้างไหม? กลัวมากๆ จนแทบเสียสติ กลัวจนแทบจะกลายเป็นบ้า กลัวแม้กระทั่งเสียงลมพัดหรือกิ่งไม้ไหว แน่นอนว่าอาการเหล่านี้ไม่ใช่อาการของคนปกติ ยอมรับเลยว่าฉันไม่ปกติเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน ไม่ใช่เรื่องปกติทั่วไปน่ะสิ
จากความหวาดระแวงเล็กๆ กลายเป็นความหวาดกลัวที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้น คล้ายว่าตัวเองจะเป็นบ้าไปทุกที สภาพจิตใจย่ำแย่หนักขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่เสียงอาจารย์ในชั้นเรียนก็ทำให้ฉันผวาได้
เธอกำลังจะไปไหน!
ฉันสะดุ้งตัวโยนเมื่อจู่ๆ กระดาษแผ่นบางจากไหนไม่รู้ลอยมาตกอยู่ปลายเท้าขณะกำลังเดินกลับหอ ความเครียดและหวาดกลัวเริ่มคืบคลานอย่างเช่นทุกที แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นกระดาษแผ่นนั้นแล้วเดินต่อ แม้ขาทั้งสองข้างจะก้าวแทบไม่ออก สิ่งที่อยู่ในหัวตอนนี้มีแต่คำว่าหอพัก อยากกลับ! อยากกลับไปที่สุด!!
อันนาตอบ!
“ไม่! อย่ามายุ่งกับฉัน ไม่ๆๆๆ” คราวนี้ฉันกรีดร้องออกมาอย่างคนเสียสติ เมื่อมีกระดาษอีกแผ่นลอยตกลงมาอยู่ตรงปลายเท้า มันรู้แม้กระทั่งชื่อของฉัน…
ตึก! ตึก! ตึก!
และจากเดินก็กลายเป็นวิ่ง เมื่อฉันสัมผัสได้ว่า…มีบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา!
ตึก! ตึก! ตึก!
“ทะ-ที่นี่ไหน?” ฉันอุทานออกมาอย่างใจเสีย เมื่อแสงสว่างที่เคยมีจู่ๆ ก็อันตรธานหายไป จำได้ว่าทางนี้เป็นทางไปหอพัก ทำไมถึงกลายเป็นสถานที่แปลกๆ แทนล่ะ แสงไฟตามทางเดินควรสว่างจ้ากลับไม่เป็นอย่างที่ควรเป็น มันติดๆ ดับๆ คล้ายกับอยู่ในหนังสยองขวัญ บวกกับท้องฟ้าคืนนี้ไร้แสงจันทร์ ยิ่งทำให้ความน่ากลัวเพิ่มเป็นทวีคูณ
“ใจเย็นไว้อันนา” ฉันปลอบตัวเองพร้อมกับสาวเท้าเดินไปเรื่อยๆ ตามความสว่างที่พอจะเห็น สายลมเย็นเฉียบพัดเข้ามากระทบผิวกาย จนฉันต้องยกมือขึ้นกอดตัวเองไว้ ก่อนจะรู้ได้ถึงบางสิ่งที่ใกล้เข้ามา
เฮือก!!
“ปะ ปล่อยนะ!!” ฉันดิ้นพล่าน สติที่มีอยู่น้อยนิดแตกลงทันทีเมื่อร่างกายถูกฝ่ามือเย็นเฉียบราวน้ำแข็งโอบกอดจากด้านหลัง ลำคอที่เปล่งเสียงร้องออกมาก่อนหน้านี้เริ่มแห้งผาก ได้แต่ดิ้นไปมาอยู่ภายใต้อ้อมแขนปริศนา
“ตะ ต้องการอะไร” ทำใจกล้าถามออกไป เมื่อรู้ว่าดิ้นรนหนียังก็ไร้ผลขณะเดียวกันก็พยายามควบคุมไม่ให้เสียงสั่น เพราะกลัวมันรู้แล้วได้ใจ
“…”
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ ชนิดว่าได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของตัวเอง
“ตะ ต้องการเงินใช่ไหม เอาไปเลย จะเอาเท่าไหร่ก็เอาไป แต่ปล่อยฉันไปเถอะนะ” เอ่ยออกไปอย่างที่คิด พร้อมทั้งปลดกระเป๋าออกจากแขนเพื่อหยิบเงินให้
“…”
ทว่าอีกฝ่ายก็เอาแต่เงียบพอลองขยับตัวเล็กน้อยกลับโดนรัดแน่นกว่าเดิม
“นะ นี่ ถ้าคุณไม่ปล่อย ฉันจะหยิบเงินให้ไม่ได้นะ ฮึก!” กลั้นใจพูดออกไปอีกครั้ง แต่คราวนี้ฉันไม่สามารถกลั้นเสียงสะอื้นในตอนท้ายได้
“ไม่ได้ต้องการเงิน” น้ำเสียงไร้อารมณ์เอ่ยข้างหู ก่อนน้ำตาฉันจะไหลพรากลงมาอย่างคนเสียขวัญ เมื่ออีกฝ่ายพูดประโยคสุดท้ายจบ “แต่ต้องการร่างกาย”
“ฮึก! ยะ อย่าทำฉันเลยนะ” ไม่สามารถกักเก็บความกลัวได้อีกแล้ว ฉันร้องออกมาราวกับคนจะขาดใจ ขณะถูกฝ่ามือหนาสอดเข้าใต้กระโปรง นิ้วเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งไต่ไปในจุดที่ไม่ควร นี่ฉันกำลังจะโดนข่มขืนใช่ไหม!
“ฮื่อ! ขอร้อง อย่าทำ อึก! ฉัน..เลย” แม้จะไม่รู้ว่าคือใคร แต่ฉันก็พยายามร้องขอความเห็นใจ หวังว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ ให้ฉันก้มกราบแทบเท้าเลยก็ยอม ถ้ามันจะทำให้เหตุการณ์แสนวิปริตนี่หยุดลงได้
“อย่าร้อง” น้ำเสียงไร้อารมณ์เอ่ยออกมาอีกครั้ง มือเขาหยุดรุกล้ำส่วนล่างของฉันแล้ว ทว่าฉันกลับต้องย่นคอหนีริมฝีปากร้อนผ่าวแทน มันกำลังประทับอยู่ที่ลำคอ ความรู้สึกเจ็บจี๊ดแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ
เขากำลังทำอะไรฉัน!
“เจ็บ ฉันเจ็บ อึก!” เหมือนมีของแหลมคมปักเข้ากลางลำคอ มันเจ็บจนรู้สึกชา ในตอนนี้ฉันทำได้แค่ปล่อยโฮออกมา ทั้งกลัวและเจ็บใจที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้เลย
“ไม่ต้องกลัวอันนา ผมมาเพื่อปกป้องคุณ”
น้ำเสียงเย็นชานั้นเอ่ยออกมาอีกครั้งพร้อมกับหยุดการกระทำแสนอุกอาจของตัวเอง เขาไม่ได้กอดรัดฉันอีกแล้ว น่าแปลกที่ตอนนี้ฉันก็ยังไม่สามารถขยับเท้าไปไหนได้ คล้ายกับโดนมนต์สะกด เมื่อกี้เขาบอกว่าจะปกป้องฉัน ปกป้องจากอะไรล่ะในเมื่อตอนนี้คนที่อันตรายที่สุดสำหรับฉันก็คือเขา ผู้ชายปริศนาคนนี้!
“ดอกไม้ของผม ผมจะปกป้องเอง”
ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายพูดเรื่องอะไร ฉันไม่สามารถทำความเข้าใจกับมันได้ มันคือเรื่องจริงหรือแค่ฝันร้าย หรือนี่จะเป็นแค่คนบ้าเพียงคนเดียว ร่างกายฉันลอยขึ้นเมื่ออีกฝ่ายพูดจบ เขาช้อนตัวฉันขึ้นมาอุ้มพร้อมทั้งบังคับให้ฉันโอบกอด ในตอนนี้เองที่ฉันได้เห็นใบหน้าของเขารางๆ
“ฮารุโตะ?"
ความคิดเห็น