สะกิดรักยัยตัวแสบหวานใจนายคลาสโนว่า

ลำดับตอนที่ #8 : ป๊ามาไทยแลนด์

8

# ป๊ากลับมาไทยแลนด์ #

                “เอ๊ะ! ใครมาฟุบหลับอยู่ที่เตียงฉันเนี่ย ~”      ฉันเริ่มรู้สึกตัวว่ามีใครมาเอามืออันแสนบอบบางของฉันมากำไว้และฉันก็มองเห็นไอหน้าม้อมันฟุบหลับอยู่ข้างเตียงของฉัน ฉันกะว่าจะปลุกมันแล้วเชียว.....แปลกแฮะ! แต่มันก็รู้สึกอบอุ่นจริงๆนะ

โอ๊ย!(>_<  )(  >_<)(>_<   )(  >_<)    คิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย นี่มันกี่โมงแล้วนะ ฉันหันไปดูนาฬิกาซึ่งมันบอกเวลา สามทุ่มครึ่งแล้ว  หิวจังเยยอ่ะ ลงไปหาอะไรกินข้างล่างดีกว่า

                “เฮียมีรัยกินบ้างอ่ะ? หิวววววววววววสุดๆเลย”     ฉันพูดในขณะที่เฮียกำลังนั่งดูทีวีอยู่

                “อยู่ในครัวไปหากินเองดิ….แล้วไอดิลล์ล่ะ?”     เฮียถามฉัน

                “ก็นอนสลบอยู่บนห้องไงล่ะเฮีย....แล้วเบลล์ขึ้นไปนอนบนห้องได้ไงอ่ะเฮีย”  ฉันลองถามเฮียดู ก็มันไม่รู้นี่นา

                “ก็ไอดิลล์มันอาสาอุ้มแกขึ้นไปบนห้องเองที่จริงเฮียบอกให้มันลากแกไปเองแหละแต่มันไม่ทำมันดั๊นอุ้มแกขึ้นไปเสียนี่เฮียล่ะอิจฉาแกแทนสาวๆที่ชอบมันเลยว่ะ”           เฮียตอบ ไม่ยักกะรู้ว่าไอ้ดิลล์มีด้านแบบนี้ด้วยยังไงต้องลองดูต่อไป

                “ไปไป๊....ไปหาอะไรกินในครัวดีกว่า...จะกินอะไรป่ะ”       เฮียถามฉันว่าจะกินอะไร สงสัยวันนี้เฮียเป็นไข้หวัดนกแหงเลยอ่ะ ตั้งแต่เกิดมาเฮียไม่เคยถามฉันอย่างงี้เลยอ่ะซึ้งใจจัง (ค็อกเทล: เวอร์ไปป่ะ) แล้วเฮียก็เข้าครัว

                “กรี๊งงงงงงงงงงงงๆๆ”          โว้ย! ใครโทรมาฟ่ะ

                “เฮ้ย! ไอ้เบลล์...แกไปรับโทรศัพท์ดิ๊!”   เอียหันมาทางฉันแล้วสั่งให้ไปรับโทรศัพท์ ตัวเองก็มีมือมีเท้าไม่ยอมรับ

                “ฮาโหล...ไม่ทราบว่าใครโทรมาคะ?”    ฉันรับสาย

                “ฮาโหล...เบลล์เหรอลูกนี่แม่เองนะ”     หม่าม๊าโทรมาสงสัยจะโทรมาเช็คแน่เลย

                “อ้าวม๊า! ม๊าจะกลับมาเมื่อไหร่อ่ะจะได้ไปรับที่สนามบิน”   ฉันถามแม่

                “งั้นแกมารับได้เลยนะ...แม่อยู่ที่สนามบิน”      เย่! แม่กลับมาแว้ว โย่! ดีใจเป็นสุขจริงจริ๊ง...งั้นฉันต้องรีบไปบอกเฮียเดวล์

                “ได้ม๊า เดี๋ยวจะไปรับนะคะ....งั้นแค่นี้นะม๊าหวัดดีค่ะ”    ฉัยวางสายจากแม่บังเกิดเกล้า แล้วตะโกนบอกเฮีย

                “เฮียจ๋า....หม่าม๊ากลับมาแล้วจ้า..ตอนนี้อยู่สนามบินไปรับด้วย...เร็วๆเข้า”    ฉันรีบบอกเฮียอย่าดีใจอย่างสุดซึ้ง ส่วนหน้าของเฮียไม่อยากจะพูดทำหน้าอย่ากับไม่ได้อึมาหลายวัน

                “เฮ้ย! จริงดิว่ะไอ้เบลล์ แล้วต้องไปรับด้วย แล้วรถอีกคันนึงล่ะ”     เฮียถามฉันนี่เฮียไม่รู้หรือไงว่าม๊าเอารถไปให้ป้าเค้าใช้ก่อน แต่....เอ๊ะ! ทำไมกลับมาเร็วจังเลยอ่ะแสดงว่าต้องมีอะไรแหงมๆ  ฉันรู้สึกว่าเฮียก็คงจะคิดแบบเดียวกับเค้านะ

                “ปะ....ไปรับม๊ากันเถอะ...เออ..เฮียวานไปปลุกไอดิลล์ให้เฮียหน่อยดิ...เร็วเข้า”    อาเฮียสั่งช้านนนนนอ๊ายยยยช้านจะฟ้องม๊าแน่คราวนี้ทีฉันล่ะ

                ฉันเดินขึ้นไปบนห้องแล้วก็เปิดประตูเข้าไปแล้วก็……

                “ไอ้หน้าม้อดิลล์ตื่นได้แล้ววววววววว!”     อ้าว....มันไม่ตื่น

                “ไอ้ดิลล์ตื่นดิ”    เฮ้ย! มันไม่ตื่นอีก....อะไรมันจะหลับได้หลับดีขนาดนี้ฟะเนี่ย.....ฉันเลยถือวิสาสะเดินเข้าไปใกล้และก็เขย่าตัวของดิลล์

                “ไอ้หน้าม้อดิลล์ตื่นได้แล้วเดี๋ยวจะออกไปธุระด้วยกัน...เร็วๆเข้าตื่นดิ!”     ฉันตะโกนเรียกให้มันตื่น

                “เออๆตื่นแล้วๆมีไรเหรอ”     มันถามฉัน (เรียกซะเค้าเสียหมดเลยนะตัว: ค็อกเทล) หลังจากที่มันเพิ่งตื่น...โอ๊ย! ไม่อยากจะบรรยายสภาพตอนนี้ของนายนี่เล้ย~~ แต่มันก็จริงอย่างที่ว่า ‘ผู้ชายมักดูดีตอนตื่นนอนเสมอ’ แต่สำหรับนายนี่แล้วไม่เห็นจะดูดีตรงไหนเลย...เชอะ...

                “อ๋อ...พอดีมีธุระนิดหน่อยน่ะ....คือแม่ของฉันเพิ่งโทรมาน่ะว่าตอนนี้อยู่สนามบินแล้ว...ฉันกับพี่ต้องไปรับ ก็เลยมาปลุกนายลงไปข้างล่างหน่อยน่ะ ฉันว่านายควรไปล้างหน้าก่อนดีกว่านะ”     เฮ้อ! ทำไมฉันต้องรายงานตานี่ด้วยเนี่ยไม่เข้าใจตัวเองจริงจริ๊ง

                จากนั้นฉันก็ลงมานั่งอยู่ข้างล่าง ส่วนดิลล์ก็ตามหลังฉันลงมา

                “ไอ้ดิลล์(กรู)ว่าวันนี้(เมิง)ค้างที่นี่เถอะมันดึกแล้ว...พรุ่งนี้ค่อยกลับแล้วกันนะเพื่อน”   เฮียเดวล์พูด โอ๊ย! ชั้นจะประสาทกิน นี่เฮียชวนไอ้หน้าม้อค้างที่บ้านช้านอ่ะ...ชวนมาค้างทำไมฟะโว้ย!  หงุดหงิด

                “เบลล์ไปยัง...เร็วๆดข้าดิม๊ารออยู่นะ”    เฮียพูดพร้อมกับเดินขึ้นรถสปอรต์สุดเท่ห์ ส่วนชั้นยังต้องคอยปิดประตูรั้ว ส่วนไอหน้าม้อก็เดินขึ้นรถไปเฉยเลย

                พอฉันเปิดประตูบ้านและก็ไปเปิดประตูรั้ว  เสียงของดิลล์ก็ลอยมาแต่ไกล

                “มะ...ฉันช่วยนะ”  แล้วนายนี่ ก็ดันรั้วไป ส่วนฉันก็ยืนงงกับภาพตรงหน้า เอ๊! นายนี่จะมาไม้ไหนนะ  งงอ่ะ

                “นี่เธอ! หลบไปสิ  เดี๋ยวก็ถูกพี่ชายเธอถอยรถชนเข้าให้หรอก”       เสียงของนายกลับมาเป็นปกติเร็วจังนะ ฉันก็ถอยหลบออกไปจากรั้ว ส่วนเฮียก็ถอยรถออกมาจากบ้าน.....พอเฮียถอยรถออกมาหน้าบ้านแล้วฉันก็เห็นดิลล์ผลักประตูเข้ามาและฉันก็ล็กกุญแจตรงประตูรั้ว แล้วก็ขึ้นรถเฮียตรงไปรับแม่ที่สนามบิน

                *สนามบิน*

                เฮียกำลังกดโทรศัพท์ไปหาม๊าเพื่อที่จะให้ม๊ามาตรงที่พวกเรายืนอยู่ที่รอรับผู้โดยสารขาเข้า แต่เผอิญม๊าอยู่แถวนั้นพอดีแล้วก็เดินเข้ามาหาพวกเราโดยมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างม๊าซึ่งดูเหมือน....เหมือน...ป๊า! ...โย่! ไชโยโห่หิ้ว(จะหิ้วกี่ถุงจ๊ะ)...ป๊ามากะม๊าด้วยดีใจอ่ะ พอเห็นป๊ากับม๊าเดินมา ฉันก็รีบวิ่งไปกอดป๊าทันที

                “ป๊าจ๋า.....เบลล์คิดถึงแด๊ดดี๊ของเบลล์จังเลยอ่ะ.....ป๊ามาทำไมไม่โทรบอกเบลล์ก่อนล่ะ...เบลล์น้อยใจนะเนี่ย”    ป๊ามองหน้าฉันยิ้มๆ ซึ่งหน้าของฉันกะป๊าเหมือนกันอย่างกับแกะมาพิมพ์เดียวกันเลย

                “Surprised….จ๊าลูกรัก. Hi….เดลว์”    ป๊าทักเฮีย

                “ดีครับป๊า....ป๊า..นี่เพื่อนผมชื่อดิลล์ครับ”   เฮียแนะนำไอหน้าม้อ   คอยดูนะฉันจะฟ้องป๊ากะม๊าว่าเฮียทำอะไรไว้กับฉันบ้าง คราวนี้ที่ฉันนะเฮีย

                “สวัสดีฮะคุณ...เอ่อ.......” ฮ่ะๆๆๆเห็นหน้าป๊ากับม๊าของฉันถึงกับเรียกไม่ถูกเลยเหรอ

                “ไม่เป็นไรหรอก...เรียกพ่อกับแม่ก็ได้ พ่อไม่ถือหรอก”   ป๊าพูด...ห๊า!!! เมื่อกี้ป๊าพูดว่าอะไรนะให้มันเรียกว่าพ่อกับแม่งั้นเหรอ  อ๊ายยยยยยยยยยยยยเป็นไปได้ยังไง   หนอยยิ้มกริ่มเลยนะแกไอ้หน้าม้อ

                “ฮะคุณพ่อ คุณแม่”    ดิลล์พูด...ตายล่ะฉันลืมม๊าสุดที่เลิฟไปเลยอ่ะ    ฉันก็เลยวิ่งเข้าไปกอดม๊าทันทีที่เห็น (สงสัยเมื่อก่อนนี้คงไม่เห็นมั้ง)

                “ม๊าจ๋า.....เป็นยังไงบ้างจ๊ะ..เบลล์คิดถึงม๊าจังเลยอ่ะ”   ฉันอ้อนเลยล่ะค่ะ อ๋อ! ลืมบอกไปเลยว่าถึงพ่อของฉันจะเป็นคนอังกฤษแต่ก็พูดไทยได้

                “เอ่อ...ป๊าคืนนี้ให้ดิลล์มานอนค้างที่บ้านเราได้มั้ย”   เฮียถามป๊า ซึ่งป๊าก็อนุมัติโดยการพยักหน้า

                “ปะ...กลับบ้านกันเถอะ มืดแล้วเดี๋ยวจะได้พักผ่อนกัน”    หม่าม๊าพูดขึ้น   แล้วเฮียก็เดินนำหน้าไปกับดิลล์ ส่วนฉันป๊าแล้วก็ม๊าก็เดินตามหลังไปถึงรถที่เฮียจอดไว้   พอฉันเห็นสภาพรถกับจำนวนคนแล้ว จะนั่งได้มั้ยเนี่ย...   ป๊ษกับเฮียตกลงจะนั่งข้างหน้าส่วนฉัน แม่แล้วก็ดิลล์นั่งหลังกัน โดยที่แม่นั่งริมหน้าต่างโดยอ้างว่า “เบลล์แม่ชอบนั่งริมหน้าต่างหนูน่ะไปนั่งตรงกลางก็แล้วกันนะจ๊ะ” แล้วฉันกับดิลล์ต้องนั่งด้วยกันอีก โอ๊ยยยยยย! อะไรมันจะโชคร้ายขนาดนั้นเนี่ย....เฮ้อ!

                เรานั่งเงียบในรถซักพักนึง เฮียก็เป็นโชเฟอร์ ส่วนม๊าก็นั่งหลับ ป๊าก็ช่วยดูทางให้เฮียและฉันกับดิลล์ก็นั่งเซ็งกันอยู่บนรถ เฮ้อ! อะไรมันจะน่าเบื่อขนาดนี้นะ...

                “ยัยซาลาเปา..พรุ่งนี้เธอไปไหนป่ะ?”   ไอหน้าม้อเริ่มพูดทำลายความเงียบ

                “อย่าเรียกชั้นว่า ยัยซาลาเปานะ ไอ้หน้าม้อดิลล์”    ฉันต้องพูดเบาๆ เดี๋ยวม๊าตื่น  

                “ทำไมล่ะ....หน้าเธอก็เหมือนซาลาเปาจริงๆนะ ไม่เชื่อก็ลองส่องกระจกดูสิ”   อ๊ายยยยยยยยยยมันกวนทีนช้านน  ชั้นอยากจะบ้าตาย นี่ต่อหน้าป๊ากับม๊าเลยนะ 

                “ป๊าว่ามันก็เหมือน...ซาลาเปานะลูก”   ป๊าทำไมพูดงี้อ่ะ

                “ไส้หมูสับด้วย!”  ไอ้เฮียบ้า...มันว่าช้านเป็นหมูอ่ะ ไม่ย๊อม ไม่ยอมมมมม ต้องเอาคืน

                “ว่าแต่เค้าตัวเองอ่ะ ไส้หมูสับขึ้นอืด หรือไม่ก็พะยูน ใช่ๆๆต้องพะยูนชัวร์”   เป็นไงล่ะเฮีย...เจ๋งมะ เฮียพะยูน

                “เฮ้ยไอ้เบลล์อย่าให้ถึงบ้านนะเฟ้ย..เดี๋ยวโดนดีแน่”     เฮียพูดฝันไปเถอะที่ฉันจะกลัวน่ะ โดนดีเรอะ จะทำอะไรฉันได้ต่อหน้าป๊า ไม่มีวันซะหรอกน่า...เฮียตัดใจซะเถอะ

                “นี่ถึงบ้านเราแล้วหนิลูก”   ม๊าพูดขึ้น  จะเฮ้ย! ม๊าตื่นตอนไหนหว่า   แล้วฉันต้องไปทำหน้าที่เดิม  ไอ้หน้าม้อลงมาก่อนแล้วฉันก็ลงตามไป

                “ยัยซาลาเปารีบกุญแจเร็วเข้าสิ...เค้าจะได้เข้าบ้าน”     ไอ้หน้าม้อสั่งชั้นอ่ะ

                “อย่ามาสั่งน่า....แล้วก็อย่ามาเรียกชั้นว่ายัยซาลาเปาด้วย!”  

                “ก็อยากเรียกจะมีไรป่ะ ยัยซาลาเปา”

                “อ๊ายยยย! ไอ้หน้าม้อดิลล์เงียบปากไปเลยนะ”

                “นี่ทั้งสองคนนั้นน่ะ..จะไม่ให้เราเข้าบ้านใช่มั้ย?...เถียงกันอยู่ได้....รีบๆเปิดประตูเร็วเข้าดิ...คนจะเข้าบ้าน”    เฮียตะโกนออกมานอกรถ โว้ยยยยย!  จะตะโกนออกมาทำไมฟ่ะ  เดี๋ยวชาวบ้านชาวช่องเค้าตื่นกันหมดหรอก แล้วก็ให้ไอ้หน้าม้อดิลล์ผลักประตูรั้วส่วนฉันก็เดินเข้าบ้านไปเลย