คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความเจ็บที่พูดออกไปไม่ได้
ฉันเดินถอยหลังออกมาอย่างช้าๆพร้อมยกมือปิดหูตัวเองกับสิ่งที่ได้ยินและรีบออกไปที่ตรงนี่เดี๋ยวนี้และด้วยความรีบของฉันทำให้ตัวฉันไปชนกับแจกันดอกไม้ที่วางอยู่ตรงทางออกของห้องน้ำ ดังนั้นฉันต้องรีบวิ่งออกมาให้เร็วที่สุดก่อนติวและเชนจะเดินออกมาเจอ
“ มาแล้วหรอ ฉันว่าจะให้ไอ้ติวไปตามเธออยู่พอดีเห็นเธอไปนานนึกว่าเธอจะเมาหรือเป็นลมอยู่ในห้องน้ำแล้วซะอีก “ นัทถามขึ้นเมื่อเห็นฉันมาที่โต๊ะนั่ง
“ เปล่าหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไร. “
“ แพรวา เธอนั่งอยู่นี่ตลอดเลยหรอ “
ติวที่เดินออกมาพร้อมกับเชนถามขึ้น เขาจะรู้มั้ยนะว่าเป็นฉัน
คนที่วิ่งออกมาแต่ดูเหมือนเขาจะจับพิรุธที่ใบหน้าของฉัน มีหรือว่าคนอย่างฉันจะแสดงมันออกไปให้เขาเห็นฉันจึงพยายามแสดงสีหน้าให้เป็นปรกติที่สุด
“ เมื่อตะกี้แพรวาเพิ่งมะ..... “
“ ใช่ฉันนั่งอยู่นี่ตลอดเวลา นัทก็อยู่นี่ ทำไมหรอ “
ฉันพูดขึ้นเมื่อนัททำท่าจะบอกติวที่ฉันไปห้องน้ำมา ฉันสบตานัทพรางส่งสายตาขอโทษที่ฉันจำต้องพาเขาโกหกไปด้วย
“ เมื่อกี้แกจะพูดอะไรนัท “
“ เปล่าหรอก ไม่มีอะไร “
“ อย่าให้ฉันรู้นะว่าแกกับแพรวาพยายามปิดอะไรฉัน “
“ ฉันว่าแพรวาควรถึงเวลากลับบ้านเสียที เพราะนี่ก็ดึกแล้ว “
ติวจับมือฉันแน่นพรางเดินออกไปข้างนอกเขากำมือฉันแน่นจนเจ็บข้อมือไปหมดแล้วนี่คงเป็นสัญญาณว่าถ้าถึงรถเมื่อไหร่เรื่องมันคงไม่จบแค่นี้แน่ๆ
“ เธอนี่เก่งนะ พามาแปปเดียวเพื่อนฉันนี่เชื่องกับเธอมากเลยนะถึงกับได้พากันโกหกฉันได้แบบนี้ แต่เธอพลาดไปอย่างนึง “
ติวยื่นกำไลข้อแขนของฉันขึ้นมาให้ดูและฉันรู้ทันทีว่าติวรู้เรื่องทั้งหมดมันหลุดตอนที่ฉันโดนแจกันดอกไม้แน่ๆในขณะที่ฉันโกหกเหมือนคนบ้าที่พยายามแก้ตัวออกไปอย่างโง่ๆ โง่สิ้นดี
“...........”
ฉันได้แต่เงียบไม่กล้าสบตาเขาที่มองมาเหมือนจะดูว่าฉันมีปฎิกิริยายังไงเพราะไม่รู้ว่าจะพูดให้ได้อะไรขึ้นมาและพูดไปก็เท่านั้น
“ ใช่!!! ฉันเองแล้วไงล่ะ ฉันได้ยินมันก็ถูกแล้วนิที่นายพูดมาฉันแย้งได้หรอและฉันก็หนีความจริงไม่ได้ด้วย ฮึกๆ ฮือๆๆๆ “
ฉันพูดขึ้นหลังจากที่ฉันเงียบไปและสบตาเขาด้วยไม่รู้ว่าจะเอายังไงกลับสถานการณ์ตรงหน้านี้เพียงร้องไห้เงียบๆต่อหน้าเขาโดยไม่รู้ว่าติวจะทำหน้ายังไง
“ หยุดร้องได้แล้ว ฉันรำคาญ “
ติวบอกฉันและขับรถออกไปจากคลับแห่งนี้ แต่เขาจะรู้มั้ยว่าฉันเจ็บขนาดไหนพอคิดได้แบบนี้น้ำตาที่ว่าหยุดแล้วก็พรานไหลออกมาอีกอย่างห้ามไม่ได้จริงๆ
ฉันว่าฉันพร้อมกับสถานะแบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วจริงๆว่าจะทนไปได้อีกนานสักแค่ไหน
“ ฉันบอกให้หยุดร้องไง ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรอ “
“ ฮือ....ฮึกๆ “
“ หยุดเดี๋ยวนี้เธอจะร้องให้ตายไปเลยใช่มั้ย “
ติวถึงกับหัวสถบเสียงดังพร้อมเบรกรถจนหน้าฉันคะมำไปโดนคอลโทรลรถข้างหน้าพรางยื่นมือมาเขย่าตัวฉันอย่างแรงเมื่อฉันไม่หยุดร้องไห้ซะที และมันยิ่งทำให้ฉันขวัญเสียด้วยเสียงตวาดเหมือนเสียงฟ้าฟาดลงมาในความรู้สึกของฉัน
“ ถ้าเธอไม่หยุดร้องฉันเอาเธอตายแน่ “
ฉันถึงกับเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้เสียงร้องและเสียงสะอื้นดังออกไป ช่างน่าสมเพชซะจริงๆฉันในตอนนี้ แต่แล้วใครล่ะจะช่วยฉันได้ในตอนนี้เพราะฉันทำตัวเองทั้งนั้น เมื่อติวเห็นว่าฉันหยุดร้องก็ขับรถออกไปทันทีทั้งรถตกอยู่ในความเงียบตลอดทางจนถึงบ้านของฉัน
“ พรุ่งนี้ฉันจะมารับเธอไปมหาลัย “
ติวพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าฉันในน้ำเสียงออกคำสั่งอยู่ในที เฮ้อ นี่สินะ อดอฟ ฮิตเลอร์ ของจริง
มหาวิทยาลัย XXX
ฉันมามหาลัยแต่เช้าเพื่อจะหลบหน้าติวที่จะไปรับฉันที่บ้าน แต่ฉันไม่อยากเจอเขาเลยวันนี้ ให้ตายสิแต่ใจนึงก็อยากเจอติวเหมือนกัน ติวต้องโกรธฉันแน่ๆที่ออกมาก่อนทั้งที่เขาบอกฉันก่อนแล้วแท้ๆว่าจะไปรับ
ปึ้ก
“ โอ๊ย!! “
“ ขอโทษครับ “
ฉันร้องขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีใครมาชนฉันเข้าโครมเบ้อเร่อจนฉันล้มลงไปกับพื้นอย่างแรงจนข้อศอกถลอก ใครกันนะที่มาชนฉันบ้าที่สุดเลยซวยแต่เช้าจริงๆเลยฉัน
“ ขอโทษครับ ผมเดินไม่ระวังไปหน่อยเลยชนคุณเข้า “
“ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็ไม่ระวังเหมือนกันค่ะ “
ว้าว ฉันได้แต่ร้องอุทานอยู่ในใจเมื่อสบตาผู้ชายที่อยู่ขางหน้าฉันนี้อยู่ใกล้ฉันมากจนมองเห็นทักรูขุมขนของเขาเลยจริงๆ เขามีความหล่อและหน้าหวานอย่างกับผู้หญิงเปรียบกับติวหล่อไปคนละแบบจริงๆด้วยรูปร่างสูงโปร่ง จมูกโด่งแหลมเหมือนฝรั่งเลย ผิวขาวมาก ริมฝีปากอมชมพูเชียวผู้ชายอะไรเนี่ยแอ๊บแมนรึเปล่านะ สวยหล่อในร่างเดียวกันจริงๆ
“ คุณเจ็บรึเปล่าครับ เดี๋ยวผมพาไปทำแผลละกัน “
“ ขอบคุณนะคะ “
เขาพาฉันไปทำแผลที่ห้องพยาบาลแต่อาจารย์ยังไม่มาเพราะมันยังเช้าอยู่นั่นเอง เขาเลยมาจัดการทำแผลให้ฉันซะเองเลย
“ แสบนิดนึงนะครับ “
“ โอ๊ย แสบจัง “
เขาทำแผลให้ฉันมือเบามาก ฉันนั่งนิ่งแอบมองหน้าของเขาไปด้วย พอเขาเงยหน้ามาสบตาฉันจึงเสมองแผลอย่างเขินๆ ฉันว่าฉันหูไม่ฝาดนะว่าได้ยินเสียงเขาหัวเราะด้วยถึงจะในลำคอก็เถอะ แต่ฉันก็ได้ยินนะยะ
“ ผมชื่อเทรนนะครับ อยู่คณะทันตะครับ คุณล่ะชื่ออะไร “
“ เอ่อ ฉะ ฉันชื่อแพรวาค่ะ อยู่คณะนิเทศค่ะ “
“ เสร็จแล้วครับ ระวังอย่าให้โดนน้ำนะครับ “
“ ขอบคุณค่ะ “
ฉันพูดขอบคุณเทรนอีกทีแล้วก็เดินออกมาจากห้องพยาบาลพร้อมกันพรางมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองนี่มันใกล้จะเข้าคลาสเรียนแล้วนี่นา
“ เอ่อ ฉันต้องขอตัวก่อนะคะ ใกล้เข้าคลาสเรียนแล้วน่ะค่ะ “
“ อ่อ งั้นหรอครับ แล้วเราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่าครับ “
“ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ อาจจะเจอหรือไม่เจอกันก็ได้เพราะที่นี่กว้าง แต่ถ้าอยากเจอ
เทรนก็ไปหาฉันได้นี่คะ “
ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด
“ ขอโทษนะคะ “
เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นกลางบทสนทนาของฉันกับเทรนและคงเป็นใครไม่ได้นอกจาก เขา คนเดียวเท่านั้น ฉันจึงเลือกที่จะไม่รับตอนนี้เพราะยังไงก็มีค่าเท่ากัน ยังไงเขาคงด่าฉันเละแน่ๆ ถึงจะเละยังไงตอนนี้หรืออีก 20 นาทีข้างหน้าเขาคงมาหาฉันแน่ขอรวบยอดทีเดียวเลยแล้วกัน ฉันจึงเลือกที่จะตัดสายเขาทิ้งซะตอนนี้เลยแล้วกัน
“ เอ่อ เทรนคะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ “
“ ครับ แล้วเจอกันวันไหนก็ขอให้เราสองคนไม่มีเหตุชนกันนะครับ 5555+ “
“ ถ้าครั้งหน้าเราเจอกันโดยบังเอิญ ขอให้ไม่เป็นแบบวันนี้แล้วกันนะคะ “
เทรนพูดติดตลกอย่างฮาๆ ฉันจึงตอบเขาไปแบบรั่วๆ ทำให้ตอนนี้ฉันลืมติวไปชั่วขณะหนึ่งไปเลยจริงๆ
“ บายค่ะ “
เมื่อฉันเดินแยกมาจากเทรน พรางครุ่นคิดในใจถ้าเจอติวเมื่อไหร่เขาคง จัดหนัก ฉันแน่ๆ
ความคิดเห็น