คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
‘ฉันชอบนาย แต่นายไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ...เพราะฉันจะไม่ขอให้นายมาคบกับฉัน แต่ขอแค่ให้ฉันได้เป็นเงาอยู่ข้างๆ นายได้มั้ย?’
“พูดบ้าอะไรของเธอ”
“ฉันพูดจริงๆนะ.. จริงๆ นะติวไผ่ ฮึกๆ...”
“เธอเป็นเพื่อนฉันนะ! ให้ตายสิ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยแพรวา” ผมยืนมองผู้หญิงทียืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่ผิดหวังสุดๆ ความรู้สึกข้างในมันสับสนจนแยกไม่ออกเลยจริงๆ
“ฉันสัญญาว่าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของนาย จะไม่วุ่นวาย...”
“พอได้แล้ว ฉันไม่อยากฟัง” ผมพูดขัดขึ้นมาห้วนๆ ก่อนที่อีกคนจะทันได้พูดจบ และนั่นก็ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมอย่างตัดพ้อ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่คุ้นเอ่อคลอเต็มไปด้วยน้ำตา ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะเข้าไปเช็ดมันให้ในฐานะเพื่อน
“นาย...”
“ฉันจะทำเป็นไม่เคยได้ยินที่เธอพูด หวังว่าเธอเองก็คงจะลืมมันเหมือนกัน”
“แต่ฉันขอยืนยันคำเดิม ...ให้ลืมเหมือนนายฉันทำไม่ได้หรอก” ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะสั่นเพราะแรงสะอื้น แต่แพรวาก็ยังขอยืนยันคำพูดเดิมของเธอ และนั่นก็ทำให้ผมหงุดหงิดมากซะด้วย!
“รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา! รู้มั้ยไอ้คำว่าเงาของเธอสำหรับฉันมันแปลว่าอะไร?! มันแปลว่า‘ของตาย’ไงล่ะ รู้อย่างนี้แล้วเธอยังจะกล้ายืนยันคำเดิมอีกมั้ยฮะ!!” ผมตะคอกถามเสียงดังอย่างหมดความอดทนจนแพรวาสะดุ้งเพราะตกใจ ผมยังไม่พร้อมจะมีใคร เธอเองก็น่าจะรู้ว่าผมเป็นคนยังไง แต่ก็ยังมาพูดจาอะไรแบบนี้อีก
ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ แพรวา!
“อะ...อือ” เธอตอบเสียงสั่นก้มหน้านิ่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับผม แต่คำตอบนั่นมันหมายความว่ายังไง?!
“โง่ ...สิ้นคิด!” ผมตวาดใส่เธอเสียงดัง
ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นผมอาจจะไม่โกรธมากขนาดนี้ แต่เพราะเป็นเธอ ...เพื่อนที่ผมรู้จักมานาน นานจนผมเองก็เผลอลืมคิดไปแล้วว่าจะอาจเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น!
ผมตัดสินใจเดินออกมาโดยไม่คิดจะพูดอะไรกับเธออีก บางทีแพรวาอาจต้องการเวลาคิดไตร่ตรองการกระทำของตัวเอง แต่ผมคิดผิด ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวเท้าออกนอกประตูเสียงของเธอก็ตะโกนดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“ถ้านายไม่ตอบฉันจะถือว่านายตกลง”
ผมหยุดชะงักก่อนจะหันกลับไปมองเธอที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ต่างจากเมื่อครู่ จมูกเรียวสวยแดงกล่ำเพราะร้องไห้อย่างหนัก ใบหน้าหวานเลอะเทอะเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่แววตาที่จ้องมากลับดูแน่วแน่กว่าทุกครั้ง
“เธอต้องการให้มันเป็นแบบนั้นจริงๆ เหรอ เธอแน่ใจใช่มั้ยว่าจะรับผลที่ตามมาไหว” ผมถามเสียงเย็น แพรวาไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงพยักหน้ารับเท่านั้น
“ก็ได้... ในเมื่อเธออยากเป็นนัก ฉันก็จะให้เธอเป็น แต่อย่ามาร้องไห้ฟูมฟายให้ฉันเห็นเหมือนกับตอนนี้อีกก็แล้วกัน เพราะฉันจะไม่มีวันสงสารเธอแน่ๆ!”
ความคิดเห็น