คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : First Recipe : Welcome to Vanilla Bakery
“ ขอบคุณมากคร้าบบบบบ ”
“ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ. . . . ”
ผมยิ้มให้คุณแม่และลูกสาวตัวน้อยที่เพิ่งเดินออกจากประตูหน้าร้าน
ผมมักจะทำอย่างนี้เสมอๆ โดยเฉพาะกับลูกค้าคนสุดท้าย
แต่ไม่ใช่แค่ลูกค้าคนสุดท้ายที่สำคัญหรอกนะครับ
เวลาต่างหากที่สำคัญกว่า ถ้ามีเวลาพอลูกค้าทุกคนก็สำคัญเท่ากันหมดนั่นแหละน่า
ผมยืนมองสองแม่ลูกจูงมือกันไปทางรถคันหนึ่ง มีผู้ชายเดินลงมารับสองคนแม่ลูกขึ้นไปบนรถ โดยที่ไม่ต้องอธิบายผมก็รู้ได้ทันทีว่า ผู้ชาย คนนั้นคือใคร
รถขับเลยบริเวณร้านไปไกลแล้วแต่ผมยังคงยืนเหม่ออยู่ตรงบานหน้าต่างหน้าร้าน
ความมืดทอดตัวปกคลุมภายนอกไว้หมด
“เฮ้อออ . . . หมดไปอีกวันแล้วสินะ” ผมครางออกมาด้วยความเหนื่อย
ผ้ากันเปื้อนสีขาว หรืออาจเรียกว่าเคยสีขาว . . . . ถูกโยนลงไปในถังเครื่องซักผ้าซึ่งหมุนฉวัดเฉวียนไปมาอย่างน่าเวียนหัว
“ดูสิเนี่ย ลูกตัวแสบ . . . . ไปซื้ออะไรมาไม่ปรึกษาแม่เลยนะเรา ผ้าหมุนไปหมุนมาอย่างนี้มันจะสะอาดได้วันไหนล่ะ ฮึ”
ผมยิ้มออกมาอีกครั้ง
ผมจำได้เสมอ แม่เคยพูดประโยคนี้หลายครั้งเวลาใช้เจ้าเครื่องซักผ้านี่
ภาพที่แม่เอามือลงไปกวนในเครื่องซักผ้าไม่เคยหายไปจากความคิดผมเลย
นั่นทำให้ผมอดจะหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้
“ถ้าเป็นเวลาอย่างนี้คนปกติเค้าจะทำอะไรกันนะ” ผมคิด
จานชามตรงหน้าถูกขัดถูด้วยฟองน้ำที่ปกคลุมไปด้วยฟองสบู่ฟูฟ่อง
แน่นอนผมรู้อยู่หรอก ถ้าเป็นเวลาอย่างนี้หลายคนก็ต้องอยู่ที่บ้านสิ นอนอยูบนเตียง เปิดแอร์ เปิดทีวี หลับบนหมอนใบใหญ่นุ่มๆ
“ฟ่อดๆ. . .ฟ่อด”
เสียงอากาศแทรกตัวผ่านรูเล็กๆของขวดน้ำยาล้างจานเป็นสัญญาณ
“เฮ้อ หมดแล้วเหรอ. . . เพิ่งซื้อมาสัปดาห์ที่แล้วเองนะ ต้องซื้อใหม่อีกแล้วสิ” ผมคิด
หลังจากจัดการทุกอย่างในร้านเรียบร้อย อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาผมทิ้งตัวลงบนที่นอน
มันส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดคล้ายกับไม่พอใจสักพักก็เงียบไปตามจังหวะขยับตัว
“ราตรีสวัสดิ์คับแม่ ราตรีสวัสดิ์ครับพ่อ จุ๊บบบ”
ผมจูบรูปภาพของพ่อกับแม่ก่อนจะเอื้อมไปปิดโคมไฟข้างเตียง
ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมต้องจูบด้วย แต่ทำอย่างนี้แล้วมันนอนหลับนี่นา
แล้วผมก็จะทำอย่างนี้เสมอเวลาอยู่คนเดียว ความจริงผมก็อยู่คนเดียวมาตลอดนั่นแหละ ตลกจัง
หมายความว่าทำอย่างนี้ทุกวันน่ะนะ
ความเงียบทอดตัวไปรอบๆ ผสมกันกับความมืด
ผมหลับตาลงแล้วเผลอหลับไปโดยง่ายโดยไม่ต้องพึ่งแกะหรือยานอนหลับเลย
“ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันที่ดีอีกวันนึงด้วยเถอะ....” ผมคิด
แล้วทุกอย่างก็วูบไป~~~~
*******************************************************************************************
“อ้าวเชน วันนี้มาเช้าจังนะ”
ผู้หญิงน้ำเสียงร่าเริงทักผม เป็นประจำเหมือนทุกวัน
ผมไม่ทำอะไรนอกจากยิ้มตอบ มือหยิบดอกกุหลาบสีชมพูบานๆดอกหนึ่ง
“นี่ๆๆๆ เชน...... จะบอกอะไรให้นะ ถ้าไปเจอใครเค้าน่ะอย่าไปยิ้มอย่างนี้เชียวนะ
ไปทำใครหัวใจวายตายแล้วจะมาหาว่าเราไม่เตือน ฮึฮึฮึ”
น้ำเสียงร่าเริงปนหัวเราะในลำคอเล็กน้อย
“ก็จะให้ทำหน้าบึ้งเหรอไงเล่า. . . . เอ้านี่”
กระดาษสีเขียวในมือถูกส่งไปให้แม่ค้าสาว แลกกับดอกกุหลาบสีชมพูหนึ่งกำมือ
“แล้วมาใหม่นะจ๊ะเชน”
ผมพยักหน้าตอบแล้วเดินออกมาจากร้านจากดอกไม้ ไม่กี่นาทีผมก็มาหยุดที่หน้าสิ่งก่อสร้างหลังหนึ่ง
ตึกสีน้ำตาลครีม มีโต๊ะสีน้ำตาลเข้มวางเรียงรายอยู่บริเวณชานข้างหน้า
ต้นไม้ใหญ่หลายต้นถูกลมพัดใบโอนเอียงใบมา มันช่วยบังแดดได้เป็นอย่างดี
ที่ป้ายไม้เขียนด้วยตัวอักษรใหญ่
“ V A N I L L A H O U S E ”
“อืมมม. . . ร้านโทรมเหมือนที่เค้าพูดกันจริงๆแฮะ” ผมคิด
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า......” แล้วก็หัวเราะออกมา ทำไม? ไม่รู้
ขณะที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ผมรู้สึกได้ถึงกลิ่น...
“ตายแล้วเชนนน!! ลืมเอาขนมปังออกจากเตาอบเมื่อเช้านี่นา!!!”
อีก 2 ชั่วโมงต่อมา . . . .
ผมแงะเอาเศษขนมปังออกจากเตาและเขวี้ยงลงถังขยะเรียบร้อยแล้ว
ได้แผลจากเตามาหลายแผลอยู่ ก็ใครจะไปรู้เล่าว่ามันร้อนขนาดนั้น
ตายแน่เดือนนี้ ได้กินมาม่าทั้งเดือนล่ะสิเรา ฮือออ ชีวิต..... อุบอิบๆ
ขณะที่ผมบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวก็ได้ยินเสียงกระดิ่งที่ประตูร้านดังรัวๆ
เป็นสัญญาณว่าได้เวลาทำงานซะที
“VANILLA HOUSE ยินดีต้อนรับครับ เชิญด้าน . . .นะ”
ผมสะดุดคำพูดเล็กน้อยเมื่อเห็นลูกค้าในร้าน
อา.... คนนี้แหละครับ ผู้ชายคนนี้ชื่อพี่น้ำ
เป็นคนที่ผมรู้จักมาตั้งแต่ตอนยังเด็กๆ สมัยนั้นผมเพิ่งย้ายบ้านมาใหม่ๆ เลยไม่รู้จักใคร ก็มีพี่น้ำเนี่ยแหละเป็นเพื่อนเล่น แถมตอนที่อยู่ในโรงเรียนพี่น้ำยังช่วยไล่พวกที่มาแกล้งผมจนกระเจิงไปหมดเลย
พี่น้ำคนเนี้ยะแหละฮีโร่ผมเลยหละ
นอกจากพ่อกับแม่แล้วก็มีพี่น้ำอีกคนที่ผมมีความรู้สึกดีๆด้วย
ผมก็เลย. . . .. . . ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เอาเป็นว่าไม่อธิบายมากนะครับ
“ เชน เชน . . . . เป็นอะไรรึป่าว ”
“ หึ หือ ... . .อ๋อ ครับๆ ” ผมหลุดจากความคิดอันเรื่อยเปื่อย
“ ดีแล้ว อย่าทำงานหนักมากนะเดี๋ยวจะไม่ไหวพี่เป็นห่วง ” พี่เชนพูดไปก็ยิ้ม เวลาพี่เชนยิ้มมันช่างง . . . .
“ น่ารักจัง ” ผมหลุด
“ หือ อะไรนะเชน ”
“ อะ อ๋อ ปะ เปล่าครับ เมื่อกี้จะบอกวะ ว่า อ๋อ เนกไท เนกไทพี่น้ำน่ารักดี ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ”
“ เหรอเชน อือ แปลกคนจังเรา ฮะฮ่าฮ่าฮ่า ... . . อ้อ วันนี้พี่เอาเหมือนเดิมนะ เพิ่มครัวซองค์ให้พี่อีกอันนึงด้วยล่ะ ”
“ คร้าบบ แต่ระวังน้ำหนักหน่อยนะพี่น้ำ หมู่นี้รู้สึกพี่จะอวบๆขึ้นมาหน่อยแล้วล่ะคับ ฮึฮึฮึฮึ ”
“ จริงเหรอเชน ไม่รู้หละ ความผิดเชนนั่นแหละ ”
“ ซะงั้นน่ะพี่ ”
เราสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน อา...อยากหยุดเวลาให้อยู่อย่างนี้ไปนานๆจังเลยครับ
แต่เคยได้ยินมั้ยเอ่ยความสุขอยู่กับเราไม่นานนัก ไอ้ที่ตามหลังมาติดๆก็
“ พี่น้ำ นี่มันจะสายแล้วนะครับบบบบ อืม .. . . เองหิวแล้วด้วย เราไปกินข้าวที่ฟู้ดคอร์ทบริษัทกันดีกว่านะ ”
ผมละไม่ช๊อบบบบบ ไอ้นายคนนี้เลยจริงๆให้ตายเถอะ . . . . .
หนุ่มน้อยคนนี้ชื่อเอง แต่ผมมักจะแอบเรียกว่าเอ็ง เสมอๆ ฮ่าฮ่าฮ่า
เพื่อนร่วมงานของพี่น้ำซึ่งตอนนี้ไม่รู้คิดอะไร นับวันยิ่งทำตัวติดกับพี่น้ำเรื่อยๆ พันติดพี่น้ำหยั่งกับปลาหมึกยังไงอย่างงั้น
ถ้าไม่ติดว่าต้องทำดีกับลูกค้าทุกคน ผมคงจะเอาที่นวดแป้งไปนวดหน้าเขาเข้าให้แล้ว
“นี่ครับพี่น้ำ วันนี้ขนมปังไม่มีเชนเอาช็อกโกแลตชิฟฟอนให้ไปแทนนะครับ”
“งั้นพี่ไปแล้วนะเชน เดี๋ยวสายน่ะ”
พี่น้ำเดินออกไปโดยมีนายเองเดินตามหลัง หางตานายเองกวาดที่ผมก่อนจะสะบัดหน้าออกไปจากร้านในที่สุดทิ้งผมให้ยืนอารมณ์ค้างอยู่ตรงหน้าเคาเตอร์
“โฮกกกกกกกกกกกกกก ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ปลาหมึกกล้วย” ผมคิดในใจ
“ฮึ่ม ซักวันเราจะได้เห็นดีกัน”
“แบ็กๆๆ แบ็ก แบ็ก”
หือ. . . . อ้าว โทษทีนะปุ่มกด ยังไม่ได้กินข้าวใช่มั้ยเรา รอแป๊ปนึงนะ
ผมส่งภาษาให้เจ้าตัวเล็กบนพื้น
เจ้า Chihuahua ตัวน้อยนี่ชื่อปุ่มกดคับ เราร่วมเป็นร่วมตายกันมาหลายครั้งแล้ว
ตอนที่ผมทดลองสูตรเค้กก็ได้เจ้าปุ่มกดเนี่ยแหละเป็นกรรมการ ฮ่าฮ่าฮ่า
ผมยังจำช่วงที่เจ้าปุ่มกดอ้วนลงพุงได้อยู่เลย มันนอนอืดอยู่ได้ทั้งวัน ตลกดี
ผมเดินออกไปข้างนอกร้าน เห็นเจ้าตัวดีนั่งทำตาปริบๆอยู่หน้าประตู
“เอ้านี่ . . . . วันนี้พุดดิ้งกล้วยหอม กินซะไอ้ตัวน้อยยยยยย แล้วรีบๆโตเป็นเชพเพิร์ดเร็วๆซะล่ะ” ผมยิ้ม
“แบ๊ก”
ปุ่มกดเห่ารับผมสั้นๆ แล้วจัดการกับพุ้ดดิ้งอย่างรวดเร็ว~~~
BB Continue 
ความคิดเห็น