คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Sixth Recipe : พลิกวิกฤตเป็นโอกาส
ตุ้บ ....ตุ้บ..ตุ้บบบ ผมเดินจากครัวเปิดประตูออกไปยังบริเวณหน้าร้านเพื่อหาไอเด็กหนุ่มตัวต้นเหตุ
ร่างเล็กๆนั่งอยู่บนม้านั่งยาว ผมเดินมุ่งหน้าเข้าไปทันที
" เอาละ.. สมุมติว่าชั้นเกิดเชื่อนายขึ้นมา ทีนี้ พ่อมดเด็กอย่างนายมาทำอะไรที่นี่ ที่ร้านของชั้น"
พ่อมดน้อยมองผมอย่างสังสัย ก่อนจะเอ่ยปาก
" เฮ้อ....จะให้บอกกี่ครั้ง ในเมื่อนายเรียกชั้นมาที่นี่ แล้วจะให้ชั้นบ้าไปโผล่ที่ไหนได้เล่า "
" ชั้นเนี่ยนะเรียกนายออกมา สาบานเถอะ ชั้นเป็นคนธรรมดาคงจะมีเวทมนต์เรียกนายออกมาได้อยู่หรอกน่ะ ตลก "
" แล้วไอ้ดอกทิวลิปที่นายวาดน่ะมันคืออะไร วาดรูปเล่นงั้นเรอะ " ดอกทิวลิปงั้นเหรอ หรือว่า...ไอดอกทิวลิปที่เราวาดตามหนังสือวูดูประหลาดนั่น
" นี่นายอย่าบอกนะว่านายมาเพราะดอกทิวลิปที่ชั้นทำน่ะ "
" จะว่างั้นก็ได้...."
" แต่....แต่ในไอ้หนังสือประหลาดนั่นบอกว่าเป็นการทำให้สมหวังในคนที่เรารักนี่?? ไม่ใช่หรอกเรอะ?? " ผมเริ่มงง
" จะว่างั้นก็ถูกอีก.......โอมเพี้ยงงงงงงงง " หนุ่มน้อยกล่าวคำอะไรซักอย่างออกมาแล้วในพริบตานั้นเองเจ้าหนังสือวูดูโบราณก็มาปรากฏบนมือ
นั่น..ทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยกับสิ่งที่เรียกว่า เวทมนต์
" มาดูกัน..... นายทำตามหนังสือเวทมนต์เทพีวีนัส อ่านตรงนี้สิ ในหนังสือบอกว่าให้วาดดอกทิวลิปทั้งหมด เก้าสิบเก้าดอก "
" ก็ใช่ "
" แต่ นาย ดันวาดดอกทิวลิปทั้งหมด 100 ดอก แล้วนายก็ท่องมนต์เรียกช้านออกมา เป็นเรื่องบังเอิญ ซุ่มซ่าม บ้าบอที่สุด ที่ชั้นเคยเจอในรอบทศวรษ"
" หาา!! ชั้นเนี่ยนะ มะ ไม่จริงน่ะ ชั้นวาด 99 ดอกจริงๆนะ "
" อืม เจ้านายวาด 100 ดอกจริงๆคับพ้ม...พ้มเห็นแล้วแต่บอกไม่ได้โทษทีนะคับ แบ๊ก..." ปุ่มกดพูดขึ้นมา
ม่ายจริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง นี่ผมทำอะไรลงไป
" เอาละ คราวนี้นายจะทำยังไงต่อไปฮึลุงทึ่ม ชั้นกลับไปที่ที่มาไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นชั้นจะต้องอยู่กับนายที่นี่ "
" .... โอ้ย ไม่รู้... จะเป็นลม " ผมทรุดนั่งลงบนม้านั่ง ไอ้หนังสือวูดูบ้า รู้งี้ไม่เก็บมาซะก็ดีอยู่หรอก...
" ยังไง ...นายก็อยู่ที่นี่ไม่ได้ "
" อะ อ้าว อ้าว... แล้วจะให้ผมไปอยู่ไหนล่ะ นี่มันความผิดลุงคนเดียวเลยนะ รับผิดชอบหน่อยเดะ "
" ชั้นให้นายอยู่ไม่ได้..นายก็เห็น ที่นี่โทรมแล้วก็แคบ แทบจะไม่มีที่ซุกหัวนอน.. อีกอย่างชั้นไม่มีเงินมากพอจะเลี้ยงเด็กอย่างนายหรอก "
" แต่เจ้านายกำลังต้องการคนล้างจานไม่ใช่เหรอคับ " ปุ่มกดโพล่งออกมา
" เจ้านายต้องการคนล้างจาน ... เด็กเสริฟ.. ความเช็ดโต๊ะ.... คนผสมแป้ง คนตีไข่ คนแต่งหน้าเค้ก และอีกมากมาย "
เอ๋..... คนช่วยล้างจานงั้นเหรอ ผมเริ่มมีแสงสว่างเข้ามาในความคิด
คนช่วยเก็บโต๊ะ ถูพื้น...งั้นเรอะ
" โอกาสอย่างนี้หายากนะขอรับ อีกอย่างพ้มก็ต้องการเพื่อนเล่นด้วย ...แบ๊ก แบ๊ก "
โอ้ พระเจ้า ... ในความซวยก็ยังมีโชคหลงเหลืออยู่บ้าง
ควับ... ผมเปลี่ยนระดับสายตาไปยังพ่อมดน้อยซึ่งตอนนี้กำลังเล่นกับเจ้าปุ่มกดอย่างเข้าขากันเป็นที่สุด
หน่วยก้านน่าจะใช้ได้... อืม... อีกอย่างเป็นพ่อมดเนี่ยคงกินไม่เยอะหรอก.... พระเจ้า กำไรแน่ๆเชนเอ๊ย!
คนล้างจาน เด็กเสริฟ อา.. แค่คิดก็.....
" เอาละ..เอาละ ... ไหนๆก็เป็นความผิดของชั้นแล้วล่ะก็ ... นายก็อยู่ที่นี่แล้วกัน "
" ฮะ.... ลุงพูดว่าอะไรนะ ผมได้ยินไม่ชัด "
" นายอยู่ที่นี่แล้วกัน "
" แบ๊ก ...ต้องอย่างนี้สิเจ้านาย "
" แต่..... มีข้อแม้.."
" อะไรอีกล่ะ "
" นายจะอยู่ที่นี่ฟรีๆไม่ได้ เพราะงานที่นี่มีรอเต็มไปหมด หน้าที่ของนายจะถูกกำหนด นายจะต้องทำการตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นจนพระอาทิตย์ตกซึ่งชั้นว่ามันคงไม่ทารุณเกินไป "
" ดะ...เดี๋ยวลุง.."
" อีกข้อแม้ .." ผมพูดแทรกขึ้นมา
" ห้ามขัดคำสั่งชั้น ผู้ซึ่งเป็นผู้จัดการที่นี่ "
" ..... " เจ้าเด็กน้อยเงียบไปในบัดดล
" โหมดตัวโกงเต็มพิกัดเลยเจ้านาย "
" แกด้วยปุ่มกด.. ขืนพูดมากไปกว่านี้ได้อดข้าวแน่ "
" แบ๊ก " เจ้าปุ่มกดอุทานภาษาหมาออกมาแล้วเข้าไปหลบหลังพ่อมดหนุ่ม
ส่วนผมน่ะเหรอ ฮะฮ่าฮ่า ผมกลับหลังหันเดินเข้าไปในร้าน ไม่มีใครเห็นใช่มั้ยว่าผมแอบยิ้มด้วยความสะใจ ฮุฮุฮุฮุ
BB Continue 
ฮือ..... เงียบเหงาเหลื๊อเกิน T T
ซิกๆๆ เม้นให้ไรเตอร์หน่อยน้า
ความคิดเห็น