ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Vanilla House! เพราะรักเรากลิ่นวานิลลา! [Yaoi]

    ลำดับตอนที่ #5 : Fifth Recipe : This Love

    • อัปเดตล่าสุด 9 เม.ย. 52




    ดวงตาเด็กหนุ่มตอนนี้เป็นประกาย  ไม่ใช่แบบปิ๊งๆซะทีเดียวแต่มันเป็นประกายในดวงตาแบบที่ผมก็อธิบายไม่ถูก


    ผมเป็นใครงั้นเหรอ หึ . . . . .”

    แล้วเด็กหนุ่มก็เกากีต้าร์เป็นจังหวะ  ตอนนี้ผมรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง

    “ อา . . . . . .”

    “ ทำไมมันหวิวๆบอกไม่ถูก . . . . .”

    ขณะนั้นเด็กหนุ่มยังคงเกากีต้าร์ต่อไปแต่เริ่มจะเป็นจังหวะที่รุนแรงจะดังขึ้น


    ไม่มีใครเอาลำโพงโฮมเทียเตอร์ไปต่อที่กีต้าร์หรอก  แต่กีต้าร์กลับมีเสียงแน่นขึ้น เหมือนโดนปรับเบสให้สูงเรื่อยๆ

    เช่นเดียวกันยิ่งกีต้าร์แรงขึ้นเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกหวิวมากขึ้นเท่านั้น

    “ นะ . . . นี่ . .. นาย”

    “ หยุดก่อน นายจะ . . . ทำอะไร . . .อา. . . .”

    ผมพยายามตะโกน  แต่เหมือนเสียงไปไม่ถึงเลย  กีต้าร์ยิ่งเพิ่มความรุนแรงขึ้นเรื่อยทำให้ผมล้มลงไปพิงผนัง

    “ อุ๊ปปปปป  นะ . . . นายย  ยะ . . .หยุดนะ. . .. . .”

    ไม่ไหวแน่ๆถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป  ผมต้องตายเพราะไอ้หวิวๆนี่แน่ๆ อา. . . . .


    " หยุดก่อนนนนนนนนน . .  . . . . . จะขาดใจแล้วว ว ว "

     

    “ แตร้ง. . . .”  เสียงกีต้าร์หยุดได้จังหวะพอดี  ไม่งั้นผมดับอนาจแน่ๆ

    “ นั่น นายจะทำอะไรจะฆ่ากันเรอะ!! เด็กบ้า ”

    “ หืม. . . . อ๋อๆ โทษทีนะ ลืมไปคนธรรมดาทนเชลลิโต้ไม่ได้น่ะ ”

    “ แต่นั่นมันก็ไม่เสมอไปหรอก  ขึ้นอยู่กับคนที่ได้ฟัง ” เด็กหนุ่มบ่นพึมพำ

    “ แล้ว. . . . นายรู้สึกยังไงอ่ะ”

    “ อะ. . . อ๋อ. . . . มันแสบหูเฉยๆน่ะ ”

    ใครจะไปกล้าบอกล่ะว่ารู้สึกหวิวๆกับเสียงกีต้าร์  แปลกพึลึก. . . . .


    “ นั่น  เป็นเฉพาะคนที่นิสัยไม่ค่อยดีน่ะ . . . . นายชอบแกล้งชาวบ้านชาวช่องเค้าใช่มะ ”

    “ อะไรของนาย?? . . . ช่างเถอะ คราวนี้นายจะบอกได้รึยังว่านายเป็นใคร. . . . .  ฮึ ”


    “ ลองมองไปรอบๆสิลุงทึ่ม! ”

    ผมชักจะปวดหัวกับเด็กคนนี้แล้วสิ พูดจาแปลกๆวนไปวนมา  เอ๊ะ. . . .  ผมว่าร้านดูแปลกๆนะ

    ทำไมของกลับมาเรียบร้อยได้แล้วล่ะ?!??  ถุงมือ  ที่ตีไข่  หือ! ไม้กวาดกับไม้ถูพื้น กลับเข้าที่เรียบร้อยเหมือน 20 นาที

    ก่อนเป๊ะ  พื้นสะอาดหมดจด  ปุ่มกดนอนกลิ้งไปกลิ้งมาสบายใจ

    “ นะ. . . .เฮ้ย  นายทำอะไรเนี่ย . . . ทำไมมัน?? นายใช้เวทมนต์ได้หรือไง?!!!! ”

    Bingo!!! ถูกต้องแล้วล่ะคร้าบบบ  หายทึ่มซะทีเน้อ ฮึฮึฮึ ”



    “ ผม .  .  .  .  . P-4587000  เรียกสั้นๆก็  P458  ผมทำหน้าที่ดูแลนาย  ทุกๆเรื่อง  ตั้งแต่  หน้าที่การงาน  เพื่อนฝูง  เงินทอง   หรือเรียก

    รวมๆก็พ่อมดประจำตัวนายเองนั่นแหละ  ”

    ผมนิ่งไปเลยครับ  . . . . . 

    ถ้าวันนึงมีเด็กคนหนึ่งเข้ามาพังร้านคุณแล้วบอกว่าเป็นพ่อมด . . . .

    คุณคิดว่ามันน่าจะตลกแค่ไหนกัน . . . . .

    พ่อมดเนี่ยนะ . . . . .


    “ อุ๊ฟฟฟ . . . . ฮะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า . . . .นายบอกว่านายเป็นพ่อมดเนี่ยนะ  . . . . . .ฮ่าฮ่าฮ่า

     แล้วพ่อมดประจำตัวมีด้วยเรอะ ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่า  เค้ามีแต่เทวดากะนางฟ้า  โอ้ยขำ. . . .”



    “ นึกแล้วเชียวว่านายต้องเป็นแบบนี้ งั้นดูนี่นะ ” เด็กหนุ่มพูดแล้วอุ้มเจ้าปุ่มกดขึ้นมาจากพื้น


    หนุ่มน้อยยิ้มแล้วพูดภาษาอะไรบางอย่าง . . . . . . . “ โอม เพี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงง ”



    จากนั้นวางเจ้าปุ่มกดลงกับพื้น

    “ นั่นนายเล่นอะไรอีกล่ะ  หมดปาหี่แล้วก็เชิญออกไปจากร้านชั้นซักที. . . . ”

    ..
    .
    .

    “ พี่เชน วันนี้พุดดิ้งเค็มไปหน่อยนะครับ ใส่เกลือเบาๆหน่อยสิ ”


    “ อะไรของนาย  นายรู้จักชื่อชั้นได้ยังไง  แล้วใครเค้าเป็นพี่นายกันฮึ ”

    “ ขอโทษนะ ไม่ใช่ผม  นั่น ๆ ”  หนุ่มน้อยชี้มือลงไปทางเจ้าปุ่มกดที่ตอนนี้แลบลิ้นแฮ่กๆอยู่บนพื้น

    . . . . .

    “ ผมเองแหละครับไม่ต้องตกใจหรอก  แค่อยากจะบอกว่าใส่เกลือน้อยกว่านี้นิดนึง ”



    โอย  ผมจะเป็นลมแล้วล่ะคับ . . . . 

    ก็อยู่ดีๆเจ้าปุ่มกดมันดันไม่เห่าแบ๊กๆแล้ว  อุตริพูดภาษาคนซะอย่างนั้น

    “ ปะ. . . ปุ่มกด . .”

    ว่าไงลูกพี่ ”   มันดันตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ

    “ โอ้ย . . . . . . . . . . จะเป็นลม ”


    “ เป็นไงล่ะ ทีนี้เชื่อได้รึยัง . . . . ”

    “ มะ ไม่ . . . . นาย . . .นายไปได้แล้ว ” ผมพูดออกมาโดยยังไม่ทันคิดอะไรหรอกเพราะตอนนี้หัวหมุนเป็นวง

    กลมแล้ว


    “ อ้าวว อย่างนี้ผมก็แย่เดะ . . . . เรียกผมมาแล้วอยู่ดีๆก็ไล่ไปไหนไม่รู้  แล้วจะให้ผมไปอยู่ที่ไหนเล่าลุงงงงงง ”

    “ ไม่รู้  เรื่องของนายยยยยยยยยยยยยยยย ”

    ผมดันเจ้าเด็กบ้านั่นออกไปทางประตูร้านได้สำเร็จแล้วรีบปิดประตูลงกลอนทันที

    “ ฝัน ฝัน ฝันๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เราต้องฝันไปแน่ๆ ตื่นสิเชน ”

    ผมเอามือหยิกแก้มตัวเองทั้งสองข้าง  มันเจ็บแฮะ. . . .  หมายความว่านี่ไม่ใช่ฝันงั้นเหรอ ฮือออ



    “ เฮ้อ . . . . เจ้านายไม่ยอมรับความจริงเลยนะครับ ” เจ้าปุ่มกดโพล่งออกมา

    ผมสะดุ้งเล็กน้อย

    “ เอาล่ะเชน  ถ้างั้นมันต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ ตาฝาดหูฝาดไม่ได้  เราต้องมีสติ  มีสติ ท่องไว้ มีสติๆ . . . ”

    ผมพยายามทำใจเดินกลับไปในครัวเพื่อเอาขนมปังเข้าเตาอบ  แต่มือผมก็สั่นจนดึงพลาสติกแรพไม่ออก

    “ โอ้ย. . . . ทำไมไม่ทำให้มันดึงง่ายๆนะ บริษัทผลิตยังไงเนี่ย ”

    เอาละผมเริ่มลนลาน โทษปี่โทษกลองไปหมด

    “ จั๊ดจ๊าดาดั๊ด  จั๊ด จั๊ด จั๊ดดาดั๊ด  วู้ว~ ”

    นั่นปะไร!  เสียงเจ้าปุ่มกดในจินตนาการของผมเริ่มออกฤทธิ์แล้วมั้ยล่ะ  คราวนี้ร้องเพลงได้ด้วยแฮะ

    “ จั๊ดจ๊าดาดั๊ด  จั๊ด จั๊ด จั๊ดดาดั๊ด  วู้ว~ ”

    “ จั๊ดจ๊าดาดั๊ด  จั๊ด จั๊ด จั๊ดดาดั๊ด  วู้ว~ ~ ”

    “ จั๊ดจ๊าดาดั๊ด  จั๊ด จั๊ด จั๊ดดาดั๊ด  วู้ว~ ~ ~ ”

    “ โอ้ยยยยยยย หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!! ” ผมโพล่งออกมา

    เงียบไปซักพัก .  . . 

    “ โทษทีคับพี่เชน  นึกว่าจะชอบเพลงนี้เห็นเคยฟังอยู่บ่อยๆ” 

    “หรือพี่เชนอยากฟังเพลงสากล ก็ได้ เดี๋ยวผมจัดให้. . . อะฮะแฮ่ม ฮะแฮ่ม”


    “This  love has - taken it’s toll - on me ~

    She said - goodbye too many times before ~ ~”



    โอ้ยพ่อครับแม่ครับ ช่วยเชนด้วยยยยย!!!


    BB Continue     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×