คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Fourth Recipe : W - A - R
“แบ๊ก แบ๊ก แบ๊กๆๆๆ แบ๊กๆๆๆ”
“แบ๊กๆ แบ๊กกๆๆ”
.........
.................
...............
..........
....
..
เสียงปุ่มกดอีกแล้วเหรอ
นี่เราเป็นอะไรไปกันแน่เนี่ย
โอ๊ย. . . มึนจัง
ผมรู้สึกว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้น ได้ยินเสียงปุ่มกดข้างๆหู
กลิ่นกล้วยหอมลอยเต็มจมูกไปหมด
“อือออ . . .” ผมครางออกมาเบาๆ ค่อยๆขยับเปลือกตาที่ตอนนี้หนักอึ้งเหลือเกิน
ใครน่ะ? ? ??
เด็กผู้ชายคนนึงตอนนี้กำลังจ้องผมเขม็ง ในมือถือกีต้าร์คลาสสิค ใส่เสื้อผ้าทรงประหลาดๆ มีฮู้ดคลุมหัว
ผมนิ่งไปซักพักด้วยความมึนงง
“ เอ่อ ขอโทษนะครับ สงสัยเผลอหลับไป รับอะไรดีครับน้อง . . . .”
ผมดันตัวเองลุกขึ้นจากพื้นร้าน
“ เฮ้อ. . . รับอะไรงั้นเหรอ คงจะรับกรรมต่อจากนายล่ะมั้ง ” เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ
ผมพิจารณาดูทั้งตัวแล้ว เหมือนนายคนนี้หลุดมาจากนิยายแฟนตาซี ไซไฟ หยั่งไงหยั่งงั้น จะแตกต่างก็ตรงกีต้าร์คลาสสิคขนาด
ใหญ่กว่าปกติที่ถืออยู่ มันใหญ่จนตัวกีต้าร์เกือบเลยไหล่ของคนถือด้วยซ้ำ
“ ไหนนายลองบอกมาซิ นายเรียกช้านมาทำไมมิทราบ. . .” เด็กหนุ่มยังคงพูดด้วยน้ำเสียงกวนโอ้ย
“ ยังจะยืนนิ่งอีก นายนั่นแหละ หูตึงรึไง นายมีธุระอะไรก็ว่ามา ”
ผมงงกับเด็กหนุ่มคนนั้น
“ ใครเรียกใครมาครับ . . . . .”
“ ไม่ต้องมาทำโนเนะหน่อยเลย ก็นายยยยยนั่นแหละ ” เด็กหนุ่มลากคำว่านายให้ยาวขึ้น
“ ทีนี้ก็บอกมาได้แล้ว นายต้องการอะไรมิทราบบบ ถึงลากชั้นเข้ามาซวยด้วยเนี่ย บ้าชะมัดเลย โตป่านนี้แล้วยังซุ่มซ่าม เอ๋อ เฟอะฟะไม่เข้าเรื่อง เฮ้อ ”
เอาละ ตอนนี้ผมเริ่มจะขึ้นแล้วหละ ไอ้เด็ก( บ้า ) คนนี้มันเป็นลูกเต้าเหล่าใครกันอยู่ดีๆมายืนด่าผมปาวๆอยู่ฝ่ายเดียว
“ น้อง แล้วนี่น้องล่ะเป็นใครมิทราบ อยู่ดีๆบุกรุกเข้ามาในร้านแล้วมาด่ากันปาวๆอย่างนี้ น้องต้องการอะไร ที่นี่ไม่มีเงินให้หรอกนะ
ไป ไป ไป๊ ”
“ โห โห โห โห นายนี่มันนนน . . . . . นึกว่าช้านอยากจะมานักรึไงถ้าไม่ใช่เพราะว่านายเรียกน่ะไม่มีวันจะมา
หรอกนะรู้ไว้ด้วย นายทึ่ม!! ”
“ไอ้เด็กบ้า ว่าใครทึ่มนะ!! เข้ามาทางไหนไปทางนั้นเลยนะ ร้านนี้ไม่ต้อนรับเด็กอย่างแก ไป๊ ”
พูดจบผมหยิบไม้ขนไก่ข้างผนังปัดไล่เด็กหนุ่มคนนั้น
“ โห . . . . . ใช้อาวุธเหรอ นายทึ่มหยุดเดี๋ยวนี้น้าาาาาา ”
“ เด็กบ้า ออกไปซะที๊ ”
ผมโบกไม้ขนไก่ไปรอบๆ เด็กหนุ่มหลบได้อย่างคล่องแคล่ว แต่ทว่ามันคงไม่ใช่ความคิดที่ดีนักเมื่อ
“เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” เสียงของแข็งกระทบพื้นตามมาด้วยเสียง
“อ๊า......... จานเซรามิกของช้านนนนนน”
“ฮืออออ . . . . . อุตส่าห์เก็บตังค์ซื้อตั้งนาน ขนาดตอนเซลล์ยังแพงเลย ฮือออออออออ”
“เพราะแก ไอ้เด็กบ้า แก๊ วันนี้แหละได้อบก่อนชิมแน่ๆ อย่าอยู่เลยเด็กบ้า.....” ผมปรี๊ดแตกสุดๆ
เด็กบ้านั่นยังคงทำหน้าตาเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวทั้งๆที่เพิ่งทำชุดจานเซรามิกที่ซื้อมาตอนซัมเมอร์เซลล์ของผมแตกไปหมาดๆ
ผมคว้าของใกล้ตัวที่สุดแล้วร่อนออกไปด้วยความเร็วเต็มกำลัง
“โครม เพล้งงงงง . . . โครม คราม!!!... . ตุ้บ. . . . .เพล้ง............!!!!!!!!”
ในไม่กี่นาทีต่อมาร้านผมก็กลายเป็นสถานที่ทำพิธีปัดรังควาญไปโดยปริยาย
เพียงแต่ของที่ใช้ปัดรังควาญมีหลากหลาย อาทิเช่น โดนัทเคลือบน้ำตาล ที่ตีไข่ด้ามจับไม้ แก้วน้ำ อ่างผสมแป้ง ถุงมือจับของร้อน
รีโมท เค้กหน้ามะพร้าวอ่อน พรมเช็ดเท้า ไม้ถูพื้น ผ้าขี้ริ้ว ไข่ไก่ ผงฟู เครื่องตีฟองนมมือถือ สตอเบอรี่แช่แข็ง มีดปอกผลไม้
มะม่วง กล่องกระดาษทิชชู่ แผ่นซีดี ผ้าปูโต๊ะ ปลอกคอสุนัข ที่ตักไอติม ช้อน ส้อม เอแคลร์ไส้ครีม ไอศครีมกะทิ ไม้พาย น้ำ
แข็งหลอด และอื่นๆอีกมากมายเท่าที่ผมจะเอื้อมถึง
. .
.
.
อีก 20 นาทีถัดมา . . . . . . . . . .
“แฮ่กๆ แฮ่ก แฮ่ก . . . . แฮ่ก . . . .” ผมยืนหอบอยู่ตรงเคาเตอร์
สภาพร้านในตอนนี้ดูไม่ได้เลยซักนิดเดียว แป้งเค้กลอยฟุ้งเต็มไปหมด ผมเราทั้งสองคนขาวโพลนเหมือนคนแก่
นั่นทำให้ไอ้เด็กบ้านั่นยืนหัวร่อท้องแข็งอยู่คนเดียวกลางร้าน
“กร๊ากกกกกกกกก ดู ดูหัวนาย ฮะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า โอ้ยปวดท้องงง”
ผมละแปลกใจจริงๆเลยครับ ไอ้ที่ผมเขวี้ยงออกไปทุกอย่างมันก็ไม่ใช่ว่าจะอันเล็กๆ แต่เด็กนั่นหลบได้อย่างชิวชิว แถมเหมือนจะไม่
รู้สึกกลัวเลยด้วยซ้ำ
ดู . . . มันยังยืนฮัมเพลงได้อย่างสบายอารมณ์อีก
“แบ๊กๆๆ แบ๊ก” แล้วดู. . . . . ปุ่มกดไปทำความรู้จักกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยย
หมาทรยศ มานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!!
“ ไหน . . . แฮ่ก ก ก . . . นายลอง บ . .บอกมาซิ ว่า. . .นะ . .นายน่ะ เป็นใคร. . . .. แฮ่ก แฮ่ก”
“อือ ~~~ ก็ด้ายยย ~~ ก็ได้ ก็ได้ ถ้านายไม่รู้จริงๆล่ะก็นะ. . . . . .”
“ผมเป็นใครน่ะเหรอ หึ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . แตร๊งงงง”
พูดจบเด็กหนุ่มก็เอามือเกากีต้าร์อย่างสบายอารมณ์ มีรอยยิ้มออกมาจากมุมปากบางๆสีชมพู
BB Continue
ความคิดเห็น