ลำดับตอนที่ #49
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : :>>: บทที่ 46 :
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>
“สังเกตตอนที่เธอออกไปจากห้องรึเปล่า?”
“ไม่เลย ฉันหันหลังให้ หันมาอีกทีคือนายเข้ามาพร้อมกับใส่หน้ากากผืนนี้แล้ว” ฉันบอกตามที่เห็น
“...หึๆ หึๆ งั้นฉันคิดว่าในตอนนี้ต้องมีกล้องถ่ายวีดิโออยู่ในห้องนี้ที่ใดที่หนึ่งซะแล้วล่ะ!”
< :: NAMAOB :: >
“น้ำอบ... น้ำอบ!”
“...”
“ยัยน้ำอบ! เฮ้! ยัยอบเชย!! ><!!!”
“...”
“...พี่พริกหวานมาแน่ะ!”
“...”
“-*-! เฮ้อ... อ๊ะ อรุณสวัสดิ์จ้าเทียนหอม!”
ขวับ!
“อ๊ะ!!? ไหนๆ!?! (O_O )( O_O)!?? เขาอยู่ไหนแล้ว!?!?”
ฉันถึงกับมีปฏิกิริยาต่อคำว่า ‘เทียนหอม’ แทนที่ ‘พี่พริกหวาน’ ซะได้ แต่แล้วฉันก็เหมือนจะรู้ตัวว่าปล่อยไก่ต่อหน้าใครบางคนที่เรียกฉันอยู่ มันจึงทำให้ฉันค่อยๆ หันหน้าไปมองคนเรียกที่ยืนยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ใกล้ๆ
“อ้าว...? ลูกหว้านั่นเอง มีอะไรเหรอ?”
“^^ ...ใจลอยไปหาผิดคนแล้วล่ะม้างงงง~”
“ผิดคนยังไง อย่าพูดบ้าๆ น่า” ฉันสะบัดหน้าหนี พยายามไม่คิดมาก
“ฮะๆๆ จริงๆ นะน้ำอบ เธอดูเปลี่ยนไปมากเลย ตั้งแต่เจอเทียนหอมเข้ามาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ เธอน่ะ”
“อืม... งั้นเหรอ” ฉันตอบรับ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธอะไร มันก็จริงอย่างที่ลูกหว้าพูดนั่นแหละ ตั้งแต่มีเทียนหอมเข้ามาในชีวิต ฉันก็เริ่มที่จะรู้จักกับผู้ชายที่หลบเหลี่ยมฉันได้จนแทบจะเกลี้ยง กล้าต่อปากต่อคำพ่อฉันโดยไม่กลัวคุณไสย ใจกล้าไปหาที่บ้านฉันได้ทั้งๆ ที่โดนพ่อแกล้งซะขนาดนั้น และที่สำคัญ...ยังมีสัมผัสที่ 6 อีกด้วย
...เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันเผลอเลิกคิดถึงพี่พริกหวานไปในบางที...
ก็แค่ ‘บางที’ น่ะนะ ...เอ๊ะ!? นี่ฉันเป็นบ้าอะไรไปเนี่ย?!? - -^!!!
“เอ้อนี่...” ลูกหว้าขัดจังหวะความคิดฉัน เธอถาม “อาการปวดท้องเป็นไงบ้าง? ดีขึ้นบ้างรึยัง?”
“ดีขึ้นแล้วแหละ ขอบใจที่เป็นห่วง”
“ไม่เห็นจะต้องขอบใจเลย มันเป็นเรื่องธรรมดา จะว่าไปแล้ว...” ลูกหว้ากล่าวขึ้นมาเหมือนกับพูดลอยๆ ต่อ “ช่วงนี้ฉันรู้สึกเซ็งๆ จังเลย ไม่มีเงินใช้แหะ ...สงสัยต้องหางานพิเศษเพิ่มอีกแล้วสินะเนี่ย”
“อ้าว? ถ้าเธอไม่มีตังค์ใช้แล้วเธอจะหางานพิเศษจากไหนล่ะ” ฉันขมวดคิ้วถาม ลูกหว้าทำหน้ายิ้มให้เฉยๆ ก่อนที่ครูประจำชั้นจะเดินเข้ามาเช็คชื่อนักเรียนในตอนเช้าของวันนี้
อะไรกัน? ความรู้สึกเหมือนมีตะกอนถูกกวนให้ขุ่นในใจนี่มันคืออะไร? ฉันยอมรับมันได้ไหม?...หรืออันที่จริงฉันยังไม่อยากจะยอมรับอะไรเลย?
“หา!!? อะไรนะคะ ที่ว่าพ่อกับแม่โดนเล่นฤทธิ์ของสนัฟฟ์ฟิล์มที่ว่า!??!”
ฉันตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ ณ ตอนนี้ฉัน พ่อ และแม่อยู่ในห้องรองผู้อำนวยการที่ถูกล็อคใส่กรอยู่ แม่ปรามเสียงเอ็ด
“น้ำอบ ...เบาๆ หน่อยสิลูก”
“ขอโทษค่ะ ก็หนูตกใจนี่นา ...มิน่าล่ะ เทียนหอมถึงได้...” ฉันพูดเท่านั้น ก็รู้สึกถึงสายตาพ่อที่จ้องมองมาทางฉัน
“หมอนั่นมันทำไม?”
“เอ่อ...พ่อก็อย่าจ้องจับผิดหนูมากสิคะ” ฉันพูดเสียงอ่อย
“พ่อไม่ได้จ้องจับผิดหนูหรอกนะน้ำอบ แต่พ่อหมายถึงไอ้หมอนั่นตั้งหาก ...เกลียดขี้หน้ามันชะมัด!”
“ถ้าเทียนหอมไม่มาบอกหนู หนูก็ไม่โดดเข้าแถวตอนเช้าหรอกค่ะ”
“บอกว่าไง แล้วมันรู้อะไรมาบ้างล่ะ”
“พ่อคะ คือแบบว่า...เทียนหอมเขามีสัมผัสที่ 6 เหมือนๆ กับแม่แหละ แต่ดูเหมือนเขาจะเป็นแค่พวกพูดคุยกับวิญญาณได้ และก็...” ฉันทำท่าครุ่นคิด แล้วตอบ “เขารับรู้ได้ว่าใครมีเคราะห์หนักเบาด้วยนะคะ”
“แล้วลูกเชื่อใจมันได้แค่ไหนกัน ต้มหนูอยู่ล่ะสิ!” พ่อแขวะหน้าไม่สบอารมณ์
“พรายกระซิบบอกกับเทียนหอมว่าแม่มีอันตรายตอนเช้า ...แล้วมันเป็นเรื่องจริงไหมล่ะคะ”
ฉันสวนคำตอบกลับไปจนพ่อตาวาวโรจน์ เหมือนจะเสียหน้า แต่ก็มีความไม่พอใจ เสียใจ และอารมณ์ต่างๆ มากมายอยู่ในดวงตาคู่นั้น ...นานมากแล้วที่ฉันไม่เห็นพ่อเป็นแบบนี้
“เอาล่ะ หยุดเรื่องนี้เอาไว้ก่อนเถอะนะ แล้วกลับมาเรื่องสนัฟฟ์ฟิล์มกันต่อ” แม่ฉันเข้ามาห้ามทัพอย่างว่องไว ฉันกับพ่อแค่ลอบมองหน้ากัน ก่อนที่ฉันจะหันหน้าไปหาแม่ที่ถามคำถามกับฉันพอดิบพอดี
“น้ำอบพอจะรู้เรื่องนี้บ้างไหม? เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น”
“ถามว่าพอจะรู้ไหม?...ก็พอจะรู้อยู่ล่ะค่ะ เพราะน้ำอบเคยเห็นคลิปนี้มาก่อน”
“!!!? ที่ไหน!?!?!” พ่อกับแม่ถามพร้อมกัน อันที่จริง...ในเมื่อมาถึงจุดนี้ ฉันก็ไม่สมควรจะปิดพวกท่านอีกต่อไปแล้ว
“โทรศัพท์ของเพื่อนอีกคนที่หนูรู้จักค่ะ เธอชื่อเซซ่า อยู่คนละห้องกับหนู และเป็นเพื่อนร่วมห้องของเทียนหอมอีกด้วย”
“เซซ่า? ...ใช่คนนี้รึเปล่า?”
แม่เดินไปที่ตู้เก็บเอกสาร ก่อนที่จะพลิกหน้าเอกสารหาอะไรซักอย่าง เมื่อแม่เจอแล้ว เธอจึงได้ยื่นแฟ้มมาให้ฉันดู
“!!!! ...ใช่ค่ะ! คนนี้แหละ!” ทันทีที่ฉันเห็นภาพรวมแล้วแม่ชี้นิ้วไปที่ผู้หญิงคุ้นตา ซึ่งหล่อนมีสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ และรอยยิ้มของเธอนั้นแลดูสดใสผิดกับใจฉันที่เริ่มจะมัวหมองขึ้นเรื่อยๆ
“หายตายเถอะ... คนเดียวกันเลย” แม่ฉันพูดด้วยสีหน้าที่ซีดลงทันที พ่อถาม “งั้นหรอกเหรอ? คนนี้สินะที่เอาแฟ้มซ่อนมีดปังตอใส่ในแฟ้ม”
“อะไรนะคะ!!?”
ฉันทำหน้าตกใจใส่พ่อ พ่อหันมาบอกฉันด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเล่าเท่าที่ควร
“ตอนเช้าก่อนที่พ่อจะเผลอทำร้ายแม่ มีนักเรียนคนนึงเข้ามาในห้องนี้ และเอาแฟ้มเอกสารที่มีของอันตรายซ่อนอยู่ นับว่าฉลาดไม่เบาที่วางแผนได้รอบคอบและรัดกุมจนพ่อคิดไม่ถึงอยู่เหมือนกัน”
“ไม่ใช่ค่ะ! หมายความว่าไง นี่พ่อกำลังจะบอกว่าเซซ่าเป็นคนร้ายทำสนัฟฟ์ฟิล์มงั้นเหรอ!?”
“คงงั้นมั้ง แต่เพื่อนของลูกก็น่าสงสัย รวมถึง...ไอ้หนุ่มประธานนักเรียนด้วย จะตัดความสงสัยทิ้งไปแล้วสงสัยแบบเจาะจงใครคนใดคนหนึ่งไม่ได้หรอก”
“...พ่อไม่สงสัยเทียนหอมเหรอคะ?”
ฉันถามด้วยสีหน้าที่แปลกใจ ...บ้าน่า นี่ฉันรู้สึกไปเองใช่ไหมที่พ่อดูเหมือนจะไว้ใจเทียนหอมขึ้นมาซะอย่างงั้น
“...”
“...พ่อคะ?”
“พ่อไม่สงสัยมัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อจะไว้ใจให้มันมาเจ๊าะแจ๊ะกับหนูได้นะน้ำอบ”
“โธ่...พ่อคะ เทียนหอมเขาเป็นคนดีพอนะคะ”
“ดีเหรอ? อ้อ... ดีมั้ง ถ้าไม่ประกาศกร้าวต่อหน้าพ่อว่าจะแย่งหนูมาจากพ่อล่ะก็นะ” พ่อพูดหน้านิ่ง แต่เล่นเอาฉันหน้าแดงซ่าน “หะ..หา!!!?”
“เอาล่ะ เรื่องนั้นพักเอาไว้ก่อนเถอะนะ” อีกครั้งแล้วที่แม่ห้ามทัพด้วยการหยุดเรื่องกระเซ้าเย้าแหย่ แกมเหน็บแนบของพ่อกับฉันเอาไว้ พ่อและฉันหันไปมองหน้าแม่ที่กำลังตั้งคำถามขึ้นมาเพื่อถามฉัน
“ลูกรู้อะไรนอกจากนี้อีกรึเปล่า?”
“รู้แค่ว่าเทียนหอมก็เห็นศพในห้องถ่ายเอกสารเหมือนกับแม่ค่ะ ...เป็นช่วงเดียวกันกับที่แม่เป็นลมในห้องนั้นพอดี”
ฉันเล่า พ่อหันไปมองหน้าแม่ตาวาวโรจน์
“หมายความว่าไง!? ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย!”
“จะรู้ได้ไงกัน ฉันยังไม่เคยเล่าให้นายฟังเลยนะ” แม่พูดหน้านิ่ง ในขณะที่พ่อชักสีหน้าไม่พอใจใส่ “อย่าบอกนะว่า...ไอ้เด็กนั่นอุ้มเธอออกมาจากห้อง แล้วพาไปส่งที่ห้องพยาบาล!?”
“ใช่ เดาได้ถูกเผงเลย” แม่ยิ้มยั่วพ่อ ในขณะที่พ่อขบกรามแน่น แล้วสบถด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจสุดๆ
“แล้วสรุปว่าจะเล่ารายละเอียดปลีกย่อยให้หนูฟังได้รึยังคะ? แบบว่า...เรื่องที่เกิดขึ้นแบบคร่าวๆ ตอนเช้าน่ะค่ะ” ฉันรีบขัด ก่อนที่พ่อจะมีการวางมวยจับแม่จูบคลุกวงในอะไรเถือกๆ นั่น -_-; เอ่อ...มันเป็นมุขขำๆ สำหรับฉันเฉยๆ เพราะพ่อจะไม่ทำแบบนี้ต่อหน้าฉันหรอก แต่ส่วนมากฉันจะบังเอิญไปเห็นซะมากกว่า
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่ดูเหมือนว่ามีใครเอากล้องวีดิโอมาวางไว้ในมุมอับ” พ่อชี้นิ้วไปยังโต๊ะทำงานของแม่ แน่นอนว่ามีวีดิโอ มีดปังตอสับหมู และหน้ากากคาดปิดตาอีกหนึ่งผืนวางอยู่ด้วย “แล้วจงใจสะกดจิตใจพ่อด้วยหน้ากากใบนั้น เอามีดปังตอใส่เข้ามาในแฟ้ม พร้อมกับ...แอบจัดฉากอยู่ในเงามืดที่ไหนซักแห่ง โดยที่หวังจะให้พ่อเล่นหนังฆาตกรรมผสมอารมณ์สยิว...ก็ประมาณนี้แหละ”
ฉันพยักหน้าเข้าใจ แต่ฉันเห็นแม่กลับมองพ่อตาขวางเหมือนกำลังสาปแช่งพ่อในใจ เดาได้ไม่ยาก...แม่แค่อายน่ะ ตอนนี้คงอยากจะตะกุยหน้าพ่อแหกแล้วล่ะมั้ง = =;
“งั้น...หนูกลับบ้านไปก่อนนะคะ ขอกุญแจรถด้วยค่ะ” ฉันแบมือของกุญแจรถกับพ่อ แน่นอนว่าพ่อก็ยื่นให้อย่างไม่ขัดใจ เอาเข้าจริงๆ ช่วงนี้พ่อชอบจะกลับบ้านพร้อมแม่ซะมากกว่า ส่วนฉันก็ขับรถอีกคันที่พ่อเอามาในตอนเช้า
เมื่อฉันได้กุญแจรถมาจากพ่อ ฉันก็ปิดประตูห้องให้แล้วเดินไปยังที่จอดรถ ในขณะที่พ่อกลับหันหน้าไปถามแม่
“ขอรายละเอียดคดีฆาตกรรมในห้องถ่ายเอกสารของเมื่อ 3 ปีก่อนได้ใช่ไหม? ใครทำเรื่องนี้ล่ะ?”
“แฟนของนีน่ะ เดี๋ยวฉันไปคุยกับเพื่อนคนนี้ให้ ไม่ได้เจอกันซะนานก็ต้องไปหากันหน่อย” แม่ยิ้มหวาน พ่อพยักหน้า ก่อนที่จะเอากุญแจรถมาจากมือแม่
“งั้นก็ไปกันเลย”
“สังเกตตอนที่เธอออกไปจากห้องรึเปล่า?”
“ไม่เลย ฉันหันหลังให้ หันมาอีกทีคือนายเข้ามาพร้อมกับใส่หน้ากากผืนนี้แล้ว” ฉันบอกตามที่เห็น
“...หึๆ หึๆ งั้นฉันคิดว่าในตอนนี้ต้องมีกล้องถ่ายวีดิโออยู่ในห้องนี้ที่ใดที่หนึ่งซะแล้วล่ะ!”
-------------------------------------------------------------------
:>>: บทที่ 46 :<<:
สิ่งที่ซ่อนอยู่ในเงามืด
< :: NAMAOB :: >
“น้ำอบ... น้ำอบ!”
“...”
“ยัยน้ำอบ! เฮ้! ยัยอบเชย!! ><!!!”
“...”
“...พี่พริกหวานมาแน่ะ!”
“...”
“-*-! เฮ้อ... อ๊ะ อรุณสวัสดิ์จ้าเทียนหอม!”
ขวับ!
“อ๊ะ!!? ไหนๆ!?! (O_O )( O_O)!?? เขาอยู่ไหนแล้ว!?!?”
ฉันถึงกับมีปฏิกิริยาต่อคำว่า ‘เทียนหอม’ แทนที่ ‘พี่พริกหวาน’ ซะได้ แต่แล้วฉันก็เหมือนจะรู้ตัวว่าปล่อยไก่ต่อหน้าใครบางคนที่เรียกฉันอยู่ มันจึงทำให้ฉันค่อยๆ หันหน้าไปมองคนเรียกที่ยืนยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ใกล้ๆ
“อ้าว...? ลูกหว้านั่นเอง มีอะไรเหรอ?”
“^^ ...ใจลอยไปหาผิดคนแล้วล่ะม้างงงง~”
“ผิดคนยังไง อย่าพูดบ้าๆ น่า” ฉันสะบัดหน้าหนี พยายามไม่คิดมาก
“ฮะๆๆ จริงๆ นะน้ำอบ เธอดูเปลี่ยนไปมากเลย ตั้งแต่เจอเทียนหอมเข้ามาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ เธอน่ะ”
“อืม... งั้นเหรอ” ฉันตอบรับ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธอะไร มันก็จริงอย่างที่ลูกหว้าพูดนั่นแหละ ตั้งแต่มีเทียนหอมเข้ามาในชีวิต ฉันก็เริ่มที่จะรู้จักกับผู้ชายที่หลบเหลี่ยมฉันได้จนแทบจะเกลี้ยง กล้าต่อปากต่อคำพ่อฉันโดยไม่กลัวคุณไสย ใจกล้าไปหาที่บ้านฉันได้ทั้งๆ ที่โดนพ่อแกล้งซะขนาดนั้น และที่สำคัญ...ยังมีสัมผัสที่ 6 อีกด้วย
...เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันเผลอเลิกคิดถึงพี่พริกหวานไปในบางที...
ก็แค่ ‘บางที’ น่ะนะ ...เอ๊ะ!? นี่ฉันเป็นบ้าอะไรไปเนี่ย?!? - -^!!!
“เอ้อนี่...” ลูกหว้าขัดจังหวะความคิดฉัน เธอถาม “อาการปวดท้องเป็นไงบ้าง? ดีขึ้นบ้างรึยัง?”
“ดีขึ้นแล้วแหละ ขอบใจที่เป็นห่วง”
“ไม่เห็นจะต้องขอบใจเลย มันเป็นเรื่องธรรมดา จะว่าไปแล้ว...” ลูกหว้ากล่าวขึ้นมาเหมือนกับพูดลอยๆ ต่อ “ช่วงนี้ฉันรู้สึกเซ็งๆ จังเลย ไม่มีเงินใช้แหะ ...สงสัยต้องหางานพิเศษเพิ่มอีกแล้วสินะเนี่ย”
“อ้าว? ถ้าเธอไม่มีตังค์ใช้แล้วเธอจะหางานพิเศษจากไหนล่ะ” ฉันขมวดคิ้วถาม ลูกหว้าทำหน้ายิ้มให้เฉยๆ ก่อนที่ครูประจำชั้นจะเดินเข้ามาเช็คชื่อนักเรียนในตอนเช้าของวันนี้
อะไรกัน? ความรู้สึกเหมือนมีตะกอนถูกกวนให้ขุ่นในใจนี่มันคืออะไร? ฉันยอมรับมันได้ไหม?...หรืออันที่จริงฉันยังไม่อยากจะยอมรับอะไรเลย?
“หา!!? อะไรนะคะ ที่ว่าพ่อกับแม่โดนเล่นฤทธิ์ของสนัฟฟ์ฟิล์มที่ว่า!??!”
ฉันตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ ณ ตอนนี้ฉัน พ่อ และแม่อยู่ในห้องรองผู้อำนวยการที่ถูกล็อคใส่กรอยู่ แม่ปรามเสียงเอ็ด
“น้ำอบ ...เบาๆ หน่อยสิลูก”
“ขอโทษค่ะ ก็หนูตกใจนี่นา ...มิน่าล่ะ เทียนหอมถึงได้...” ฉันพูดเท่านั้น ก็รู้สึกถึงสายตาพ่อที่จ้องมองมาทางฉัน
“หมอนั่นมันทำไม?”
“เอ่อ...พ่อก็อย่าจ้องจับผิดหนูมากสิคะ” ฉันพูดเสียงอ่อย
“พ่อไม่ได้จ้องจับผิดหนูหรอกนะน้ำอบ แต่พ่อหมายถึงไอ้หมอนั่นตั้งหาก ...เกลียดขี้หน้ามันชะมัด!”
“ถ้าเทียนหอมไม่มาบอกหนู หนูก็ไม่โดดเข้าแถวตอนเช้าหรอกค่ะ”
“บอกว่าไง แล้วมันรู้อะไรมาบ้างล่ะ”
“พ่อคะ คือแบบว่า...เทียนหอมเขามีสัมผัสที่ 6 เหมือนๆ กับแม่แหละ แต่ดูเหมือนเขาจะเป็นแค่พวกพูดคุยกับวิญญาณได้ และก็...” ฉันทำท่าครุ่นคิด แล้วตอบ “เขารับรู้ได้ว่าใครมีเคราะห์หนักเบาด้วยนะคะ”
“แล้วลูกเชื่อใจมันได้แค่ไหนกัน ต้มหนูอยู่ล่ะสิ!” พ่อแขวะหน้าไม่สบอารมณ์
“พรายกระซิบบอกกับเทียนหอมว่าแม่มีอันตรายตอนเช้า ...แล้วมันเป็นเรื่องจริงไหมล่ะคะ”
ฉันสวนคำตอบกลับไปจนพ่อตาวาวโรจน์ เหมือนจะเสียหน้า แต่ก็มีความไม่พอใจ เสียใจ และอารมณ์ต่างๆ มากมายอยู่ในดวงตาคู่นั้น ...นานมากแล้วที่ฉันไม่เห็นพ่อเป็นแบบนี้
“เอาล่ะ หยุดเรื่องนี้เอาไว้ก่อนเถอะนะ แล้วกลับมาเรื่องสนัฟฟ์ฟิล์มกันต่อ” แม่ฉันเข้ามาห้ามทัพอย่างว่องไว ฉันกับพ่อแค่ลอบมองหน้ากัน ก่อนที่ฉันจะหันหน้าไปหาแม่ที่ถามคำถามกับฉันพอดิบพอดี
“น้ำอบพอจะรู้เรื่องนี้บ้างไหม? เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น”
“ถามว่าพอจะรู้ไหม?...ก็พอจะรู้อยู่ล่ะค่ะ เพราะน้ำอบเคยเห็นคลิปนี้มาก่อน”
“!!!? ที่ไหน!?!?!” พ่อกับแม่ถามพร้อมกัน อันที่จริง...ในเมื่อมาถึงจุดนี้ ฉันก็ไม่สมควรจะปิดพวกท่านอีกต่อไปแล้ว
“โทรศัพท์ของเพื่อนอีกคนที่หนูรู้จักค่ะ เธอชื่อเซซ่า อยู่คนละห้องกับหนู และเป็นเพื่อนร่วมห้องของเทียนหอมอีกด้วย”
“เซซ่า? ...ใช่คนนี้รึเปล่า?”
แม่เดินไปที่ตู้เก็บเอกสาร ก่อนที่จะพลิกหน้าเอกสารหาอะไรซักอย่าง เมื่อแม่เจอแล้ว เธอจึงได้ยื่นแฟ้มมาให้ฉันดู
“!!!! ...ใช่ค่ะ! คนนี้แหละ!” ทันทีที่ฉันเห็นภาพรวมแล้วแม่ชี้นิ้วไปที่ผู้หญิงคุ้นตา ซึ่งหล่อนมีสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ และรอยยิ้มของเธอนั้นแลดูสดใสผิดกับใจฉันที่เริ่มจะมัวหมองขึ้นเรื่อยๆ
“หายตายเถอะ... คนเดียวกันเลย” แม่ฉันพูดด้วยสีหน้าที่ซีดลงทันที พ่อถาม “งั้นหรอกเหรอ? คนนี้สินะที่เอาแฟ้มซ่อนมีดปังตอใส่ในแฟ้ม”
“อะไรนะคะ!!?”
ฉันทำหน้าตกใจใส่พ่อ พ่อหันมาบอกฉันด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเล่าเท่าที่ควร
“ตอนเช้าก่อนที่พ่อจะเผลอทำร้ายแม่ มีนักเรียนคนนึงเข้ามาในห้องนี้ และเอาแฟ้มเอกสารที่มีของอันตรายซ่อนอยู่ นับว่าฉลาดไม่เบาที่วางแผนได้รอบคอบและรัดกุมจนพ่อคิดไม่ถึงอยู่เหมือนกัน”
“ไม่ใช่ค่ะ! หมายความว่าไง นี่พ่อกำลังจะบอกว่าเซซ่าเป็นคนร้ายทำสนัฟฟ์ฟิล์มงั้นเหรอ!?”
“คงงั้นมั้ง แต่เพื่อนของลูกก็น่าสงสัย รวมถึง...ไอ้หนุ่มประธานนักเรียนด้วย จะตัดความสงสัยทิ้งไปแล้วสงสัยแบบเจาะจงใครคนใดคนหนึ่งไม่ได้หรอก”
“...พ่อไม่สงสัยเทียนหอมเหรอคะ?”
ฉันถามด้วยสีหน้าที่แปลกใจ ...บ้าน่า นี่ฉันรู้สึกไปเองใช่ไหมที่พ่อดูเหมือนจะไว้ใจเทียนหอมขึ้นมาซะอย่างงั้น
“...”
“...พ่อคะ?”
“พ่อไม่สงสัยมัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อจะไว้ใจให้มันมาเจ๊าะแจ๊ะกับหนูได้นะน้ำอบ”
“โธ่...พ่อคะ เทียนหอมเขาเป็นคนดีพอนะคะ”
“ดีเหรอ? อ้อ... ดีมั้ง ถ้าไม่ประกาศกร้าวต่อหน้าพ่อว่าจะแย่งหนูมาจากพ่อล่ะก็นะ” พ่อพูดหน้านิ่ง แต่เล่นเอาฉันหน้าแดงซ่าน “หะ..หา!!!?”
“เอาล่ะ เรื่องนั้นพักเอาไว้ก่อนเถอะนะ” อีกครั้งแล้วที่แม่ห้ามทัพด้วยการหยุดเรื่องกระเซ้าเย้าแหย่ แกมเหน็บแนบของพ่อกับฉันเอาไว้ พ่อและฉันหันไปมองหน้าแม่ที่กำลังตั้งคำถามขึ้นมาเพื่อถามฉัน
“ลูกรู้อะไรนอกจากนี้อีกรึเปล่า?”
“รู้แค่ว่าเทียนหอมก็เห็นศพในห้องถ่ายเอกสารเหมือนกับแม่ค่ะ ...เป็นช่วงเดียวกันกับที่แม่เป็นลมในห้องนั้นพอดี”
ฉันเล่า พ่อหันไปมองหน้าแม่ตาวาวโรจน์
“หมายความว่าไง!? ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย!”
“จะรู้ได้ไงกัน ฉันยังไม่เคยเล่าให้นายฟังเลยนะ” แม่พูดหน้านิ่ง ในขณะที่พ่อชักสีหน้าไม่พอใจใส่ “อย่าบอกนะว่า...ไอ้เด็กนั่นอุ้มเธอออกมาจากห้อง แล้วพาไปส่งที่ห้องพยาบาล!?”
“ใช่ เดาได้ถูกเผงเลย” แม่ยิ้มยั่วพ่อ ในขณะที่พ่อขบกรามแน่น แล้วสบถด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจสุดๆ
“แล้วสรุปว่าจะเล่ารายละเอียดปลีกย่อยให้หนูฟังได้รึยังคะ? แบบว่า...เรื่องที่เกิดขึ้นแบบคร่าวๆ ตอนเช้าน่ะค่ะ” ฉันรีบขัด ก่อนที่พ่อจะมีการวางมวยจับแม่จูบคลุกวงในอะไรเถือกๆ นั่น -_-; เอ่อ...มันเป็นมุขขำๆ สำหรับฉันเฉยๆ เพราะพ่อจะไม่ทำแบบนี้ต่อหน้าฉันหรอก แต่ส่วนมากฉันจะบังเอิญไปเห็นซะมากกว่า
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่ดูเหมือนว่ามีใครเอากล้องวีดิโอมาวางไว้ในมุมอับ” พ่อชี้นิ้วไปยังโต๊ะทำงานของแม่ แน่นอนว่ามีวีดิโอ มีดปังตอสับหมู และหน้ากากคาดปิดตาอีกหนึ่งผืนวางอยู่ด้วย “แล้วจงใจสะกดจิตใจพ่อด้วยหน้ากากใบนั้น เอามีดปังตอใส่เข้ามาในแฟ้ม พร้อมกับ...แอบจัดฉากอยู่ในเงามืดที่ไหนซักแห่ง โดยที่หวังจะให้พ่อเล่นหนังฆาตกรรมผสมอารมณ์สยิว...ก็ประมาณนี้แหละ”
ฉันพยักหน้าเข้าใจ แต่ฉันเห็นแม่กลับมองพ่อตาขวางเหมือนกำลังสาปแช่งพ่อในใจ เดาได้ไม่ยาก...แม่แค่อายน่ะ ตอนนี้คงอยากจะตะกุยหน้าพ่อแหกแล้วล่ะมั้ง = =;
“งั้น...หนูกลับบ้านไปก่อนนะคะ ขอกุญแจรถด้วยค่ะ” ฉันแบมือของกุญแจรถกับพ่อ แน่นอนว่าพ่อก็ยื่นให้อย่างไม่ขัดใจ เอาเข้าจริงๆ ช่วงนี้พ่อชอบจะกลับบ้านพร้อมแม่ซะมากกว่า ส่วนฉันก็ขับรถอีกคันที่พ่อเอามาในตอนเช้า
เมื่อฉันได้กุญแจรถมาจากพ่อ ฉันก็ปิดประตูห้องให้แล้วเดินไปยังที่จอดรถ ในขณะที่พ่อกลับหันหน้าไปถามแม่
“ขอรายละเอียดคดีฆาตกรรมในห้องถ่ายเอกสารของเมื่อ 3 ปีก่อนได้ใช่ไหม? ใครทำเรื่องนี้ล่ะ?”
“แฟนของนีน่ะ เดี๋ยวฉันไปคุยกับเพื่อนคนนี้ให้ ไม่ได้เจอกันซะนานก็ต้องไปหากันหน่อย” แม่ยิ้มหวาน พ่อพยักหน้า ก่อนที่จะเอากุญแจรถมาจากมือแม่
“งั้นก็ไปกันเลย”
::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น