คิดผิดนะฟิคนี้...ที่มีหนูเป็นลูกการิน!

ลำดับตอนที่ #47 : :>>: บทที่ 44 :

        ความเดิมตอนที่แล้ว >>>

        “ถ้าเรามีอะไรกันเสร็จ เอาเป็นว่า...วันนี้เธอก็ช่วยเป็นหมูบะช่อให้ฉันสับเล่นหน่อยก็แล้วกันนะ หึๆ หึๆ”
        เขาหัวเราะในลำคอ แล้วเลียโลหะที่สะท้อนรับกับแสงไฟนีออนอย่างกระหายหิว ในขณะที่ลัลกลับไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ ออกมา
        ...นี่มันเรื่องอะไรกัน!!?...

-------------------------------------------------------------------


:>>: บทที่ 44 :<<:
ฉุกคิด

        ในวันนี้น้ำอบไม่ค่อยจะมีสมาธิในการเข้าแถวช่วงเช้าซะเท่าไหร่...
        เธอไมมีกะจิตกะใจจะฟังเสียงพี่พริกหวานพูดออกไมค์ซะด้วยซ้ำ...
        คิดมากก็ใช่ และเรื่องอีกเรื่องก็คือ...
        ตุกๆๆ
        ตาขวาเธอกระตุกอีกแล้วเนี่ยสิ T^T
        ตุกๆๆ
        เอ่อ...พอได้แล้วมั้ง -_-;
        ตุกๆๆ
        ยัง... ยังไม่เลิก (เริ่มรำคาญ)
        ตุกๆๆ
        ว้อยยยยยย จะอะไรกันนักกันหนายร้า!!!~ ชักจะรำคาญแล้วนะ! t(=[ ]=)t!

        เพียะๆๆ!
        น้ำอบพยายามเอามือตีตาข้างที่กระตุกเบาๆ แต่มันก็ช่วยแค่ให้เธอเจ็บตัวมากขึ้นมากขึ้นกว่าเดิมเนี่ยสิ เอ่อ...แล้วมันช่วยตรงไหนฟระ? -_-;!?
        ในขณะที่น้ำอบรู้สึกย่ำแย่กับสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ จู่ๆ เธอก็รู้สึกถึงแรงกระชากแขนจากด้านหลัง น้ำอบเผลอเกร็งตัวแล้วหันหน้าไปมองจากทางด้านหลังตัวเองแทบจะทันที
        “เอ๊ะ!? อะไรของนายเนี่ยตาเพี้ยน! -___-+!”
        น้ำอบที่เห็นเทียนหอมซึ่งเข้าแถวต่อจากด้านหลังเธอกำลังกระชากแขนหล่อนด้วย สีหน้าที่เคร่งเครียด ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีเอาซะเลย
        “...วันนี้ฉันลืมเอาตุ๊กตารับเคราะห์ออกมาจากกระเป๋านักเรียน”
        “แล้วไง คุณไสยที่พ่อฉันทำมันมาเข้าตัวนายรึไง สมน้ำหน้า!” นี่แหนะ แขวะซะเลย
        “ไม่ใช่ ขอหมวดจริงจังหน่อย...” เทียนหอมทำหน้าเหมือนไม่อยากจะมีเรื่องกับน้ำอบในตอนนี้ เขาหันมองซ้ายขวาแล้วเอามือป้องปาก พลางพูดเบาๆ
        “...แม่เธอกำลังแย่...”
        “อะไรนะ!!!?”
        “พรายกระซิบมาบอกฉันเมื่อกี๊นี่เอง... โชคดีจริงๆ ที่วันนี้ไม่ได้เอาตุ๊กตาติดตัวมา”
        “แม่ฉันอยู่ไหน” น้ำอบถามเสียงเครียด
        “ห้องรองผอ. พร้อมกับพ่อของเธอนั่นแหละ”
        “แล้วแม่ฉันจะแย่ยังไง แม่อยู่กับพ่อนี่นา...” เธอพึมพำ แต่เทียนหอมกลับส่ายหน้ารัวๆ
        “ฉันก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า...พรายกระซิบเข้าไปในห้องนั้นไม่ได้”
        “น่าแปลกแหะ ...ชักจะไม่เข้าท่าแล้วสิเนี่ย”
        น้ำอบสอดส่องสายตา ก็พบว่าครูคุมแถวกำลังเดินผ่านมาทางเธอ น้ำอบทำท่าทีกุมท้องแล้วร้องโอดครวญทันที
        “โอ๊ยยยยยยย!!!!”
        “อ๊ะ!? นี่เธอเป็นอะไรไปนักเรียน!?!?”
        คนรอบข้างเริ่มจ้องมองมาทางน้ำอบ ครูถึงกับรีบปรี่เข้าไปประคองน้ำอบที่ทำท่าจะล้มลงไปกับพื้น น้ำอบแสร้งทำสีหน้าเหมือนเจ็บปวดตรงท้องของเธอราวกับปวดจริงๆ จนเทียนหอมเองก็เผลอหลงเชื่อไปด้วย
        “เฮ้ย!?! ปวดท้องเหรอ!? ไหวไหมเนี่ยยัยอบเชย??!”
        “มะ...ไม่ไหวแล้ว โอ้ยยยย ปะ..ปวดท้อง นายพาฉันไปห้องพยาบาลที...”
        น้ำอบดำเนินแผนการแกล้งปวดท้องต่อไปอย่างไม่ยอมเลิกรา ครูถึงกับจะพาไปที่ห้องพยาบาลดังกล่าว แต่เทียนหอมกลับบอกครูว่าเขาจะพาเธอไปเอง แน่นอนว่านั่นคือสิ่งที่เธอต้องการอยู่แล้ว
        เทียนหอมพยุงน้ำอบจึงมาถึงระเบียงซึ่งเป็นทางเดียวกับไปห้องพยาบาล และสามารถทะลุผ่านไปที่ห้องของรอง.ผู้อำนวยการได้ น้ำอบเลิกแสร้งทำ เธอยืดตัวตรงแล้วสะบัดแขนออกจากมือเทียนหอมทันที
        “ไม่ต้องแล้วแหละ! ขอบใจมาก”
        “เอ๊ะ!? อ้าว?!? หายปวดท้องแล้วเหรอเนี่ย!?!?!” เขางงเป็นไก่ตาแตก
        “ไม่ได้ปวด...แค่แกล้ง” เธอตอบหน้ามู่ทู่ ในขณะที่เทียนหอมเผลอทำหน้าเหวอใส่ ก่อนที่เขาจะร้องอ๋อทันที “เข้าใจแล้ว! แผนให้ได้ออกจากแถวไปช่วยแม่เธอสินะ!”
        “ก็ใช่น่ะสิยะ เอ้า มัวยืนอึ้งอะไรอยู่...ไป! ไปที่ห้องแม่กันเถอะ!!”

        “แกไม่ใช่การินนี่!!! แกเป็นใคร!?!?”
        ลัลถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ชายหนุ่มตรงหน้าเธอหัวเราะในลำคอ แล้วตอบกลับมา
        “ทำไมถึงคิดว่าฉันไม่ใช่การินล่ะ นี่เธอเป็นอะไรไปลัล จำสามีตัวเองไม่ได้ขนาดนั้นเชียว?”
        เขาย่างกรายเข้ามา ในขณะที่ลัลพยายามพยุงร่างตัวเองกระเถิบหนีไปจากคนตรงหน้า
        “ไม่จริง...ไม่ใช่ ไม่จริง!...ไม่ใช่!”
        “พูดมากจริงว้อย!!!”
        แกร๊ง!!!
        “กรี๊ดดดดดดดดดดดด!”
        ลัลกรีดร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ การินก็พุ่งตัวเข้ามาหา พร้อมกับเงื้อมีดปังตอแล้วสับลงที่ตรงตัวเธออย่างว่องไว! แต่ลัลไวกว่า...เพราะเธอรีบฝืนตัวเองพลิกร่างหนี จนมีดปังตอที่ว่ากระทบกับพื้นกระเบื้องแล้วเกิดเสียงกระทบดังกล่าว หล่อนรีบฝืนร่างกายตัวเองที่อาการย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิมทั้งร่างกายและจิตใจให้ ลุกขึ้นยืน แต่เธอก็ยืนได้ไม่เต็มที่ การินก็ใช้จังหวะนั้นกระชากแขนสาวงามให้เธอหมุนตัวไปหาเขา!
        ฟึ่บ!
        “ว้ายยยยยย!”
        ปึ้ก!
        “ไม่นะ! ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยยยย!!...อึก!!!”
        ลัลดันอกกว้างของชายหนุ่มตรงหน้าออก เธอดิ้นพล่านอย่างหวาดกลัว การินกดตัวเธอให้ติดกับกำแพง พลางเอามืออุดปากเธออย่างแรง
        “เงียบหน่อยสิยัยโง่ เดี๋ยวลูกศิษย์ก็ได้รู้หรอกว่าเธอกับฉันทำอะไรที่ ‘รุนแรง’ กันอยู่ หึๆ หึๆ” ชายหนุ่มแสยะยิ้มประกายตากร้าว ในขณะที่ลัลส่ายหัวอย่างแรง พลางพยายามในใจว่าสิ่งที่เธอกำลังพบเจอนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องโกหก
        คนที่อยู่ข้างหน้าเธอคือการินจริงๆ นั่นแหละ แต่ว่า...แต่ว่า...
        “อื้มมมม!!! อ่อย!!!!” (ปล่อย!!!!)
        ลัลพยายามดิ้นอีกครั้ง แต่การินกลับกดมีดจิ้มตรงท้องอย่างแผ่วเบา ลัลเย็นยะเยือกไปจนถึงไขสันหลัง เธอเลิกดิ้นทันที
        “ถ้าไม่หยุดดิ้นพ่อทิ่มไส้แตกแน่!”
        “ฮึก...ฮึก...”
        เธอเริ่มหมดหวังและส่งเสียงสะอื้น ลัลหลับตาลงทั้งน้ำตา เมื่อการินเริ่มซุกไซ้ใบหน้าของเธอด้วยริมฝีปากของเขา ถึงแม้ว่ามันจะอ่อนโยนมากจนเธอรู้สึกเคลิบเคลิ้มก็เถอะ แต่ว่าไอ้ที่ทิ่มตรงท้องเธอนั้นกลับทำให้ลัลไม่กล้าที่จะขัดขืนอะไรเลย
        ขอร้องแหละ...การิน นายกลับมาเป็นคนเดิมซะทีสิ...!
        “...ถอดเสื้อให้หน่อยสิ” เขากระซิบเสียงกระเส่า ในขณะที่ลัลเบิกตาโพลง แต่เพียงแค่การินกดมีดย้ำลงมาอีก ลัลถึงได้เอื้อมมืออันสั่นเทิ้มปลดเสื้อสูทของเขาออกมา และค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของสามีตัวเองทีละเม็ด...ทีละเม็ด ในขณะที่การินก็สาละวนอยู่กับดวงหน้าและซอกคอของเธอ
        นี่มันฝันร้าย...นี่มันไม่ใช่ความจริง นี่ฉันยังไม่ตื่น...ใช่ไหม?
        “ถอดชักช้าแบบนี้เมื่อไหร่จะได้”
        ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอทำด้วยความหวาดกลัวจะไม่ได้ดั่งใจกับคนตรงหน้า เพราะการินรวบมือทั้งสองข้างของเธอให้หยุดปลดกระดุมเสื้อของเขา ที่ในตอนนี้ถูกปลดถึงแค่กลางอก ลัลสบตาการินด้วยแววตาที่วิงวอน
        “หยุดเถอะการิน นี่นายเป็นอะไร..ไป...”
        แต่พอลัลสบตาการิน เธอก็เพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก...หน้ากากบนหน้าของเขา!
        บางทีถ้าเธอถอดหน้ากากของการินออก...มันอาจจะทำให้เขาได้สติขึ้นมาก็ได้ เพราะเธอรู้สึกแบบนั้น!
        “ไม่รู้สิ วันนี้อยากจะรุนแรงกับเธอล่ะมั้ง หึๆ หึๆ”
        “...งั้นเหรอ” สมองสาวงามเริ่มแล่น เธอเริ่มใช้ท่าทีโอนอ่อนโดยการหยุดความกลัวเอาไว้ ก่อนที่ลัลจะมองไปที่มีดปังตอ แล้วเธอก็สัมผัสกับมือการินที่ถือมีดอยู่เบาๆ
        “ถ้างั้น...หยุดเอามีดจิ้มพุงฉันได้แล้ว เอาออกไปก่อนสิ...” เธอใช้สายตาออดอ้อนพร้อมกับผลักมือการินเบาๆ เขาดูเหมือนจะเริ่มเคลิ้ม ลัลใช้จังหวะนี้สะบัดมือออกจากมืออีกข้างของการิน แล้วโน้มคอเขาให้มาประกบปากกับเธอทันที
        “อื้อออออออ!!!”
        ทันทีที่ริมฝีปากเธอกับเขาสัมผัสกัน การินเผลอทิ้งมีดลงกับพื้น แล้วเปลี่ยนเป้าหมายมารวบตัวเธอกอดแทนทันที เขาจูบตอบรับกับเธออย่างดุเดือด ในขณะที่ลัลค่อยๆ ใช้สมองควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในขณะนี้ เอามือขยี้ผมเขาเสียจนยุ่งเหยิง พร้อมกับใช้โอกาสนี้ถอดหน้ากากของการินออกทันที!
        ฟึ่บ!
        เมื่อสาวงามถอดริมฝีปากออก การินมองตาเธอตาปรอย แต่จู่ๆ เขาก็เหมือนจะละเมอ เพราะการินถึงกับสะดุ้งแล้วถอยหลังไปซะหลายก้าว
        “เฮ้ย!?! อะไรวะเนี่ย!?!?”
        “ได้สติแล้วเหรอ ...การิน...”
        “อะไรของเธอน่ะยัยโง่ แล้วฉันกับเธอ...ทำไมมาอยู่ในสภาพนี้เนี่ย?” การินก้มมองสำรวจตัวเอง ก็พบว่าสาปเสื้อหลุดลุ่ย กระดุมถูกปลดไปหลายเม็ด และรู้สึกได้ถึงลิปมันที่ชุ่มอยู่ตรงปากเขา ...ลิปที่ยัยโง่ของเขาชอบใช้
        เมื่อเขามองสาวงามตรงหน้า ก็พบว่าเธอมีสภาพไม่ต่างจากเขาซะเท่าไหร่ พอเหมาะพอเจาะกับเสียงเคาะประตูอย่างรุนแรงของคนที่คุ้นเคย
        ปั้งๆๆ!!!
        “แม่คะ!...พ่อคะ! ได้ยินหนูไหม!!!?

::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------